Χθες το βράδυ δείπνησα με έναν εξαιρετικό μου
φίλο τον οποίο γνώρισα κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στο Λονδίνο.
Εκείνος Βορειοευρωπαίος, με Βρεττανικό –περιέργως- φλέγμα, εξαιρετικός
οικονομολόγος και άριστος πολιτικός αναλυτής του παγκόσμιου γίγνεσθαι.Είχε όλα
τα προσόντα για να γίνει ένας εξαιρετικός διπλωμάτης. Και αυτό ακριβώς έκανε. Κατά
το μεγαλύτερο μέρος της 20ετούς διπλωματικής του καριέρας έχει ζήσει στην
Άπω Ανατολή, ενώ κάποιους μήνες είχε τη χαρά να διαμείνει και στη Βόρειο Κορέα.
Χθες, καθώς μου ανέλυε τα κύρια χαρακτηριστικά
της ζωής εκεί (τη γυναικεία ομορφιά, την παντελή έλλειψη διαφημίσεων, την
απελπιστική ζωή των ανθρώπων –κυρίως αυτών που ζουν εκτός της πρωτεύουσας-),
τον διέκοψα και του ζήτησα να μου περιγράψει μια συνάντηση μεταξύ
διπλωματών και μελών της Βορειοκορεατικής κυβέρνησης…
Οι συναντήσεις αυτές, μου είπε, ήταν πάντα
διασκεδαστικές με τη σουρεαλιστική πάντα έννοια. Διότι αυτό που συνέβαινε ήταν
απλό, αντιδημοκρατικό και σύντομο: έμπαινε στην αίθουσα η Κορεατική
αντιπροσωπεία και ο επικεφαλής της διάβαζε μια ανακοίνωση τύπου : «Η άποψη του
μεγάλου και φωτισμένου ηγέτη μας Κιμ επί του θέματος προς συζήτηση είναι η
ακόλουθη! Αφού διάβαζε λοιπόν την ανακοίνωση, η οποία συνήθως δεν είχε καμιά
σχέση με τη λογική, μας ευχαριστούσαν για την επίσκεψη και για τη συζήτηση η
οποία φυσικά δεν έγινε ποτέ. Αυτό όμως που του έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν
ότι ο αναγνώστης της εκάστοτε ανακοίνωσης όχι μόνο δεν γελούσε την ώρα που
εκστόμιζε ψέματα και τρέλες αλλά έδειχνε να πιστεύει τα λόγια του!
Αμέσως τότε, είχα ένα συνειρμό τον οποίο και
ανέλυσα για αρκετή ώρα στον φίλο μου. Του εξήγησα λοιπόν ότι όσο κι αν φαίνεται
απίστευτο, το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι εκπρόσωποι της σημερινής ελληνικής
κυβέρνησης σχεδόν καθημερινά. Ξεκίνησα αρχικά με παράδειγμα τον Κατρούγκαλο και
με την επιστολή που έστειλε σε όλους τους συνταξιούχους υποστηρίζοντας ότι οι
μειωμένες τους συντάξεις δεν είχαν μειωθεί. Και μετά συνέχισα με τα χθεσινά
αίσχη!
Ο τραγικός Κουρουμπλής – ο άνθρωπος που δεν θα
αφήσει την καρέκλα του ποτέ!- που παρότρυνε να κολυμπήσουμε μέσα στον πετρελαιοκηλίδα.
Ο απερίγραπτος Ζαχαριάδης που προσπαθούσε να αμβλύνει τις εντυπώσεις λέγοντας
ότι δεν πρόκειται για μια πετρελαιοκηλίδα αλλά για πολλές μικρότερες. Πιο
πολύ όμως «τραντάχτηκα» από τη δήλωση του οικολόγου Τσιρώνη – υπουργού της
ελληνικής κυβερνήσεως:
«Την ευθύνη την έχει μια κοινωνία ολόκληρη και
μια παγκόσμια οικονομία εξαρτημένη από το πετρέλαιο και ένα σκληρό λόμπι
που δεν επιτρέπει να έχουμε επενδύσεις τέτοιες που να προστατεύουμε τις ακτές
μας».
Οταν διάβασα τα παραπάνω λόγια σκέφτηκα ότι ο
μόνος που θα μπορούσε να τα σκεφτεί και να τα εκστομίσει θα ήταν ο Χάρρυ Κλυν,
θέλοντας να σατυρίσει ένα είδος καραγκιόζη – αριστερού που μάλλον δεν υπάρχει
πια.
Κι όμως ... δεν επρόκειτο περί σάτυρας του Χάρρυ
Κλυν. Ήταν η πραγματική εξήγηση που έδωσε υπουργός ευρωπαϊκού κράτους
προσπαθώντας να δικαιολογήσει την ολιγωρία των συναδέλφων του που άφησαν τον
Σαρωνικό στο έλεος της κηλίδας.
Μπορούμε όμως να περιμέναμε κάτι διαφορετικό από
αυτούς τους τύπους; Μια κηλίδα όλοι τους... στη κυβέρνηση, στη χώρα μας, στα
μούτρα μας!
Πάτροκλος Κουδούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου