Αν ξεφύγουμε λίγο από τον δικό μας μικρόκοσμο
και την πολιτική και οικονομική μιζέρια που βιώνουμε (λόγω συριζανέλ), και αν κοιτάξουμε
τον υπόλοιπο κόσμο, θα δούμε πως δυο είναι τα κύρια γεγονότα που καθορίζουν το
μέλλον της ευρύτερης περιοχής στην οποία ζούμε.
Πρώτον η τεράστια συζήτηση (και αναμπουμπούλα)
που προέκυψε από την δεδηλωμένη πρόθεση του Ντόναλντ Τραμπ να αναγνωρίσει την
Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Μια δήλωση που προκάλεσε
αναταραχή στην Μέση Ανατολή, στην οποία ήδη κυριαρχεί το χάος, με την Συρία να
ζει τον πιο αιματηρό εμφύλιο πόλεμο όλων των εποχών, την Αίγυπτο να βιώνει την
τρομοκρατία, και την βία να επικρατεί στην Υεμένη, το Ιράκ, την Λιβύη, το
Σουδάν, ακόμη και την Ιορδανία…
Και όμως, παρ όλο αυτό το χάος, παρ όλους αυτούς
τους θανάτους, η «σώφρων» Δύση δεν έχει αντιδράσει όπως αντέδρασε στο
ενδεχόμενο οι ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ. Ακόμη και ο Πάπας, που σε
γενικές γραμμές σιωπά, στην προκειμένη περίπτωση ύψωσε το ανάστημά του…
(θυμίζοντας τον δικό μας Πάνο Καμένο και τις ροζ γραμμές του).
Γιατί όμως τόσος θόρυβος; Μα επειδή, λένε οι
ειδικοί, κάτι τέτοιο θα βάλει τέρμα στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ισραήλ και
Παλαιστινίων, και άρα υπάρχει κίνδυνος για έναν νέο κύκλο βίας στην περιοχή, όπως
εκείνος που υπήρχε επί PLO. Λες κι αυτό δεν έχει
συμβεί εδώ και χρόνια, με τις διαπραγματεύσεις να έχουν κολλήσει για τα καλά
από το 2014, και την ISIS να προκαλεί λουτρά αίματος επί μια δεκαετία.
Τότε γιατί οι έντονες αντιδράσεις; Ίσως διότι οι
Παλαιστίνιοι (και οι Άραβες γενικότερα) βρήκαν μια αφορμή στις δηλώσεις Τραμπ
για να το ξαναπαίξουν θύματα. Για να ξανακερδίσουν την διεθνή στήριξη στην
οποία είχαν μάθει επί δεκαετίες, και για να ανανεώσουν το στάτους τους ως
καταπιεσμένοι πρόσφυγες χωρίς πατρίδα. Άσχετα αν οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι είναι
εκείνοι που με διάφορα προσχήματα και παράλογες απαιτήσεις βάζουν συνεχώς
τροχοπέδη στις όποιες διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ. Ο πολύς κόσμος ούτε το
γνωρίζει αυτό αλλά ούτε και τον νοιάζει. Αρκείται στο στερεότυπο του «καταπιεσμένου
λαού», που τον βασανίζουν οι κακοί Εβραίοι.
Τι μέλει γενέσθαι; Απομένει να το δούμε. Πάντως,
όπως όλα δείχνουν, ακόμη και μόνο με την δήλωση Τραμπ οι λύκοι βγήκαν παγανιά,
απειλώντας με βία και αιματοχυσία. Ρίχνοντας νερό στον μύλο τόσο του Ερντογάν,
όσο και των Μουλάδων του Ιράν, που αμφότεροι ονειρεύονται έναν αυξημένο ηγετικό
ρόλο στα μουσουλμανικά ζητήματα της ευρύτερης περιοχής.
Ο μόνος που δεν φαίνεται να ανησυχεί είναι το
Ισραήλ, που μαθημένο στις προκλήσεις και στην βία εναντίον του, αντιδρά με
νηφαλιότητα και με ψυχραιμία που πηγάζει από την ισχύ του, και την θέληση του
λαού του να επιβιώσει πάση θυσία.
Το δεύτερο ενδιαφέρον πολιτικό «πρόβλημα» που
μας αφορά εμμέσως και αμέσως είναι η ανάδυση των αντικαθεστωτικών ακροδεξιών
λαϊκίστικων κομμάτων στην Ευρώπη, με τελευταίο παράδειγμα την Αυστρία και την
νέα (συγ)κυβέρνηση που προέκυψε μετά τις τελευταίες εκλογές. Μια συνεργασία
δηλαδή μεταξύ μεταξύ συντηρητικών και ακροδεξιών, που την τελευταία φορά που
είχε συμβεί, στις αρχές του 2000, οι χώρες της ΕΕ (και το Ισραήλ) είχαν
επιβάλλει διπλωματικό εμπάργκο στη Βιέννη, φοβούμενες τον νεοναζιστικό
προσανατολισμό του κόμματος της Ελευθερίας.
Σήμερα η όλη κατάσταση στην Ευρώπη είναι εντελώς
διαφορετική, και σε αυτό έχει συμβάλλει η αθρόα και εν πολλοίς ανεξέλεγκτη
(λαθρο)μετανάστευση, στην οποία πρωτοπόρησε ο σύριζα, και που είχε ως
αποτέλεσμα πολλές χώρες της ΕΕ να πουν «ως εδώ»! Και με τους απανταχού
ακροδεξιούς εθνικιστές και ξενοφοβικούς να κάνουν πάρτι, και με το δίκιο τους…
Τα πάντα έχουν έρθει πάνω κάτω, με την Βρετανία
να είναι έτοιμη να φύγει από την ΕΕ, την Πολωνία να αποστασιοποιείται από τις
Βρυξέλλες, την Μέρκελ να παραπαίει, την Ελλάδα να αντιμετωπίζεται στα
αεροδρόμια (και αλλού) ως τριτοκοσμική χώρα, και την Αυστρία που λέγαμε να
δίνει το παράδειγμα του βραχυπρόθεσμου μέλλοντος της Ευρώπης.
Μια Αυστρία, που μεταξύ άλλων θέλει την ΕΕ να
αναθεωρήσει την στάση της απέναντι στην Ρωσία του Πούτιν, και να χαλαρώσει τις
εναντίον της κυρώσεις (που επιβλήθηκαν λόγω Κριμαίας). Κάτι, που όπως όλα
δείχνουν, θα αποτελέσει τον επόμενο πονοκέφαλο για τις Βρυξέλλες, και αυτό
διότι η επέκταση των κυρώσεων (που λήγουν την 31/1/18) θα πρέπει να αποφασιστεί
όχι από τους γραφειοκράτες της ΕΕ αλλά από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με πλήρη
συναίνεση, και άρα αν η Αυστρία βάλει βέτο τότε οι κυρώσεις παύουν να ισχύουν.
Κάτι που εμμέσως βολεύει και την Γερμανία, αφού από τότε που ισχύουν οι εν λόγω
κυρώσεις η οικονομία της έχει υποστεί σημαντική ζημιά.
Κάτι ανάλογο αλλά σε μικρότερο βαθμό ισχύει και
για τις Γαλλία και Ιταλία, με αποτέλεσμα εδώ και καιρό οι χώρες αυτές να
πιέζουν (ήπια) για χαλάρωση των μέτρων κατά της Μόσχας.
Έτσι, η νέα κυβέρνηση της Αυστρίας μπορεί να
βολεύει τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ΕΕ τόσο στο ζήτημα του περιορισμού της
μετανάστευσης όσο και σε εκείνο του μετώπου εναντίον της Ρωσίας, αφού τώρα θα
μπορούν να την έχουν ως άλλοθι, και να κατηγορούν τις «ακροδεξιές» θέσεις της
Βιέννης για εκείνα που και εκείνες ενδόμυχα θέλουν αλλά δεν μπορούν να πουν
λόγω «πολιτικής ορθότητας».
Όπως και να ‘χει, το μέλλον της γειτονιάς μας
προμηνύεται ενδιαφέρον, με μόνη λυπηρή σημείωση ότι σε αυτούς τους κρίσιμους
καιρούς η χώρα μας μοιάζει να πηγαίνει ξυπόλητη στα αγκάθια, με μια ηγεσία
κατώτερη όχι μόνο των περιστάσεων, αλλά και της εν γένει ιστορίας της.
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου