Έχουμε τους καλλιτέχνες που μας αξίζουν…

Μπορεί η οικονομική κρίση που τα σάρωσε όλα στο πέρασμά της να επέφερε χίλια μύρια δεινά, όμως είχε κι ένα καλό. Ξεσκέπασε την πνευματική, και όχι μόνο, ένδεια της (και καλά) καλλιτεχνικής μας διανόησης. Αποκαλύπτοντας πλέον ξεκάθαρα πως τα περισσότερα μέλη της ήταν κατά βάθος απλά… στόκοι.

Αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα «ιερά τέρατα» του θεάτρου, των σίριαλ, και κυρίως της πίστας, που τα χρόνια της τεχνητής και επίπλαστης  ευμάρειας έχτιζαν καριέρες πουλώντας «πνεύμα» και «υψηλή διανόηση», όντας τενεκέδες ξεγάνωτοι.

Καλλιτέχνες μεγέθους δηλαδή, που τρώνε «είδη υγιεινής», που βλέπουν τον Ειρηνικό από το μπαλκόνι τους στην … Κινέτα, ή περιμένουν τους ΕΛ για να μας σώσουν, κατακεραυνώνοντας το σάπιο πολιτικό σύστημα που τα αρπάζει από παντού, και που το μόνο που κάνει είναι να υπηρετεί την διεθνή μασονία, και την λέσχη … μπόντιμπιλντερ (sic)…

 

Καλλιτέχνες που κάνουν διεθνή καριέρα (στα σκυλάδικα της απανταχού ομογένειας μας), και που ντύνονται με την τελευταία λέξη της μόδας (αφήνοντας φέσια παντού), απολαμβάνοντας το κύρος που «δικαιούνται», αφού στην Ελλάδα η έννοια κουλτούρα, ποιότητα,  και πολιτισμός διώκονται μετά μανίας.

Ημιμαθείς ψευτόμαγκες οι περισσότεροι, που όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν, άσχετα αν δεν έχουν ιδέα για το παγόβουνο με το οποίο ασχολούνται, βλέποντας μόνο την κορυφή του και αγνοώντας το τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Μιλάω για όλα εκείνα τα χρυσά λαρύγγια, που γέμιζαν τα σκυλάδικα με λιγωμένες υπάρξεις και βαρύμαγκες νεοέλληνες, που ξορκίζανε τα ντέρτια τους πίνοντας ξύδια, και πετώντας ο ένας στον άλλο μαραμένα γαρίφαλα και γαρδένιες, υποκρινόμενοι (στους εαυτούς τους) ότι ζουν το όνειρο.

Για όλους εκείνους και εκείνες τις «ηθοποιούς», που γυρίζοντας ένα άθλιο τριτοκοσμικό σίριαλ αυτομάτως νόμιζαν ότι έπιασαν τον Πάπα απ’ τα τέτοια του, και με την ενθάρρυνση των λάιφ στάιλ περιοδικών και των μεσημεριανάδικων κατινιών, θεωρούσαν εαυτούς  ως την πνευματική ελίτ του τόπου. Με τους μελανιασμένους συμπολίτες μας από κάτω να τους χειροκροτούν σεληνιασμένοι…

Χρειάστηκε να επέλθει λοιπόν η κρίση, που όλα τα συμπαρασύρει και τα φέρνει στα ίσα τους, για να δούμε το πόσο πραγματικά αξίζουν όλοι αυτοί οι τενεκεδένιοι ήρωες.

Ποιον να πρωτοαναφέρω; Τον Ρέμο, που από τις πίστες της Μυκόνου κατακεραύνωνε τον «σακάτη» του Βερολίνου, υποσχόμενος να τον «σηκώσει όρθιο»;

Τον Γονίδη, με τον εμβριθή και πάντα στοχευμένο του λόγο; Βάσει του οποίου για όλα φταίνε οι μασόνοι που μας γονατίζουν αφού;

Τον ΛεΠα; Αυτόν τον ομορφάντρα, που χρόνια ολάκερα ζούσε το (αφορολόγητο) όνειρο, αλλά μόλις σφίξανε οι κώλοι επί Στουρνάρα θυμήθηκε ότι είναι αγαναΧτιστής, και βγήκε οργισμένος και αναψοκοκκινισμένος στα κανάλια, λάβρος εναντίον του ΣΔΟΕ, και του κράτους, που μας τσακίζουν τα όνειρα, και παίζουν με το ψωμάκι μας ζητώντας να κόβουμε αποδείξεις! Και όπως είχε πει, αν θυμάμαι καλά, «βασικά...με βάλανε στο μάτι διότι έχω ειδικό βαρόμετρο (sic) ως όνομα στη νύχτα»! Προσθέτοντας την πιο κλασική πλέον ατάκα των τελευταίων χρόνων: «Έχουμε κρίση… δεν πέφτει ούτε κοτσάνι στα μαγαζιά που εμφανίζομαι»!

Να αναφερθώ στον Χαϊκάλη; Τον γίγαντα της πολιτικής, που θυσίασε το σανίδι για να μας σώσει, αλλά δεν τον άφησαν τα συμφέροντα;

Να μιλήσω για τον άλλοτε ζεν πρεμιέ και νυν πολιτικό καθοδηγητή του Αλέξη, τον στοχαστή Πάντζα (που αν δεν υπουργοποιηθεί δεν βλέπουμε χαίρι);

Να θυμίσω τον θεατράνθρωπο Κιμούλη, που υπόσχονταν τον ουρανό με τα άστρα, αλλά που μόλις διορίστηκε κάπου…  τον έπιασε μούγκα;

Τις διάφορες βαρυσήμαντες πολιτικές παρεμβάσεις της πασιονάριας Σαμίου;

Την πάλη για τα δίκια των κατατρεγμένων της Χαρούλας με τα λαστιχένια γάντια;

Τον όμορφο αγώνα της Μποφίλιου, που μέσα από τις πίστες ελπίζει να συνεισφέρει στην επικράτηση του «σοσιαλιστικού» ονείρου με τροτσκιστικές αποχρώσεις, που θα μας κάνει επιτέλους και εμάς Βενεζουέλα;

Τις νομοθετικές πρωτοβουλίες με επίκεντρο τον άνθρωπο της Άννας της Βαγενά;

Να κάνω μνεία στον Νότη (ένας είναι ο Νότης), που μετά από δεκαετίες σιωπής αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια να ανοίξει το στόμα του (και τα χαρτιά του) και να μας πει που ανήκει πολιτικά, ένα μυστήριο που απασχολούσε τον ελληνισμό εδώ και χρόνια, από τότε που είχε βγει σε εκπομπή του Μπογδάνου ντυμένος αξιωματικός των Afrika Korps, και προκαλώντας ατέλειωτη φημολογία ότι θα πολιτευτεί με την Χρυσή Αυγή… Και όμως, ο Νότης δεν είναι ναζιστής αλλά … αναρχικός! Και θυμίζοντας τον Κροπότκιν, μπορεί και τον Επίκουρο, είπε: «η αναρχία είναι το μέγιστο πολίτευμα. Αναρχικός δεν είναι αυτός ο οποίος σπάει ή πετάει μολότοφ. Αυτός είναι άνομος είναι παράνομος. Αναρχικός είναι ο άνθρωπος ο οποίος δεν χρειάζεται Αρχή διότι ο ίδιος έχει αρχές. Δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου υποδεικνύει τι θα κάνεις γιατί εσύ έχεις αρχές».
Και πόσο δίκιο έχει αυτός ο απλός άνθρωπος, που όμως τα λέει τόσο μεστά, και που έχει εμβαθύνει στα πάντα… αν και λίγο μας τα χάλασε μετά, όταν δήλωσε εμμέσως πλην σαφώς, ότι αν και αναρχικός εν τούτοις μάλλον ψήφισε τον Μιχαλολιάκο και τον Λαγό, αφού όπως είπε: «Δεν έχω ψηφίσει ποτέ στη ζωή μου παρά μόνο μία φορά αυτή και ψήφισα αυτούς που ήταν στη φυλακή. Ψήφισα αυτούς οι οποίοι μπήκαν στη φυλακή με φασιστικό τρόπο τους οποίος όμως ορίζουν φασίστες. Δηλαδή οι φασίστες λένε τους άλλους φασίστες και τους βάζουν στη φυλακή χωρίς δίκη…».

Κάτι άλλο στο οποίο μας τα χάλασε κάπως ήταν και η αναφορά του στην ζουρλή, και πόσο του λείπει!!!!! Βέβαια, ζουρλή και Χρυσή Αυγή πάνε πακέτο, οπότε…

«Υπήρχε μία προσωπικότητα η οποία δυστυχώς δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή μέσα στο κοινοβούλιο η οποία είχε... Είμαι φίλαθλος(!) της Ζωής Κωνσταντοπούλου διότι είναι ένας άνθρωπος που ήξερε τις συνέπειες. Όταν γνωρίζεις τις συνέπειες και το κάνεις συνεπάγεται γενναιότητα, ανδρεία. Η κοπέλα αυτή είναι γενναία διότι ήξερε ότι θα την στείλουν. Τους επέβαλε να νιώσουν όπως έκαναν αυτοί τους άλλους να νιώσουν αυτά τα χρόνια»!

Ποιος ξέρει; Μπορεί και αυτός, όπως η Μποφίλιου, να στελεχώσει το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος Ρεύση Αηδίας, μπας και ξαναδούμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα…

Έτσι έχει λοιπόν η κατάσταση, και όπως όλα δείχνουν, η όποια επανάσταση δεν θα έρθει ούτε από τον Τσίπρα, ούτε από τον αγανακτισμένο λαό που λουφάρει τελευταία, ούτε από τον Ρουβίκωνα, ούτε από τον ανυπότακτο Καρανίκα που συμβιβάστηκε με την εξουσία, ούτε καν από τους μπαχαλάκηδες ...

Όχι! Θα έρθει από τις πίστες των σκυλάδικων, και από τα μπιτσόμπαρα, που αποτελούν τα σημερινά πολυτεχνεία, με τους καλλιτέχνες μας μπροστάρηδες, ως άλλους Βελουχιώτες!

Και η αντίδρασή τους αυτή, θα βουλώσει επιτέλους όλα τα κακόβουλα στόματα που τόσα χρόνια τώρα αναρωτιούνται: «μα που είναι η διανόηση της χώρας; Γιατί σιωπά»;

Ε, λοιπόν, η διανόηση είναι εδώ… και είναι θυμωμένη! Έτοιμη να πάρει τα βουνά!

Εμπρός λοιπόν στον  δρόμο που χάραξε η Μποφίλιου (και η Βαγενά)…

Strange Attractor

Antinews