Σαν από καιρό σχεδιασμένα…

Κάποτε, πριν από πολλές δεκαετίες, στα πλαίσια κάποιων ερευνών που έκανα λόγω σπουδών (σε ξένο πανεπιστήμιο), είχαν πέσει στα χέρια μου παλιά απόρρητα διαβαθμισμένα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που είχαν «ανοίξει» πρόσφατα, και με βάση τα οποία υπήρχε από τη δεκαετία του ‘50 σχέδιο (επί χάρτου) των Αμερικανών για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, ανεξαρτητοποίηση της Δ. Θράκης, και πρόσβαση της Γιουγκοσλαβίας στον Θερμαϊκό, με κοινή χρήση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης στο οποίο θα δημιουργούνταν μεγάλη ελεύθερη εμπορική ζώνη.

Η δε Θεσσαλονίκη προορίζονταν για μια πολυεθνική, πολυπολιτισμική, εμπορική (και όχι μόνο) πρωτεύουσα των κάτω Βαλκανίων.

Μιλάω για εποχή ψυχρού πολέμου, πολύ πιο πριν από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και πολύ πιο πριν από ΑΟΖ κλπ...

Απ’ ότι κατάλαβα, τα σχέδια αυτά δεν ευοδώθηκαν ποτέ, και παρέμειναν απλά σχέδια,  λόγω άλλων προτεραιοτήτων, και κυρίως λόγω της ιδιόρρυθμης και απρόβλεπτης φύσης του Ανδρέα, που μπορεί να τον «έφεραν οι Αμερικάνοι», όπως λένε κάποιοι, αλλά στην πορεία αποδείχθηκε ότι κάθε άλλο παρά τσιράκι τους ήταν.

Έτσι, ανέκαθεν πίστευα πως τα σχέδια αυτά μπήκαν στις καλένδες, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να βρεθεί κάποιος πρόθυμος (πέρα από χρήσιμος) ηλίθιος για να τα φέρει σε πέρας. Αν αυτό σας θυμίζει κάποιον σημερινό, είστε κακοπροαίρετοι, μπορεί και χιτλερικοί (όπως θα ‘λεγε κι ο Κοντονής, που κάποτε δίκασε τον Κλίντον στην κάτω Πλατεία, παρέα με τον Καζάκο)…

Όλα αυτά λοιπόν τα είχα πάντα στην άκρη του μυαλού μου, πεπεισμένος ότι αργά ή γρήγορα, ότι και να γίνει, τα σχέδια αυτά θα υλοποιηθούν, αφού οι ΗΠΑ κάνουν κουμάντο.

Στην πορεία κατέρρευσε η ΕΣΣΔ, διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, βομβαρδίστηκε η Σερβία, γίνανε του κόσμου οι ανακατατάξεις στην Ευρώπη και στη γειτονιά μας, μεσολάβησαν πόλεμοι στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, και αλλού…  έπεσε ο Σαντάμ, έπεσε  ο Καντάφι, ενώ τελευταία είδαμε και την αραβική άνοιξη που άλλαξε άρδην την γεωπολιτική κατάσταση στη Μ. Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, αλλά και τη θρησκευτική-δημογραφική στην Ευρώπη.

Έτσι, το 2009, επί παχέων αγελάδων και επίπλαστης ευμάρειας, με τον λαό να  σκέφτεται μόνο τα σχήματα στα κωλάδικα, και τα ΧΑΜΕΡ, ο ΓΑΠ έγινε  πρωθυπουργός, και όλα ήταν έτοιμα…

Μόνο που μεσολάβησε ένας αστάθμητος παράγοντας: Η παγκόσμια οικονομική κρίση, που δεν είχε προβλεφθεί, και που άλλαξε άρδην ξανά μανά τα πάντα όλα, ειδικά στη χώρα μας.

Οι προτεραιότητες ήταν πλέον άλλες, και η όποια προσέγγιση που είχε ξεκινήσει δειλά δειλά με την Τουρκία μπήκε στις καλένδες.

Μέχρι που ήρθε στην εξουσία ο Αλέξης και το τσούρμο του, πάθαμε ότι πάθαμε, και με το σκεπτικό ότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, μέσα στον καθημερινό ορυμαγδό οικονομικής ανέχειας, απώλειας εθνικής κυριαρχίας, αθρόας λαθρομετανάστευσης, εγκληματικότητας, ανεργίας, κλπ κλπ, ήρθε η ώρα να ευοδωθεί το σχέδιο περί σμίκρυνσης της Ελλάδας, αναγνώρισης της «Μακεδονίας», και άρα και όλων των υπολοίπων (σιγά σιγά) που λέγαμε. Εξάλλου, με τόσα και τόσα στο κεφάλι μας, τι είναι ένα τούβλο ακόμη; Ποιος πολίτης θα έχει κουράγιο να αντιδράσει, όταν οι συντάξεις έγιναν σομαλικού επιπέδου, και οι μισθοί 751 ευρώ ο ανώτερος; Με το μακεδονικό και με τους τσάμηδες θα ασχολούμαστε; Εδώ κοντεύουν να μας φέρουν τον Ντεγκρέτσια οι συριζαίοι… (διότι ο Προκόπης, λένε, αριστερίζει)!

Βέβαια, στην πορεία που λέγαμε άλλαξε και η πολιτική της Τουρκίας σε σχέση με την Αμερική, οπότε στο ζήτημα της συνεκμετάλλευσης, αυτό δεν θα γίνει κοινή συναινέσει, με λουλούδια και χορούς των μπουτούδων στο Καστελόριζο, αλλά μάλλον με τσαμπουκά, αφού όπως όλα δείχνουν κατά κει το πάνε οι Τούρκοι, με τους οποίους ο Αλέξης θα ρίσκαρε… το θυμόσαστε;.

Που θέλω να καταλήξω;

Ότι κατά βάθος έχουν δίκιο οι συνωμοσιολόγοι. Πιόνια ήμασταν και πιόνια θα είμαστε.

Και αν μερικές φορές τα διάφορα σκοτεινά σχέδια των «κυρίαρχων» δεν υλοποιούνται, εξαιτίας μιας απρόβλεπτης χαρισματικής προσωπικότητας, ή κάποιου άλλου τυχαίου παράγοντα, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Το όπλο μπαίνει παρά πόδα, και ότι είναι να γίνει απλά αναβάλλεται για αργότερα… όταν δηλαδή ωριμάσουν εκ νέου οι συνθήκες.

Και τις περισσότερες φορές, ότι και να λένε οι χαρισματικοί πολιτικοί, όσο και να παλεύουν (βλ. Σαμαράς), σε κάποια ζητήματα ο λαός είναι αυτός που πουλάει τη χώρα, νέτα σκέτα και χωρίς να το καταλάβει.

Εκλέγοντας δηλαδή νενέκους για να τον … σώσουν.

Έτσι και εμείς Σύριζα θέλαμε και Σύριζα λάβαμε (για τον ΕΝΦΙΑ και την ΕΡΤ παρακαλώ)… με τον  Αλέξη να είναι τώρα ο αγαπημένος των Αμερικανών πρώην «φονιάδων των λαώνε» (sic), και χαϊδεμένο παιδί των «ναζί του Βερολίνου», που λέει κι ο Τράγκας, και τώρα κινδυνεύουμε να κοιμηθούμε Έλληνες και να ξυπνήσουμε … Νοτιομακεδόνες.

Πάλι καλά να λέμε βέβαια… διότι αν όλα συνεχίσουν ως έχουν, χωρίς ουσιαστικές και θεσμικές αντιδράσεις, τώρα που πήραν φόρα οι Κοτζιάδες, βλέπω και τους Κερκυραίους να ξυπνάνε  καμιά μέρα Τσάμηδες… ή τους Πελοποννήσιους … Βορειοαιγύπτιους!

Εκτός κι αν μας σώσουν τελευταία στιγμή ο Πάντζας με τον Μπάνο…

Strange Attractor