Στον πρώτο μόλις
χρόνο της προεδρίας του ο Ντόναλντ Τραμπ τα έχει βάλει με θεούς και
δαίμονες, ανατρέποντας σε πολλά σημεία και επίπεδα την χρόνια (κυρίως εξωτερική)
πολιτική της Αμερικής, με τελευταίο «θύμα» του τον ΟΗΕ.
Και μπορεί στην πρόσφατα ανακοινωθείσα
«στρατηγική εθνικής ασφάλειας» της κυβέρνησής του να τονίζει την ανάγκη διατήρησης και
ενίσχυσης των παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ, όμως όπως όλα δείχνουν, στην πράξη
αυτό που κατάφερε είναι να υπονομεύσει τις σχέσεις της χώρας του με την Ευρώπη
οι οποίες εδώ και 70 τουλάχιστον χρόνια χαρακτηρίζονται ως ιδιαίτερα στενές…
Ο Αμερικανός πρόεδρος, που δεν μασάει τα λόγια
του, ούτε δίνει σημασία στους κανόνες της πολιτικής ορθότητας, έχει καταφέρει
να «αποστασιοποιήσει» τους Ευρωπαίους ηγέτες χαρακτηρίζοντας την ΕΕ περισσότερο
ως οικονομικό ανταγωνιστή της χώρας του παρά ως στρατηγικό σύμμαχο. Σε αυτό όμως
έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλους τους προκατόχους του οι οποίοι συνέδραμαν
στην μεταπολεμική ανάνηψη της Ευρώπης και πόνταραν από την αρχή στο όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και οικονομικής
ανάπτυξης της κυρίως επειδή αυτό θα βοηθούσε την ίδια την Αμερική για την οποία
θεωρούσαν πως έχει άμεσο συμφέρον να μοιράζεται τα κοινά ιδεώδη της δημοκρατίας
και της ισονομίας με την Ευρώπη, χώρια τα κοινά εμπορικά και οικονομικά
συμφέροντα.
Ο Τραμπ όμως απομακρύνεται τόσο από την
Γερμανίδα Καγκελάριο, όσο και από την Βρετανίδα πρωθυπουργό, με αποτέλεσμα οι
σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ να βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί. Αντιθέτως, έχει μόνο καλά λόγια
να πει για τον «αυτοκράτορα» Πούτιν, με τον οποίο δείχνει να επιδιώκει
ιδιαίτερη συνεργασία, αλλά και τον (αυταρχικό) Κινέζο πρόεδρο Τσινπίνγκ με την
χώρα του οποίου η Αμερική βρίσκεται σε διαρκή και σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό.
Στην περίπτωση της «έχθρας» του προς την Άνγκελα
Μέρκελ, η στάση του Τραμπ δείχνει να πηγαίνει κόντρα στα αμερικανικά
συμφέροντα, ειδικά σε μια εποχή όπου λόγω της κρίσης αλλά και του αναμενόμενου
«μπρέξιτ» η Γερμανία μοιάζει να είναι η μόνη φίλα προσκείμενη αλλά και συνεκτική
δύναμη στην Ευρώπη με την οποία η Αμερική θα μπορούσε να προχωρήσει στους
κοινούς «δυτικούς» στόχους σε οικονομικό αλλά και γεωπολιτικό επίπεδο. Αν στην
εν λόγω εξίσωση βάλουμε και τις αναβράζουσες σχέσεις μεταξύ Βερολίνου και
Μόσχας, τότε εύκολα βλέπουμε πόσο «επικίνδυνη» είναι η πολιτική Τραμπ και το
φλερτ του προς τον Πούτιν.
Εκτός από τον ΟΗΕ και την ΕΕ, ο Τραμπ τα έχει
βάλει κατά καιρούς και με το ΝΑΤΟ, το οποίο συνεχώς κριτικάρει ως πολυδάπανο,
αναποτελεσματικό, και μη αναγκαίο. Και όλα αυτά από τον πρόεδρο της χώρας που
υποτίθεται ότι ηγείται της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, στην οποία σήμερα
συμμετέχουν χώρες όπως η Τσεχία, η Πολωνία, και η Ουγγαρία, οι οποίες τελευταία
κλίνουν προς τα ακροδεξιά και προς τον σκληροπυρηνικό εθνικισμό, κάτι που θα
έπρεπε να ανησυχεί σφόδρα τις δημοκρατικές, ανεκτικές, και φιλελεύθερες ΗΠΑ.
Τέλος να μην ξεχνάμε την πολιτική Τραμπ στο
ζήτημα της Ιερουσαλήμ, αλλά και την άρνηση του να δεχτούν οι ΗΠΑ πρόσφυγες από οπουδήποτε για
τέσσερις μήνες, και να μην επιτρέπει την είσοδο στη χώρα προσφύγων πολέμου από
την Συρία, ρίχνοντας έτσι όλο το βάρος του κρισιμότατου προσφυγικού ζητήματος
στις πλάτες των Ευρωπαίων «συμμάχων» του.
Όλα αυτά λοιπόν δείχνουν πως ο Τραμπ έχει
ατζέντα, στην οποία μάλλον δεν συμπεριλαμβάνονται οι παραδοσιακά ιστορικές και θερμές σχέσεις
με την Ευρώπη. Το πώς θα εξελιχθεί αυτή η ατζέντα σε πολιτικό, στρατιωτικό,
διπλωματικό, και οικονομικό επίπεδο
απομένει να το δούμε στην πράξη.
Strange
Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου