Περί ασύλου, Πολάκη, και βελανιδοφάγων…

Το μακρινό 1980 πήγα για σπουδές στον εξίσου μακρινό Καναδά.

Σε μια μικρή πόλη 400.000 περίπου κατοίκων, η οποία ήταν σκεπασμένη από τα χιόνια 7-8 μήνες το χρόνο.

Η όλη διαδικασία της εγγραφής κλπ. ήταν όσο πιο απλή θα μπορούσε να γίνει, χωρίς καμιά γραφειοκρατική αγκύλωση.

Ενδεικτικά, υπήρχαν παντού, σε όλους τους χώρους,  υπάλληλοι του πανεπιστημίου με υπολογιστές, και ο καθένας από αυτούς μπορούσε με την επίδειξη της φοιτητικής σου ταυτότητας να εκδώσει επί τόπου την οποιαδήποτε βεβαίωση, το οποιοδήποτε πιστοποιητικό, ή την οποιαδήποτε πληροφορία ζητούσες, όλο το 24ωρο… επί τόπου, και χωρίς ουρές...

Να κάνω μια παρένθεση, και να σημειώσω εδώ ότι δικό του κομπιούτερ διέθετε τότε και κάθε περιπολικό της αστυνομίας! Το 1980 παρακαλώ…

Το διαπίστωσα όταν οδηγώντας αυτοκίνητο πέταξα έξω από το παράθυρο μια γόπα ως γνήσιος Ελληνέζος απόγονος του Περικλή, που ήμουν.

Με σταμάτησε το περιπολικό, ο αστυνομικός έλεγξε τα στοιχεία μου στον υπολογιστή του περιπολικού, είδε ότι δεν «απασχολώ», μου έριξε ένα χρηματικό πρόστιμο 100 δολαρίων και με ξεπροβόδισε με χαμόγελο…

Όσον αφορά στο πανεπιστήμιο, ήταν πεντακάθαρο, πουθενά δεν υπήρχε γκράφιτι, και όλα μα όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια.

Βιβλιοθήκες, χώροι με Η/Υ για ελεύθερη χρήση (δεν υπήρχε διαδίκτυο τότε), lounges για διάβασμα, για χαλάρωση, ραδιοφωνικός σταθμός, μπαράκια, παμπ, καφετέριες, εστιατόρια, σινεμά, μπιλιάρδα, χώροι με ηλεκτρονικά παιχνίδια, εσωτερικές πισίνες, εσωτερικά γήπεδα μπάσκετ,  χώροι για πιγκ πόνγκ, πάρκα, κ.ο.κ.

Όλα ελεύθερα και δωρεάν με επίδειξη της φοιτητικής ταυτότητας, και με 24ωρη λειτουργία. Ένας μικρός κόσμος, ανεξάρτητος από τον έξω.

Εδώ επίσης να σημειώσω ότι τα καναδικά πανεπιστήμια δεν είναι ιδιωτικά, είναι μη κερδοσκοπικές οντότητες, και λειτουργούν με σχετικά χαμηλά δίδακτρα, κυρίως με χορηγίες (αποφοίτων, κ.α.) και επιχορηγούνται από το κράτος.

Το εν λόγω πανεπιστήμιο (όπως και το επόμενο, στην ίδια πόλη,  στο οποίο πήγα αργότερα για μεταπτυχιακό) διέθετε δική του υπηρεσία σεκιούριτι, ενώ και η αστυνομία έρχονταν που και που όταν γίνονταν κάποια (σπάνια) καταγγελία για χρήση βίας (κυρίως μεθυσμένοι φοιτητές) ή κάτι παρόμοιο.

Κάθε τόσο γίνονταν συναυλίες, εκδηλώσεις, πάρτι, μαζικά events, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Η διακίνηση ακαδημαϊκών ιδεών ήταν εξ ολοκλήρου ελεύθερη, και μάλιστα οι καθηγητές της κοινωνιολογίας (πήρα 4 μαθήματα) ήταν ξεκάθαρα μαρξιστές και το διατυμπάνιζαν.

Στο πανεπιστήμιο υπήρχαν και λίγες (ελάχιστες) πολιτικές οργανώσεις, και μάλιστα μία εξ αυτών ήταν… μαοϊκή!

Έκαναν τις παρουσιάσεις και τις εκδηλώσεις τους ελεύθερα κι ωραία, χωρίς κανένα παρατράγουδο.

Μάλιστα παρακολούθησα ομιλίες του Ralph Miliband, πασίγνωστου τότε μαρξιστή φιλόσοφου και φίλου του δικού μας Πουλαντζά, της διάσημης ακτιβίστριας Angela Davis, του ήρωα του Μάη του 1968 Jerry Rubin, και αρκετών άλλων παρόμοιων «αριστερών επαναστατών», χωρίς ποτέ μα ποτέ να δημιουργηθεί το οποιοδήποτε πρόβλημα, ή να τους απαγορεύσει κάποιος τον λόγο.

Το μοναδικό σύγγραμμα, που ήταν τότε καθεστώς στα ελληνικά ΑΕΙ, όπως και η αντιγραφή, όπως και το «φροντιστήριο», όπως και οι καταλήψεις,  ήταν εξωγήινα ως έννοιες.

Για κάθε μάθημα (θεωρητικές επιστήμες) υπήρχαν δεκάδες βιβλία (αγορασμένα ή δωρεάν από την βιβλιοθήκη) τα οποία θα έπρεπε να διαβαστούν.

Αν σε έπιαναν να αντιγράφεις σε εξετάσεις, ή να μην χρησιμοποιείς παραπομπές για κάτι που δεν ήταν δικό σου, έφευγες σούμπιτο, κι ας ήσουν στο τέλος των σπουδών σου.

Οι καθηγητές (λέκτορες, και βοηθοί) κρίνονταν κάθε χρόνο από τους φοιτητές (ανώνυμα) και μόνο όταν αποκτούσαν το λεγόμενο tenure ήταν μόνιμοι.

Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Διότι εν έτει 2019, στο Ελάντα  ακόμη συζητάμε για το «πανεπιστημιακό άσυλο», με τον πολύ Πολάκη που χρημάτισε μάλιστα και υπουργός(!!!!) να μην γνωρίζει ότι αυτό θεσμοθέτηθηκε στη χώρα μας με το Σύνταγμα του 1975, και νομοθετήθηκε από το Πασόκ του Ανδρέα το 1982.

Και εν πάση περιπτώσει βρε Πολάκη, αν υπήρχε άσυλο επί κατοχής, όπως είπες, που το σεβόντουσαν οι Ναζί(!!!!), γιατί δεν το γνώριζαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, να πάνε να κλειστούν στο ΑΠΘ και να γλιτώσουν το ολοκαύτωμα;

Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια…

Strange Attractor

ΥΓ- Ένα άλλο αξιοσημείωτο «περίεργο» των πανεπιστημίων των «βελανιδοφάγων» Καναδών, που όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες μπλα μπλα… είναι και το ότι εκεί εισάγεσαι στο πανεπιστήμιο, και όχι σε κάποια συγκεκριμένη σχολή.

Έχεις την επιλογή μαθημάτων διαφόρων κατευθύνσεων, και όταν μετά από καιρό κατασταλάξεις, τότε  διαλέγεις μαθήματα «κορμού» και άρα κατεύθυνση.

Δεν είναι όπως εδώ, που επειδή έτυχε να περάσεις θεολογική πρέπει ντε και καλά να γίνεις θεολόγος, ακόμη κι αν είσαι άθεος…

Για να πάρεις τότε πτυχίο χρειάζονταν να ολοκληρώσεις 20 μαθήματα. Τα 10 από αυτά  θα έπρεπε να είναι στο major (κατεύθυνση-ειδίκευση) που δηλώνεις, τα υπόλοιπα (τα πρώτα 1-2 χρόνια) ότι θέλεις εσύ, με σκοπό να δεις τι σου ταιριάζει. Ποια είναι η κλίση σου..

Και όταν αποφοιτάς με κατεύθυνση (major) π.χ. στα οικονομικά, δεν λέγεσαι οικονομολόγος. Απλά έχεις πτυχίο Bachelor στα οικονομικά. Το ίδιο και με το Master. Για να θεωρηθείς οικονομολόγος θα πρέπει να διαθέτεις Ph.D. στα οικονομικά.

Πως λέμε Ελλάδα; Καμία σχέση δηλαδή.

Ναι, αλλά εμάς μας ζηλεύουν αφού!

ΥΓ2- Το δεύτερο πανεπιστήμιο που πήγα για μεταπτυχιακό, στην ίδια μικρή πόλη, διέθετε δικό του particle accelerator! (επιταχυντή σωματιδίων), από το 1977.

Εγώ δεν ήξερα καν τι είναι, αλλά κάποιοι Έλληνες του Πολυτεχνείου, που έρχονταν για Master, έμεναν με το στόμα ανοικτό, και είχαν να λένε…