Η βραδιά των μπουτούδων…

Ακόμη θυμάμαι εκείνο το ηρωικό καλοκαίρι. Τότε που το γελαστό παιδί, παρέα με τον Δρα Μπαρουφάκη, και αγκαλιά με τον λαό, έδειξαν τα δόντια τους στην Ευρώπη των τοκογλύφων, διδάσκοντας αξιοπρέπεια.

Ακολουθώντας τις προτροπές μπαρουτοκαπνισμένων αγωνιστών και πούρων ιδεολόγων, όπως ο σπινθηροβόλος Στρατούλης, που έλεγε ότι θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν, ή όπως ο (Σουηδός) Σκουρλέτης, που υπόσχονταν να βαρέσει τα νταούλια (ή τα κλαρίνα, δεν θυμάμαι καλά) για να χορέψει η μαντάμ Μέρκελ στους ρυθμούς του Σύριζα…

Τότε που ο δόκτορας που λέγαμε, έκλεισε τις κακές τράπεζες, που μας ρουφάνε το αίμα με μπουρί, γλεντώντας το βράδυ με τη συμβία του, και έστειλε τον λαό, νέους αλλά και υπερήλικες, στις ουρές των ΑΤΜ, κουρασμένους και ζαβλακωμένους από τη ζέστη μεν, περήφανους ως Αίλυνες δε...

Το καλοκαίρι που η Ελλαδίτσα μας σήκωσε επιτέλους το ανάστημά της στους «κσαίνοι τοκογλύφοι» και μέσω του Αλέξη τους διακήρυξε: «Ως εδώ! Ή θα μας διαγράψετε τα χρέη, και θα σκίσετε τα μνημόνια, ή θα σας γονατίσουμε»!

Και προς επίρρωση των παραπάνω, η πατριωτική και άκρως δημοκρατική μας κυβέρνηση έκανε αυτό που καμιά άλλη δεν είχε τολμήσει, και προχώρησε σε δημοψήφισμα, με ένα ερώτημα που δεν είναι του παρόντος, αλλά που στην ουσία του ήταν «γονατισμένοι με ευρώ, ή περήφανη δραχμή». Και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του… για να πέσουν επιτέλους οι μάσκες.

Οι Ευρωπαίοι τρομοκρατήθηκαν, και μπορεί στην αρχή να μην έδωσαν την σημασία που έπρεπε, θεωρώντας ότι οι συνηθισμένοι  σε σαμαροβενιζέλους  Έλληνες θα κιοτέψουν και πάλι, αλλά στη συνέχεια, και όταν οι πλατείες της χώρας μας πλημμύριζαν από περηφάνια, πλημμύριζαν από νιάτα,  άρχισαν να ταρακουνιούνται.

Και έφτασε εκείνο το θρυλικό πλέον βράδυ… με τα αποτελέσματα της ετυμηγορίας του λαού να διδάσκουν σε ολόκληρο τον πλανήτη τι σημαίνει να είσαι περήφανος, τι σημαίνει να είσαι λεύτερος… και αμέσως λούφαξαν.

Ήταν το «βράδυ των μπουτούδων»! Τότε που οι δροσερές αυτές κοπέλες, που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία, έσερναν τον χορό στο Σύνταγμα, με τον λαό να τις χειροκροτεί έμπλεος συγκίνησης και εθνοφροσύνης. Γεμάτος αξιοπρέπεια.   

Καθ οδόν προς το ΑΤΜ

Η συνέχεια δυστυχώς είναι γνωστή. Ο Αλέξης, μην αντέχοντας τους στυγνούς εκβιασμούς που ακολούθησαν κατά ριπάς, τα υπόγεια σαμποτάζ των σαμαρικών πρακτόρων του χάους, και τις ξεκάθαρες απειλές των Γερμανών για μια νέα εισβολή με πάνζερ στη χώρα μας, αναγκάστηκε να βάλει το όπλο παρά πόδα, να κάνει δηλαδή έναν τακτικό ελιγμό (θυμίζοντας Μάρκο Βαφειάδη στα καλύτερά του), και να κάνει πίσω για το καλό της χώρας, και για την προκοπή του τόπου.

Διότι τι όφελος θα είχαμε από το εθνικό νόμισμα, αν μας βομβάρδιζε το ΝΑΤΟ; Ε;

Έκανε λοιπόν μια έξυπνη κίνηση, τόσο προχωρημένη, που ακόμη και  οι σύντροφοί του δεν αντιλήφθηκαν, με αποτέλεσμα κάποιοι ριψάσπιδες να του γυρίσουν την πλάτη, και να συνεχίσουν τον δικό τους εξίσου όμορφο, πλην όμως παραπλανημένο, αγώνα σε νέα μετερίζια.

Και μαζί τους έφυγε δυστυχώς και ο αρχιτέκτονας της εθνικής μας σωτηρίας, ο κ. Μπαρουφάκης… αφήνοντας πίσω του στιγμές εθνικής ανάτασης, πολλές σέλφι,  (και κάμποσα χρέη) για να τον θυμόμαστε.

Ευτυχώς όμως, που σε κείνη τη κρίσιμη καμπή για τον τόπο, ο Αλέξης, τον οποίο τα τσιράκια των δανειστών αποκαλούσαν «κωλοτούμπα»,  βρήκε δια μίαν ακόμην φοράν στήριγμα, όχι μόνο στον πιστό του Πάντζα, αλλά και στον εθνοπρεπή υπουργό Μπάνο Καμένο (και την κοινοβουλευτική του ομάδα), με αποτέλεσμα να μπορέσει να συνεχίσει απρόσκοπτα την πορεία της χώρας προς την πολυπόθητη σωτηρία της.

Κάτι που εν πολλοίς πέτυχε, παρά τον πόλεμο που δέχεται από παντού, με αποτέλεσμα σήμερα να είμαστε έτοιμοι να βγούμε από τα μνημόνια, και να κατακτήσουμε με ίδιες δυνάμεις τις αγορές, που επιτέλους θα μας παρακαλάνε για να μας δανείσουν, με τους δικούς μας όμως όρους αυτή τη φορά.

Κι ας βράζουν στο ζουμί τους όλοι εκείνοι που λάκισαν την κρίσιμη στιγμή, στρατούληδες, βαλαβάνηδες, παλαβίτσες, ζουρλές, ζαβές, κλπ. αρνούμενοι να δουν μπροστά, και να συμμεριστούν το όραμα του Αλέξη…

Αυτά τα συγκλονιστικά γιορτάζουμε αυτές τις μέρες… στιγμές που θα μείνουν στην ιστορία ως ανάλογες του έπους του ’40, και του Ρούπελ.

Κι ας σκυλιάζουν οι αντιδραστικοί ντεμέκ πατριώτες για την εθνικά συμφέρουσα  συμφωνία με τα Σκόπια, ή για τα πληρωμένα δημοσιεύματα των ξένων ΜΜΕ, τα φακ νιουζ, όπως λέει ο Πολάκης, ότι δήθεν ο Αλέξης μίλησε για Μέα Κούλπα αναφορικά με το δημοψήφισμα και άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Μια απόδειξη του πόσο ψέματα είναι όλα αυτά είναι το γεγονός ότι ο Αλέξης ποτέ δεν θα έλεγε αυτή τη φράση, αφού ως γνωστόν δεν μιλάει ξένα…

Τέλος πάντων, εμείς που τον μελετάμε πολιτικά χρόνια τώρα, ξέρουμε πολύ καλά πως ο Αλέξης όχι μόνο δεν μετανιώνει για τίποτα, όχι μόνο συνεχίζει ακάθεκτος την πατριωτική του πορεία (παρέα με τον Μπάνο πάντα), αλλά σε λίγο καιρό, και όταν πάρει και το Νόμπελ (όπως πιέζουν οι σύμμαχοί μας), τότε θα ξεδιπλώσει ολόκληρο το όραμά του, και θα μας δείξει όλους εμάς που τον αμφισβητήσαμε, από πού και πως ακριβώς κλάνει το μπαρμπούνι.

Μόνο να παρακαλάμε τον Ύψιστο, να μην ενδώσει το παλικάρι μας στις σειρήνες  με τα διάφορα διεθνή αξιώματα που του προσφέρουν γονυπετείς οι πρώην δανειστές μας, και να καταδεχτεί να παραμείνει στον τόπο του, που τώρα τον έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ άλλοτε.

Η πατρίδα τον χρειάζεται στα χαρακώματα, δίπλα στον λαό του.

Ο Θεός να μας κόβει χρόνια να του δίνει μέρες…

Strange Attractor