Να ποιοι αλλάζουν την Ευρώπη…

Ο Σύριζα είναι αυτός που υποτίθεται πως θα άλλαζε την Ευρώπη, αλλά οι φανφαρόνικες υποσχέσεις του ήταν τζούφιες, κι αυτό γρήγορα βγήκε προς τα έξω, με αποτέλεσμα όχι μόνο να καταντήσει εγχώριο ανέκδοτο, αλλά σήμερα να του έχουν γυρίσει την πλάτη ακόμη κι όλοι εκείνοι οι Ευρωπαίοι περιθωριακοί, που μαζί με εμάς εδώ στο Ελάντα, του έδωσαν φτερά.

Αυτοί όμως που ήρθαν από το πουθενά, το είπαν και το έκαναν (ή μάλλον θα το κάνουν), είναι οι αντίστοιχοι «σαλεμένοι» της Ιταλίας, που μπορεί  στις μεγαλόστομες υποσχέσεις και στην φλογερή  ρητορική να μοιάζουν κάπως με τους συριζαίους, αλλά αυτοί προτείνουν λύσεις … προς το παρόν τουλάχιστον.

Έτσι, η νέα ιταλική (συγ)κυβέρνηση απειλεί όντως να αλλάξει την Ευρώπη όπως την ξέραμε, τουλάχιστον από το 1945 και μετά…

Πρόκειται για μια πιο ανίερη συμμαχία από εκείνη των καρεκλοκενταύρων συριζανέλ, που συνδυάζει την εναλλακτική αριστερά με την σκληροπυρηνική δεξιά. Ένας ιδανικός συνδυασμός για να έχει τεράστια απήχηση σε λαούς που έχουν πλέον κουραστεί από το παραδοσιακό δίπολο Αριστερά-Δεξιά, μνημονιακοί- αντιμνημονιακοί. Εξ ου και οι σκληρές αντιδράσεις και κριτικές που δέχεται από τους συμβατικούς «παίκτες», όπως π.χ. η εφημερίδα Financial Times που έχει χαρακτηρίζει το σχήμα αυτό ως «βάρβαρο».

Δυστυχώς η ΕΕ και το όραμά της έχουν εκτροχιαστεί, ειδικά στις φτωχότερες χώρες (και περιοχές) της νότιας κυρίως Ευρώπης, με αποτέλεσμα να βλέπουμε αυτές τις σπασμωδικές αντιδράσεις, ακόμη και σε χώρες όπως η Βρετανία που παλεύει με το Brexit.

Αντιδράσεις που έχουν να κάνουν όχι μόνο με την κεντρική αρτηριοσκληρωτική πολιτική των Βρυξελλών, βασισμένη στην ξεπερασμένη από τις εξελίξεις πολιτική ορθότητα, αλλά και με το ενιαίο νόμισμα που αποτελεί βασικό εργαλείο της Γερμανίας προκειμένου να «γονατίσει» οικονομικά χώρες όπως η δική μας, πολλαπλασιάζοντας τους δείκτες ανεργίας, φτώχειας, μιζέριας, κλπ.

Στην Ιταλία, σε αντίθεση με τα καθ’ ημάς, που έχουμε και εθνικά προβλήματα να λύσουμε, όπου οι συριζαίοι υπόσχονταν κατάργηση των φόρων, των διοδίων, της αστυνομίας, των φυλακών, και άλλα τέτοια φαιδρά, οι εκεί «σαλεμένοι» μίλησαν για το περιβάλλον, για τις εκπομπές ρύπων, καταγγέλλοντας παράλληλα τις δομές της γερμανικής κυριαρχίας μέσω της ΕΕ και του ευρώ, συνδυάζοντας δηλαδή σοβαρές προτάσεις με ανέφικτα φληναφήματα. Μια ιδανική συνταγή για να προσελκύσουν όχι μόνο κάποιους ιδεοληπτικούς ημιμαθείς ψηφοφόρους, αλλά και μεγάλο μέρος σκεπτόμενων και απογοητευμένων πολιτών.

Και σαν κερασάκι στη τούρτα, αντί να υπόσχονται περισσότερους «πρόσφυγες πολέμου» (από χώρες χωρίς πόλεμο), ή επιδόματα στους «μετανάστες» (θυμόσαστε τι έλεγε ο Κουράκης;), οι Ιταλοί λαϊκιστές αντιτίθενται σφόδρα στη παράνομη μετανάστευση, αφού έχοντας προφανώς διαβάσει Μαρξ (σε αντίθεση με τον Αλέξη και την παρέα του)  θεωρούν τους λαθρομετανάστες εχθρούς του προλεταριάτου και εργαλεία των ισχυρών καπιταλιστών ώστε να αυξάνεται η εργατική καταστολή και να μειώνονται τα ημερομίσθια.

Το κίνημα των 5 Αστέρων, δια του αρχηγού του Luigi Di Maio, το πάει ακόμη πιο πέρα και από τον «επαναστάτη» Στρατούλη, που υπόσχονταν ότι οι δανειστές του Βερολίνου θα μας παρακαλάνε για να μας δανείσουν, ή και από τον Δρα Μπαρουφάκη που ήθελε αγάπη και όχι δανεικά.

Όπως λένε οι Ιταλοί, τέρμα ο δείκτης του ΑΕΠ ως βαρόμετρο της ανάπτυξης! Κάτι δηλαδή που αλλάζει άρδην τα πάντα όλα στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η οικονομία, μέσω λιτότητας, πλεονασμάτων, κλπ. και που θέλει τις μεγάλες πολυεθνικές να καταπίνουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και να μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας η μεσαία τάξη, που μέχρι πρότινος αποτελούσε τον στυλοβάτη της δυτικής οικονομίας.

Αντί για λιτότητα, η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των δημοσίων δαπανών, οριζόντια φορολόγηση, και άλλα τέτοια περίεργα, αντίθετα δηλαδή από όλα αυτά που εφαρμόζει ο «ριζοσπαστικός» Σύριζα.

Θέλετε κι άλλα; Η Λέγκα είναι εναντίον των εκτρώσεων, και εναντίον των γάμων αλλά και της συμβίωσης ομοφυλόφιλων. Εξάλλου η καθολική Ιταλία παραμένει μια από τις ελάχιστες χώρες που δεν επιτρέπει τους γάμους των γκέι, οι οποίοι σύμφωνα με τον νέο υπουργό Lorenzo Fontana «θέλουν να κυριαρχήσουν και να σβήσουν όλους εμάς τους υπόλοιπους»! Όχι σαν τον δικό μας «δεξιό» Μπάνο Καμένο, που κάνει παντού τα στραβά μάτια, έχοντας καταντήσει πιο συριζαίος κι από τον Καρανίκα, μη τυχόν και χάσει τη κουτάλα.

Το πρόγραμμα των 5 Αστέρων εμπεριέχει και τον «άσο στο μανίκι». Υπόσχεται  δηλαδή την άμεση απομάκρυνση από τη χώρα 500.000 τουλάχιστον παράνομων μεταναστών, με τον Matteo Salvini να είναι λάβρος σε αυτό το καυτό ζήτημα, κατηγορώντας ευθέως τις ΜΚΟ, όσο και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Όπως λέει (πολύ σωστά), «η ΕΕ και οι ΜΚΟ δεν θέλουν να σώζουν ζωές, το κάνουν για τα χρήματα». Πως λέμε Αλέξης; Καμία σχέση… Εξάλλου, να μη ξεχνάμε πως οι ΜΚΟ απαγορεύτηκαν δια νόμου εδώ και μερικά χρόνια ακόμη και στη κομμουνιστική Κίνα! Σε εμάς εδώ κάνουν πάρτι.

Αυτή η σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική της νέας ιταλικής κυβέρνησης έχει προκαλέσει ουκ ολίγες αντιδράσεις από τους απανταχού αρχιερείς της πολιτικής ορθότητας, οι οποίοι περιέργως κλείνουν τα μάτια όταν τα ίδια λέει, και έχει κάνει, η Ελβετία, η οποία όμως δεν είναι χώρα μέλος της ΕΕ. Μάλιστα αντέδρασε και ο ίδιος ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής Κομισιόν Jean-Claude Juncker, ο οποίος δήλωσε πως στο εξής η Κομισιόν θα επιτηρεί και θα επιβλέπει τα δικαιώματα των Αφρικανών μεταναστών στην Ιταλία!!!! Τόσο καλά…

Εν τω μεταξύ στα δικά μας...

Όλα αυτά προαναγγέλλουν μια σκληρή κόντρα μεταξύ ΕΕ και Ρώμης, στα χνάρια της αντίστοιχης με την Πολωνία και την Ουγγαρία. Μόνο που τώρα δεν μιλάμε για κάποιο νέο μέλος πρώην δορυφόρο της ΕΣΣΔ, αλλά για ένα ιδρυτικό κράτος μέλος της ΕΕ, και από τα πιο αναπτυγμένα του πλανήτη Το ποιος θα κάνει πίσω απομένει να το δούμε.

Ένα άλλο σημείο στο οποίο οι Ιταλοί διαφέρουν από τους δικούς μας, είναι η στάση απέναντι στη Ρωσία, πιέζοντας για τερματισμό ή για χαλάρωση των κυρώσεων της ΕΕ εναντίον της. Μάλιστα χαρακτηρίζουν τη Μόσχα ως στρατηγικό σύμμαχο στην καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας, και απαραίτητο οικονομικό εταίρο. Θυμίζοντας τον πρώιμο κυβερνητικό Σύριζα με τον Δραχμαζάνη να υποκλίνεται σε κάποιους Ρώσους ολιγάρχες, περιμένοντας δανεικά κι αγύριστα. Κούνια που τον κούναγε. Σήμερα όμως ο Αλέξης, σαφώς πιο νηφάλιος, τα πάει και σε αυτόν το τομέα μια χαρά. Όπως ακριβώς δηλαδή τον διατάζουν τα αφεντικά του στο Βερολίνο.

Εν κατακλείδι, κάθε μέρα που περνάει, το ιταλικό πείραμα δείχνει όλο και πιο βιώσιμο, όλο και πιο ανατρεπτικά ρεαλιστικό, έχοντας αγγίξει το θυμικό των πολιτών (όχι μόνο στην Ιταλία), και κυρίως έρχεται να ανακατέψει την τράπουλα (που ο Σύριζα σεβάστηκε), και άρα όλα δείχνουν ότι έχει όντως σκοπό να αλλάξει την Ιταλία, και άρα και την Ευρώπη. Αν μπορέσει… κι αν δεν αποδειχτεί κι αυτό μια ακόμη κωλοτούμπα αλά Σύριζα.

Και αυτό επειδή μιλάμε για μια κυβέρνηση μιας πανίσχυρης οικονομικά και πολιτισμικά ευρωπαϊκής χώρας, με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που συνδυάζει αντίξοα πράγματα όπως ο ευρωσκεπτικισμός, οι περιβαλλοντικές ανησυχίες, τα ισχυρά και ίσως κλειστά σύνορα, η οικογένεια και η θρησκεία, η ξενοφοβία, η προστασία των μικρομεσαίων, το κοινωνικό κράτος, η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση, η αντίθεση στο ευρώ όπως αυτό εξελίχτηκε, και άλλα πολλά, που μερικά είναι αριστερά, μερικά δεξιά, και που έτσι όπως φαίνεται αν εφαρμοσθούν θα αποτελέσουν την απαρχή μιας πραγματικής αλλαγής στην Ευρώπη.

Πως λέμε Σύριζα; Καμία σχέση…

Strange Attractor