Έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν;

Η κατασυκοφαντημένη αριστερή γενιά της μεταπολίτευσης, που όντως αποδείχθηκε τζούφια, είχε τουλάχιστον στις τάξεις της κάποιους μπαρουτοκαπνισμένους «αγωνιστές», που ήταν ιδιαίτερα διαβασμένοι, ταξιδεμένοι, ευφράδεις, και που εν πάση περιπτώσει είχαν παραστάσεις, εμπειρίες, αλλά και πολιτική προϋπηρεσία.

Όλοι αυτοί όμως παρέδωσαν το πνεύμα μόλις έσφιξαν οι κώλοι, και έδωσαν τη σκυτάλη της «σοσιαλιστικής πρωτοπορίας», με φυσικό αυτουργό τον Αλαβάνο, σε ένα ανώριμο από κάθε άποψη παιδί, που σε άλλες εποχές δεν θα τον έκριναν ικανό ούτε για διαχειριστή πολυκατοικίας στον Δενδροπόταμο…

Ανέλαβε δηλαδή τα ηνία της χώρας σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ένας ημιμαθής πολιτικάντης, που γαλουχήθηκε στις καταλήψεις με αίτημα τις 200 αδικαιολόγητες απουσίες (και την τιμή της τυρόπιτας στα κυλικεία)…

Ένας γνήσιος εκπρόσωπος της γενιάς της ήσσονος προσπάθειας, που μεγάλωσε με ΝΙΤΡΟ και Ρούλα Κορομηλά… ακούγοντας αντάρτικα και Πάνο Κιάμο, μπορεί και Σαρμπέλ,  σε «εναλλακτικές» μπουάτ και περιθωριακά στέκια, παρέα με τον Καρανίκα και άλλους παρόμοιους στοχαστές…

Ένας καλομαθημένος πιτσιρικάς, που όταν οι περισσότεροι συνομήλικοί του έτρεχαν από το σχολείο στο φροντιστήριο, διαβάζοντας σαν τρελοί, και μαθαίνοντας ξένες γλώσσες,  μπας και καταφέρουν να σπουδάσουν, να καταρτιστούν, έτσι ώστε να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά, ο ίδιος έτρεχε από πορεία σε πορεία, ονειρευόμενος να ρίξει τον κακό καπιταλισμό για να ζήσουμε όλοι το όνειρο του κομμΟνισμού…

Ένας οραματιστής, που γράφτηκε στη ΚΝΕ την χρονιά που κατέρρευσε (από μόνη της) η ΕΣΣΔ, η πατρίδα των απανταχού κομμουνιστών…

Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει βασικά «εγγλέζικα», που δήθεν σπούδασε μηχανικός, αλλά δεν γνωρίζει τη διαφορά 360^ο από 180^ο…

Ένας «ανήσυχος» νέος, που δηλώνει αριστερός, αλλά ανάθεμά με αν έχει ανοίξει ποτέ βιβλίο του Μαρξ, κι αν το έκανε αμφιβάλλω αν κατάλαβε τίποτα… αναμασώντας θεωρίες του Αλτουσέρ, και αγνοώντας ότι ο εν λόγω παραδέχθηκε ότι ήταν απατεώνας λίγο πριν πεθάνει…

Ένας φτυχιούχος, που δεν ξέρει τη διαφορά Λέσβου με Μυτιλήνη…

Που διακήρυττε με ύφος ότι οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα…

Που μας έκανε ρεζίλι διεθνώς σε όποια διεθνή φόρα κι αν εμφανίστηκε…

Που ακόμη γελάει μαζί του ο Κλίντον…

Τα άλλοτε πιστά συντρόφια του Αλέξη μάλωσαν;

Ε λοιπόν, αυτό το στραβοστομιασμένο κακέκτυπο του χειρότερου είδους νεοέλληνα, που δεν δούλεψε ποτέ, που δεν κατείχε ποτέ μια θέση ευθύνης, όχι μόνο μας κατσικώθηκε ως πρωθυπουργός, όχι μόνο ήταν υποψήφιος για Νόμπελ, όχι μόνο δηλώνει σύζυγος καθηγήτριας ΑΕΙ, αλλά τώρα είναι και υπουργός επί των Εξωτερικών σε μια χώρα με χίλια μύρια εθνικά προβλήματα και άπειρες κρίσιμες εθνικές εκκρεμότητες.

Το λες και θεία δίκη για όλες τις αμαρτίες που κάναμε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια (προ κρίσης) της επίπλαστης ευμάρειας, με τα διακοποδάνεια, τα Κοχίμπας, και τα πρώτα τραπέζια πίστα.

Αυτή είναι η τιμωρία μας. Όλα εδώ πλΕρώνονται.

Να μας διοικεί ένας στραβοχυμένος μπουτάς, που σε οποιαδήποτε άλλη ιστορική φάση, ούτε ο τελευταίος συνοικιακός ψιλικατζής δεν θα του εμπιστεύονταν να κρατήσει το μαγαζί για δυο ώρες…

Ο άνθρωπος που υπόσχονταν να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, τα διόδια, τις ιδιωτικοποιήσεις των αεροδρομίων, το Ελληνικό, και ότι άλλο του κατέβαζε η κούτρα του προκειμένου να ξεγελάσει τους μελανιασμένους αγαναΧτιστές, που νόμιζαν ότι όντως ο Αλέξης θα βαράει τα νταούλια και η μαντάμ Μέρκελ θα χόρευε σαν αρκούδι…

Και όμως… αυτός ο άνθρωπος κρίνει το μέλλον μας και το χειρότερο; Κρίνει το μέλλον των παιδιών μας…

Ένας αριβίστας της πολιτικής, ένας κωλοτούμπας της ιδεολογίας, που σε κοιτάει στα μάτια και λέει ανερυθρίαστα εντελώς τα χειρότερα ψέματα…

Ναι, αυτός ο επαναστάτης, που θα άλλαζε την Ελλάδα και την Ευρώπη… και που σήμερα κατάντησε να παρακαλάει την Κουντουρά και τον Παπαχριστόπουλο να τον στηρίξουν για να συνεχίσει να κρατάει την καρέκλα και να αποδομεί συστηματικά τη χώρα.

Με συγκυβερνήτη του στη τρέλα ένα ακόμη «ανήσυχο παιδί», ένα ακόμη καλομαθημένο προϊόν της χαμένης γενιάς που λέγαμε, πλην όμως με δεξιό πρόσημο…

Αναφέρομαι στον εθνικό μας μπούλη, που και αυτός διένυσε μια πολιτική καριέρα αντιστρόφως ανάλογη των όποιων προσόντων του, φτάνοντας σε σημείο να είναι εκείνος (με 3.2% παρακαλώ) που ρυθμίζει, στηρίζει, αλλά και υπαγορεύει πολιτικές στον «μπουτά», αφού αν ήθελε όλα αυτά τα μαύρα χρόνια τον ανέτρεπε σε χρόνο ντε τε.

Σήμερα όμως ο συγκαμένος αυτός μπατριώτης, κατάντησε ξεπουπουλιασμένος κόκορας, σκιά του άλλοτε περήφανου εαυτού του, αφού οι περισσότεροι σύντροφοί του στη μάσα τον εγκατέλειψαν, και οι μόνοι που ελέγχει πλέον είναι ο Κατσίκης και η άλλη, που την έφαγε η πολ ντάνσερ, η Κόλλια Τσαρουχά.

Έτσι, ο Μπάνος, που περπατούσε ντυμένος ΟΥΚας και έτρεμε η γης, με τους στρατηγούς να βαράνε προσοχές, και τον Αλέξη να τον γλείφει πατόκορφα, σήμερα περπατάει και παραμιλάει, διότι όπου να ‘ναι τον βλέπω έναν ακόμη απλό βουλευτή, στα χνάρια του Βύρωνα, του Πανίκα, και του … Νικολόπουλου.

Ένας κυρ Φώτης δηλαδή, χωρίς όμως την σοβαροφάνεια του αριστερού εκείνου πυλώνα, που στις τελευταίες εθνικές εκλογές έψαχνε στήριγμα μέχρι και στο κόμμα των … Κυνηγών!

Ακόμη και ο πιστός του «συναίλυνας», ο πσαικαζμένος Τέρενς, που ο Μπάνος τον διόρισε υφυπουργό εις το Εξωτερικόν, ακόμη κι αυτός του γύρισε την πλάτη δηλώνοντας έμπλεος εθνοπρέπειας ότι δίνει λόγο μόνο στον Αλέξη, τον οποίο και μόνο υπηρετεί. Άκου να δεις αχαριστία…

Ποιο θα είναι λοιπόν το μέλλον του εθνικού μας μπούλη; Τον οποίο λοιδορεί σήμερα ακόμη κι ο Τράγκας;

Τον βλέπω να παρακαλάει τον Βελόπουλο για συνεργασία, μπας και καταφέρει να ξαναδεί βουλή οψέποτε προκηρυχθούν εκλογές.

Κι αν δεν καταφέρει να μπει στη βουλή, ας πάρει παραμάσχαλα το άλλοτε πουλέν του, τον Χαϊκάλη, κι ας πάνε μαζί να πολιτευτούν στα Σκόπια…  παρέα με τον Ζάεφ… εκεί μπορεί να αναγνωριστεί η εθνική τους συμβολή…

Αλλιώς, αν δεν αλλάξει κάτι, τον βλέπω τον Μπάνο να τριγυρνάει μεσάνυχτα με μαύρα γυαλιά και καπαρντίνα, έξω από στρατόπεδα, και να αναπολεί τις παλιές καλές μέρες που έμπαινε από την πύλη μέσα στη μαύρη γυαλιστερή μερσεντές του, ή κατέφτανε με ελικόπερο Απάτσι, ντυμένος αεροπόρος, και στέκονταν κλαρίνο άπαντες…

Όσο για το μέλλον του Αλέξη δεν ανησυχώ. Είναι νέος ακόμη, και έχει πολλά να προσφέρει στην ανθρωπότητα.

Λίγο να βελτιώσει τα «εγγλέζικά» του, και ίσως μπορέσει κι αυτός να πληρώνεται  $50.000 για μια διάλεξη περί πολιτικής διαχείρισης κρίσεων στο Princeton, όπως ο άλλος τσάκαλος, ο ΓΑΠ, ή να γράφει περισπούδαστα άρθρα  στο Project Syndicate, όπως ο Δρ. Μπαρουφάκης.

Όσο για εμάς, θα πορευτούμε όπως μπορούμε, γλείφοντας τις πληγές που μας άφησε ο Αλέξης και το τσούρμο του, και αν ποτέ συνέλθουμε οικονομικά και πολιτικά, θα θυμόμαστε τα τελευταία τέσσερα χρόνια ως τα πιο τραγελαφικά της νεότερης ιστορίας μας…

Τα νοσηρά εκείνα χρόνια, τότε που κρεμόμασταν από τα τέτοια του Στρατούλη, της ζουρλής, του Δραχμαζάνη, του Παλαβίτσα, του Χαϊκάλη, του Φίλη, της Κατάντιας Βαλαβάναινας, και του … Παπαχριστόπουλου.

Μαύρα χρόνια, και συνάμα κωμικά, που επιβεβαίωσαν  το κλασικό: «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν»…

Strange Attractor