Άγιο είχαμε…

Είχα την μοναδική ευκαιρία να «ζήσω» την παγκόσμια κρίση από την αρχή της, παρακολουθώντας τον διεθνή τύπο, γράφοντας άρθρα, και κάνοντας μεταφράσεις ξένων άρθρων για το φιλόξενο Antinews από το μακρινό 2009.

Αυτό το χόμπι, αυτή η ενασχόληση, μου επέτρεψε να γνωρίζω καλύτερα από τον μέσο συμπολίτη μου τι ακριβώς έγινε, και πως αυτό θα επηρέαζε και τελικά επηρέασε τη χώρα μας.

Μάλιστα, οι εν λόγω εξελίξεις με προσγείωσαν απότομα και συντέλεσαν τα μέγιστα στο να αλλάξω μυαλά, και να απαλλαγώ από τις εφηβικές μου ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις, οι οποίες δυστυχώς συνεχίζουν να «πνίγουν» τους περισσότερους Έλληνες της γενιάς μου, οι οποίοι συνεχίζουν να βλέπουν τις σκιές στον τοίχο της σπηλιάς, κι όχι την πραγματικότητα πίσω τους.

Και επειδή κατάλαβα από νωρίς τι παίζει σχετικά με την οικονομία μας, και την παρουσία της χώρας μας στην Ευρώπη, ξεκίνησα ένα προσωπικό «πόλεμο» με όλους εκείνους που μας θέλανε «ελεύθερους και χρεοκοπημένους»…

Όλους εκείνους δηλαδή που ήθελαν «αξιοπρέπεια», άσχετα αν κανείς δεν είναι αξιοπρεπής περιμένοντας σε ουρές συσσιτίων.

Έτσι τα έβαλα με τους «αγαναχτιστές», τους «πσαικαζμένους», τους κολλημένους γενικά, όλους εκείνους που τα παλιά καλά χρόνια δεν είχαν καν ιδέα του ποιος είναι π.χ. υπουργός Οικονομικών, αλλά που μόλις σφίξανε τα γάλατα  πολιτικοποιήθηκαν βιαίως, εντασσόμενοι σε κινήματα του τύπου ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, που κατέβαζαν μπάρες διοδίων, που ούρλιαζαν πως «μας χρωστάνε δεν τους χρωστάμε», κ.ο.κ.

Όλους εκείνους δηλαδή που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα, με την οποία όποιος συγκρούεται νομοτελειακά χάνει.

Και κυρίως τα έβαλα με τους πράκτορες του χάους, τους συνειδητούς σαμποτέρ της χώρας, τους επαγγελματίες επαναστάτες, δηλαδή τα σούργελα του Σύριζα.

Εκείνους τους ανεπάγγελτους γιαλαντζί αριστερούς, που ανάθεμά με αν είχαν διαβάσει ποτέ Μαρξ, και οι οποίοι το μόνο που ήξεραν (εκτός από το να το παίζουν άφθαρτοι στα τηλεοπτικά πάνελ) ήταν να κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο, να κλείνουν δρόμους, και γενικά να προκαλούν μπάχαλο σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής, προσφέροντας άρνηση για την άρνηση. Τίποτα άλλο.

Από το 2010 τους πήρα χαμπάρι, όσο βολόδερναν ακόμη στο 3-4%.

Και προειδοποιούσα μέσω άρθρων μου ή και αναρτήσεων στο «φέσιμπουκ» για το τι μέλει γενέσθαι αν τυχόν αναλάβουν ποτέ την εξουσία, όπως αυτό φαινόταν σίγουρο, ειδικά όταν όλοι οι «ιδεολόγοι» του Πασόκ (44% το 2009 παρακαλώ) έσπευσαν στον Σύριζα για νέο μπουλκουμέ…

Δέχτηκα απειλές, κατάρες, ύβρεις, προσωπικές επιθέσεις, κλπ.

Ήμουν «γερμανοτσολιάς» και δεν συμμεριζόμουν το όραμα του γελαστού παιδιού για μια Ελλάδα λεύτερη κι ωραία.

Έτσι ακριβώς.   

Οι μισοί και παραπάνω Έλληνες, στην πιο κρίσιμη συγκυρία της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας, πίστεψαν με ζήλο σε έναν άεργο 40αρη, χωρίς καμιά προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία, χωρίς καμιά μόρφωση, χωρίς καν γνώση βασικών αγγλικών… πίστεψαν ότι αυτό το «πράγμα» μπορεί να γίνει πρωθυπουργός και να μας σώσει.

Unbefuckinlivable…

Και όμως…

Και φτάσαμε στην περίοδο διακυβέρνησης του Αλέξη, ένα τρενάκι του τρόμου, που κάθε μέρα που περνούσε δεν ξέραμε με τι θα τρομάξουμε ή με τι θα γελάσουμε, ή αν θα υπάρχουμε ως χώρα την επομένη το πρωί.

Που θέλω να καταλήξω; Ότι εγώ που παρακολουθώ στενά λόγω χαρακτήρα την επικαιρότητα από μικρό παιδί, και που την παρακολουθούσα ακόμη πιο στενά όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια του Σύριζα, γράφοντας διάφορα εδώ και κει, ακόμη κι εγώ δεν είχα καταλάβει το μέγεθος της ανικανότητας και της επικινδυνότητας αυτών των σαμποτέρ, μέχρι που διάβασα το βιβλίο Η Τελευταία Μπλόφα.

Ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο βιβλίο, με μια πολύ χρήσιμη χρονολογική σειρά, διανθισμένο με επίσημες και κυρίως ανεπίσημες (off the record) δηλώσεις των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής, που αποδεικνύει τελεσίδικα ότι ακόμη κι εγώ ο ποταπός, έπεσα έξω.

Η κατάσταση ήταν ακόμη πιο επικίνδυνη απ’ όσο νόμιζα.

Δεν φτάσαμε μόνο  στο χείλος του γκρεμού, αλλά πήραμε φόρα και ξεκινήσαμε το άλμα… φλερτάραμε με τον ίλιγγο του θανάτου.

Με τον λαό να επικροτεί το απονενοημένο διάβημα, και τις «μπουτούδες» να χορεύουν καρσιλαμά στο Σύνταγμα!

Κι αν ο Αλέξης δεν συνειδητοποιούσε, στις καθυστερήσεις κυριολεκτικά, το τι θα παθαίναμε, και δεν έκανε την μεγαλοπρεπή του κωλοτούμπα, σήμερα θα σφαζόμασταν μεταξύ μας για να βρούμε κανένα τσουβάλι μουχλιασμένο αλεύρι, που θα μας πετούσαν τα αεροπλάνα του ΟΗΕ,  για  να ταίσουμε τα παιδιά μας.

Οι Ευρωπαίοι ήταν απαυδισμένοι με τους τσιρκολάνους του Σύριζα, και αποφασισμένοι να μας στείλουν εκτός ευρωζώνης, εκτός ΕΕ, και πίσω στο 1930…

Και αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά το περιγράφει με στοιχεία, και με απόλυτη «νηφαλιότητα» το εν λόγω βιβλίο.

Διαβάστε το, για να μάθετε από τι  γλιτώσαμε, μπας και βάλουμε μυαλό και αποτρέψουμε παρόμοιες περιπέτειες στο μέλλον.

Το τελικό συμπέρασμα; Άγιο είχαμε…

Strange Attractor

ΥΓ- Για να ευλογήσω τα γένια μου: Ο Σύριζα έγινε κυβέρνηση στις 25/1/15. Για το επόμενο εξάμηνο ο Μπαρουφάκης ήταν ένας ροκ σταρ. Περπατούσε στο δρόμο και οι «μπαρουφίτσες» τον κυνηγούσαν για μια σέλφι. Τα ΜΜΕ και πολλοί Ελληνέζοι έπεφταν στα πόδια του. Ήταν ένας μικρός σύγχρονος θεός.

Ε λοιπόν, την 28/1/15 έγραψα κι ανέβασα στο μπλογκ ΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ ένα άρθρο μου που τον περιέγραφε ως μια άκρως επικίνδυνη φούσκα. Ακολούθησαν κι άλλα.

Οι εξελίξεις (και το βιβλίο) με δικαίωσαν, αν και εκείνη  την εποχή ήμουν μέλος μια γραφικής κυνηγημένης  μειοψηφίας.

ΥΓ 2- Από χθες το βράδυ, ντάλα κατακαλόκαιρο, το φέσιμπουκ απαγόρευσε και κατέβασε κάθε άρθρο του ΟΡΘΟΓΡΑΦΟΥ που είχε ανέβει σε αυτό, από το 2012!

ΚΕΡΔΑΜΕ, που θα έλεγε κι ο φίλος μου ο Μήτσος (συριζαίος πρώην πασόκος).