Μακεδονικό, ο εθνικός μας μπάφος…

Το Μακεδονικό είχε πάντα μια παράξενη επίδραση στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρα μας, κάτι σαν εθνικό ναρκωτικό, που όποτε βρισκόμασταν υπό την επήρρειά του κάναμε και λέγαμε πράγματα παράλογα. Για κανένα άλλο θέμα δεν υπήρξε ποτέ τέτοια εθνική παραζάλη, ακόμα και σε πολύ σημαντικότερα όπως τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, και για κανένα άλλο δεν σωρρεύτηκε τέτοιος όγκος παραπληροφόρησης, εθνική αυταπάτης, εθελοτυφλισμού, σπέκουλας, πατριδοκαπηλείας και διπλωματικής κουταμάρας.

Τώρα ξαναήρθε η ώρα μας να πάρουμε την τακτική δόση από το ναρκωτικό μας, για αυτό ξαναβγήκαν στο μειντάνι οι αναμενόμενοι πανταχόθεν παραλογισμοί που παραδοσιακά προκαλεί…

1) Ο κ. Καμμένος, του οποίου το Μακεδονικό είναι ένα από τα δύο επαγγέλματα (το άλλο είναι η Παναγία), αποφάσισε εν αιθρία να διευκρινίσει ότι το κόμμα του δεν δεσμεύεται από την εθνική θέση περί σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό. Δεν υπήρχε κανείς άλλος λόγος εκτός από την ψηφοθηρική του απελπισία να ξεκινήσει το θέμα. Φυσικά για τον γίγαντα αυτόν της συνέπειας δεν παίζει κανένα ρόλο ότι ως υπουργός του Κώστα Καραμανλή είχε ψηφίσει δύο φορές τη θέση αυτή.

2) Ο κ. Μητοτάκης ανακάλυψε στο δικό του Σύνταγμα πρόβλημα δεδηλωμένης. Το οποίο προφανώς δεν υπήρχε όταν ο ίδιος με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ψήφιζαν το σύμφωνο συμβίωσης, τον αντιρατσιστικό κλπ, σε αυτήν την όντως πρωτοφανή επικάλυψη των δύο διαφορετικών κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών που υπήρξαν στη Βουλή μέχρι πρό τινος. Αυτό που άλλαξε είναι η πολιτική στρατηγική της ΝΔ, λόγος όχι αρκετός για να ξεχάσουμε πώς διαπιστώνεται η απώλεια της δεδηλωμένης, σύμφωνα με το Σύνταγμά μας.

3) Αυτοί που μιλούν για δημοψήφισμα ή για άμεση σύγκληση της Βουλής που θα αποφασίσει το όνομα μιλούν σε κενό αέρος. Η χώρα έχει εθνική θέση την οποία αμφισβητούν επισήμως μόνο οι ΑΝΕΛ και η ΧΑ, άρα δεν υπάρχει κανείς λόγος επιβεβαίωσής της στη Βουλή, παρά μόνο για να καταδείξει η αντιπολίτευση την έλλειψη κυβερνητικής συνοχής. Όμως την ίδια στιγμή στην ουσία ζητούν να συνέλθει το ελληνικό κοινοβούλιο για να αποφασίσει μονομερώς το όνομα μιάς άλλης χώρας, πράγμα απαράδεκτο για το Διεθνές Δίκαιο. Ας μη συζητήσουμε για Δημοψήφισμα, νομίζω κανείς εχέφρων δεν θα θελήσει να στήσει πάρτυ πατριδοκαπήλων.

4) Τα μόνα πραγματικά νέα δεδομένα, τα οποία δεν έχουν δημιουργήσει ακόμα πολιτικό γεγονός, είναι η προοπτική επανέναρξης των συνομιλιών υπό τον Μάθιου Νίμιτς και η εκλογή στα Σκόπια μιάς μετριοπαθούς κυβέρνησης μετά από πολλά χρόνια εναλλαγής σκληρών εθνικιστών. Η συζήτηση στη χώρα μας οφείλει να αρχίσει αν οι διαπραγματεύσεις οδηγήσουν σε πρόταση, αλλά έτσι όπως το πάμε θα τις τορπιλίσουμε πριν αρχίσουν, απλώς γιατί αυτό απαιτεί το σενάριο του πολιτικού θεάτρου που ανέβηκε.

5) Η κυβέρνηση, αμυνόμενη στην ουσία, δεν έχει να κερδίσει τίποτα από αυτήν την υπόθεση, για αυτό έχει επιδοθεί στο αγαπημένο της ρεσιτάλ στρεψοδικίας. Αν η διαπραγμάτευση καταλήξει και η πρόταση δεν περάσει από τη Βουλή ή η ίδια την υπονομεύσει, θα χρεωθεί ασφαλώς τη νέα διπλωματική αποτυχία παρά την καλή συγκυρία. Αν καταφέρει επί των ημερών της να λυθεί το θέμα σίγουρα θα έχει κάποιες εκλογικές απώλειες, γιατί το εθνικό ναρκωτικό οδηγεί την κοινωνία στον παραλογισμό να μην δίνει δεκάρα για το θέμα αλλά ταυτοχρόνως να θέλει κατά 80% τη Μακεδονία μόνο ελληνική. Η αντιπολίτευση ίσως δεν αντιλαμβάνεται ότι για τις ψήφους μετρά πολύ περισσότερο το μέρισμα που η ίδια, αν και διαφωνούσε κατηγορηματικά, υπερψήφισε, από το όνομα της FYROM, που όταν δεν το θυμίζουμε στους πολίτες το ξεχνούν τελείως.

6) Αν ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να συμβάλει στην επίλυση και δεν θελήσει το κάνει ίσως αποβεί το ίδιο μοιραίος με τον πατέρα του για το αιώνιο αυτό πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής —ο πατέρας του όμως αντιθέτως ήθελε να το λύσει αλλά δεν μπόρεσε. Και είναι γελασμένος αν πιστεύει ότι η λύση θα είναι εκεί να τον περιμένει, όπως δεν περίμενε και το πακέτο Πινέιρο —η τελευταία αποτυχία στο Κυπριακό απέδειξε για πολλοστή φορά ότι στη διπλωματία τα πάντα είναι θέμα timing και όπως έχουμε μάθει κάθε νέα λύση είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αν συμφωνούν να διαιωνισθεί και με δική τους ευθύνη μια ντροπιαστική εκκρεμότητα που δεν καταλαβαίνει κανείς άλλος και που κρατά αποκλεισμένη μια χώρα από τους διεθνείς οργανισμούς, κάνουν κακούς υπολογισμούς. Τα στιγμιαία μικροκομματικά οφέλη δεν είναι επαρκές αντίδωρο για το στίγμα στην ιστορία τους.

7) Τελειώνω πάλι με τον κ. Καμμένο. Πυροδότησε το Μακεδονικό γιατί για αυτόν είναι υπόθεση win win. Αν ναυαγήσει η επίλυση, δικαίως θα κοκορεύεται ότι η εξέλιξη θα οφείλεται σε κείνον. Αν το θέμα λυθεί θα ανέβει στα κάγκελα να καρπωθεί μόνος του το μένος των εθνικιστών. Δεν νομίζω ότι θα του φτάνει αυτό για να μπει στην επόμενη Βουλή αλλά αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Και σε κάθε περίπτωση θα δικαιούται να υπερηφανεύεται ότι χειραγώγησε στην ατζέντα του όλα τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου.

Ανδρέας Πετρουλάκης

Protagon