Ένα ποτ πουρί πολιτικής σαχλαμάρας…

Τα παλιά καλά χρόνια, τότε που αγοράζαμε σαν δεύτερο αμάξι μέχρι και Mitsubishi Evolution με 72 δόσεις, τότε που λεφτά υπήρχαν, ο περισσότερος κόσμος δεν ασχολούνταν με την πολιτική, και καλά έκανε.

Όποιος κι αν ήταν στο Μαξίμου, ποσώς ενδιέφερε, αφού τα δανεικά απ’ έξω έφταναν και περίσσευαν για να ζούμε σαν μπρούκληδες.

Το μόνο που ενδιέφερε τους πολλούς ήταν ποιος ή ποια τραγουδάει που ή πότε, και τι θα κάνει ο ΠΑΟΚ ή ο Πλατανιάς, κ.ο.κ. Να θυμίσω ότι κυκλοφορούσαν περισσότερες αθλητικές εφημερίδες απ’ ότι πολιτικές;

Μετά ήρθε η κρίση, τα κεφάλια μπήκαν μέσα, και ξαφνικά πολιτικοποίηθηκαν βιαίως άτομα που μέχρι πρότινος δεν ήξεραν το όνομα του εκάστοτε πρωθυπουργού. Όπως στην Αμερική φερ’ ειπείν, όπου ανά πάσα στιγμή υπάρχει ένα μετρημένο ποσοστό της τάξης του 25-35% που δεν γνωρίζει ποιος είναι πρόεδρος…

Εκεί όμως το σύστημα δουλεύει άσχετα με το ποιος είναι πρόεδρος, αφού υπάρχουν οργανωμένες δομές, θεσμοί, κλπ.

Στα καθ’ ημάς, όπου η καθημερινότητα όλων μας εξαρτάται ακόμη κι από το ποιος είναι υφυπουργός στο Γεωργίας, αυτή η απάθεια είναι που μας κατέστρεψε διότι όταν μεταλλάχθηκε σε «συμμετοχή» στα κοινά, είδαμε τους αγαναΧτιστές, τους δραχμολάγνους, τους πσαικαζμένους, τους αρτεμικούς, και γενικά όλα εκείνα τα φρούτα που συντέλεσαν στο να μας δέσει ο Αλέξης χεροπόδαρα.

Ένας Αλέξης που βασίστηκε σε όλους αυτούς τους αδαείς, που πίστεψαν ότι ένας άνεργος ημιμαθής καταληψίας, μαζί με 13 συνιστώσες που άλλες θέλανε Μαοϊσμό, και άλλες κατάργηση του στρατού και της αστυνομίας, θα μας επανέφερε στις παλιές καλές εποχές που λέγαμε, τρίζοντας τα δόντια στους «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι» που μας ζηλεύουν επειδή είμαστε «αίλυννες αφού».

Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα, με τα τελευταία τρία και κάτι  χρόνια να αποτελούν την χαρά του επιθεωρησιογράφου, ή γενικά όποιου έχει αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ.

Και αν η κατάσταση μας δεν ήταν τόσο κρίσιμη, το μόνο που θα έμενε από αυτή τη κυβερνητική θητεία θα ήταν το ασταμάτητο γέλιο.

Διότι τι άλλο εκτός από γέλιο μπορούν να προκαλέσουν οι εμφανίσεις της ζουρλής (με τον Τσε Ντουντούκα από δίπλα) που ο λαός μέσα στη σοφία του την έκανε τρίτη τη τάξει θεσμικό παράγοντα; Και που το μόνο που έμεινε από τη θητεία της ως ΠτΒ να είναι η απαγόρευση στους αστυνομικούς να κατουράνε στις τουαλέτες της Βουλής, διότι … δεν σήκωναν το καπάκι!

Ή ο Δρ Μπαρουφάκης, ο γκουρού της χρεοκοπίας, ο φαλακρός αετός, ο αρχιψευταράς, που λατρεύτηκε ως άλλος ροκ σταρ, με άνδρες και γυναίκες να τον κυνηγάνε στο δρόμο για μια σέλφι…   

Θυμόσαστε τον Δραχμαζάνη; Που μετά από αγώνες δεκαετιών στα πεζοδρόμια και στα συλλαλητήρια έφτασε τελικά στο τελικό του στόχο. Να γίνει υπουργός στο πιο σημαντικό υπουργείο … και τι έκανε; Μόλις τα έκανε όλα μούσκεμα, παραιτήθηκε, έφτιαξε άλλο κόμμα και  φτου από την αρχή στον αγώνα του πεζοδρομίου,  για να κερδίσει τι; Να ξαναγίνει κυβέρνηση και να μας σώσει; Μα αφού ήταν ήδη…

Τι να πει κανείς;

Να μιλήσουμε για τον Μπάνο τον συγκαμένο αιλυναρρά; Που κάθε εβδομάδα βρίσκει και από μια αφορμή για να απειλήσει με παραίτηση; Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, μια φορά απείλησε με παραίτηση αν ο Τσίπρας δεν πάρει στα σοβαρά την απειλή του για παραίτηση…

Να πούμε για τη Τζάκρη, που στράβωσε ο στόμας της από τις πολλές ευθύνες; Και που ψήφισε 4 μνημόνια, με 3 διαφορετικά κόμματα, δηλώνοντας και πολιτευόμενη ως αντιμνημονιακή;

Να αναφερθούμε στον δερματολόγο εκείνον με το τσουλούφι; Που πέρσι τέτοιο καιρό, και με αφορμή την πετρελαιοκηλίδα που μόλυνε τον Σαρωνικό, μας έλεγε ότι μπορούμε να κολυμπάμε άφοβα, αφού το μαζούτ κάνει καλό στο δέρμα; Και που έχει αλλάξει 4 κόμματα τα τελευταία 12 χρόνια, ενώ τώρα φλερτάρει με το 5^ο; Μιλάμε για ιδεολογική συνέπεια, όχι αστεία…

Να θυμηθούμε το γεράκι της Κρήτης; Τον Δρα Μισελοζανάτση, που έχει το παγκόσμιο ρεκόρ απεργιών πείνας;

Περισσότερες και από τους φυλακισμένους αγωνιστές του IRA την δεκαετία του ΄80!

Ενώ έχει κι ένα άλλο ανεπίσημο ρεκόρ, μια παγκόσμια πρωτιά την οποία εξετάζουν τώρα που μιλάμε διάφορα ξένα ιατρικά κέντρα.

Ποιο; Είναι, λένε, ο μοναδικός άνθρωπος στα χρονικά που έβαλε κιλά στη διάρκεια απεργίας πείνας!

Απίστευτο; Κι όμως αληθινό…

Να πάμε στη Ραχήλ; Την άλλοτε πασιονάρια, που μαζί με την ζουρλή ανεβοκατέβαιναν σε καγκελόπορτες επί χούντας Σαμαρά; Και η οποία εξελέγη 2 φορές βουλευτής, τη μια με ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα, και την άλλη με ριζοσπαστικό αριστερό.

Μιλάμε για ρεκόρ ιδεολογικής συνέπειας για την ίδια, και για ρεκόρ βλακείας από πλευράς των ψηφοφόρων της...

Και μιας και μιλάμε για παγκόσμια ρεκόρ, θυμήθηκα κι εκείνο του έτερου συγκαμένου, του Δημήτρη, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Μεταφορών για μισό απόγευμα (2 ώρες και 43 λεπτά για την ακρίβεια), μέσα στο οποίο πρόλαβε να βρίσει και να απειλήσει στα σόσιαλ μίντια όσους τον πολεμάνε, πριν επικρατήσουν ωριμότερες απόψεις και του πάρουν το χρίσμα μέσα από τα χέρια.

Παρεμπιπτόντως σήμερα είναι και αυτός φανατικός πολέμιος της «εθνοπροδοτικής»πολιτικής των συριζανέλ, την οποία όμως υπΕρέτησε με ιδιαίτερη θέρμη επί πολλά χρόνια… άλλος δηλαδή ογκόλιθος της σταθερής ιδεολογίας.

Σαν την Παπακώστα ένα πράγμα, που μέχρι προχθές τα έριχνε στον «ανίκανο» Αλέξη, του οποίου τώρα είναι έμπιστη κυβερνητική συνεργάτις, και πουλέν του στο υπουργείο Προστασίας του Ρουβίκωνα.

Να μιλήσω και για την Έλενα Ράπτη, που ίσως είναι η μακροβιότερη βουλευτίνα της Νέας Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη;

Και που στη διάρκεια της πολυετούς θητείας της, έγιναν κοσμογονικές αλλαγές στα πάντα όλα, με τη χώρα να αλλάζει 5-6 κυβερνήσεις, και το κόμμα της 4-5 αρχηγούς;

Και αυτή να παραμένει σταθερή αξία, βουλευτής παρακαλώ, χωρίς όμως να έχει κάνει ούτε μια δήλωση για την οικονομική και πολιτική κρίση όλα αυτά τα χρόνια… ούτε μία.

Αυτό και αν δεν είναι ρεκόρ απάθειας… σαν τον Μπελούσι της Ραφήνας ένα πράγμα, αλλά στο πιο χαριτωμένο (χώρια το ντεκαπάζ).

Θα μου πείτε και τι έγινε; Ούτως ή άλλος ο σοφός λαός την ψηφάει με μανία αφού «είναι μωράκλα»… έστω κι αν η ίδια δεν πήρε χαμπάρι τι συνέβη από το 2008 και εντεύθεν.

Είπα «μωράκλα», και θυμήθηκα την Εύα, τον πολιτικό αυτό εγκέφαλο, που από υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Ιβάν πέρασε στην Ευρωβουλή, όπου παρέα με τον ευρυμαθή Βουσμάνο, νομοθετεί για χάρη μας σε ευρωπαϊκό πλέον επίπεδο.

Και που όπως είχε δηλώσει παλαιότερα, οι Γερμανοί Ναζί (ή οι κομμουνιστές, δεν θυμάμαι) είχαν σκοτώσει τον παππού της στη κατοχή! Με τους γονείς της να έχουν γεννηθεί την δεκαετία του ’60. Και με την κατοχή να έχει τελειώσει το 1944 και τον εμφύλιο το 1949… Μυστήρια πράγματα.

Σαν τον Φίλη, που ήταν, λέει, αντιστασιακός επί χούντας! Άσχετα αν όταν έπεσε η χούντα ήταν μόλις 12 ετών.

Ή τον Τόσκα, που και αυτός ήταν αριστερός αντιστασιακός τότε… μέσα μάλιστα από τη Σχολή Ευελπίδων!!!!! Αυτό θα πει αντίσταση, όχι αστεία… Εκτός και ήταν εισοδιστής τροτσκιστής, οπότε εξηγούνται όλα, όπως και η Μποφίλιου που δειλώνει κι αυτή τροτσκίστρια, αλλά ψηφίζει, λέει ΚΚΕ!!!!!

Ήμαρτον πΧια…

Όπως μυστήριο πράγμα είναι κι αυτό με τον νεόκοπο αρχηγό κόμματος (ξεχνάω το όνομά του) τον κ. Βελόπουλο, ο οποίος όχι μόνο διαθέτει χειρόγραφες επιστολές του Κυρίου Ημών, γραμμένες στα γαλλικά παρακαλώ, αλλά τις πουλάει κιόλας μπας και  ανοίξουν τα μάτια μας, και δούμε το φως το αληθινό, και τον στείλουμε κι αυτόν στη Βουλή για να μας σώσει…

Κλείνω με μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση, που σημάδεψε τα τελευταία δύσκολα αυτά χρόνια.

Αναφέρομαι στον Άδωνι, που τον έχω μέσα στη καρδιά μου, αφού είναι φάρος ορθολογισμού και ξερής λογικής, και ίσως από τους ελάχιστους που τα χώνει με επιχειρήματα στους Κυρίτσηδες και στους Παππάδες…

Και που είναι σκέτο ηλεκτρόνιο ο άτιμος, σε σημείο να αναρωτιέμαι αν είναι όντως φτιαγμένος από σάρκα και οστά, ή … ντίτζιταλ.

Και αυτό διότι είναι παντού και πουθενά συγχρόνως. Απίθανα πράγματα.

Για να φανταστείτε, μια φορά τον έβλεπα σε τρία κανάλια ταυτόχρονα… ζωντανά!

Πως γίνεται; Τι παίζει;

Strange Attractor