Το επερχόμενο τέλος της Αριστεράς!

Επεισόδιο πρώτο: Στις αρχές του 1974, λίγο πριν πέσει η χούντα, κανείς δεν φανταζόταν ότι αυτό που ονομάστηκε αργότερα «μεταπολίτευση» θα ερχόταν τόσο γρήγορα και θα σηματοδοτούσε μια τόσο θεαματική μετακίνηση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, από «σταθερές» δεκαετιών.

Ακόμα κι αφότου έπεσε η χούντα, τις πρώτες εβδομάδες, βγήκαν πολιτικοί αρχηγοί και κόμματα της εποχή εκείνης, και έδειξαν πλήρη ανικανότητα να καταλάβουν πόσο πολύ είχε αλλάξει η δυναμική των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα και πόσο μακριά θα πήγαινε.

·       Κάποιοι έλεγαν «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»!

·       Κάποιοι άλλοι μίλαγαν για… «αλλαγή νατοϊκής φρουράς»!

Λίγες μέρες αργότερα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβγαζε τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Οι άνθρωποι δείχνουν πλήρη αδυναμία να διαβλέψουν τις επερχόμενες μεγάλες ανατροπές. Υπάρχει μια «διανοητική αδράνεια»: τείνουν πάντα να προβάλλουν στο μέλλον, τις εμπειρίες τους από το πρόσφατο παρελθόν…

Επεισόδιο δεύτερο: Στα τέλη του 2003, λίγο πριν φύγει ο Σημίτης, λίγοι στοιχημάτιζαν ότι η ΝΔ θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές (του 2004). Κάποιοι μάλιστα προεξοφλούσαν ότι στις εκλογές του επόμενου έτους θα κατέβαινε και πάλι ο Σημίτης, θα κέρδιζε (ξανά) τον Κώστα Καραμανλή κι ύστερα θα παρέδιδε στο διάδοχό του (αφού ολοκληρώνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα).

Ακόμα κι όταν ο ίδιος ο Σημίτης έδωσε το «δακτυλίδι» της διαδοχής του ΠΑΣΟΚ στο Γιώργο Παπανδρέου, στις αρχές του 2004, και πάλι πολλοί προεξοφλούσαν ότι «το ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ», με αρχηγό ένα Παπανδρέου ξανά, θα πήγαινε στις εκλογές και θα «σάρωνε»!

Αλλά έχασε πανηγυρικά! (και στις εθνικές εκλογές και στις ευρωεκλογές της χρονιάς εκείνης).

Κάντε ένα κόπο και διαβάστε την αρθρογραφία του τύπου της χρονιάς εκείνης. Θα εκπλαγείτε…

Πράγματι, όσο μεγαλύτερη είναι η ανατροπή που έρχεται, τόσο λιγότερο μπορούν να τη διαβλέψουν οι άνθρωποι.

Επεισόδιο τρίτο: Στις αρχές Οκτωβρίου του 2009, όταν κέρδισε τις εκλογές ο Γιώργος Παπανδρέου με 44,5% – και αμέσως μετά παραιτήθηκε από την αρχηγία της ΝΔ, ο Κώστας Καραμανλής – οι πάντες σχεδόν προεξοφλούσαν την ανεμπόδιστη κυριαρχία του ΓΑΠ για τα επόμενα οκτώ χρόνια τουλάχιστον (και βάλε…)

--Αν σας έλεγε κάποιος τότε, στα μέσα Οκτωβρίου του 2009, ότι αρχηγός της ΝΔ ενάμιση μήνα αργότερα θα εκλεγόταν ο… Αντώνης Σαμαράς, ασφαλώς δεν θα τον πιστεύατε! Ακριβέστερα, θα τον περνάγατε για τρελό.

--Αν τότε σας έλεγε κάποιος φίλος σας, επιπροσθέτως, ότι δύο χρόνια αργότερα θα κατέρρεε ο Γιώργος Παπανδρέου και από Πρωθυπουργός και από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, θα νομίζετε ότι ο φίλος σας είχε… πέσει στα ναρκωτικά.

--Κι αν σας έλεγε, επί πλέον, ότι μετά από δυόμιση χρόνια θα γινόταν Πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς, επικεφαλής κυβέρνησης με «ήσσονες εταίρους» το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, θα νομίζατε ότι ο φίλος σας είχε παραισθήσεις ή έπαιρνε «ληγμένα»…

Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμα, με όλα εκείνα τα «αδιανόητα» που αν σας τα έλεγε κάποιος πριν μερικά χρόνια, θα ανησυχούσατε για την διανοητική του υγεία – κι όμως, συνέβησαν.

Οι άνθρωποι «προβλέπουν» τις εξελίξεις όταν κινούνται «γραμμικά» - όταν το αύριο επαναλαμβάνει το χθες…

Αλλά όταν ζούμε σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, όταν κινούνται οι μεγάλες τεκτονικές πλάκες στα έγκατα της κοινωνίας, ή στο διεθνή περίγυρο – ή και στα δύο ταυτόχρονα – τότε ακόμα και έμπειροι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν αυτό που έρχεται.

Πολύ συχνά δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που ήδη συμβαίνει.

Συνήθως καταλαβαίνουν ό,τι έχουν αλλάξει τα πάντα γύρω τους, μόνον αφότου έχουν ήδη συντελεστεί οι μεγάλες αλλαγές.

--Στις αρχές του 1974, μετά από 25 χρόνια κυριαρχίας του «μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς» (με κάποια ενδιάμεσα «διαλείμματα»), πολλοί λίγοι πίστευαν ή έλπιζαν ότι η Ελλάδα μπορούσε να μετακινηθεί σε εντελώς άλλη κατεύθυνση.

--Στα τέλη του 2003, μετά από 22 χρόνια κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚικού κράτους (επίσης με ένα ενδιάμεσο «διάλειμμα») και κυρίως μετά από 8 χρόνια αδιαμφισβήτητης ηγεμονίας του Σημιτικού «εκσυγχρονισμού», λίγοι πίστευαν στα σοβαρά, ότι το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να ηττηθεί και η χώρα να αλλάξει πραγματικά πορεία.

--Και στα τέλη του 2009, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου επανάφερε θριαμβευτικά το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ελάχιστα μπορούσαν να διαβλέψουν, ότι μέσα σε δυόμιση χρόνια το ΠΑΣΟΚ θα είχε διαλυθεί κυριολεκτικά.

Έτσι και σήμερα: ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει, τα έχει κάνει μούσκεμα στα οικονομικά, έχει σπρώξει απέναντι του τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού (όσο ποτέ κανένα κόμμα στο παρελθόν) – και στα εθνικά, και στην οικονομία – έχει διαλύσει τα πάντα, εκβιάζεται από διάφορες πλευρές ανοικτά και ενδίδει στους εκβιασμούς απροσχημάτιστα, εξαγγέλλει «άνοιγμα στην κεντροαριστερά» και την επόμενη στιγμή υποστηρίζει τον… Μαδούρο που καταρρέει στη Βενεζουέλα και μαζεύει στις γραμμές του την… Κουντουρά, το Παπαχριστόπουλο και τον Κόκκαλη, που όπως και να το κάνεις δεν έχουν καμία σχέση με την Κεντροαριστερά!

Ξεσπάνε σε βάρος του αλλεπάλληλα σκάνδαλα, βυθίζεται συνεχώς σε ένα τέλμα «εκτροπής», του ρίχνουν ανοικτά «υπονοούμενα», τα σκάνδαλα γίνονται πια χιονοστιβάδα, όλοι γνωρίζουν ότι η κατάσταση δεν αντιστρέφεται και δεν μαζεύεται.

Κι όμως, κάποιοι δεν μπορούν να πιστέψουν ότι σε λίγο θα πέσει με πάταγο! Πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τελικά «θα πέσει στα μαλακά».

Όπως παλιότερα δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι θα κατέρρεε το «μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς», όπως αργότερα δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι κάποτε θα κατέρρεε το κράτος του ΠΑΣΟΚ και των «εκσυγχρονιστών» - τελικά και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ – έτσι και τώρα δεν μπορούν να πιστέψουν ότι η ηγεμονία της Αριστεράς στην Ελλάδα τελειώνει και το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει επίσης.

Οι πιο μεγάλες αλλαγές, οι πιο απροσδόκητες ανατροπές και οι πιο θεαματικές «μετακινήσεις» μέσα στις κοινωνίες γίνονται όταν συμπίπτουν τρία πράγματα:

1.       --όταν καταρρέει η ηγεμονία μας ιστορικής παράταξης μέσα στη χώρα,

2.      --όταν αυτό συμπίπτει με μια εσωτερική κοινωνική κρίση,

3.      --κι όταν διεθνώς οι κοινωνίες μετακινούνται προς την ίδια κατεύθυνση.

Το 1974, συνέβησαν και τα τρία:

Το διεθνές οικονομικό σύστημα (θεμελιωμένο στις συνθήκες του Bretton Woods) είχε καταρρεύσει ήδη ένα χρόνο πριν, η Ελλάδα βίωνε μια εθνική κρίση (λόγω Κυπριακού) και μια ταυτόχρονη οικονομική κρίση (λόγω του πρώτου πετρελαϊκού εμπάργκο διεθνώς), ενώ διεθνώς είχε αρχίσει η μετακίνηση της πολιτικής προς «αριστερότερες» ή πιο «μετριοπαθείς κεντρώες» θέσεις. Πράγμα που είχε ξεκινήσει με την απήχηση που είχαν τα κινήματα του Μάη του ’68 στο Παρίσι και του φθινοπώρου του 69 στην υπόλοιπη Ευρώπη...

Όλα αυτά μαζί έσπρωξαν την «μεταπολίτευση» του 1974 πολύ πιο πέρα απ’ ό,τι θα μπορούσε να διαβλέψει κανείς τότε.

Σήμερα συμβαίνει κάτι αντίστοιχο, αλλά αντίστροφης κατεύθυνσης: δεξιότερα!

Η μακροχρόνια κρίση της Ελλάδας, δηλαδή η πλήρης χρεοκοπία του μοντέλου «ανάπτυξης» των τελευταίων δεκαετιών, και η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει η Ελλάδα προσκολλημένη στο παλιό μοντέλο του κρατισμού, σε συνδυασμό με το ξεπούλημα των εθνικών θεμάτων από τον ΣΥΡΙΖΑ, την εσωτερική αποσάρθρωση που επέφερε, τη μετακίνηση όλων των άλλων κοινωνιών δεξιότερα, την εσωτερική κρίση στην Ευρώπη, αλλά και στις σχέσεις ΗΠΑ-Ευρώπης, όλα αυτά μαζί ανατρέπουν όλες τις μέχρι σήμερα «σταθερές».

Η Αριστερά θα περιθωριοποιηθεί! Σε όλες τις «εκδοχές» της. Ήδη περιθωριοποιείται, διασύρεται, καταρρέει με πάταγο! Παντού…

Δείτε τι έπαθαν τα κεντροαριστερά κόμματα στην Ευρώπη. Περιμένετε να δείτε τι θα πάθουν σε δύο μήνες, στις ευρωεκλογές.

Δείτε τι συμβαίνει με τον πάλαι ποτέ εκλεκτό της παγκόσμιας Αριστεράς, Μαδούρο.

Δείτε τι συμβαίνει και με τα κεντροδεξιά κόμματα που φλερτάρουν ακόμα με την «πολιτική ορθότητα».

Το «εκκρεμές» κινείται σήμερα διεθνώς, προς την αντίθετη κατεύθυνση απ’ ό,τι κινούνταν το 1974 κι όλες τις επόμενες δεκαετίες. Προς τα δεξιά!

Κι αυτό συμπίπτει με την πλήρη απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, τη χρεοκοπία της πολιτικής του και την επερχόμενη ήττα του!

Στο χέρι μας είναι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ να είναι και συντριβή.

Ό,τι κάνει για να ανακόψει τη φθορά του, δεν πετυχαίνει…

Αλλά αυτό – αν θα χάσει με μεγάλη ή με πολύ μεγάλη διαφορά – αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα σε τρείς μήνες.

Η μακροχρόνια τάση πια έχει αλλάξει.

Η αναγέννηση της Ελλάδας θα είναι φιλελεύθερη και συντηρητική! Πατριωτική και μεταρρυθμιστική!

Ευρωπαϊκά προσανατολισμένη, αλλά σε μιαν Ευρώπη που οφείλει κι αυτή να αλλάξει. Γιατί αυτή τη στιγμή παραπαίει.

Αλλά η Αριστερά μπαίνει στο περιθώριο.

Και κάποιοι από εκεί μέσα πρέπει να καθίσουν και στο εδώλιο.

Κάθε μεγάλη καθεστωτική αλλαγή, σημαδεύεται και σφραγίζεται με κάποιες συμβολικές δίκες. Που στιγματίζουν ένα παρελθόν το οποίο πρέπει να αφήσουμε πίσω οριστικά.

Παλαιότερα τους εκτελούσαν στο Γουδή.

Αργότερα τους έριχναν ισόβια.

Τώρα αρκεί να βγουν στη φόρα τα σκάνδαλά τους και να υπάρξει δημόσιος στιγματισμός, για να θάψουμε οριστικά όλα αυτά που βρικολακιάζουν συνεχώς και δεν αφήνουν να προχωρήσουμε ως κοινωνία:

Τον ασυγκράτητο κρατισμό του μεταπολιτευτικού «εξαμβλώματος»,

τον εθνομηδενισμό των «ταγών» μας,

το λαϊκισμό της αριστεράς και της ακροδεξιάς,

τον συντεχνιασμό της κοινωνίας,

την ασυδοσία του παρακράτους των κουκουλοφόρων,

τον εκτροχιασμό των θεσμών

και την… «αβάστακτη ελαφρότητα» των «τζακιών»,

που ταυτίστηκαν πάντα με τους πιο διεφθαρμένους ή πιο “ελεγχόμενους” πολιτικούς και πολέμησαν αδίστακτα όποιους πήγαν να κάνουν τομές και ρήξεις.

Όταν πρωτοβγήκε ο Γιώργος Παπανδρέου, υπήρχαν διθυραμβικά σχόλια υπέρ του, εντός και εκτός της χώρας! Σήμερα μέσα στην Ελλάδα οι πρώην δικοί του δεν θέλουν να τον ακούσουν - και οι απ’ έξω δεν (θέλουν να) τον θυμούνται.

Όταν πρωτοβγήκε ο Τσίπρας, το ίδιο.

Θυμηθείτε μόνο πόσοι τον… θυμιάτιζαν στις αρχές! Μέχρι και πρόσφατα ακόμα…

Σήμερα μέσα στη χώρα το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τον αποστρέφεται, ενώ στο εξωτερικό αρχίζουν να τον αποκηρύσσουν ακόμα κι όσοι πριν δύο βδομάδες τον παίνευαν! Κι ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί οι «νάρκες» που αφήνει πίσω του.

Από την άλλη πλευρά τον Σαμαρά, όταν εξελέγη, δεν τον στήριζε κανείς!

Αλλά σήμερα είναι πολύ πιο δημοφιλής απ’ ό,τι όταν βρισκόταν στην Πρωθυπουργία! Αυτό δεν το έχει καταφέρει κανείς εν ζωή πρωθυπουργός!

Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνης Γεωργιάδης ήταν τα μεγάλα outsiders όταν ξεκινούσε ο αγώνας για τη διαδοχή Σαμαρά στη ΝΔ.

Και σήμερα αμφότεροι είναι οι πιο δημοφιλείς πολιτικοί στη χώρα. Και πολύ πέραν των παραδοσιακών νεοδημοκρατών ψηφοφόρων.

Χώρια που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την τύχη να τον στηρίζει απόλυτα ο προηγούμενος αρχηγός της παράταξης – ο Σαμαράς - πράγμα που δεν συνέβη ποτέ στο παρελθόν. (Ο ίδιος ο Σαμαράς, βέβαια, δεν είχε τέτοια τύχη…)

Όταν βλέπετε όλα τα «φαβορί» να ξεφτίζουν ανεπανόρθωτα, και να απαξιώνονται πλήρως, ενώ τα outsiders αναδεικνύονται, δικαιώνονται και επικρατούν, αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία είναι ώριμη να αλλάξει τα πάντα!

Και τίποτε δεν μπορεί να τη σταματήσει…

Θανάσης Κ.