Γύρνα τον κόσμο ανάποδα…

Τα παλιά καλά χρόνια τα πράγματα στην πολιτική μας σκηνή ήταν πιο απλά και πιο ξεκάθαρα.

Ο καθένας ήξερε ποιο κόμμα υποστηρίζει, και τι μέλλει γενέσθαι αν το κόμμα του κερδίσει στις εκλογές.

Ήταν οι εποχές των μπλε και πράσινων καφενείων, της μάχης για την αφίσα, και των σαρανταριών…

Δυο κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία, και τα υπόλοιπα έγλειφαν τα κοκαλάκια.

Όποιος επιτήδειος ήθελε να «προσφέρει» στον τόπο (να ανέβει φορολογική κλίμακα δηλαδή), διάλεγε το ένα από τα δυο για να πολιτευτεί, και έτσι είχε πιθανότητες 50-50 να βολευτεί σε υπουργική ή κρατική καρέκλα.

Έκανε δηλαδή υπομονή 2-3 χρονάκια, άντε 5 το πολύ, και κάποτε γεύονταν νομοτελειακά και αυτός τα καλά της εξουσίας…

Όσο για τους άλλους, των μικρότερων κομμάτων που λέγαμε, αυτοί ζούσαν το όνειρο… ο βολευτικός μισθός έπεφτε μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, και οι ίδιοι χωρίς καμιά ευθύνη, έξω από τον χορό, μπορούσαν να πουλάνε τρέλα και υψηλή φιλοσοφία στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ, γνωρίζοντας πολύ καλά πως μπορούν να πουν ανέξοδα το οτιδήποτε, αφού ποτέ δεν πρόκειται να κυβερνήσουν.

Έτσι έκαναν καριέρες οι διάφοροι άφθαρτοι αριστεροί, στυλ δραχμαζάνη, σπινθηροβόλου Στρατούλη, και λοιπών μαϊντανών - θρύλων.

Έτσι έκαναν καριέρα και κάποιοι άλλοι, από το αντίθετο (λέμε τώρα) σημείο του πολιτικού φάσματος. Πουλώντας εθνικοφροσύνη, πατριωτισμό, και φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Λόγια του αέρα, υψηλή κριτική, και άρνηση για την άρνηση…

Μέχρι που ήρθε η κρίση και τα έφερε όλα τούμπα.

Τα πάντα διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν.

Τα σαραντάρια γίνανε εικοσάρια στην καλύτερη περίπτωση, παραδοσιακά κόμματα διαλύθηκαν, φίρμες εξαφανίστηκαν, καραγκιόζηδες υπουργοποιήθηκαν, και τέλος… ένα μόρφωμα του 3% έγινε κυβέρνηση!

Και να ‘ταν μόνο αυτό;

Είδαμε τους παραδοσιακούς αντίπαλους Πασόκ και ΝΔ να συγκυβερνούν.

Είδαμε την Βαλαβάνη και τον Στρατούλη υπουργούς.

Είδαμε τον φαλακρό γόη Δρα Μπαρουφάκη να μας κάνει  ρόμπα στην Ευρώπη, εκπροσωπώντας όλους μας.

Είδαμε τον κυρ Φώτη να συνεργάζεται μέχρι και με το κόμμα των κυνηγών για να μπει στη βουλή, μάταια βεβαίως…

Τον είδαμε μετά να γλείφει τους «άπλυτους» για μια καρέκλα.

Είδαμε τον «μπατριώτη» και εθνικιστή στα λόγια κ. Συγκαμένο να παριστάνει το δεκανίκι της Πρώτη Φορά Αριστεράς.

Είδαμε τον υιό Κόκαλη και τις χήρες εφοπλιστών να δηλώνουν κομουνιστές.

Είδαμε τον Τέρενς Σπένσερ Κουίκ να χορεύει τσάμικο με τους Μάου Μάου.

Είδαμε τον Πάντζα σωτήρα… Και άλλα πολλά πρωτάκουστα.

Και τι δεν είδαμε δηλαδή;  

Γύρνα τον κόσμο ανάποδα να δεις το ψέμα αλήθεια… ή κάπως έτσι.

Και που είμαστε σήμερα;

Είμαστε ως χώρα με την πλάτη στον τοίχο, και με τον Αλέξη να ασκεί νεοφιλελεύθερη πολιτική στολισμένη με ακροαριστερή ρητορική, και με την ντεμέκ αριστερή κυβέρνησή του να συνεχίζει να βυσσοδομεί τη χώρα χάρη στην όψιμη κομουνίστρια Κουντουρά, και άλλους παρόμοιους γυρολόγους (βλ. Θεοχαρόπουλο), ενώ όπως όλα δείχνουν ο πάγκος είναι βαθύς, με διάφορους Ραγκούσηδες και Τζουμάκες να περιμένουν τη σειρά τους για να μας σώσουν, ενώ ο μπουτάς μέχρι και ένα εκατομμύριο ακόμη διορισμούς θα τάξει μπας και πείσει το υπνωτισμένο και πάντα ζαλισμένο πόπολο, που ακούει διορισμό ή επίδομα και …σεληνιάζεται.

Μέχρι και τον Πολάκη σύγκρινε με τον… Ιησού ο αθεόφοβος, πως πήρε δήθεν το φραγγέλιο και έδιωξε τους εμπόρους από τα νοσοκομεία, όπως εκείνος έδιωξε τους αργυραμοιβούς από τον Ναό…

Αναμένω τώρα από τον Βελόπουλο, που έχει ειδικά κονέ με τον Κύριο Ημών, να επιβεβαιώσει την εν λόγω σύγκριση.

Για να μην αναφερθώ στην πόλωση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ παρατάξεων, σε σημείο που μέχρι και ο γενικώς νηφάλιος και συγκρατημένος Κυριάκος να διολισθαίνει στο επίπεδο Τσίπρα, το οποίο όμως δεν του ταιριάζει, μπας και σώσει την κατάσταση.

Και πώς να φτάσει κανείς ένα τέτοιο επίπεδο, ενός τέτοιου ανθρώπου, που μεταξύ άλλων δήλωσε (και μάλλον το πιστεύει) ότι προέρχεται από δημοκρατική αριστερή οικογένεια, η οποία διάβαζε την ΑΥΓΗ και ψήφιζε Πασόκ … επί χούντας παρακαλώ.

Αντέδρασε κανείς; Μπα… οι περισσότεροι ψηφοφόροι έχουν το ίδιο ιστορικό υπόβαθρο που έχει και ο μεγάλος χέφε τους. Σαρξ εκ της σαρκός του ημιμαθούς και  ανιστόρητου πρωθυπουργού του δηλαδή.

Εδώ είχε πει κάποτε πως ούτε οι Ναζί δεν τόλμησαν να κλείσουν την ΕΡΤ, και κανείς δεν αντέδρασε.

Που να εξηγείς στους ενθουσιασμένους συριζαίους (πρώην πασόκους) ότι δεν υπήρχε ΕΡΤ το ’41, κι ότι επί χούντας δεν κυκλοφορούσε  η ΑΥΓΗ, αλλά ούτε είχε ακόμη ιδρυθεί το (πρώην) κόμμα τους.

Ψιλά γράμματα… τα επιδόματα να πέφτουν, ο ΦΠΑ στο σπορέλαιο να μειωθεί, ο γιος να διοριστεί συμβασιούχος πουθενά, και ποιος χέστηκε για το παρελθόν του Αλέξη, για τους Ναζί, και για τη χούντα…

Όσο για το Μακεδονικό, ήδη είναι περσινά ξινά σταφύλια.

Όσο για την εγκληματικότητα «είδαμε και τους προηγούμενους».

Όσο για τις εκατοντάδες χιλιάδες «προσφύγων», το χρήμα της ΕΕ να ρέει άφθονο, οι ΜΚΟ να ‘ναι καλά να το μοιράζουν από δω κι από κει,  και δεν βαριέσαι, όπου να ‘ναι θα αφομοιωθούν οι «ανθρώποι» (sic).

Για όλα τα παραπάνω, και επειδή γενικώς πέφτω μέσα σε κάτι τέτοια, προβλέπω μια μικρή διαφορά της τάξης του 5-6% στις ευρωεκλογές, και τον Οκτώβρη (αν, λέω αν, κάνουν εκλογές) προβλέπω ντέρμπι.

Δυστυχώς ο λαός μας έχει κοντή μνήμη και κουβαλάει και μεγάλη βλακεία…

Εδώ υπάρχουν νέα παιδιά, 17αρηδες,  που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά και δεν έχουν καν μνήμη του πρώτου τρομακτικού εξάμηνου του Σύριζα.

Που μεγάλωσαν επί κρίσης, και που θεωρούν τις παπάντζες του Αλέξη ως θέσφατες…

Για να μην αναφερθώ σε προβεβλημένους υποψήφιους ευρωβουλευτές της ΝΔ, που όμως μέχρι προχθές (για μένα τουλάχιστον που έχω μνήμη ελέφαντα) ήταν υπέρ του ΟΧΙ, και σήμερα θέλουν να μας εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη από την οποία το ’16 προπαγάνδιζαν να φύγουμε.

Θα μου πείτε σάμπως ο Βουσμάνος καλύτερος είναι;

Ξέρω γω; Εδώ σας θέλω…

Strange Attractor