Επίτηδες περίμενα την
δεύτερη μέρα του συλλαλητηρίου, για να εκφράσω άποψη. Ήθελα να κατακάτσει
λίγο ο κουρνιαχτός και να λάβουμε όλοι, γράφοντες και αναγνώστες, μια χρονική
απόσταση από την συναισθηματική φόρτιση της συγκέντρωσης. Μιλώ και για θετική
και για αρνητική συναισθηματική φόρτιση, καθότι υπάρχουν και οι δυο πλευρές του
νομίσματος.
Η κυβέρνηση λοιπόν, αν και αρχικά σοκαρισμένη
από τον όγκο των συγκεντρωμένων, δήλωσε ότι θα συνεχίσει τις προσπάθειες της
στο ίδιο μοτίβο: Στην προσπάθεια
συμβιβασμού πάνω σε μια σύνθετη ονομασία που θα περιέχει το όνομα της
Μακεδονίας. Οι διοργανωτές, ενθαρρυμένοι απ’ αυτό που πέτυχαν –και δεν το περίμεναν- σχεδιάζουν δεύτερη
συγκέντρωση στην Αθήνα, ελπίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία…
Οδεύουμε λοιπόν σ’ ένα είδος εθνικού και πολιτικού διχασμού, που
οφείλεται αφενός στην ύπαρξη δύο αντίθετων απόψεων και εφ’ ετέρου στην ύπαρξη
δύο μεγάλων μπλοκ Ελλήνων, που αμφότερα είναι αρκετά ισχυρά ώστε το έναν να
εξουδετερώνει το άλλο. Μιλάμε για
τον ορισμό του πολιτικού αδιεξόδου.
Στο ένα μπλοκ ανήκει
ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος που έχει μάθει από τα λάθη του
παρελθόντος και επιζητά έναν συμβιβασμό ξέροντας ότι αυτός είναι μονόδρομος, αλλιώς οι επιλογές του
μέλλοντος θα είναι de facto χειρότερες απ’ την σημερινή. Στο πλάι του
βρίσκονται κοινωνικά στρώματα εξωστρεφή, με οικονομική δυναμική, με
κοσμοπολίτικη αντίληψη και δίχως φοβικά σύνδρομα.
Το δεύτερο μπλοκ
αποτελείται από μια μειοψηφία του πολιτικού μας συστήματος, κατά βάση εθνικιστική,
ακραία και λαϊκίστικη, καθώς και από τυχοδιωκτικές πολιτικές προσωπικότητες που
βλέπουν το Σκοπιανό ως ευκαιρία πολιτικής επιβίωσης. Δίπλα τους συσπειρώνονται
κοινωνικά στρώματα από την ‘’βαθιά Ελλάδα’’, που θεωρούν την σωτηρία της
εθνικής και ιστορικής ψυχής τους ως τον ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξης τους.
Η πρώτη Ελλάδα είναι
γνωστό ότι υπήρχε. Η δεύτερη επιβεβαίωσε την ύπαρξη και την δύναμη της με το
συλλαλητήριο.
Αποτέλεσμα; Υπό τις παρούσες
συνθήκες, δεν μπορεί να υπάρξει συναινετική λύση για το Σκοπιανό. Όποια
λύση κι αν επιλεγεί, είτε παραμείνει η σημερινή στασιμότητα –που μας οδηγεί σε
σταδιακή και αθόρυβη εθνική ήττα-, είτε επιλεγεί ένας συμβιβασμός με τους
Σκοπιανούς, η λύση αυτή δεν θα έχει πολιτική νομιμοποίηση από ένα μεγάλο μπλοκ
του ελληνικού πληθυσμού.
Υπάρχει χειρότερη εξέλιξη απ’ αυτή; Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι τελικά
θα καταλήξουμε στην στασιμότητα, όμως σε τέτοια κρίσιμα ζητήματα τα πράγματα
παίρνουν μια δυναμική που μπορεί να αποδειχτεί απρόβλεπτη. Ας έχουμε το νου
μας, το τελευταίο πράγμα που μας χρειάζεται είναι ένας βαθύς εθνικός διχασμός
την ώρα που τρώμε την ουρά του γαϊδάρου της οικονομική κρίσης που μας
εξουθένωσε.
Δημήτρης Καμπουράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου