Χρειαζόμαστε αέρα νίκης…

Ή αλλιώς: “Momentum building” και όχι... “cherry picking”!

Δεν το συνηθίζω, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο.

Ένας φίλος σχολίασε προχθές την ανάρτηση – παρότρυνσή μου προς τη ΝΔ: «Σηκώστε το γάντι της πόλωσης και αντεπιτεθείτε…» παραθέτοντας – εξαιρετικά ευγενικά, είναι αλήθεια – τις εξής αντιρρήσεις: «Δεν είναι σωστές οι θέσεις σου καθολικά, αλλά μόνον ειδικά. Προϊόν πουλάμε.

Ποιο είναι το target group, το ξέρουμε; Πιάνουν αυτά που λέτε στους «ποταμίσιους»; Σε όσους ΝΔκράτες πιάνουν είναι ήδη στη ΝΔ; Πιάνουν στο κεντροδεξιό ΠΑΣΟΚ; Εκεί που πιάνουν αυτά είναι μόνο στο κομμάτι της ΝΔ που είναι στο ΣΥΡΙΖΑ, ξέρουμε όμως, πόσο είναι αυτό; Αξίζει μόνο γι’ αυτό η υλοποίηση των προτάσεών σας;

Δεν είναι εύκολες απαντήσεις. Χρειάζονται δημοσκοπικά νούμερα για να παρθεί σωστή απόφαση. Εγώ, πάντως, δεν βλέπω νούμερα τέτοια που να επιβάλλουν την αποδοχή αυτών που λέτε. Κάποιες επιμέρους επισημάνσεις σας είναι σωστές και καθολικής ισχύος. Νομίζω ότι η τακτική blitzkrieg (κεραυνοβόλος πόλεμος) είναι καλύτερη. Δηλαδή όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει ένα θέμα, του ανοίγουμε δύο ταυτόχρονα εμείς, αλλά σε διαφορετικό πεδίο, οπότε θα εγκαταλείψει το αρχικό για να αμυνθεί. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι υπάρχουν έτοιμα στο συρτάρι 50 τέτοια θέματα. Το να ακολουθήσεις τον Τσίπρα, δίνεις την αίσθηση ότι ο Τσίπρας είναι «μπαλαδόρος». Έ να μην τον αναστήσουμε κιόλας…»…

Να σημειώσω, ότι στο προχθεσινό άρθρο μου που σχολιάζει ο φίλος, υποστήριξα ότι ΔΕΝ πρέπει να φοβόμαστε την «πόλωση» που επιδιώκει ο Τσίπρας, ούτε να δείχνουμε ότι την αποφεύγουμε…

Πρέπει αντίθετα, να την μεταθέσουμε στα θέματα που είναι επίκαιρα για την ελληνική κοινωνία και βολεύουν εμάς και τις θέσεις μας (υπερφορολόγηση, κρατισμός, ασφάλεια, λαθρομετανάστευση, μεταρρυθμίσεις κλπ.)

Και σε αυτά να αντεπιτεθούμε!

Αλλιώς δείχνουμε ότι «φυγομαχούμε». Κι αυτό δεν το «εισπράττει καλά» η κοινωνία.

Πολύ περισσότερο πρέπει να αποφεύγουμε… «σουσουδίστικες» αντιδράσεις στις επιθέσεις τους, του τύπου: «εμείς δεν πέφτουμε στο επίπεδό σας»!

Αμάν για το Θεό…

Αυτά σίγουρα τα εισπράττει αρνητικά η κοινωνία, ακόμα κι αν επί της ουσίας σιχαίνεται πια το ΣΥΡΙΖΑ…

Κι επειδή όλα αυτά θα έρχονται συνεχώς στο προσκήνιο από δω και μπρός, αξίζει να τα συζητήσουμε…

* Πρώτη παρατήρηση λοιπόν – εννοιολογικού χαρακτήρα; (Και πρώτη αντίρρηση με το φίλο μας): ΔΕΝ πουλάμε «προϊόν»! Η «Πολιτική» (με ήτα) και οι «πολιτικοί» (με όμικρον γιώτα) ΔΕΝ είναι μάρκες καταναλωτικών προϊόντων.

Δεν είναι ούτε οδοντόκρεμες, ούτε αφροί ξυρίσματος, ούτε απορρυπαντικά…

Και το λεγόμενο «πολιτικό marketing» διαχωρίζεται από το καταναλωτικό marketing και την «προώθησε προϊόντων» στην αγορά…

Αυτή η αρχή είναι από τα πρώτα πράγματα που τονίζουν στο εξωτερικό. Και από τα συνηθέστερα που αγνοούν εδώ – και κάνουν κολοσσιαία σφάλματα…

Είναι λάθος η αφετηρία σκέψης, λοιπόν…

Η επιλογή κόμματος ή πολιτικού προγράμματος, ή ηγέτη, μπροστά στην κάλπη γίνεται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια (και μηχανισμούς), απ’ ό,τι η επιλογή ενός καταναλωτικού προϊόντος.

--Πρώτα – πρώτα το τι θα ψηφίσεις σε κάποιες κρίσιμες εκλογές θα καθορίσεις τη ζωή σου. Ενώ το τι μάρκα μπύρας θα αγοράσεις από την κάβα, δεν θα καθορίσει τίποτε.

--Το τι ψήφισες μπορεί να το αλλάξεις μετά από 4 χρόνια μόνο. Το τι αγόρασες στο σουπερμαρκετ μπορείς να το αλλάξεις την επόμενη βδομάδα (αν δεν σου άρεσε).

--Το τι θα προκύψει από την ψήφο σου, εξαρτάται ταυτόχρονα κι από το τι θα ψηφίσουν εκατομμύρια άλλοι συμπολίτες σου. Άρα η «εμπλοκή» σου γίνεται πολύ πιο «προσωπική» πολύ πιο άμεση - και «παθιασμένη» ενίοτε…

Για διαφορετικές μάρκες μπύρας ή οδοντόκρεμας ποτέ δεν παθιάζονται - και κυρίως ποτέ δεν τσακώνονται - οι άνθρωποι. Για διαφορετικές κομματικές προτιμήσεις, συχνά παθιάζονται και κάποιες φορές τσακώνονται άσχημα…

* Δεύτερη παρατήρηση – ψυχολογικού χαρακτήρα: Η ταύτιση των πολιτών με κάποια παράταξη (ή και η απογοήτευσή τους από αυτήν ή η απέχθειά τους προς κάποιαν άλλη), έχει μεγάλο συναισθηματικό φορτίο.

Αντίθετα η σχέση των καταναλωτών με κάποια μάρκα οδοντόκρεμας δεν έχει κανένα συναισθηματικό φορτίο. Αγοράζουν κάτι από συνήθεια, και το αλλάζουν εύκολα αν τους «γυαλίσει» κάτι καλύτερο.

Γι’ αυτό, η καταναλωτική συμπεριφορά (επιλογής ανάμεσα σε διαφορετικά προϊόντα στο σουπερμάρκετ) και η πολιτική συμπεριφορά (επιλογής διαφορετικών κομμάτων μπροστά στην κάλπη), είναι εντελώς διαφορετικές και ΜΗ συγκρίσιμες!.

Όποιος τις ταυτίζει ή τις παραλληλίζει ξεκινάει με ολέθριο μεθοδολογικό λάθος. Το οποίο ακολουθούν στη συνέχεια πολλαπλά σφάλματα τακτικής.

* Τρίτη παρατήρηση – επίσης ψυχολογικού χαρακτήρα: Σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης, όπως αυτή που ζούμε, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δραματικά:

Εδώ το συναισθηματικό φορτίο των ψηφοφόρων ανεβαίνει απότομα.

Και η απόσταση από τους απλούς «ανταγωνισμούς» καταναλωτικών προϊόντων γίνεται πια χαώδης.

Οι πολίτες που βιώνουν παρατεταμένη κρίση, αγαπούν και μισούν ταυτόχρονα, θαυμάζουν και βρίζουν, ταυτίζονται και απεχθάνονται, νοσταλγούν (αυτό που έχασαν) και ονειρεύονται (αυτό που πια δεν έχουν), σε πολύ πιο υψηλές «συχνότητες».

Μπορούν να στραφούν κατά του προηγούμενου κόμματος τους και να το «τιμωρήσουν» ψηφίζοντας το ακριβώς αντίθετο ή μπορούν αηδιασμένοι να στραφούν κατά εκείνου που ψήφισαν την προηγούμενη φορά και την «πάτησαν» επιστρέφοντας στο παλαιότερο κόμμα τους που το είχαν εγκαταλείψει, μπορεί να νιώσουν μίσος, τύψεις και ντροπή -–κι όλα αυτά μαζί.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει ποτέ στην επιλογή καταναλωτικών προϊόντων…

*Τέταρτη παρατήρηση –πολιτικού χαρακτήρα: Η διαχείριση των έντονων συναισθημάτων που βιώνει μια κοινωνία κατά τη διάρκεια παρατεταμένης κρίσης, και τα πάθη που ξεσπούν, κάπως πρέπει να εκτονωθούν (για να μην υπάρξει διάλυση της κοινωνίας).

Η εκτόνωση αυτή γίνεται συνήθως σε συνθήκες συγκρουσιακής εκλογικής αναμέτρησης. Για την ακρίβεια η «κορύφωση» γίνεται στην προεκλογική φάση και η «εκτόνωση» έρχεται αμέσως μετά…

Αυτό που ονομάζουμε «πόλωση» στην Πολιτική δεν είναι ευχάριστο, αλλά είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία εκτόνωσης παθών μέσα σε μια παρατεταμένη κρίση. Συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Και παντού…

Δεν γίνεται αλλιώς. Πουθενά…

Είναι δύσκολο να τη διαχειριστούμε, πράγματι.

Αλλά δεν μπορούμε να την αποφύγουμε…

Κι αν προσπαθήσουμε να την «αποφύγουμε» φυγομαχώντας, απλώς προσφέρουμε μεγάλη υπηρεσία στους αντιπάλους μας!

Όσοι ξεκινάνε λέγοντας «εμείς δεν πέφτουμε στην παγίδα της πόλωσης» θυμίζουν «άγημα παρελάσεων» που το ρίχνουν ξαφνικά στη μάχη. Θα διαλυθεί και θα αποδεκατιστεί! Δεν έχει καμία σωτηρία…

* Πέμπτη παρατήρηση – προεκλογικής τακτικής: περίοδοι κρίσεων είναι, όμως είδαμε και φάσεις μεγάλης κινητικότητας ψηφοφόρων. Η τοποθέτησή τους είναι πολύ πιο «ρευστή» και «ευμετάβλητη» απ’ ό,τι σε πιο «κανονικές» περιόδους. Μετακινούνται από κόμμα σε κόμμα πολύ πιο εύκολα (ενίοτε και τραυματικά).

Οι «ποταμίσιοι» που λέει ο φίλος πιο πάνω, έχουν φύγει προ πολλού από το «Ποτάμι», όπως δείχνουν όλες οι μετρήσεις.

Το ίδιο και οι περισσότεροι ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ.

Το ίδιο και οι (παλαιότεροι) «νεοδημοκράτες» που έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό οι δημοσκοπήσεις το λένε πλέον. Δεν το λέω εγώ…

Εκείνο που δεν λένε πάντα οι δημοσκοπήσεις είναι τι θα κάνουν όσοι έφυγαν από το κυβερνητικό κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) που έχει πρωτοφανή φθορά. Κάποιες ενδείξεις υπάρχουν, αλλά τα πράγματα εδώ είναι θολά (υπάρχει υψηλό ποσοστό «αναποφάσιστων»).

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν ο αντίπαλός σου βρίσκεται σε άμυνα και προσπαθεί να κρατήσει δυνάμεις, αλλά συνεχίζει να φθίνει, το ζητούμενο για σένα που φαίνεσαι να προηγείσαι σταθερά, είναι πως θα δημιουργήσεις «δυναμική».

Αυτή η μαγική λέξη – εκλογική δυναμική, ή ακόμα καλύτερα κοινωνική δυναμική – είναι το «κλειδί» που θα αποφασίσει αν θα πετύχουμε μια απλή εκλογική νίκη (έστω και «άνετη»), ή αν θα συντρίψουμε τον αντίπαλό που παραπατάει (αλλά «κρατιέται» ακόμα).

Το κεντρικό πρόβλημα για τη ΝΔ σήμερα είναι αυτό ακριβώς: Πως θα δημιουργήσει ΔΥΝΑΜΙΚΗ στην κοινωνία υπέρ των θέσεών της! (Γιατί υπεροχή δημοσκοπική έχει ήδη - αλλά «δυναμική», ακόμα όχι…)

* Έκτη παρατήρηση - τακτικής: «Δυναμική» λοιπόν, δεν δημιουργείς όταν ψάχνεις μεμονωμένα target groups – δηλαδή πώς να προσελκύσεις την υποκατηγορία ψηφοφόρων που ψήφισαν εκείνο το κομμα ή την άλλη που ψήφισαν το άλλο…

Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ήδη φύγει από το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Ή και από «κόμματα ευκαιρίας» που δημιουργήθηκαν το 2014-15 όπως το Ποτάμι.

--Δεν μαζεύουμε… «απολωλότα πρόβατα» από δω και από εκεί. Δεν κάνουμε cherry picking, λένε σε αυτές τις περιπτώσεις οι αγγλοσάξονες…

--Προσπαθούμε να φτιάξουμε «κύμα», να δημιουργήσουμε «δυναμική» υπέρ των θέσεων μας. Momentum building το λένε οι αγγλοσάξονες…

Αυτό πρέπει να κάνουμε! Κι ακόμα δεν το κάνουμε.

(Το κάνει βέβαια… ο ΣΥΡΙΖΑ για μας. Μην έχουμε παράπονο. «Φτιάχνει δυναμική» υπέρ μας! Οι αλλεπάλληλες γκάφες του και η ασυναρτησία του μας ενισχύει. Αλλά αυτό, πιστέψτε με, ΔΕΝ αρκεί!)

* Έβδομη και τελευταία παρατήρηση – στρατηγικού χαρακτήρα: η δυναμική δημιουργείται μόνο μέσα από σύγκρουση! Όπου ο αντίπαλος απομονώνεται και όλοι – ακόμα και οι πιο «διστακτικοί» ως τώρα – σπεύδουν να συσπειρωθούν εναντίον του.

Αυτό σημαίνει «πόλωση» – αλλά στην οποία απομονώνεται η μία πλευρά – δεν «μοιράζεται» στα δύο η κοινωνία.

Όταν λέμε – και συμφωνούμε όλοι - ότι «πρέπει να συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να λυθούν τα χέρια της επόμενης κυβέρνησης» – της δικής μας, φιλελεύθερης κυβέρνησης – πώς θα γίνει αυτό χωρίς την απομόνωσή του; Ε;

Και πως θα απομονωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς σύγκρουση και χωρίς πόλωση;

--Φυσικά εμείς δεν συκοφαντούμε κανένα – και δεν το χρειαζόμαστε εξ άλλους. Αλλά τα «άπλυτά» τους θα τα βγάζουμε στη φόρα, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

--Φυσικά μεταθέτουμε τη συζήτηση εκεί που μας συμφέρει και στα θέματα που πρωτίστως ενδιαφέρουν την κοινωνία πλέον:

(Για πολλοστή φορά: Χτύπημα υπερ-φορολόγησης, χτύπημα γραφειοκρατίας δραστικός περιορισμός κρατισμού, αξιολόγηση και μεταρρυθμίσεις παντού, ανάσα για την ιδιωτική πρωτοβουλία, ασφάλεια του πολίτη, περιορισμό λαθρομετανάστευσης, επαναπατρισμός λαθρομεταναστών.

Αλλά σε αυτά είμαστε επιθετικοί. Όχι… «νερόβραστοι»!

Και τους λέμε λαθρομετανάστες - γιατί είναι λαθρομετανάστες! Δεν είναι «πρόσφυγες». Και δεν μας ήλθαν νόμιμα.

Δεν φοβόμαστε μη μας πουν… «ακροδεξιούς»!

Αν είναι δυνατό να μας… λογοκρίνουν αυτοί που τα χουν κάνει μπάχαλο!

Το πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες δεν είναι ότι πρόκειται για «ξένους» ή «διαφορετικούς». Είναι ότι μπαίνουν παράνομα και ανεξέλεγκτα!

Ότι τους φέρνουν εγκληματικές οργανώσεις διακινητών (βοά πια ο διεθνής τύπος - και κάνουμε ότι δεν βλέπουμε), ότι εγκαθίστανται «με το έτσι θέλω» κι ύστερα θέλουν να μας επιβάλλουν και τα «ήθη τους»! (τα πολύ αντι-δυτικά και απεχθέστατα ενίοτε – μπούργκες, δημόσιες αυτομαστιγώσεις μέχρις αίματος, κλειτοριδοεκτομές κλπ…)

Καμία διεθνής νομοθεσία και καμία ανθρωπιστική αρχή δεν προστατεύει το σύγχρονο δουλεμπόριο ή την παράνομη η διακίνηση ανθρώπων, ουσιών, παιδιών γυναικών, ανθρωπίνων οργάνων, όπλων εκρηκτικών ή τζιχαντ…

Όλα αυτά είναι βαριά εγκλήματα!

Εδώ δίνουμε μάχη. Καθημερινή! Όχι μισόλογα. Δεν «αλλάζουμε το θέμα» να το πάμε αλλού…

Σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης, η κοινωνία τελικά πηγαίνει με αυτούς που έχουν «αέρα νίκης»! Όχι επειδή τους τη δίνουν οι «μετρήσεις». Αλλά επειδή το αποδεικνύουν οι ίδιοι καθημερινά:

Κερδίζοντας συγκρούσεις. Όχι αποφεύγοντας συγκρούσεις.

Αν δεν δείχνεις ότι μπορείς να κερδίσεις ανοικτή σύγκρουση θέσεων και ιδεών, δεν σε βλέπει η κοινωνία ως «νικητή».

Ως «φυγόμαχο» σε αντιμετωπίζει…

Μπορεί να σε ψηφίσει, τελικά. Αλλά δυναμική υπέρ σου δεν δημιουργείς…

Μπορεί να σε ψηφίσουν πολλοί γιατί σιχάθηκαν τους άλλους. Αλλά ΜΗ ποντάρουμε σε αυτό.

Είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να δημιουργήσουμε δυναμική υπέρ των θέσεών μας.

Και δυναμική δεν δημιουργούν στην κοινωνία «αγήματα παρελάσεων» που πορεύονται προσεκτικά προσεχτικά μη τους… «κακο-χαρακτηρίσουν»… (και με φύγει κανένας πόντος από το ρημάδι το καλσόν)

Θανάσης Κ.

Facebook