Οι μάστιγες του καλοκαιριού…

Τον παλιό καλό καιρό, τότε που ήμουν νέος δηλαδή, το καλοκαίρι ήταν η καλύτερή μου.

Δεν είχα απαιτήσεις, δεν είχα ιδιοτροπίες, και άρα όλα καλά.

Έπαιρνα τον φίλο μου τον Σταύρο, με ένα σλίπινγκ μπαγκ ο καθένας, κάποιες φορές κι ένα μικρό αντίσκηνο, παίρναμε και μια κούτα τσιγάρα, ένα SONY Walkman με διπλά ακουστικά, μπόλικες κασέτες και κονσέρβες με ζαμπόν, και αμολιόμασταν σε ερημικές παραλίες… εμείς ο ήλιος και η θάλασσα.

Ούτε αντηλιακά, ούτε καπέλα, ούτε τίποτα… και ούτε κόσμο… αυτό ήταν το καλύτερο!

Θα μου πείτε, τότε οι περισσότερες παραλίες ήταν ερημικές… π.χ. η παραλία στο Καλαμίτσι της Χαλκιδικής, όπου περνούσαμε ολόκληρες εβδομάδες, και όπου δεν υπήρχε καν ρεύμα. Ένα ταβερνάκι μόνο που λειτουργούσε με γεννήτρια!

Για να βρεις τσιγάρα έπρεπε να πας στη Σάρτη… κάπου 15 χιλιόμετρα μακριά.

Σήμερα, στην ίδια παραλία, υπάρχουν μέχρι και πολυκατοικίες… μέχρι και σούπερ μάρκετ!

Εν πάση περιπτώσει, μεγαλώνοντας έγινα ιδιότροπος, και έτσι σήμερα δύσκολα μπορώ να απολαύσω το μπάνιο μου όπως θα το ήθελα.

Κι αυτό επειδή τώρα, εκτός από τις ανέσεις μου, θέλω και ησυχία… κάτι αδύνατον πλέον…

Ανέσεις υπάρχουν μπόλικες, όπου και να πας. Ησυχία πουθενά.

Έτσι, για μένα, οι μάστιγες που έχουν πλέον καθιερωθεί, και εξαιτίας των οποίων δεν τρελαίνομαι πια για θάλασσα είναι οι εξής:

Πρώτη και καλύτερη μάστιγα οι περίφημες ρακέτες, που κανονικά θα έπρεπε να απαγορευτούν επί ποινή ακρωτηριασμού των χεριών.

Μάλιστα, όποιο κόμμα υποσχεθεί να τις απαγορεύσει, ορκίζομαι πως όχι μόνο θα το ψηφίζω εσαεί, αλλά θα γραφτώ και ισόβιο μέλος του.

Άλλη εξίσου σιχαμερή  μάστιγα τα ντάμπα ντούμπα στα μπιτσόμπαρα.

Πας σε μια ειδυλλιακή παραλία, βρίσκεις ένα μαμάτο μπιτσόμπαρο, αράζεις στη ξαπλώστρα για να χαλαρώσεις, κι αμέσως αρχίζουν τα ντάμπα ντούμπα που λέγαμε, με τα θηριώδη ηχεία να τρέμουν, και τα αυτιά σου να γίνονται κόκκινα… χώρια το μυαλό που τηγανίζεται από μέσα.

Και να παίζανε καμιά καλή μουσική πάει κι έρχεται… μπα… συνήθως κάτι βλακώδη ρέιβ, κάτι άνοστα ποπ, από αυτά που αρέσουν στους χάιδες, και όταν μερακλώνει για τα καλά ο ντιτζέις, αρχίζουν τα συνήθη σκυλοπόπ και τσιφτετελοπόπ… και ο υπογράφων όπου φύγει φύγει… τα κουβαδάκια μου και δρόμο.

Θέλετε άλλη σιχαμερή μάστιγα; Οι ρεζερβέ ξαπλώστρες!

Κάτι που το τελευταίο διάστημα είναι καθεστώς (μαζί με την πόρτα στα μπιτσόμπαρα). Όπου οι καλύτερες ξαπλώστρες, ειδικά εκείνες πρώτη σειρά παραλία, είναι …πιασμένες!

Και δεν μιλάω για κανένα μπαράκι στη Μύκονο ή άντε στη Σκιάθο… όχι! Ακόμη και στα Βρασνά να είναι, το μπιτσόμπαρο θεωρεί ότι πρέπει να έχει ξαπλώστρες ρεζερβέ… Ρε άει στο διάολο και ακόμη παραπέρα.

Πάμε παρακάτω… πας σε ακριβό ξενοδοχείο, ή έστω σε δωμάτια. Από αυτά που έχουν δική τους παραλία, με ομπρέλες, ξαπλώστρες, κλπ.

Και μόλις ξυπνάς το πρωί, ακόμη και στις 7 πμ, αφού απολαύσεις τον καφέ και το πρωινό σου, λες να πας στην παραλία (ή στην πισίνα), να βρεις ξαπλώστρα, και να απολαύσεις την ημέρα σου…

Εσύ είσαι που το λες;

Μπορεί η παραλία να είναι άδεια, με κανέναν λουόμενο, αφού λόγω νυχτερινής διασκέδασης οι περισσότεροι ξυπνάνε κατά τις 2 το μεσημέρι… οι ξαπλώστρες όμως είναι όλες πιασμένες!

Άλλη έχει πάνω της μια πετσέτα, άλλη ένα τι σερτ, κι άλλη ένα ζευγάρι σαγιονάρες. Κλεισμένες δηλαδή, από κάποιους «ξύπνιους», που από βραδίς φροντίζουν να τις καπαρώσουν… ακόμη κι αν δεν κατέβουν στη συγκεκριμένη παραλία, και πάνε αλλού. Μιλάμε για απαράδεκτες καταστάσεις και ανεπίτρεπτες συμπεριφορές… ναι αλλά είναι είπαμε καθεστώς.

Έτσι μ'αρεσει...

Υπάρχουν και άλλες μάστιγες που μου τη δίνουν στα μηνίγγια, όπως ο ήχος των ζαριών και των πούλιων από το τάβλι στα μπαλκόνια μεσημεριάτικα…

οι μαλάκες που τρώνε καρπούζι με φέτα στη διπλανή ξαπλώστρα, και φτύνουν πάνω σου τα κουκούτσια…

τα καγκουρίστικα αμάξια που σπινάρουν μέσα στην άγρια  νύχτα, με Λεπά ή Σφακιανάκη στη διαπασών…

τα παπάκια χωρίς εξάτμιση και με φωσφωριζέ ζάντες που πάντα γκαζώνουν ντάλα μεσημέρι…

Τα κατεψυγμένα καλαμαράκια και οι συσκευασμένες ταραμοσαλάτες και τζατζίκια στο «γραφικό» ταβερνάκι που κοστίζουν μια μικρή περιουσία, κλπ κλπ.

Έτσι κατάντησε το ελληνικό καλοκαίρι…δυστυχώς.

Strange Attractor