Μα που είναι η (κακιά) αστυνομία;

Πριν από καιρό είχα γράψει για μια περίπτωση που με είχε σοκάρει πριν από καμιά δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, προ κρίσης, και προ της αθρόας (λαθρο)«εποίκησης» της χώρας μας… τότε που ο σύριζας ήταν ακόμη Συνασπισμός, και με γιγαντοαφίσες μας ικέτευε να τον κοιτάξουμε στα μάτια, και να τον εμπιστευτούμε, μπας και ξεπεράσει το 3% και μπει στη Βουλή για να μας … σώσει. Κάτι που τελικά έγινε πραγματικότητα τον μαύρο Γενάρη του ’15, κι από τότε είμεθα άπαντες ευτυχείς και ευγνώμονες…

Τέλος πάντων, το περιστατικό που με είχε σοκάρει είχε να κάνει με την περίπτωση ενός ζευγαριού 20 και 18 ετών αντίστοιχα, ενός νέου παιδιού δηλαδή με την κοπέλα του, που μεσάνυχτα και κάτι ερωτοτροπούσαν μέσα σε αυτοκίνητο, κάτω από μια αερογέφυρα στην οδό Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης…

Πάνω λοιπόν στο νεανικό πάθος, μια ομάδα «συμπαθών» Ρομά τους έκανε ντου, και αφού ξυλοκόπησαν τον νεαρό βίασαν ομαδικά και κατ’ επανάληψη τη κοπέλα μπροστά στα μάτια του.

Θα βίαζαν και τον ίδιο τον πιτσιρικά, αλλά πέρασε ένα διερχόμενο φορτηγό, τρόμαξαν, και έφυγαν…

Γιατί μου έκανε εντύπωση το παραπάνω έγκλημα;

Διότι φανταζόμουν την κοπέλα, να ήταν καμιά από αυτές που μέσα στον αφελή ιδεαλισμό τους θα στηλίτευε τον ρατσισμό, θα πίστευε πως όλοι είμαστε ίσοι, και πολύ πιθανό στις παρέες της στην καφετέρια να υποστήριζε με νεανικό πάθος τους κατατρεγμένους Ρομά, που πάνω απ’ όλα είναι άνθρωποι, αλλά εμείς οι κακοί ρατσιστές, και η «φασιστική» μας κοινωνία τους έχει πετάξει στο περιθώριο, μπλα μπλα, μπλα…

Τι θα έλεγε άραγε μετά τον βιασμό της; Θα ήταν ο ίδιος άνθρωπος;

Τέτοιου είδους ιδέες κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν κατά κόρο, ειδικά τις παλιές καλές εποχές της τεχνητής ευμάρειας, τότε δηλαδή που ένας φόνος πολίτη γίνονταν πρωτοσέλιδο, πριν ακόμη θεριέψει η εγκληματικότητα, και πριν ζήσουμε στο πετσί μας αυτό που ζουν τα χαζοχαρούμενα αμερικανάκια εδώ και αιώνες, εξ ου και η αυστηρότητα της νομοθεσίας τους, οι σκληρές φυλακές, και η πανταχού παρούσα αστυνομία, που αν σε έχει στο στόχαστρο και πας να ξυθείς, σου την ανάβει πριν προλάβεις να πεις… σύριζα.

Αυτά λοιπόν μου ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας μια σημερινή είδηση για μια νεαρή δημοσιογράφο του ΣΚΑΙ ονόματι Κάτια Νιακάρη, η οποία μιλώντας στον ΑΝΤ1, περιέγραψε πως χθες το βράδυ έπεσε θύμα ληστείας μέσα στο σπίτι της και μπροστά στο 2,5 ετών παιδί της, και τα όσα φριχτά βίωσε στο σπίτι της, όταν την ώρα που πήγε να βάλει το μωρό της για ύπνο, άκουσε έναν θόρυβο και σηκώθηκε για να δει τι ήταν, για να αντικρίσει έναν άγνωστο άνδρα μέσα στο σαλόνι της.

Ο δράστης την χτύπησε με βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι και στη συνέχεια την έδεσε σε μια καρέκλα και της έβαλε μονωτική ταινία στο στόμα.  Στη συνέχεια έψαξε όλο το σπίτι, το έκανε άνω –κάτω, άνοιξε συρτάρια, ντουλάπια, τα πάντα, για να φύγει με άδεια χέρια και να αφήσει τη γυναίκα και το παιδί στο σπίτι.
Η δημοσιογράφος έμεινε δεμένη στην καρέκλα από τις 9, και γύρω στις 11 κατάφερε, λέει,  να βγάλει τη μονωτική ταινία από το στόμα της, να συρθεί μέχρι την έξοδο του διαμερίσματος και να φωνάξει για βοήθεια. Κάποιος γείτονας που την άκουσε κάλεσε την αστυνομία.

Όπως είχε καλέσει την αστυνομία και εκείνο το μέλος του Ρουβίκωνα(!!!!) πριν από μήνες, όταν έπεσε θύμα παρόμοιας ληστείας…

Την ίδια αστυνομία που καταγγέλλουμε για … βία, όταν πάει να συλλάβει κάποιον κακοποιό οπλισμένο με μαχαίρι ή με κομμένο τζάμι.

Την ίδια δηλαδή αστυνομία που ο Αλέξης θα αφόπλιζε, αλλά που σήμερα δεν πάει ούτε για κατούρημα, αν δεν τον συνοδεύουν καμιά δεκαριά πάνοπλοι αστυνομικοί φρουροί και 20 διμοιρίες των ΜΑΤ (που θα τα καταργούσε)…

Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως η εν λόγω δημοσιογράφος, που δεν την γνωρίζω καν, είναι μια από αυτές που επί μέρες μας τα έκαναν τσουρέκια για τον δυστυχή Ζακ, τον οποίον «λιντσάρισαν» οι φασίστες κυρ Παντελήδες, και στη συνέχεια «βασάνισαν» οι άνδρες της ΔΙΑΣ, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του…

Ή μήπως είναι από εκείνες που καθημερινά μας ζαλίζουν τον έρωτα για τα δυστυχισμένα γυναικόπαιδα (μαντράχαλους) πρόσφυγες πολέμου (από χώρες χωρίς πόλεμο) που ήρθαν εδώ για ένα καλύτερο αύριο, αλλά εμείς οι ανάλγητοι καλοπερασάκηδες δεν τους βοηθάμε… άσχετα αν εξαιτίας τους το να περπατήσει κάποιος στο κέντρο της Αθήνας θεωρείται πλέον πιο επικίνδυνο κι από σαφάρι με τα πόδια στις σαβάνες της Ζάμπια…

Τι θυμήθηκα δηλαδή ο ποταπός; Εκείνο το δακρύβρεχτο μήνυμα που έλαβε και διάβασε στον αέρα με τρεμάμενη από τη συγκίνηση φωνή  πριν από μερικές μέρες ο παρουσιαστής της ραδιοφωνικής «Ελληνοφρένειας», όπου μια ακροάτρια, με αφορμή το θάνατο του Ζακ, δήλωνε με ύφος, πως αν τυχόν μπει διαρρήκτης στο σπίτι της, δεν θα αντιδράσει, αφού μάλλον ο καημένος θα έχει περισσότερη ανάγκη από τα υπάρχοντά της απ’ όσο αυτή…

Και όποιος αντιδράει είναι μάλλον φασίστας, μπορεί και ναζί, συμπληρώνω εγώ ο μικροπρεπής.

Εν κατακλείδι, άθεος μέχρι να πέσει η πρώτη βόμβα, αντιρατσιστής μέχρι να σε βιάσει ξαναμμένος Πακιστανός, κομμουνιστής μέχρι να στηθείς στην ουρά πέντε ώρες για ένα ληγμένο εβαπορέ, και φιλεύσπλαχνος ανθρωπιστής μέχρι να σε δείρουν ή να σε σιδερώσουν ληστές μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, και μπροστά στα μάτια του παιδιού σου…

Strange Attractor

ΥΓ- Μα καλά, ο Παρασκευόπουλος δεν μας έλεγε τις προάλλες ότι χάρη στο νόμο του σχεδόν εξαφανίστηκε η εγκληματικότητα;

ΥΓ 2- Σύσσωμη η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ έσπευσε στη Καλαμάτα για να διαλευκάνει τον μαϊμού ξυλοδαρμό του πσαικαζμένου Κωνσταντινέα. Αν όμως καλέσει κάποιος πολίτης το 100 επικαλούνται λειψανδρία, και του συστήνουν να κάνει πως κοιμάται... να τα λέμε όλα.