Η ώρα της σύγκρουσης – 1

Στην Πολιτική υπάρχουν καταστάσεις όπου πρέπει να βρεθεί συναινετική λύση. Να βρεθεί ο «μέγιστος κοινός διαιρέτης» μεταξύ διαφωνούντων για να ενωθεί η κοινωνία και να προχωρήσει μπροστά. Να συζητήσουν, να διαπραγματευθούν, να δεσμευτούν αμοιβαία και να προχωρήσουν. Όποιοι μπορούν και όπου μπορούν. Γιατί σίγουρα δεν μπορούν όλοι…

Αλλά στην Πολιτική υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου δεν μπορεί να υπάρξει ούτε συζήτηση, ούτε διαπραγμάτευση, ούτε «συμβιβασμός». Όταν οι διαφωνίες είναι απόλυτες. Όταν συγκρούονται βασικές αρχές και θεμελιώδη προτάγματα ανάμεσα στις διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις. Εκεί δεν υπάρχουν περιθώρια συναίνεσης. Μόνο σύγκρουση!

Η Πολιτική γενικά περιλαμβάνει και τα δύο! Όχι μόνο το ένα από τα δύο…

Η Πολιτική περιλαμβάνει στις επιλογές της και την ευρύτερη δυνατή συναίνεση όπου είναι δυνατόν, αλλά και την μετωπική ρήξη, αν χρειαστεί…

Πολιτικοί που αποκλείουν τη συναίνεση είναι ακραίοι εκκολαπτόμενοι τύραννοι. Η επικίνδυνοι λαϊκιστές…

Από την άλλη πλευρά, όμως, πολιτικοί που αποκλείουν τη ρήξη είναι «ανάπηροι»! Μπορούν να είναι μόνο «συμπληρώματα» και «εξαπτέρυγα» άλλων. Αλλά δεν μπορούν να παίξουν ηγετικό ρόλο…

Ένας πολιτικός αναδεικνύεται σε ηγέτη όταν αποδείξει ότι μπορεί και τη σύγκρουση μπορεί και τη συναίνεση. Συνήθως, με αυτή τη σειρά…

Γιατί ο καλύτερος τρόπος να επιτύχεις «συναίνεση» με τον αντίπαλό σου, είναι αφού τον νικήσεις πρώτα. Αφού δηλαδή του επιβάλεις κόστος για τα σφάλματά του, αφού μειώσεις τις δυνάμεις του κι όλα όσα εμπόδιζαν κάθε συνεννόηση μαζί του στο παρελθόν, αφού περιθωριοποιήσεις τα πιο αρνητικά στοιχεία στις γραμμές του. Τότε και μόνον τότε μπορείς να εξασφαλίσει τη συναίνεσή της αντίπαλης παράταξης. Και να διευρύνεις τα όρια της δικής σου. Ώστε η χώρα να βγει κερδισμένη από αυτή τη «συναίνεση»…

Ο Σαμαράς έδωσε αυτές τις εξετάσεις και πέτυχε. Και στα δύο…

·       --Απέδειξε ότι ξέρει από μετωπική σύγκρουση. Και μπορεί να την κερδίζει ακόμα κι όταν όλα τα προγνωστικά είναι εναντίον του.

·       --Απέδειξε ότι ξέρει κι από συναίνεση! Και μπορεί να την κάνει, με επιτυχία για τη χώρα. Και να αποδώσει έργο…

·       --Απέδειξε τέλος, ότι και στα δύσκολα, όταν χάνει έδαφος μπορεί να ετοιμάζει την επόμενη νίκη. Γιατί κι αυτό είναι ηγετική αρετή: Τα πράγματα δεν σου έρχονται πάντα όπως τα θέλεις. Μέσα στη ζωή υπάρχουν οι νίκες, υπάρχουν οι επιτυχίες, αλλά υπάρχουν και οι ήττες. Κάποιες φορές μάλιστα, αναπόφευκτες…

Στις ήττες πρέπει να μένεις όρθιος! Και συ και η παράταξη. Ώστε στη συνέχεια να περάσει στη αντεπίθεση και να συνεχίσει το έργο που έμεινε στη μέση…

Ο Σαμαράς το 2009 κέρδισε την ηγεσία της ΝΔ, ενώ τα προγνωστικά στην αρχή της «κούρσας» ήταν εναντίον του. Ξεκίνησε ως μακρινό outsider. «Τρίτο» τον έδιναν οι δημοσκοπήσεις. Με μεγάλη διαφορά από τους δύο πρώτους…

Και μέσα σε δύο μήνες τα ανέτρεψε όλα!

Με μια σειρά από επιτυχημένους ελιγμούς και συμμαχίες εξουδετέρωσε όλα τα πλεονεκτήματα των αντιπάλων του. Και με ένα αληθινό καινούργιο μήνυμα ενέπνευσε τη βάση της παράταξης, που μετά από μια οδυνηρή εκλογική ήττα κατέβηκε στις εσωκομματικές εκλογές σε αριθμούς χωρίς προηγούμενο και του εξασφάλισε σαρωτική νίκη «με την πρώτη»…

Αμφισβήτησε ευθέως την κυρίαρχη ως τότε «πολιτική ορθότητα». Μίλησε για όλα όσα δεν μίλαγε κανείς ως τότε. Είπε στους νεοδημοκράτες να είναι υπερήφανοι για τις ιδέες τους και για την ιστορία τους. Όχι να τις κρύβουν. Όχι να προσπαθούν να πείσουν πως είναι κάτι άλλο…

Τους μίλησε για Πατρίδα, τους μίλησε για φιλελεύθερες αξίες, τους μίλησε για την αντιπαλότητα με τον κρατισμό και την ψευδεπίγραφη «προοδευτικότητα», τους μίλησε για την σύγκρουση με τις εμμονές της αριστεράς, που έχουν ηττηθεί παντού στον κόσμο, αλλά στην Ελλάδα παραμένουν κυρίαρχες ακόμα.

Τους μίλησε για την «ηγεμονία των αριστερών ιδεοληψιών», που πρέπει επιτέλους να αμφισβητηθεί και στην Ελλάδα. Και η ΝΔ έχει υποχρέωση να το κάνει. Να γίνει αληθινά φιλελεύθερη και πατριωτική παράταξη. Όχι να προσπαθεί να μιμηθεί το ΠΑΣΟΚ…

Οι νεοδημοκράτες ανταποκρίθηκαν πλήρως στο μήνυμα εκείνο.

Από τη στιγμή που εξελέγη αρχηγός, ο Σαμαράς αντιμετώπισε συνεχή πόλεμο: και από το τότε «κραταιό» ΠΑΣΟΚ (ο ΓΑΠ μόλις είχε εκλεγεί με 44%) και από τα «μεγάλα συμφέροντα» που είχαν συσπειρωθεί μαζί του (όπως έκαναν πάντα, άλλωστε) και από το μεγάλο μέρος του Τύπου (ουσιαστικά δεν είχε δική του εφημερίδα), αλλά και από μεγάλο μέρος των ιστορικών στελεχών της ΝΔ.

Πολλοί τον αντιμετώπισαν τότε ως «λύση ανάγκης - μιας χρήσεως»:

Μέχρι τις εκλογές, όπου «θα χάσει και μετά θα τον διώξουμε» - και θα βάλουμε άλλο στην θέση του. «Δικό μας» αυτή τη φορά…

Τους διέψευσε όλους! Προσέφερε στην αρχή στήριξη στο ΠΑΣΟΚ - για δύσκολες αποφάσεις - ώστε να μη μπει η χώρα στα μνημόνια. Ο ΓΑΠ την απέρριψε.

Μετά ο ΓΑΠ υπέγραψε το πρώτο Πρόγραμμα που ήταν λάθος και αδιέξοδο. Όπως παραδέχθηκαν αργότερα και οι ίδιοι οι δανειστές…

Ο Σαμαράς απέρριψε το πρώτο Μνημόνιο, επιβεβαιώθηκε σε όλα τα σημεία της κριτικής του, η εσωκομματική του αντίπαλος έφυγε από το κόμμα για να τον υπονομεύσει, ο Σαμαράς ωστόσο κράτησε το κόμμα ενωμένο και την περιθωριοποίησε. Ενώ εξακολουθούσε να διαφωνεί με το πρώτο μνημόνιο, αλλά ταυτόχρονα αντιπρότεινε σωστά μέτρα και ψήφιζε στη Βουλή ο,τιδήποτε σωστό έφερνε η τότε κυβέρνηση (συνήθως υπό τον πίεση των δανειστών, που είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι ο Σαμαράς είχε δίκιο σε πολλά…)

Την εποχή εκείνη, όπου ο Σαμαράς ως αντιπολίτευση έκανε σκληρή πολεμική στο Μνημόνιο, ψήφισε παρ’ όλα αυτά περισσότερα κυβερνητικά νομοσχέδια απ’ ό,τι ψήφισε ποτέ αντιπολίτευση στην Ελλάδα!

Έτσι αναδείχθηκε τελικά σε «κεντρικό παίχτη» στην πολιτική σκηνή - και για την αντίθεσή του στο λάθος και για την αποφασιστική στήριξή του στα σωστά…

Ενάμιση χρόνο αργότερα, όταν κατέρρευσε το πρώτο μνημόνιο, ο Σαμαράς – δικαιωμένος πλέον «επί της ουσίας» – διαπραγματεύθηκε τη διόρθωσή του. Στήριξε τη μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου, περιθωριοποίησε τον πάλαι ποτέ «παντοδύναμο» ΓΑΠ, βοήθησε αποφασιστικά να γίνει το PSI – το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους που έχει υπάρξει στην παγκόσμια ιστορία – και να έλθει το δεύτερο Πρόγραμμα που δεν είχε τα σφάλματα του πρώτου.

Και πάλι προσπάθησαν να τον αποδυναμώσουν με τον αποστασία του Καμένου. Ο Σαμαράς αντέδρασε ξαναφέρνοντας πίσω «μετανιωμένους» τους περισσότερους απ’ όσους του έφυγαν τότε (τους 12 από τους 22 που είχαν φύγει). Και φέρνοντας επίσης στην παράταξη δύο σημαντικά στελέχη ως τότε «εχθρικά»: Τον Μάκη Βορίδη και τον Άδωνη Γεωργιάδη.

Οι οποίοι είναι σήμερα από τα πιο μάχιμα της παράταξης.

Για σκεφτείτε ο Σαμαράς απομάκρυνε τον Καμένο και κέρδισε τον Άδωνη (σημερινό αντιπρόεδρο και πιο σημαντική «επιθετική αιχμή») και το Βορίδη, από τους καλύτερους κοινοβουλευτικούς της Ελληνικής Βουλής εδώ και χρόνια…

Στις εκλογές του Μαΐου του 2012, η ΝΔ βγήκε πρώτη, αλλά με ποσοστό 19%. Όμως, στις εκλογές που έγιναν αμέσως μετά, τον Ιούνιο του 2012, η ΝΔ εκτοξεύθηκε στο 30% περίπου (29,63%) μέσα σε έξη εβδομάδες!

Ποτέ δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν τέτοια αύξηση εκλογικής δύναμης κόμματος (πάνω από 50% αύξηση!) μέσε σε μόλις λίγες εβδομάδες.

Πολλοί ανόητοι θυμούνται το 19% του Μαΐου, αλλά ξεχνούν το 30% του Ιουνίου! Κι ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς: ο Σαμαράς το 30% που πήρε όταν κέρδισε τις εκλογές το «κράτησε» δυόμιση χρόνια αργότερα, όταν έχασε τις εκλογές.

Μεταξύ Ιουνίου 2012 και Ιανουαρίου 2015 η ΝΔ άσκησε την πιο δύσκολη διακυβέρνηση, έκανε το πιο σημαντικό ανορθωτικό έργο, πήρε πολλαπλές οδυνηρές αποφάσεις, αλλά έχασε μόλις 1,82% από την εκλογική της δύναμη!

Κρατήθηκε στο 28% ( για την ακρίβεια 27,81%)…   

Ο Τσίπρας σήμερα ούτε στο όνειρό του δεν βλέπει τέτοια ποσοστά. Ήδη οι μέσες σφυγμομετρήσεις του δίνουν να χάνει 15%...

Η πιο τολμηρή «φιλοδοξία» του σήμερα είναι να χάσει γύρω στο 10%. Και με στήριξη από παντού – μέσα κι έξω από την Ελλάδα.

Ο Σαμαράς κυβέρνησε μόνος του, ανέτρεψαν την κυβέρνησή του, πήγε στις εκλογές μόνος του και δε έχασε ούτε 2%…

Αν ο Σαμαράς δεν είχε κρατήσει τη γραμμή που κράτησε το 2010, η ΝΔ θα είχε εξαφανιστεί - όπως εξαφανίστηκε, τότε, το «κραταιό» ΠΑΣΟΚ. Και ο Τσίπρας θα κυβερνούσε χωρίς «αντίπαλο δέος», από το 2012…

Και η Ελλάδα θα βρισκόταν εκτός ευρώ σήμερα! Και σε ερείπια. Από τότε…

Γιατί τότε η απόφαση να την βγάλουν από το ευρώ, ήταν σχεδόν «ειλημμένη»! Κι αυτό θα ισοδυναμούσε με αληθινό «Αρμαγεδδώνα» – όπως ανακάλυψε και ομολόγησε ο ίδιος ο Τσίπρας λίγα χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 2015…

Αν η Ελλάδα απέφυγε τότε το Grexit, ήταν γιατί από τα μέσα του 2012 ως τις αρχές του 2015 επί κυβέρνησης Σαμαρά απέδειξε ότι μπορούσε να τα καταφέρει.

Κι έτσι στα τέλη του 2014, οι ίδιοι οι δανειστές προεξοφλούσαν ραγδαία ανάπτυξη για την ελληνική οικονομία τα επόμενα χρόνια…

Πράγμα που ο ΣΥΡΙΖΑ ματαίωσε στη συνέχεια! Και πράγμα που οι ίδιοι οι δανειστές ΔΕΝ προεξοφλούν πια σήμερα…

Και το ελληνικό χρέος τότε πίστευαν ότι βρισκόταν πια σε «τροχιά βιωσιμότητας». Ενώ τώρα πιστεύουν ότι δεν είναι - και δεν θα μπει ούτε σε 15 χρόνια…

(Και γι’ αυτό επί Σαμαρά δεν είχαν ζητήσει υποθήκευση της περιουσίας του δημοσίου για 99 χρόνια όπως έκαναν επί Τσίπρα! Τότε δεν έβλεπαν τέτοια ανάγκη…)

Μέσα σε 2,5 χρόνια από την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ, ο Σαμαράς νίκησε και διέλυσε το ΠΑΣΟΚ! Πράγμα που δεν περίμενε κανείς…

Κι ύστερα κυβέρνησε μαζί του! Πράγμα που τότε δεν διανοούνταν κανείς! Αλλά κυβέρνησε εφαρμόζοντας το δικό του πρόγραμμα.

Και οι ΠΑΣΟΚοι σήμερα βρίζουν τα «Ζάππεια» του Σαμαρά, με το δίκιο τους. Γιατί αυτά τους διέλυσαν. Αλλά ξεχνούν ότι στα δυόμιση χρόνια που συγκυβέρνησαν με τη ΝΔ ουσιαστικά εφάρμοσαν – κι εκείνοι - την πολιτική των «Ζαππείων»:

Δηλαδή, διορθωμένο μνημόνιο (γιατί η Ελλάδα έπρεπε να συμμαζευτεί), αλλά ταυτόχρονα, με φορολογικές περικοπές και φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις – για να μπορέσει η Ελλάδα να αναπτυχθεί στη συνέχεια.

Για να θυμίσω ένα «τρανταχτό» - αλλά ξεχασμένο σήμερα - παράδειγμα: την άρση του Cabotage…

Δεν έγινε στην οκταετία Σημίτη! Δεν έγινε στην πενταετία Κώστα Καραμανλή! Δεν έγινε στα 2,5 χρόνια πρωθυπουργίας του ΓΑΠ…

Ο Σαμαράς το ζητούσε επίμονα από την πρώτη στιγμή που εξελέγη αρχηγός. Το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ το αρνιόταν πεισματικά. Μέχρι που επί κυβέρνησης Παπαδήμου, ο Άδωνης (πριν ακόμα προσχωρήσει στη ΝΔ) ανέλαβε υπουργός Ναυτιλίας και το έκανε πράξη μέσα σε 7 εβδομάδες…!

Πολλοί ενοχλούνταν τότε από τις «δεξιές θέσεις» του Άδωνη. Αλλά ξεχνούν ότι αυτός «καθάρισε» την πρώτη μεγάλη φιλελεύθερη μεταρρύθμιση. Εξ αιτίας της οποίας σώθηκε έκτοτε μεγάλο μέρος του Ελληνικού τουρισμού…

Όπως στα δυόμιση χρόνια, Δεκέμβριος 2009 - Ιούνιος 2012 ο Σαμαράς απέδειξε ότι τα καταφέρνει στη σύγκρουση (εναντίον ενός πολύ ισχυρού τότε ΠΑΣΟΚ), στα επόμενα δυόμιση χρόνια απέδειξε ότι τα καταφέρνει εξ ίσου καλά και στη συναίνεση: Συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμεναν όλοι. Και πολύ πιο αποτελεσματικά απ’ ό,τι περίμενε και ο… ίδιος.

Υπήρξε σύγκλιση απόψεων. Αλλά και ισχυρές διαφωνίες παρέμεναν…

Όμως στο κυβερνητικό έργο έδειξαν και οι δύο ωριμότητα χωρίς προηγούμενο για τα ελληνικά δεδομένα. Κι άφησαν πίσω τους έργο που τώρα του νοσταλγούν πολλοί. Ακόμα και από εκείνους που δεν τους ψήφισαν το 2015…

Μετά το 2015 ο Σαμαράς κράτησε την παράταξη όρθια. Και στήριξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πράγμα που επίσης δεν περίμεναν πολλοί. Αλλά δεν τον ήξεραν…

Πάνω απ’ όλα όμως, στήριξε την παράταξη. Η οποία ήδη είναι σταθερά πρώτη, και μάλιστα με διαφορά που όλα δείχνουν πως δεν ανατρέπεται – ούτε καν μειώνεται εύκολα. Ο Σαμαράς έθεσε από τότε και τα θεμέλια της επόμενης νίκης για τη ΝΔ.

Ο Σαμαράς στήριξε και στηρίζει τον επόμενο αρχηγό της παράταξης με τρόπο που δεν στήριξε κανένας προηγούμενος αρχηγός τον επόμενο!

Όχι μόνο στη ΝΔ. Σε οποιοδήποτε κόμμα…

(Απλή σύγκριση με τις σχέσεις Σημίτη-ΓΑΠ ή με τις σχέσεις ΓΑΠ-Βενιζέλου ή με τις σχέσεις Αλαβάνου- Τσίπρα είναι αποκαλυπτική…)

Τώρα είναι πάλι η ώρα της σύγκρουσης!

Όσοι μιλάνε για «συναίνεση» (με τον Τσίπρα!) απλώς φέρονται ως «εξαπτέρυγα» του ΣΥΡΙΖΑ. Και περιθωριοποιούνται.

Κι όχι μόνο σύγκρουση με το απεχθές καθεστώς που στήνει ο Τσίπρας. Αλλά ρήξη και με τον κρατισμό και με τον λαϊκισμό και με τις αριστερές εμμονές που πνίγουν την ελληνική κοινωνία από παντού πια.

Μόνο η ρήξη με όλα αυτά θα ενώσει την ελληνική κοινωνία: Και πριν τις εκλογές (για να σαρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ) και μετά τις εκλογές (για να μαζευτούν τα ερείπια που θα αφήσει πίσω του)

Θανάσης Κ.

ΥΓ. Αλλά γι’ αυτή τη σύγκρουση που είναι πια απαραίτητη, θα γράψω αναλυτικότερα αύριο.

Για την ώρα να θυμάστε: Απαραίτητη η σύγκρουση, απαραίτητη και η συναίνεση. Το καθένα στην ώρα του. Τώρα πάμε για σύγκρουση!