Οταν βλέπω ή ακούω ειδήσεις από το χρονικό της κόλασης στη Μόρια, σκέφτομαι πως
ό,τι και να γίνεται εκεί εμείς μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι διότι
γλιτώσαμε από την Αμυγδαλέζα. Θυμάστε τις αγριοφωνάρες των τότε
αντιπολιτευόμενων και νυν κυβερνώντων, πάντα αριστερών, για τα συρματοπλέγματα
και τις συνθήκες παραμονής εκεί.
Θυμάστε τις
ανθρωπιστικές ιερεμιάδες για την ποιότητα της τροφής, για την έλλειψη ιατρικής
φροντίδος, θυμάστε επίσης τα διαφημιστικά πλάνα στην τηλεόραση μετά την
απελευθέρωσή τους στο στρατόπεδο της ντροπής που τους έδειχναν να κατεβαίνουν
στην πλατεία Βάθης ελαφρώς χαμένοι, διότι οι περισσότεροι δεν ήξεραν πού να
πάνε. Τίποτε τέτοιο δεν συμβαίνει στη Μόρια…
Κατ’ αρχάς, το τοπίο
της Λέσβου είναι πολύ πιο ευχάριστο από την Αμυγδαλέζα, η παραμονή σε σκηνές
«συναυλίας ποπ μουσικής» μπορεί να μετατρέψει την παραμονή τους σε εκδρομή
αναψυχής, ο χειμώνας είναι ήπιος και ο ήλιος του καλοκαιριού γενναιόδωρος. Και,
όπως μας πληροφόρησαν Βρετανοί δημοσιογράφοι, εκεί τους παρέχονται άπαντα τα
χρειώδη, έως και πάνες που φορούν οι γυναίκες για να μην τις βιάζουν οι άνδρες.
Οπως και να το κάνετε, η απόσταση που
χωρίζει την Αμυγδαλέζα από τη Μόρια είναι η απόσταση που χωρίζει μια κυβέρνηση
αριστερών ανθρωπιστών από μια κυβέρνηση ανάλγητων Σαμαροβενιζέλων και λοιπών
υπηρετών του απάνθρωπου καπιταλισμού.
Πόσους χωράει η Μόρια;
Το πολύ 2.000 ψυχές. Πόσοι είναι στοιβαγμένοι εκεί μέσα; 7.000, κατά τους
μετριοπαθείς. Παρ’ ημίν, ως γνωστόν, οι αριθμοί είναι ζήτημα άποψης. Και γιατί
οι επαναπροωθήσεις δεν λειτουργούν; Διότι η κυβέρνηση των ανθρωπιστών έφτιαξε
έναν νόμο βάσει του οποίου το αίτημα για χορήγηση ασύλου, ακόμη και αν
απορριφθεί, μπορεί να επανεξεταστεί. Εξαιρούνται οι 8 φυγάδες αξιωματικοί,
εννοείται.
Δεν είχαν προβλέψει τη
βόμβα και όταν αντελήφθησαν ότι την κρατούν στα χέρια τους με το φιτίλι
αναμμένο και αποπειράθηκαν να αλλάξουν τον δικό τους νόμο, εξηγέρθησαν οι
εκπρόσωποι της γνήσιας Αριστεράς στην πλειοψηφία της απλής Αριστεράς και
απείλησαν ότι θα την καταψηφίσουν. Ξέρουμε πόσοι έχουν εγκλωβιστεί εκεί μέσα,
δεν ξέρουμε όμως πόσοι έχουν εξαφανιστεί και πού βρίσκονται. Πολλές φορές η
αστυνομία, πάντως, δεν τους βρίσκει για να τους επιδώσει την απόρριψη της
αίτησής τους.
Τι θα γίνει όταν η βία
ξεχειλίσει από τα όρια του στρατοπέδου; Η κυβέρνηση θα αφήσει τους ιθαγενείς να
την διαχειρισθούν, όπως τους άφησε μόνους όταν ξέσπαγαν τα ανθρώπινα κύματα
στις ακτές των νησιών; Ή μήπως θα πάνε ΜΗΚΥΟ να τους εξηγήσουν ότι όλοι οι
άνθρωποι αγαπιούνται και δεν είναι σωστό να σκοτώνονται; Μπορεί και ο Αϊ Γουέι
Γουέι να τους ηρεμήσει παίζοντας πιάνο.
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου