Οι μετακλητοί υπάλληλοι της Δημοκρατίας…

Τα τελευταία  χρόνια, με αφορμή την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έχει γίνει μία εκτενής αναφορά στους λεγόμενους μετακλητούς υπαλλήλους, και πιο συγκεκριμένα στον αριθμό αυτών που απασχολεί η συγκεκριμένη κυβέρνηση σε σχέση με τις προηγούμενες.

Σύμφωνα με τις εφημερίδες και τα μέσα που ελέγχονται από την αντιπολίτευση των φιλελεύθερων, οι μετακλητοί υπάλληλοι υπερβαίνουν τους 2.000 (Αυξάνονται και πληθύνονται οι μετακλητοί υπάλληλοι – 198 νέοι σε ένα χρόνο). Τα μέσα που ελέγχονται από την αριστερή κυβέρνηση απαντούν ότι δεν είναι όλοι τους «κομματικός στρατός.

Τι είναι όμως οι μετακλητοί υπάλληλοι; 

Είναι υπάλληλοι που πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο, απλά για ορισμένο χρονικό διάστημα.

Ο χρόνος παραμονής και εργασίας των συγκεκριμένων υπαλλήλων συνήθως ορίζεται ως ο χρόνος κατά τον οποίο θα υπάρχει στην εξουσία η εκάστοτε κυβέρνηση, με την οποία προσλήφθηκαν.

Επομένως, είναι υπάλληλοι που προσλαμβάνονται από την κάθε κυβέρνηση με σκοπό την «εύρυθμη» λειτουργία των υπουργείων. 

Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Γιατί πολύ απλά η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς.

Είναι τόσο σάπιο το πολίτευμα αυτό, ώστε αναγκάζεται να προσλαμβάνει ο κάθε υπουργός ένα σημαντικό αριθμό στελεχών από το κόμμα με το οποίο εκλέγεται ή με το οποίο διατελεί υπουργός, με σκοπό να μπορέσει να ελέγξει και να οργανώσει το υπουργείο του. 

Αυτό καταδεικνύει περίτρανα ότι το κράτος δεν έχει συνέχεια και ότι έχουν δημιουργηθεί τεράστιοι κομματικοί στρατοί στην περίοδο της μεταπολίτευσης, με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να κυριαρχούν, διορίζοντας τόσο σε μόνιμο προσωπικό εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο δημόσιο με βύσμα, αλλά και προσλαμβάνοντας την κάθε φορά διακυβέρνησης του ενός από τους δύο, ή και των δύο μαζί, σημαντικό αριθμό μετακλητών υπαλλήλων, το 100% των οποίων προέρχεται από το κόμμα, και συνήθως κατέχει στελεχιακή θέση σ’ αυτό. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο νυν πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο διοικητικής μεταρρύθμισης απασχολούσε 51 μετακλητούς υπαλλήλους!  Φυσικά, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ πάνε πίσω, καθώς έχουν τοποθετηθεί σημαντικά στελέχη των δύο κομμάτων σε καίριες θέσεις σε διάφορα υπουργεία.

Χαρακτηριστικά αναφέρονται: στελέχη της νεολαίας ΑΝΕΛ και του κινήματος να βρίσκονται ως σύμβουλοι και συνεργάτες στο ΥΠΕΘΑ, και φυσικά στα υπόλοιπα υπουργεία που κατέχει το συγκεκριμένο κόμμα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ θα πω το εξής: πρωθυπουργικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη, με την κ. Νοτοπούλου να αναλαμβάνει ως υπεύθυνη και κάποιους άλλους κομματικούς παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ να αναλαμβάνουν έμμισθα και καίρια πόστα σ’ αυτό.

Είναι παράνομο όλο αυτό; Όχι φυσικά. 

Το σάπιο πολίτευμα της δημοκρατίας έχει φροντίσει να νομιμοποιήσει το θεσμό των μετακλητών υπαλλήλων με σκοπό να μπορεί να βολεύεται ο εκάστοτε κομματικός στρατός σε καίριες θέσεις υπουργείων. 

Το ζήτημα είναι τι νόημα και τι παράδειγμα μεταδίδει στην υπόλοιπη κοινωνία ο θεσμός αυτός.

Τη στιγμή, λοιπόν, που οι νέοι Έλληνες μεταναστεύουν στο εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας και μιας καλύτερης ζωής, τη στιγμή που οι Έλληνες πεινάνε, τη στιγμή που έχουμε κατάφορη αντικατάσταση πληθυσμού με τους πρόσφυγες να αλλοιώνουν την εθνολογική σύσταση του πληθυσμού, τη στιγμή που είναι πλέον κοντά στα 2 εκατομμύρια οι άνεργοι, τα δημοκρατικά κόμματα δείχνουν ότι άμα είσαι μέλος τους μπορείς να αναρριχηθείς σε κάποιο κρατικό αξίωμα χωρίς ιδιαίτερο κόπο, χωρίς συνέντευξη, χωρίς κατάθεση βιογραφικού, χωρίς να κοπιάσεις και να τρέξεις δεξιά κι αριστερά για να προσπαθήσεις να βρεις μία δουλειά. 

Τα κόμματα δείχνουν ότι άμα ένας νέος οργανωθεί σε αυτά, αποκτήσει κάποια θέση στελέχους είτε στη νεολαία είτε στο κόμμα, μπορεί χωρίς κανένα προσόν να διεκδικήσει μία έμμισθη θέση στο κράτος, προσωρινή αρχικά, αλλά και μόνιμη αργότερα, καθώς υπάρχει πρόβλεψη μονιμοποίησης μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. 

Για όλα τα παραπάνω να σημειωθεί ότι υπάρχει άπλετο υλικό στο διαδίκτυο, και υπάρχουν και τα ΦΕΚ πρόσληψης στις επίσημες σελίδες των υπουργείων που αναφέρθηκαν.

Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Ποιοι γίνονται μετακλητοί; 

Ποιοι κατορθώνουν και σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς πιάνουν μία δουλειά με πολύ καλές απολαβές, πλήρη ασφάλιση, και μεγάλη εύνοια από τους κομματικά ανώτερούς τους; Μα φυσικά τους γνωρίζουμε.

Τους γνωρίζουμε από μικρή ηλικία, από τότε που πηγαίναμε σχολείο. 

Είναι εκείνα τα παιδιά των οποίων οι γονείς ερχόταν και έγλειφαν τους καθηγητές για να ανταμείβονται τα τελευταία με μία θέση στη σημαία και καλούς βαθμούς, ή και μερικές φορές άριστους, ανάλογα με το μέγεθος του γλειψίματος. 

Είναι εκείνοι οι φοιτητές, που στη φοιτητική τους ζωή είτε γράφονται σε κάποια παράταξη για να εξασφαλίσουν δωρεάν σημειώσεις και πέρασμα μαθημάτων χωρίς να διαβάσουν καθόλου σε πολλές περιπτώσεις, και για να πραγματοποιήσουν δημόσιες σχέσεις καριέρας με καθηγητές.

Είναι εκείνοι οι αισχροί, αργότερα, στην αγορά εργασίας, οι οποίοι θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να διαλύσουν τις όποιες ελπίδες έχει ο κάθε φτωχός και ανήμπορος νέος να βρει δουλειά, διότι οι γνωριμίες των γονέων αυτών των αισχρών (ή και των ίδιων), θα κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να έχουν έστω και μία παραπάνω πιθανότητα να προσληφθούν αυτοί έναντι των πρώτων.

Ασφαλώς σε κάθε παράταξη υπάρχουν και οι λεγόμενοι «καθαροί», παιδιά που πίστεψαν πάντα σε μία ιδεολογία και δε διεκδίκησαν ποτέ το παραμικρό από τους χώρους στους οποίους είναι οργανωμένοι. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των μελών των κομμάτων έχει στο πίσω μέρος του μυαλού της θέσεις έμμισθες, ανέλιξη μέσα στο κάθε κόμμα, και άσκηση επιρροής στη βάση του.

Κλείνοντας, υπάρχουν αυτοί που κάνουν τα πάντα με σκοπό να ανελιχθούν ύπουλα στην κοινωνία, όπως ύπουλα καταστρατηγούν τα δικαιώματα των φτωχών και των ανήμπορων οι πολιτικές των κομμάτων στα οποία βρίσκονται οργανωμένοι.

Είναι οι γλείφτες, οι αισχροί, οι τυχοδιώκτες, που εντάσσονται ευκαιριακά σε οποιοδήποτε κόμμα με μόνο στόχο της προσωπική τους ανέλιξη, χωρίς να πιστεύουν σε καμία ιδεολογία. 

Υπάρχουμε, όμως, κι εμείς που πιστεύουμε σε μία Ιδέα, μια κοσμοθεωρία και παλεύουμε καθημερινά, με κάθε τρόπο και κάθε μέσω, για την ανάδειξη και την επικράτησή της. 

Αυτοί παλεύουν για διορισμούς, παρακαλούν για προσοχή, γίνονται οι χειρότεροι των χειροτέρων με σκοπό να ανέβουν ιεραρχικά σε εξουσία και παραγοντικά σε δύναμη.

Εμείς παλεύουμε με τους ελάχιστους πόρους που διαθέτουμε, δεδομένων των συνθηκών, αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας απορρίπτοντας αυτού του είδους τις τακτικές και λογικές, καθώς και το ίδιο το σύστημα που οικοδόμησαν για να μας επιβάλλονται. 

Η ώρα έχει έρθει για να επιλέξεις πλευρά. Ο δρόμος της Αρετής απέναντι στο δρόμο της παντοτινής εξάρτησης και ατιμίας.

Διάλεξε…

Hellenic NS