Περί Τατσόπουλου…

Αφορμή αυτών των σκέψεων είναι η κάθοδος στις προσεχείς εκλογές με τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας, του εξαιρετικού συγγραφέα και πρώην βουλευτή Πέτρου Τατσόπουλου.

Η ιστορία έχει δείξει ότι τα κόμματα που οδεύουν στην εξουσία προχωρούν σε σημαντικές διευρύνσεις. 

Το έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν σχημάτισε την πρώτη του κυβέρνηση το 1955 με την προσχώρηση μεγάλου μέρους του Κέντρου, το ξανάκανε το 1977 προς την ίδια κατεύθυνση.

Το έκανε ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1961 με την προσχώρηση στην Ένωση Κέντρου προσωπικοτήτων από την Κεντροαριστερά, το έκανε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου (από τη μια πήρε τον Μάρκο Βαφειάδη και από την άλλη τον Γιάννη Μπούτο, του οποίου, στον εμφύλιο, σκότωσαν τον πατέρα οι συνοδοιπόροι του πρώτου), το έκανε κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης…

Οι διευρύνσεις, ειδικά προς το Κέντρο, προσδίδουν πάντα άρωμα ανανέωσης στα κόμματα και ταυτοχρόνως καταδεικνύουν ότι αυτά αποτελούν χωνευτήρια ιδεών και τάσεων.

Ποιοι διαφωνούν με την προσχώρηση Τατσόπουλου; 

Αυτοί που διαφωνούν σε όλα. Αυτοί που προέρχονται κατά κύριο λόγο από την τάση της Λαϊκής Δεξιάς από την οποία ξεπήδησαν ο Καμμένος, η Παπακώστα, η Κουντουρά, ο Κατσίκης, ο Αντώναρος, ο Νικολόπουλος, ακόμη κι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. 

Δηλαδή, όλοι αυτοί που σήμερα συνεργάζονται (είτε ως υπουργοί είτε με οιονδήποτε άλλο τρόπο) με τον ΣΥΡΙΖΑ, όλοι αυτοί που προέρχονται από τον χώρο των χαμαιλεόντων της πολιτικής που σχεδόν πάντα συντάσσεται με τον λαϊκισμό και την καρέκλα.  

Αντιδρούν εκείνοι που ομνύουν στο όνομα μιας δήθεν «ορθόδοξης» Δεξιάς, που δήθεν έχει χάσει τα χαρακτηριστικά που της προσέδωσε ο ιδρυτής της αλλά  και την ιδεολογική της  καθαρότητα! Αντιδρούν εκείνοι που τη θεωρούν ιδιοκτησία τους.  

Αντιδρούν αυτοί που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η πολυσυλλεκτικότητα είναι εκείνη που δημιουργεί τους αέρηδες των νικηφόρων δρόμων προς τις εκλογές και την εξουσία. Εκείνοι που για ίδιο όφελος επιθυμούν τη Νέα Δημοκρατία φοβική, περιχαρακωμένη μέσα στο καβούκι της. 

Εκείνοι  που επιθυμούν να ζουν στον μικρόκοσμο της συντήρησης, της μιζέριας και της κριτικής εκ του ασφαλούς. Εκείνοι που δεν επιθυμούν να κουνηθεί το τέλμα και ειρωνεύονται το άνοιγμα Μητσοτάκη στον κεντρώο χώρο. Κι ας γνωρίζουν ότι αυτός είναι ο χώρος που δίνει το βάθρο της εξουσίας.

Μια τους φταίει ότι προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία η Δράση, μια τους φταίει που προσχώρησε ο Φωτήλας, μια η Μάρκου ή ο Καλλιάνος…

Πότε τους φταίει που ο Μητσοτάκης δεν πάει Δεξιά με τους Μπαλτάκους και τους Αντώναρους, μια ότι ο Μητσοτάκης δεν παίρνει το σφυρί και το δρεπάνι να βγει στους δρόμους για  να κάνει … αντιπολίτευση, μια το ένα μια το άλλο.

Είναι οι ίδιοι, που από την διεύρυνση της άλλης πλευράς τους ξινίζουν ο Άδωνις κι ο Βορίδης...

Μα ανέχονται τον Παπαγγελόπουλο (τον αρχηγό της ΕΥΠ επί κυβέρνησης Καραμανλή) στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 

Ανέχονται να δηλώνει ο Καμμένος… καραμανλικός! 

Ανέχονται την Παπακώστα να δίνει μαθήματα δημοκρατίας από υπουργική καρέκλα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ. 

Ανέχονται τα γνήσια τέκνα της Λαϊκής Δεξιάς (Κουντουρά, Κουίκ κλπ) να συντάσσονται και να κατεβαίνουν με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ!

Πόσο αντιφατικό είναι αυτό; 

Να μη βγάζουν άχνα στην Αριστερά για τις ανίερες συνεργασίες και συμπορεύσεις με το τσοχατζοπουλικό ΠαΣοΚ και την ακροδεξιά της Λαϊκής Δεξιάς και να μουρμουράνε στην φιλελεύθερη παράταξη (την εξ ορισμού πολυσυλλεκτική παράταξη λόγω του φιλελεύθερου χαρακτήρα της) για το δικό της άνοιγμα στην κοινωνία και στο Κέντρο. 

Πάντα κάτι τους βρομάει και τους μυρίζει…

Ισχυρίζονται κάποιοι που δεν κατανοούν ότι στην πολιτική η αύξηση γίνεται δια της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού κι όχι δια της αφαίρεσης και της διαίρεσης, ότι ο Τατσόπουλος υπήρξε υβριστής του κόμματός τους. 

Μπορεί να είναι κι έτσι. 

Ας ρίξουν όμως μια ματιά δίπλα τους να δουν πόσοι υβριστές του κόμματός τους υπάρχουν (ακόμη και σήμερα) στις τάξεις τους, ακόμη και στην κοινοβουλευτική τους ομάδα…

Να τονίσω κάτι ακόμη. 

Πάντα είχα την απορία για ποιον λόγο ο Τατσόπουλος συντάχθηκε κι εξελέγη βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν είχε μαζί του καμιά πολιτική, πνευματική και πολιτισμική σχέση. Ελπίζω κάποια στιγμή να μου λύσει ο ίδιος την απορία. Ίσως με μια συζήτηση στο ραδιόφωνο κάποιο μεσημέρι.

Όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω κάποια πράγματα.  

Ο Τατσόπουλος, μόλις κατάλαβε τι συμβαίνει, σηκώθηκε κι έφυγε.

Ο Τατσόπουλος συντάχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη με το «Μένουμε Ευρώπη» και πάλεψε ενάντια στο θλιβερό δημοψήφισμα που διακύβευσε το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας μας.

Ο Τατσόπουλος τάχθηκε ανοικτά και με προσωπικό κόστος  απέναντι στο μόρφωμα του ναζισμού.

Ναι, μπορεί πολλοί να διαφωνούν με ιδέες και τοποθετήσεις του. Ειδικά με την δήλωση που τον «κυνηγά» περί των πόσων γυναικών κοιμήθηκε.

Μα για σταθείτε. Αυτό είναι το ζητούμενο;

Ή η συσπείρωση πέριξ της κανονικότητας και του στόχου της εκλογικής ήττας μιας κυβέρνησης που κινείται στα όρια του καθεστωτισμού και πνίγει παντοιοτρόπως τη χώρα;

Σε τελική ανάλυση, ο Τατσόπουλος (και οι άλλοι που θα προσχωρήσουν οσονούπω στη Νέα Δημοκρατία) δεν διορίστηκε. Υποψήφιος θα είναι. 

Όποιος δεν επιθυμεί συμπόρευση μαζί του τον καταψηφίζει. Απλά πράγματα.

Όμως, το να γκρινιάζει, να δημιουργεί κλίμα, να μιζεριάζει και σχεδόν να λοιδορεί, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μεταφορά νερού στον μύλο του λαϊκισμού, της ουτοπίας και αυτής της κυβέρνησης που πήρε μια χώρα που έβγαινε στο ξέφωτο της ελπίδας και την έφερε και πάλι στα όρια της κρίσης κι ίσως της αναγκαιότητας και νέου μνημονίου.

Εν κατακλείδι. 

Στον αγώνα προς τις εκλογές που θα καθορίσουν την πορεία του τόπου, δεν περισσεύει κανένας. Πολύ περισσότερο άνθρωποι με ανοιχτούς ορίζοντες. Που θ’ ακολουθήσουν τον Τατσόπουλο στην διεύρυνση.

Κι οι μίζεροι ας καθίσουν στον καφενέ του facebook να κρίνουν, να ξεδίνουν, να λογοκρίνουν και να επικρίνουν…

Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

GR Post