Ο προβλέψιμος, ολίγιστος, και συμπλεγματικός Αλέξης…

Στο ποδόσφαιρο υπάρχει σχεδόν πάντα ένας βιρτουόζος, ένας σκόρερ, κι ένας… ξυλοκόπος. Ο πρώτος κάνει τα κόλπα του και οργανώνει το παιχνίδι, ο δεύτερος έχει ταλέντο να βάζει γκολ σε κάθε ευκαιρία, κι ο τρίτος χρειάζεται απλά να υπάρχει.

Και επειδή οι περισσότερες ομάδες είναι για τα πανηγύρια, συνήθως έχουν μόνο ξυλοκόπο(ους). Ποια είναι η δουλειά του ξυλοκόπου; Μόλις βρει τα σκούρα η ομάδα να αρχίσει το κλάδεμα και τον τσαμπουκά, και να στείλει έναν δυο αντιπάλους στο νοσοκομείο, ή απλά να στέλνει την μπάλα στις κερκίδες για να κερδίζει χρόνο…

Αυτά θυμήθηκα βλέποντας την τελευταία κατάντια του Αλέξη και του Σύριζα (που είναι για τα παμηγύρια). Ενός Αλέξη που μέχρι πρόσφατα θεωρούσα ως τον σούπερ μακιαβελικό τακτικιστή, άσσο στην λοβιτούρα, στους διαδρομισμούς, και στην πολιτική σπέκουλα, έναν επιτήδειο βιρτουόζο δηλαδή, που μπορεί στην κανονική ζωή να μην έκανε ούτε για βοηθός ντελιβερά αλλά στην νεοελληνική νοσηρή πολιτική σκηνή αποδείχθηκε ένα «αστέρι» που ότι και να κάνει κερδάει… αλλά που δυστυχώς, με τα τελευταία καμώματά του αποδείχθηκε ένας ακόμη προβλέψιμος απλός ξυλοκόπος της πολιτικής. Που μόλις βρήκε τα σκούρα από τον παλμό των συλλαλητηρίων για το σκοπιανό ζήτημα αμέσως πέταξε την μπάλα στην κερκίδα… ανακαλύπτοντας σκάνδαλα εκεί που μάλλον δεν υπάρχουν. Ή απλά κατασκευάζοντας ενόχους, με το έτσι θέλω. Σταλινικώ τω τρόπω…

Αναφέρομαι στο σκάνδαλο Novartis, που μάλλον αποτελεί την τελευταία σανίδα σωτηρίας της σπείρας του Μαξίμου. Η οποία μπορεί να ασέλγησε με κάθε τρόπο πάνω στη χώρα, με τον λαό ή μουδιασμένο ή ακόμη και να χειροκροτάει, όμως άλλο πράγμα η οικονομική υποτέλεια και δυστυχία κι άλλο η εθνική προδοσία. Με την πρώτη το πολύ πολύ να σε φτύνουν για καμιά δεκαριά χρόνια, μετά όλα ξεχνιούνται. Με την δεύτερη όμως υπάρχουν οδυνηρές συνέπειες, και ίσως παίζεται και το κεφάλι σου. Και σίγουρα κάποιοι συριζαίοι που γνωρίζουν ιστορία ψιθύρισαν μερικά ιστορικά παραδείγματα στο αυτί το Αλέξη, οπότε κι αυτός έβαλε μπροστά το μεγάλο σχέδιο… το υπερόπλο του. Όπως π.χ. και ο Αδόλφος, που όταν τα ρωσικά τανκς είχαν ήδη περικυκλώσει το καταφύγιό του εκείνος ακόμη έλπιζε σε μυστικές ανύπαρκτες στρατιές, και «φανταστικούς» πυραύλους που θα γύριζαν την πλάστιγγα του πολέμου. Το τέλος του είναι γνωστό.

Κάπου εκεί βρίσκεται σήμερα κι ο Αλέξης. Κρυμμένος στο μπούνκερ του Μαξίμου, παρέα με τους τελευταίους του πιστούς Καρανίκες και σία, μετακινώντας  ανύπαρκτα στρατεύματα στην πολιτική σκακιέρα, και επινοώντας νέους εχθρούς μέσα από τους οποίους θα ξανακερδίσει την χαμένη του δημοφιλία, και θα κάνει τον λαό να ξαναπιστέψει στο γελαστό και άφθαρτο παιδί…

Κούνια που τον κούναγε. Κι όχι επειδή το σχέδιό του είναι παράλογο ή μη εφαρμόσιμο… όχι, άλλωστε έχουμε δει και χειρότερες επινοήσεις στο παρελθόν να σκιάζουν ένοχους κι αθώους μαζί. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι ο Αλέξης, μέσα στο γινάτι του, στοχοποίησε λάθος ανθρώπους.

Κι αυτό το λέω διότι θα πρέπει να είναι κανείς παντελώς ηλίθιος για να πιστέψει ότι ο Πικραμένος μπόρεσε και έστησε τις κομπίνες του μέσα σε 34 μέρες που ήταν υπηρεσιακός πρωθυπουργός, ή ο Στουρνάρας που έτρεχε απ το πρωί μέχρι το βράδυ μπας και γλιτώσουμε την χρεοκοπία και τα συσσίτια, το μόνο που σκέφτονταν είναι πως θα πάρει προμήθειες από τα … γενόσημα.

Για να μην αναφερθώ στον Σαμαρά, που μέχρι κι ο Χαϊκάλης τον έχει δικαιώσει. Έναν Σαμαρά που διαχρονικά απέδειξε ότι γράφει στα τέτοια του τις καρέκλες και τα μεγαλεία, και που όταν ήταν πρωθυπουργός, με εχθρούς απέναντι, δεξιά, αριστερά, πίσω, και δίπλα του, το μόνο που έκανε ήταν να εργάζεται ακατάπαυστα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ακόμη και με κίνδυνο της υγείας του. Κάτι που ακόμη κι οι ορκισμένοι του πολιτικοί αντίπαλοι παραδέχονται. Κι όμως… μέσα στο μίσος του απέναντι στον πολιτικό αυτό άνδρα που ο ίδιος δεν μπορεί να φτάσει με τίποτα, ο Αλέξης πήγε κι έμπλεξε και αυτόν σε δήθεν σκάνδαλα χρηματισμού. Και γελάνε μαζί του  κι οι κότες…

Ακόμη και οι πλέον απολιτίκ συμπολίτες μας καταλαβαίνουν τι πάει να κάνει ο Αλέξης, και φρίττουν. Και αν δεν φρίττουν με τις μεθοδεύσεις του, φρίττουν με την ελληνική δικαιοσύνη, που δυστυχώς σε αυτήν την κρίσιμη ιστορικά περίοδο αποδεικνύεται … ανεπαρκής. Επιτρέποντας στον Τζανακόπουλο, τον μπαρουτοκαπνισμένο εκείνο αγωνιστή που είχε κάνει εξορία στο Αιγάλεω, να της υπαγορεύει το τι πρέπει να κάνει…

Τρίζουν τα κόκκαλα του Τερσέτη και του Πολυζωίδη… και κάπου σε κάποια γωνιά της Ελλάδας θα πρέπει να αφρίζει και ο Σαρτζετάκης… χώρια τα χασκόγελα του Χαρδούβελη, όταν βλέπει τα e mail του.

Δυστυχώς, ο Αλέξης αποδείχθηκε όχι μόνο προβλέψιμος, αλλά ολιγότερος του ολίγιστου… Ας ελπίσουμε (ως άνθρωποι) ότι το τέλος του δεν θα είναι αντάξιο των ηθικών και όχι μόνο ανομιών του.

Strange Attractor