Όχι άλλο Πασόκ. Πήραμε… πήραμε….

Σήμερα γιορτάζει το Πασόκ. Ή ότι απέμεινε απ αυτό. Μια θλιβερή δηλαδή σκιά του άλλοτε πανίσχυρου εαυτού του. Με μια καρικατούρα πολιτικού ηγέτη στο τιμόνι του. Είμαι σίγουρος, πως αν ζούσε ο ιδρυτής του, θα το διέλυε εν ριπή οφθαλμού, και θα έφτιαχνε ένα καινούργιο, που θα πετούσε για άλλα 20-30 χρόνια. Τον είχα ικανό.

Και σε αντίθεση με όλους σήμερα που λοιδορούν το «κίνημα», εγώ δεν μπορώ παρά να θυμίσω, πως αν το Πασόκ δεν υπήρχε, θα έπρεπε να έχει εφευρεθεί. Τουλάχιστον στην χρονική και ιστορική συγκυρία που εμφανίστηκε στα πολιτικά μας πράγματα…

Οι σημερινοί ψηφοφόροι, όσο κι αν το απαξιώνουν, δεν πρέπει να ξεχνούν τις συνθήκες που επικρατούσαν μετά την μεταπολίτευση, οπότε και ιδρύθηκε.

Υπήρχε ένα σημαντικό πολιτικό κενό, που έψαχνε απεγνωσμένα να καλυφθεί. Και όπως η φύση, έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό.

Από συστάσεως του ελληνικού κράτους, κουμάντο έκανε πάντα η δεξιά. Η οποία κάθε άλλο παρά φωτισμένη ήταν. Και αν εξαιρέσουμε την περίοδο της κατοχής, και του εμφυλίου, οι υπόλοιπες «αριστερές» και «προοδευτικές» δυνάμεις ήταν μονίμως ξεδοντιασμένες, εκτός παιδιάς, και με τα κεφάλια κάτω.

Πολλοί σημερινοί νέοι, και όχι μόνο, οργισμένοι με την ισοπέδωση των πάντων που επέφερε το Πασόκ, και με την γιαλαντζί αριστερά του Τσίπρα, αγνοούν πως ακόμη και για να μπει κάποιος στο πανεπιστήμιο μέχρι το 1974, χρειάζονταν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, και την έξωθεν καλή μαρτυρία του παπά και του χωροφύλακα της περιοχής του.

Η μεταπολίτευση μπορεί να μας απάλλαξε από την χούντα, αλλά τα τραύματα στον κοινωνικό κορμό ήταν δύσκολο να επουλωθούν, ακόμη και με την (για πρώτη φορά) «τίμια» κοινοβουλευτική δημοκρατία του Καραμανλή.

Το καζάνι έβραζε, και υπήρχε θυμός. Ο μισός πληθυσμός ήταν αποκλεισμένος από τα πάντα, και η νεολαία άκουγε αντάρτικα, φορούσε αμπέχονα, και ονειρεύονταν την επανάσταση.

Ας μη ξεχνάμε, πως η βαλβίδα εκτόνωσης, η δικλείδα ασφαλείας, που επικράτησε διεθνώς, δηλαδή το ροκ, ο Μάης του `68, οι χίπιδες, η γενική αμφισβήτηση, κλπ, σε εμάς πέρασαν και δεν ακούμπησαν, λόγω … γύψου.

Εκεί είναι που οσμίστηκε την μεγάλη ευκαιρία ο μεγάλος δημεγέρτης Ανδρέας, και που σαν άλλος Χατζηπαναγής, έκανε τις τρίπλες του, και μέσα σε 7 χρόνια, από το μηδέν, έφερε το κόμμα του στο πηδάλιο της χώρας. Και ποιος είδε τον Κύριο, και δεν φοβήθηκε. Οι θυρωροί γίνανε υπουργοί, οι μικροαστοί παράγοντες, το ζιβάγκο μόδα, και η Ρίτα Σακελλαρίου ίνδαλμα. Ήταν η εποχή της ζεμπεκιάς, και της … κονόμας. Η εκδίκηση της γυφτιάς.

Δεν ξέρω αν πίσω από την ραγδαία αυτή άνοδο του Πασόκ ήταν ο Ροκφέλερ, ή όπως κάποτε η Ένωση Κέντρου ήταν το αμερικανικό αντίβαρο στην ΕΔΑ, έτσι και το Πασόκ αποτέλεσε τον Δούρειο Ίππο κάποιων ισχυρών του πλανήτη προκειμένου να μην πάρει κεφάλι η θυμωμένη αριστερά. Αυτό που ξέρω είναι ότι από το 1981 και μετά, η Ελλάδα άλλαξε ολοσχερώς, και όχι πάντα προς το καλύτερο.

Με αυτά και με αυτά, όπως καθετί άλλωστε, έτσι και το Πασόκ έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο, και σήμερα βρίσκεται σε βυθιότητα, επιβιώνοντας τεχνητά, και ψάχνοντας να βρει τον βηματισμό του στην νέα εποχή.

Μια εποχή όμως όπου το εν λόγω κίνημα μάλλον δεν έχει καμία θέση, αφού οι αμαρτίες του είναι πολλές. Άσχετα αν για τις περισσότερες δεν φταίει το ίδιο, αλλά όλοι αυτοί οι ανεπάγγελτοι επιτήδειοι, που εντάχθηκαν σ αυτό, μυρίζοντας μάσα!

Σήμερα, ένα νέο «Πασόκ» μαγειρεύεται. Αυτό του Τσίπρα, του Κουράκη, της Δούρου, και του Πάντζα. Οι οποίοι είναι σαφώς πιο επικίνδυνοι για την χώρα απ’ ότι το παλιό Πασόκ, αφού οι σημερινοί καιροί είναι σαφώς πιο δύσκολοι, και κάθε άλλο παρά αθώοι όπως την δεκαετία του `70.

Εν πάση περιπτώσει, σήμερα είναι η επέτειος ίδρυσης του Πασόκ, και όσο χολωμένος και αν είμαι μαζί του, δεν μπορώ παρά να του ευχηθώ να τα εκατοστίσει, αρκεί να μην ξεπερνά το εκλογικό ποσοστό του 3-5%.

Για τόσο , καλό είναι. Όχι παραπάνω όμως, διότι δεν αντέχουμε. Ότι ήταν να μας δώσει το πήραμε. Δυστυχώς….

Strange Attractor

Σημ. Ο- Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε την 3/9/12 στο μπλογκ taxalia