Το τέλος του συνδικαλισμού;

Αν θυμάμαι καλά, το 2014 ο Σαμαράς προσπάθησε να περάσει έναν νέο συνδικαλιστικό νόμο, που από τότε ήταν προαπαιτούμενο, αλλά δεν μπόρεσε διότι έβαλε βέτο ο «συγκυβερνήτης» του, ο φιλολαϊκός Μπένι. Έτσι, ο εν λόγω νόμος μπήκε στις καλένδες.

Αργότερα, και όταν βγήκε ο Σύριζα, που θα έσκιζε τα μνημόνια και θα καταργούσε τους φόρους, τα διόδια, και την αστυνομία, το θέμα ξεχάστηκε. Ναι, αλλά δεν το ξέχασαν οι «κακοί ξένοι τοκογλύφοι», και έτσι μετά τις αλλεπάλληλες κωλοτούμπες ο μνημονιακότερος και του Άδωνι πλέον Τσίπρας θέλει δεν θέλει θα πρέπει να ψηφίσει τον νέο συνδικαλιστικό νόμο, ο οποίος στην ουσία καταργεί τον συνδικαλισμό…

Ο συγκεκριμένος νόμος, που θα συμπεριλαμβάνεται σε πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας καταργεί ουσιαστικά τις απεργίες αφού στο εξής θα απαιτείται απαρτία 51% για να μπορούν τα σωματεία να αποφασίζουν (με ψηφοφορία) τις κινητοποιήσεις τους, και όχι όπως σήμερα όπου 3-4 μέλη του ΔΣ ενός συνδικάτου αποφασίζουν και διατάζουν και τα σκυλιά δεμένα. Επίσης θα αλλάξει και η προθεσμία προειδοποίησης για τις απεργιακές κινητοποιήσεις, που  σήμερα είναι 24 ώρες για τον ιδιωτικό και 4 μέρες για τον δημόσιο τομέα. Παράλληλα, το πολυνομοσχέδιο αφορά όλες τις εκκρεμείς εργασιακές και ασφαλιστικές διατάξεις, που απορρέουν από τα προαπαιτούμενα του Μνημονίου.

Έτσι, αφού εδώ και δυόμιση χρόνια τα είδαμε όλα, μας έμελε να δούμε κι αυτό από μια αριστερή κυβέρνηση με επίκεντρο τον άνθρωπο: Να καταργείται ο συνδικαλισμός, ή μάλλον να καθίσταται κενό γράμμα.

Και τώρα τι θα γίνουν όλοι εκείνοι (πρώην πασόκοι κυρίως) που αγκάλιασαν τον Αλέξη, οι Φωτόπουλοι, οι Αλεβιζόπουλοι, οι Λουράντοι, και όλο εκείνο το κακό συναπάντημα, που βασίλευαν επί δεκαετίες, κατεβάζοντας διακόπτες, κλείνοντας αεροδρόμια και δρόμους, εκβιάζοντας και απειλώντας την κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι τους διάφορους χρήσιμους ηλίθιους που έλεγχαν; Και τι θα γίνουν οι συντεχνίες χωρίς την εκβιαστική εξουσία που είχαν οι πάτρωνές τους;

Ποιος ξέρει; Θα μας πει η Αχτσιόγλου…

S.A.