Να ποιοι και πως αλλάζουν την Ευρώπη Αλέξη…

Στα προ κρίσης χρόνια η Ιταλία μπορεί να φημίζονταν για τα σούπερ αυτοκίνητα που κατασκευάζει, την μόδα που διακονεί, τις αρχαιότητες, την κουλτούρα, κλπ, αλλά πολιτικά δεν την έπαιρνε κανείς και πολύ στα σοβαρά, αφού επίσης φημίζονταν για τις αδύναμες κυβερνήσεις της, το απρόβλεπτο πολιτικό της προσωπικό, και τις Τσιτσιολίνες, ή τα Μπούγκα Μπούγκα πάρτι του Μπερλουσκόνι.

Σήμερα όλα αυτά άλλαξαν. Η Ιταλία έχει μια κυβέρνηση συνεργασίας με υψηλά ποσοστά δημοφιλίας, και όχι μόνο κοιτάει την υπόλοιπη Ευρώπη στα μάτια, αλλά απειλεί να την ανατινάξει συθέμελα…

Κι αυτό το κατάφερε χάρη σε δυο «λαϊκιστές» πολιτικούς, τον Di Maio τον 5στερο, και τον Salvini της Λέγκας… οι οποίοι αποτελούν την επιτομή, αν όχι το υγρό όνειρο των πάλαι ποτέ δικών μας αγαναΧτιστών, αν και κατ εμέ η κύρια αιτία της γενικευμένης αποδοχής τους έχει να κάνει περισσότερο με τη στάση τους στο «μεταναστευτικό» παρά στα της οικονομίας.

Έτσι, μπορεί ο σοφός ελληνικός λαός να ψήφισε τον Αλέξη και τον Συγκαμένο για να αλλάξουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά τελικά ο πρώτος αποδείχθηκε μια ροζ αριστερή φούσκα, ένα ακόμη γατάκι της Μέρκελ, κι ο δεύτερος ένας ακόμη σαλτιμπάγκος καιροσκόπος… και αν είναι να αλλάξει η Ευρώπη αυτό μάλλον θα γίνει από τους δυο «δεξιούς» πολιτικούς της γειτονικής μας χώρας, κι αφήστε τον Αλέξη να πορεύεται αριστερά με τον … Τέρενς και την παπακώσταινα.

Μιλάμε λοιπόν για δυο πολιτικούς που κυριολεκτικά έχουν φέρει τα πάνω κάτω τόσο μέσα στη χώρα τους όσο και στα ευρωπαϊκά σαλόνια, αφήνοντας πίσω τους την πολιτική ορθότητα και χρησιμοποιώντας επιχειρήματα αλλά και γλώσσα που έχει μεγάλη απήχηση στον μέσο μελανιασμένο Ιταλό πολίτη.

Για παράδειγμα, απαντώντας στις κριτικές του (τζούφιου) γεροντολάγνου Macron για την ιταλική μεταναστευτική πολιτική, ο Di Maio απάντησε λέγοντας μεταξύ άλλων πως «καλά θα κάνει το Παρίσι να σκάσει και να αφήσει τις υποκρισίες»…

Αυτά τα είπε ο Di Maio, που μπροστά στον έτερο Καππαδόκη Salvini, μοιάζει με παιδί του κατηχητικού. Διότι όταν μιλάμε για Σαλβίνι μιλάμε για σίφουνα που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Και που πάει ασορτί με τον άλλο «επαναστάτη», τον Viktor Orbán της Ουγγαρίας, με τον οποίον μάλλον συναγωνίζονται ποιος θα διαλύσει πρώτος το φαινομενικά απόρθητο κάστρο της της ΕΕ.

Με τις Βρυξέλλες να ιδροκοπούν, αφού όπως όλα δείχνουν έχουν πλέον βρει τον μάστορά τους … στην άλλοτε συνεργάσιμη και ιδιαίτερα φιλευρωπαϊκή Ρώμη.

Μια Ρώμη που όχι μόνο δεν συνεργάζεται, όχι μόνο δεν σκύβει το κεφάλι, όχι μόνο δεν υποχωρεί στα κελεύσματα των Βρυξελλών, αλλά χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει (π.χ. βέτο) για να ανατρέψει τις «πολιτικά ορθές» και κάποιες φορές καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ, με αποτέλεσμα η Ρώμη σήμερα να αποτελεί το κακό και άτακτο παιδί της Ευρώπης, και να είναι δακτυλοδεικτούμενη, ειδικά από μέρους των επαγγελματιών αλληλέγγυων των διεθνών ΜΚΟ, που μέχρι πρότινος έκαναν πάρτι και στην Ιταλία.

Και μπορεί όλα αυτά τα γινάτια να ενέχουν το ρίσκο της αποπομπής της Ιταλίας από την ΕΕ, ή ακόμη και της εθελοντικής της αποχώρησης, κάτι που δεν είναι πολύ πιθανό, για τους δυο όμως αυτούς πολιτικούς τα κέρδη είναι πολλαπλά, ειδικά σε επίπεδο δημοσκοπικής αποδοχής.

Εκτός όμως από το μεταναστευτικό, όπου ο Σαλβίνι ειδικά έχει χαράξει πορεία σύγκρουσης με την ΕΕ, και πολύ καλά κάνει, υπάρχει και το οικονομικό, με την Ρώμη να ετοιμάζει προϋπολογισμό για το 2019, που όχι μόνο δεν υπακούει στις απαιτήσεις των Βρυξελλών, αλλά αντί να περιορίσει τα ελλείμματα και το χρέος, αυξάνει και τα δυο μειώνοντας τους φόρους και επεκτείνοντας τις κοινωνικές παροχές και τα επιδόματα!

Όπως λέει η ιταλική κυβέρνηση, όλα τα οικονομικά χάλια στα οποία περιήλθε η χώρα οφείλονται κυρίως στις δημοσιονομικές πολιτικές της ΕΕ των τεχνοκρατών, που είναι άσχετοι με την πραγματικότητα, και που αδιαφορούν για τον απλό λαό.

Και ίσως έχει δίκιο, αφού σήμερα η ανάπτυξη της άλλοτε καλπάζουσας Ιταλίας είναι αναιμική  (κάτω του 1%), ενώ η ανεργία των νέων της, που αγγίζει σταθερά το 30%,  ξεπερνιέται μόνο από την Ελλάδα του Σύριζα, και ίσως και από την Ισπανία.

Γι’ αυτό και οι Ιταλοί συμφωνούν με την κυβέρνησή τους, απαιτώντας περισσότερες κρατικές δαπάνες αλά Κέινς, έτσι ώστε να ξαναπάρει μπρος η οικονομία και η παραγωγή, ενώ όσον αφορά στο δυσβάσταχτο, και εν πολλοίς μη βιώσιμο χρέος, η μόνη λύση λένε είναι αυτή ακριβώς: περισσότερες δημόσιες δαπάνες.

Πρόκειται για ένα χρέος ίσως χειρότερο κι από κείνο της χώρας μας, που αγγίζει τα $2.6 τρισεκατομμύρια, ή αλλιώς το 130% περίπου του ΑΕΠ της Ιταλίας, διπλάσιο δηλαδή απ’ όσο επιτρέπουν οι Βρυξέλλες.

Και όχι μόνο οι Βρυξέλλες, αλλά και οι αγορές, οι οποίες δείχνουν διστακτικές στο να επενδύσουν στη χώρα, με αποτέλεσμα τα σπρεντς των κρατικών ομολόγων να είναι διπλάσια σήμερα απ’ όσο ήταν την περασμένη άνοιξη.

Πάντα λοιπόν ελλοχεύει ο κίνδυνος το ιταλικό χρέος να βγει εκτός κάθε ελέγχου, και  η Ιταλία να οδηγηθεί σε χρεοκοπία, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν τράπεζες σε ολόκληρη την Ευρώπη μιας και το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους βρίσκεται στα χέρια τους με την μορφή ιταλικών ομολόγων.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η τραπεζική κρίση που θα ξεσπάσει σε ολόκληρη την ήπειρο θα είναι άνευ προηγουμένου, και θα κάνει την περίπτωση της Ελλάδας να μοιάζει με μια βόλτα στο λούνα παρκ.

Η Ιταλία είναι μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη, και η όποια μορφή κατάρρευσής της θα συμπαρασύρει και την Ευρώπη. Αν π.χ. η Ρώμη αποφασίσει ή αναγκαστεί να βγει από το ευρώ, αυτό θα σημαίνει τεράστιες απώλειες για επενδυτές και τράπεζες ακόμη και στην όχι και τόσο μακρινή οικονομικά Ασία.

Και επειδή ακριβώς η Ιταλία είναι τόσο «ισχυρή» ως οικονομία, δύσκολα θα μπορέσει να διασωθεί, ακόμη και αν το ήθελαν όλοι οι εταίροι στην ΕΕ, όπως έγινε με την περίπτωση της χώρας μας. Χώρια που η δική μας περίπτωση απέδειξε πως δεν υπάρχει «σωσμός» αν το θύμα δεν θέλει το ίδιο να σωθεί…

Η Ελλάδα χρειάστηκε κάπου $300 δις για να διατηρηθεί εν ζωή (με οξυγόνο). Με ένα ΑΕΠ όμως της τάξης των $2 τρισεκατομμυρίων, φανταστείτε πόσα χρήματα θα χρειαστούν για να σωθεί η Ιταλία. Και ποιος θα τα δώσει; Οι Τσέχοι; Οι Πορτογάλοι; Οι Κύπριοι; Οι Έλληνες; Δύσκολο…

Συνεπώς έχουμε ένα αδιέξοδο. Μια μονομαχία, όπου τα όπλα είναι μεν γεμάτα, πλην όμως με άσφαιρα. Προς το παρόν…

Η Ρώμη απειλεί και κουνιέται, αλλά δύσκολα θα εγκαταλείψει το ευρώ.

Οι Βρυξέλλες έχουν κάποια όπλα στη φαρέτρα τους, π.χ. οικονομικές κυρώσεις και πρόστιμα, αλλά δεν θέλουν να ξεπεράσουν τα όρια διότι οι Di Maio και Salvini μπορεί να αποδειχτούν απρόβλεπτοι.

Οπότε, αυτό που βλέπουμε σήμερα στην κόντρα Ρώμης-Βρυξελλών είναι ένα είδος οικονομικού και πολιτικού brinkmanship, ή αλλιώς ένα  staring contest όπως λένε οι Αμερικάνοι, για να δούμε ποιος θα υποχωρήσει, ποιος θα κλείσει τα βλέφαρα πρώτος…

Η μόνη ελπίδα και για τους δυο μονομάχους είναι οι αγορές… από αυτές θα εξαρτηθεί και το τι μέλει γενέσθαι. Αν εμπιστευτούν την Ρώμη και αρχίσουν να επενδύουν στα ομόλογά της, τότε τέλος καλό όλα καλά. Αν όχι… πάμε για δύσκολες καταστάσεις.

Πάντως, όπως όλα δείχνουν, αν κάποιος είναι να αλλάξει την Ευρώπη αυτός θα είναι ο Di Maio ή ο Salvini, ή και οι δυο μαζί.

Όσο για τον δικό μας Τσε Παπάρα, η ΕΕ τον κατάπιε σαν σοκολατάκι… να ‘ταν κι άλλο.

Χώρια που την Ευρώπη θα άλλαζε, αλλά κατάντησε να παρακαλάει την Κουντουρά και τον Παπαχριστόπουλο για να κρατηθεί στη καρέκλα… για τέτοιον επαναστάτη μιλάμε…

Strange Attractor