Η «Αθλιότητα της Φιλοσοφίας» (και η Κακομοιριά της Ασχετοσύνης)…

Για να πω την μαύρη αλήθεια, δεν ήθελα να… τρολάρω τον Τσίπρα! Δεν το ’χω κάνει στο παρελθόν, δεν σχεδίαζα να το κάνω. Αλλά κι αυτός πάλι, δεν αφήνει άνθρωπο να «αγιάσει»!

Έβαλε στην πλατφόρμα του, περί Ευρώπης, την… «ολιγαρκή ανάπτυξη»!

Γέλασε κάθε πικραμένος!

Κι ύστερα πήγε να τους πουλήσει μούρη θεωρητικής «εμβρίθειας».

Ανοίξτε και κανένα βιβλίο, βρε παιδιά! Δεν υπάρχει μόνο ο Χάγιεκ και ο Φρήντμαν (θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισμού – και καλά). Διαβάστε και λίγο Σέρζ Λατούς να ξεστραβωθείτε…

Έριξε έτσι ένα «γαλλικό όνομα» και σου λέει: τους έλειωσα του παλιοδεξιούς!

Τι το ’θελε, ο δόλιος; Τα κανε μαντάρα!

·       Πρώτα-πρώτα ο Λατούς είναι ένας περιθωριακός γάλλος θεωρητικός. Μα εντελώς περιθωριακός. Το να τον αντιπαραθέτεις και μόνο με αναστήματα όπως ο Χάγιεκ και ο Φρήντμαν (και οι δύο βραβεία Νόμπελ Οικονομικών) δείχνει ασχετοσύνη!

·       Δεύτερον, ο όρος που χρησιμοποίησε ο Λατούς μεταφράστηκε στα ελληνικά ως «λιτή αφθονία» - όχι ως «ολιγαρκής αφθονία».

Η αφθονία μπορεί να είναι «λιτή» - δηλαδή να αφορά μόνο τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, και να τις ικανοποιεί πλήρως.

Αλλά η αφθονία δεν μπορεί να είναι… «ολιγαρκής»!

Ο «ολιγαρκής» ικανοποιείται με «λίγα» - δεν τον ενδιαφέρει η «αφθονία»!

Οι επιθετικοί προσδιορισμοί «ολίγος» και «άφθονος» είναι αντιθετικοί. Δεν μπορούν να συνδυαστούν!

Είναι σαν να λέμε… «τολμηρή δειλία» ή «αποκρουστική ομορφιά». (Η ολιγαρκής αφθονία, γλωσσικά είναι «σολοικισμός» - λίαν επιεικώς)

·       * Τρίτον, προφανώς ο Τσίπρας δεν κατάλαβε ότι ο όρος «λιτότητα», στη σκέψη του Λατούς, έχει θετικό πρόσημο. Δηλαδή είναι καλό πράγμα: Στροφή στις βασικές ανάγκες, κόντρα στο «ασυγκράτητο καταναλωτισμό» κλπ.

Αλλά ο ίδιος όρος – η λιτότητα – στο λεξιλόγιο της Αριστεράς, έχει εντελώς αρνητικό πρόσημο.

Πώς θα παλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ «ενάντια σε πολιτικές λιτότητας» στην Ευρώπη, όταν δηλώνει πως έχει προσχωρήσει στην «ολιγάρκεια» ή έστω στην «λιτή αφθονία»;

Όποιος είναι «ολιγαρκής» δεν έχει κανένα πρόβλημα με τη «λιτότητα»!

·       * Τέταρτον, ο Τσίπρας δεν διάβασε το έργο του Λατούς (που «συστήνει» σε άλλους να το μελετήσουν).

Για παράδειγμα, ο Λατούς ευθέως προτείνει επιστροφή στα «εθνικά νομίσματα»! Δηλαδή διάλυση του ευρώ!

Αυτό προτείνει για την Ευρώπη ο Τσίπρας; Να το πει ευθέως.

Όχι να μας το… «συστήνει», μέσω παραπομπών στον Λατούς!

·       * Πέμπτον, την άποψη αυτή – επιστροφή στα εθνικά νομίσματα – την έχουν κάνει «σημαία» τους όλα σχεδόν τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, όπως το «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρί Λεπέν.

Τώρα για να καταλάβω: Ο Τσίπρας ζητάει «ευρωπαϊκό μέτωπο κατά της ακροδεξιάς», αλλά συμφωνεί με τα κόμματα της ακροδεξιάς για κατάργηση του ευρώ!

Άρες-μάρες…

·       * Έκτον, η πρόταση Λατούς, συνοψίζεται σε μια λέξη: Από-ανάπτυξη! Δηλαδή από-βιομηχάνιση, επιστροφή σε μια αγροτοκτηνοτροφική οικονομία, δηλαδή σε ένα προ-νεωτεριστικό «ειδυλλιακό Μεσαίωνα», με ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας κλπ!

Όπου δεν θα υπάρχει «υπερ-κατανάλωση», δεν θα υπάρχει «διαφήμιση» - θα υπάρξει επαναπροσδιορισμός των ανθρωπίνων αξιών, των ανθρωπίνων προτεραιοτήτων και των σχέσεων μπλα-μπλά-μπλά…

Τα έχουν πει και παλαιότερα διάφοροι «υπαρξιστές» - πολύ παλαιότερα και ουτοπικοί σοσιαλιστές. Και έβρισκαν πάντα κάποια απήχηση στην εφηβική νεολαία, ή πρακτική εφαρμογή στα κοινόβια των χίππυδων, «στα παιδιά των λουλουδιών», σε συνθήματα τύπου make love not war, στους στίχους τραγωδιών όπως το Imagine της δεκαετίας του ’60 κλπ. Άντε και κανας «μπάφος» για να στανιάρουμε.

Όλο οσοι ζήσαμε την εποχή εκείνη, ερωτευθήκαμε (ή έστω προσωρινώς … καψουρευτήκαμε) χορεύοντας σφιχταγκαλιασμένοι το Imagine (ή έστω, το Je t’ aime, moi non plus – άλλο μεγάλο hit εκείνης της εποχής). Καψουρευτήκαμε, όταν είμαστε 17ρηδες!

Δεν το πήραμε στα σοβαρά, και – κυρίως – δεν το κάνουμε σήμερα «πολιτική πλατφόρμα» για την Ενωμένη Ευρώπη!

Και οι γονείς μας ερωτεύθηκαν με το «...άστα τα μαλάκια σου». Δεν το έκαναν… πολιτικό μανιφέστο!  

Θυμάμαι κάποτε, στην κάψα των «επικών» φοιτητικών συνελεύσεων της μεταπολίτευσης, όταν τσακωνόμασταν για την Εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία, είχε σηκωθεί κάποιος κι έλεγε κάτι τέτοια... «χίππικα»: Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, να ξαναδούμε τον έρωτα και να ξαναδούμε τι μας δίνει χαρά, και να αντισταθούμε στον καταναλωτισμό, και να ζούμε απλά, και να τρυγούμε τις απλές χαρές της ζωής – και να επικλήσεις στον Επίκουρο από την αρχαιότητα και στην… Γιόκο Όνο από την (τότε) επικαιρότητα.

Τότε σηκώθηκε ένας «καθοδηγητής» της Αριστεράς και του απάντησε με συγκατάβαση:

--Βρε φίλε, βρες κάποιον τρόπο να… «ξελαμπικάρεις»! Εδώ συζητάμε πολιτικά - όχι τα σεξουαλικά μας. Και μάθε επειγόντως να τα ξεχωρίζεις αυτά τα δύο.

Από κάτω έγινε πανδαιμόνιο χειροκροτημάτων και γέλιου (απ’ όλες τις παρατάξεις της εποχής εκείνης).

Άλλοι φώναζαν από κάτω: Φέρτε την Γκόλφω και τον Τάσο!

Κάποιοι πιο προχωρημένοι φώναξαν: Φέρτε τον… Γκουζγκούνη! (Άντε να εξηγήσεις σήμερα στον Τσίπρα, τι εστί Γκουζγκούνης. Άσε που, εδώ που τα λέμε, ούτε την Γκόλφω και τον Τάσο θα έχει ακουστά).

Συμπέρασμα: Αυτό που τότε ήταν γελοίο, σήμερα προτείνεται σοβαρά-σοβαρά. Και ως αντικείμενο «εμβριθούς μελέτης».

·       * Έβδομον, όλοι έχουμε πρόβλημα με τον «υπερ-καταναλωτισμό» και με τους «απάνθρωπους ρυθμούς» των σύγχρονων κοινωνιών. Αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται με το να... γυρίσουμε στο Μεσαίωνα - που τον έχουμε πλάσει φαντασιακά ως κάτι… «ειδυλλιακό». Δεν ήταν!

Στις αγροτοκτηνοτροφικές κοινωνίες που νοσταλγούν κάτι θεωρητικοί της πεντάρας, το προσδόκιμο ζωής ήταν κάτω από το μισό του σημερινού.

Οι άνθρωποι δεν κατανάλωναν καθόλου ενέργεια, δεν είχαν δίκτυα αποχέτευσης, όταν είχε κρύο πάγωναν και τις υπόλοιπες εποχές τους θέριζαν οι αρρώστιες.

Και φυσικά δεν υπήρχε δημοκρατία, ούτε σύνορα, όταν δεν πέθαιναν από αρρώστιες τους σκότωναν οι επιδρομές βαρβάρων, η παιδική θνησιμότητα βρισκόταν σε μόνιμη έξαρση, και ο αναλφαβητισμός ξεπερνούσε το 95%!

Αλλά και σήμερα, οι λαοί που υπέστησαν τον «παράδεισο» του «υπαρκτού σοσιαλισμού» βιάζονται να αναπτυχθούν, να γίνουν ανταγωνιστικοί, να κερδίσουν ξένες αγορές. Αν τους μιλήσεις για… «από- ανάπτυξη» θα σε βρίσουν!

Αυτοί οι λαοί δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες, να «επαναπροσδιορίσουν» το νόημα της ύπαρξης και των σχέσεων.

Το να επιστρέψουμε στο Μεσαίωνα – και να τον φαντασιώνουμε σαν κάτι πολύ «ειδυλλιακό», μάλιστα – δεν είναι λύση! Είναι καταστροφή!

Για να πετάξω κι εγώ ένα όνομα σύγχρονου θεωρητικού, ο Τζόρνταν Πίτερσον λέει συνεχώς, ότι η μεταμοντέρνα νέο-μαρξιστική αριστερά, θέλει να καταστρέψει τον Δυτικό Πολιτισμό και να μας επιστρέψει στο Μεσαίωνα.

Και ο Λατούς τον επιβεβαιώνει πλήρως. (Και ο Τσίπρας μας τον «συστήνει» ενθέρμως).

Ράβδος εν γωνία, άρα… βρέχει!

·       * Ογδοον, και τη γλώσσα Αλέξη μου, λυπήσου την, παλικάρι μου: Άλλο «συστήνω» κι άλλο «συνιστώ»!

Όταν θέλεις να προτείνεις ένα βιβλίο ή ένα συγγραφέα τότε λες«Σου το συνιστώ».

Όταν λες «συστήνω», εννοείς ότι γνωρίζεις δύο ανθρώπους μεταξύ τους: Από δω ο κ. Δείνα, από εδώ ο κ. Τάδε - χαρήκατε πολύ...

Το μπέρδεμα ανάμεσα στο «συνιστώ» και το «συστήνω» δεν είναι «σολοικισμός» Είναι γλωσσικός βαρβαρισμός.

Θανάσης Κ.

ΥΓ. Το έργο του Σερζ Λατούς, θυμίζει περισσότερο τους προ-Μαρξιστικούς ουτοπικούς σοσιαλιστές, και ιδιαίτερα τον πασιφιστή αναρχικό Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν. Στον πρώην φίλο του Προυντόν, απάντησε ο Κάρολος Μάρξ με την (ελαφρώς χολερική) μπροσούρα του: «Η αθλιότητα της Φιλοσοφίας».

Συνιστώ στον Αλέξη να το διαβάσει. Γιατί όποιος έχει διαβάσει, έστω και «διαγωνίως» αυτό το έργο του Μάρξ (κατά Προυντόν), δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά τον σύγχρονο Σέρζ Λατούς και την «λιτή αφθονία» του.

Που καταντήσαμε, ρε παιδιά:

Από την «Αθλιότητα της Φιλοσοφίας», στην Κακομοιριά της Ασχετοσύνης!