Συνέβη το περασμένο
Πάσχα. Δευτέρα μετά του Θωμά που γυρίσαμε, τα βρήκαμε μαντάρα. Δε τους
έφταναν τα χρήματα που υπήρχαν στο ταμείο, ούτε οι υπολογιστές, ούτε τα
εργαλεία της συντήρησης, ούτε οι μπαταρίες από τα κλαρκ, ούτε καν όλα τα
καλώδια. Μέχρι και κάτι παλιούς φορτιστές μάζεψαν.
Η αστυνομία μας είπε
ότι αδυνατούσε να συγκεντρώσει δακτυλικά αποτυπώματα επειδή είχαμε πολλή σκόνη.
Δομικά υλικά παράγαμε ρε παιδιά, σκόνη θα είχαμε. Μας ενημέρωσαν πάντως ότι
επρόκειτο -κλασικά- για τσιγγάνους από την Βουλγαρία, και κατόπιν αποχώρησαν…
Μία βδομάδα δε
μπορέσουμε να λειτουργήσουμε. Ούτε παραγωγή μπορούσε να γίνει, ούτε και
πωλήσεις. Σε μία περίοδο που ήμασταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας βρεθήκαμε να
πληρώνουμε χρήματα που δε μας περίσσευαν για ν’ αντιμετωπίσουμε κάτι το
οποίο δεν έπρεπε να έχει καν συμβεί.
Τώρα κάποιοι ίσως πείτε
πως γίνομαι υπερβολικός. Είναι δυνατόν να μην γίνονται ποτέ διαρρήξεις; Τί να
σας πω. Αν θεωρείτε φυσιολογικό το να κυκλοφορούν μπουκαδόροι με φορτηγά
εξοπλισμένα με γερανάκια και να αφαιρούν αντικείμενα όχι μικρά άλλα ογκώδη,
όπως μετασχηματιστές και ασήκωτες σχάρες αποχέτευσης, τότε προφανώς διαθέτετε
ανεξάντλητη κατανόηση.
Εγκληματικότητα
υπάρχει. Δεν υπάρχει απλά, μα δείχνει και ανεξέλεγκτη. Δε ξέρω ομολογουμένως
πώς πάνε οι ανθρωποκτονίες, ίσως επειδή έχω πιο πιεστικές έγνοιες. Με νοιάζει
ότι οι γονείς μου κλειδαμπαρώνονται από φόβο μη μπει κάποιος στο σπίτι τους και
τους σιδερώσει. Με νοιάζει γιατί έχω παιδιά που μεγαλώνουν και βλέπω πως στα
σχολεία και στα πανεπιστήμια βασιλεύουν οι μπαχαλάκηδες. Με νοιάζει το ότι ο
κόπος της δουλειάς μου είναι έρμαιο του κάθε κερατά, που μπορεί να τον λεηλατεί
ατιμώρητος. Με νοιάζουν όλα αυτά επειδή μειώνουν τα ψυχικά και πνευματικά
αποθέματα που χρειάζομαι για ν’ανταπεξέλθω στα ζόρια των καιρών μας. Κανείς μας
δεν αντέχει να είναι σκλάβος του φόβου.
Δικηγόροι δολοφονούνται
από αποφυλακισμένους βαρυποινίτες, μαγαζάτορες δέρνονται επειδή απλά
λειτουργούν, ένα μικρό παιδάκι απειλείται γιατί δεν είναι λευκό, τάγματα εφόδου
επιβάλλουν τον δικό τους νόμο σε όσους θεωρούν ενόχους, είτε γιατρούς, είτε
χασάπηδες, και οι μολότοφ στο κέντρο της Αθήνας είναι πλέον ρουτίνα. Έγιναν
τώρα όλα αυτά; Όχι. είναι χειρότερα από ποτέ; Αναμφίβολα ναι.
Μετά τον Δεκέμβρη του
2008 η αστική Δημοκρατία, παραλυμένη από ενοχικό φόβο, άφησε την ήδη υψηλή
ανομία να ξεφύγει, να γίνει κανονικότητα. Τρόμαξαν τότε οι ταγοί του παλιού
πολιτικού συστήματος, δεν ήθελαν να τους πουν φασίστες και ρατσιστές οι…
δημοκράτες.
Είναι αδικαιολόγητη η
δράση των συμμοριών πού αλωνίζουν ανενόχλητες στις παρυφές των πόλεων.
Είναι αδικαιολόγητες οι καταλήψεις δημόσιων υποδομών από “κοινωνικούς
αγωνιστές” που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Είναι αδικαιολόγητο το ότι οι
σχολές δεν είναι άσυλα ελεύθερης σκέψης μα υστερικής αυθαιρεσίας. Είναι
αδικαιολόγητα τα γκράφιτι που λερώνουν και τους τοίχους μας, αλλά και τα μυαλά
μας. Είναι αδικαιολόγητη η εικόνα διάλυσης της χώρας, με τους πολίτες να
παίρνουν σταδιακά τον νόμο στα χέρια τους. Είναι απολύτως αδικαιολόγητη η
κατρακύλα μας σε επίπεδο νοτιοαμερικανικής οιονεί δημοκρατίας, όπου οι
πάμφτωχες μάζες λαθροβιούν υποταγμένες σε νταβατζήδες, ενώ οι πλούσιοι
φυλάγονται απομονωμένοι στις δικές τους κλειστές γειτονιές.
Φταίνε κι οι “άλλοι”;
Φυσικά, επειδή με την παθητικότητά τους επέτρεψαν την επιβολή ανόητων
ιδεολογημάτων, που ευχαριστούν κάποιους ακραίους, που εξυπηρετούν τους εγκληματίες,
και που τελικά λειτουργούν υπονομευτικά για την κοινωνική συνοχή. Ο Τσίπρας,
ναι ο Τσίπρας, εγκάλεσε στη Βουλή τους “άλλους” για την ανεπάρκεια τους στην
αντιμετώπιση της χρόνιας ανομίας. Και ο ελληνικός λαός όμως εγκαλεί ακόμη τους
“άλλους”, επειδή όταν κυβερνούσαν προτιμούσαν να καλοπιάνουν τους λίγους…
Τσίπρες, παρά να προστατεύουν όλους εμάς. Θα επιμείνουν στις παλιές επιλογές
τους;
Φάνης Ουγγρίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου