Και τώρα με ποιους θα γελάμε;

Ανακοινώθηκε χθες το νέο υπουργικό συμβούλιο, και αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι πρόκειται περί κανονικών ανθρώπων.

Ούτε ένα σούργελο ανάμεσά τους… ούτε ένα ταγάρι… ούτε ένας χαϊβανοντολμάς.

Που είναι εκείνες οι πρώτες ηρωικές μέρες της Πρώτη Φορά Αριστεράς, τότε που οι μπουτούδες χόρευαν καρσιλαμάδες στις πλατείες και τα υπουργεία γέμιζαν από διάφορους σαλεμένους, ο καθένας με τη δική του ιδεοληπτική ατζέντα, που έλεγαν την μια σαχλαμάρα μετά την άλλη;

Θυμάμαι φίλη νέα βουλευτίνα, που μου έλεγε πως στην αρχή, όταν πήγε να ορκιστεί, τρόμαξε… ο χώρος ήταν γεμάτος από διάφορους περίεργους τύπους, κυρίως με αλογουρές,  άλλος με πέδιλα, άλλος με στρατιωτικό σακίδιο, άλλος με ψαράδικο γιλέκο, άλλος με χαϊμαλιά, άλλη με 4-5 εμφανή τατουάζ, κ.ο.κ….

Μέχρι κι ο φρούραρχος της βουλής ανησύχησε και ζητούσε να δει ταυτότητες, νομίζοντας ότι πρόκειται περί Αλγερινών αστέγων, μπαχαλάκηδων, γιδοβοσκών,  ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Ήταν όμως όλοι τους βουλευτές του άφθαρτου Σύριζα, εκείνου με τις 13 συνιστώσες… τις θυμόσαστε άραγε;

Με πολλούς εξ αυτών να υπουργοποιούνται, και να αρχίζουν να ασελγούν… στου κασίδη το κεφάλι.

Τότε η χώρα έζησε απίστευτες και άκρως επικίνδυνες στιγμές, πλην όμως εγώ ο ποταπός είχα βρει τη χαρά μου. Όπως και οι γελοιογράφοι, όπως και οι επιθεωρησιογράφοι…

Υπήρχε μπόλικο αντικείμενο για σαρκασμό, και για χλεύη.

Υπήρχε άφθονο λίπος, μιας και οι περισσότεροι εκ των 145 περίπου βουλευτών του Σύριζα ήταν χαμχαλέκοι, που ο σοφός λαός πάνω στην απελπισία του τους έστειλε στο κοινοβούλιο για να τον σώσουν.

Μέχρι και πρόεδρο της Βουλής είχαμε άτομο το οποίο θα έπρεπε, αν ήμασταν κανονικό κράτος, να νοσηλεύεται σε θάλαμο με λαστιχένιους τοίχους.

Ο καλύτερος τους είχε συγγενή τρομοκράτη ή ληστή τραπέζης, ή και τα δυο μαζί.

Θυμάμαι μια εύστοχη παρατήρηση φίλου, που μου είχε πει πως τη δεκαετία του ’70 οι νέοι μας ήταν ή μέλη της ΚΝΕ ή κάνανε μπάφους.

Όσοι ήταν και τα δυο ταυτόχρονα, έγιναν υπουργοί του Σύριζα.

Και είχε δίκιο…

Τους θυμόσαστε;

Όπως π.χ. εκείνον τον αντισυστημικό συριζαίο από την Φλώρινα (ή την Καστοριά, δεν θυμάμαι), που ψήφιζε νομοσχέδια (και μνημόνια) φορώντας μαντίλα Φενταγίν, και που δήλωνε αναρχικός, όντας υπάλληλος του αντισυστημικού ΟΤΕ, διορισθείς επί του ανάλγητου δεξιού Κωστάκη Καραμανλή παρακαλώ.

Πραγματικός επαναστάτης, και ενδεικτικό παράδειγμα του επαγγελματία αριστερού, και του επαγγελματία αλληλέγγυου… του βολεμένου δηλαδή.

Θα μου πείτε πως εκείνος τουλάχιστον είχε και μια δουλειά.

Οι υπόλοιποι; Άεργοι, ή στην καλύτερη συμβασιούχοι σε κάποιον δήμο, με μόνο παλμαρέ τη συμμετοχή τους στα κινήματα και στις συλλογικότητες.

Αυτοί θα έσκιζαν τα μνημόνια. Αυτοί θα άλλαζαν τον κόσμο.

Όπως π.χ. η Ραχήλ, που είχε σπουδάσει, έλεγε, τραπεζική σε ΙΕΚ της Κοζάνης και ήθελε να τυπώσουμε δραχμές… και που βγήκε βολευτίνα τη μια με ακροδεξιό και την άλλη με αριστερό κόμμα!

Ή ο Τσακαλώτος, με το κόκκινο παντελόνι, το  κίτρινο σακβουαγιάζ, και το αρκουδάκι να κρέμεται… που ακολουθούσε κατά πόδας τον μπον βιβέρ Μπαρουφάκη, κουβαλώντας τους φακέλους του… μέσα στους οποίους υπήρχαν κοστολογημένα σχέδια για να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι με IOUs ή και με φασόλια (Αιγύπτου).

Και άλλοι πολλοί παρόμοιοι τενεκέδες, που στην πορεία αποδείχθηκε η πλήρης ανεπάρκειά τους, αλλά ήταν ήδη αργά

Μέχρι τότε όμως μεγαλουργούσαν, με τον λαό να κρέμεται από τα χείλη τους.

Σήμερα, αν κατάλαβα καλά, τέτοιοι εμφανείς καραγκιόζηδες δεν υπάρχουν στη βουλή. Εξάλλου, οι μισοί βουλευτές του «ριζοσπαστικού» Σύριζα είναι πρώην πασόκοι, και μάλιστα του βαθέως Πασόκ, εκείνου που κατά τον Σύριζα μας κατέστρεψε… μιλάμε για σουρεάλ καταστάσεις.

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, κάποιοι σερσερήδες υπάρχουν ακόμη που απολαμβάνουν την ιδιότητα του εθνοπατέρα.

Μόνο που δεν ανήκουν στο κυβερνών κόμμα, αλλά ούτε και στην αξιωματική αντιπολίτευση, άσχετα αν η Τζάκρη (και κάποιοι παρόμοιοι χλεχλέδες) επανεξελέγη θριαμβευτικά.

Ανήκουν όμως στο κόμμα Μπαρουφάκη, και σε εκείνο του Βελό.

Όπως π.χ. ο Κρίτων Αρσένης, για τον οποίο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε μια ζωή να την περνάει στην πούδρα.

Με δυο θητείες ευρωβουλευτή πίσω του.

Θητείες οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από καίριες παρεμβάσεις και τοποθετήσεις, όπως τότε που είχε αποκαλύψει πως η οικονομική κρίση είναι τεχνητή έτσι ώστε να αποπροσανατολιστούν οι λαοί από το αληθινό πρόβλημα που δεν είναι άλλο από την αναπαραγωγή της μεσογειακής σαρδέλας… ή κάπως έτσι.

Μιλάμε δηλαδή για ογκόλιθο της σκέψης, που θα χαραμιστεί στο βαλκανικό μας κοινοβούλιο, αλλά τι να κάνεις; Ένας μισθός πρέπει να πέφτει. Έτσι δεν είναι; Αλλιώς θα πρέπει να πάει να βρει δουλειά… κανονική. Και δεν είμαστε για τέτοια.

Έχουμε επίσης και την Νοτοπούλαινα… που βγήκε πρώτη στην φτωχομάνα Θεσσαλονίκη, παίρνοντας περισσότερες ψήφους από  την Ράπτη, ακόμη και από εκείνες που έπαιρνε η Καϊλή στα ντουζένια της.

Και που άφησε εκτός βουλής την διάδοχό της στο υΜπουργείο, εκείνη τη ζουμπουρλού την Χατζηελευθερίου.

Έτσι, παρέα με τον Ζουράρι και τον Αλέκο Τριανταφυλλίδη, θα εκπροσωπούν ως χρυσή αριστερή τριπλέτα τον βασανισμένο λαό της ερωτικής συμπρωτεύουσας απέναντι στις «άνομες ορέξεις του ακροδεξιού Κούλη και του συρφετού που τον ακολουθεί»… έτσι μου είπε προχθές ο φίλος μου ο Μήτσος, φανατικός συριζαίος δημοκράτης και πρώην πασόκος οπαδός του Χάρη (δια τούτο λέγω) Καστανίδη, που τώρα ψηφίζει το Κατερινάκι επειδή είναι ωραίο μωρό, λέει.

Εν κατακλείδι, τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής δεν προσφέρονται (προς το παρόν) για γέλιο, δεν βγήκε και ο Γιακουμάτος που ήταν μια κάποια λύση, αλλά υπάρχει μπόλικο ψωμί στα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Αναμένουμε…  προσδεθείτε και θα σας ενημερώνω σε real time.

Strange Attractor

YΓ- Θα μας λείψουν οι «διασκεδαστές» σε σημείο «Σύριζα να λέμε και να κλαίμε».

ΥΓ 2- Αν ο Κυριάκος θέλει σεμνή και νηφάλια αντιπολίτευση, και όχι σκαρφαλώματα στα κάγκελα και μολότοφ, ας προτείνει για ΠτΔ τον Πάντζα… όλα εγώ πΧια;