Εχω Ροτβάιλερ. Μπορώ να πω;

Η είδηση για τη χθεσινή απώλεια του βρέφους από την επίθεση σκύλου ράτσας Ροτβάιλερ σοκάρει. Κάθε φορά θα σοκάρει η απώλεια ενός μικρού παιδιού. Για όποιο λόγο. Είναι τόσο άδικο. Τόσο μη αναστρέψιμο. Τόσο θεμελιακά θλιβερό.

Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, είναι σκληρό και μόνο να το φανταστείς ως θέαμα. Ξέρω καλά πως ό,τι δακρύβρεχτο και να γράψεις, τίποτα, μα τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει το μέγεθός της. Της Απώλειας. Με σκόπιμο κεφαλαίο. Κανένα παιδί δεν αναπληρώνεται. Και κανένας γονιός δεν μπορεί να μεταφέρει το επώδυνο της εμπειρίας. Μην το εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου. Αλλά και κανένα κείμενο δεν μπορεί να μπει στη δυστυχή θέση.

Εκτός αν το ΄χεις ζήσει…

Αν επιτρέπεται, επίσης, ξέρω καλά τα Ροτβάιλερ αλλά και άλλες εργασιακές φυλές που έτυχε να είχα τις τελευταίες δεκαετίες.

Πολλές απ’ αυτές κουβαλάνε όλη τη φημολογία του τετράποδου δολοφόνου. Κάτι σαν serial killer που αρκεί ένα ερέθισμα για να γίνει ανεξέλεγκτος και να σπείρει τον τρόμο.

Αισθάνθηκα ξανά την περίεργη ματιά των περίοικων, χθες το απόγευμα, όταν έβγαλα τον Ντάρκο για βόλτα. Το βλέμμα καχυποψίας, το άμεσο ψυχολογικό τσουνάμι στη σκέψη μετά την είδηση.

Τους καταλαβαίνω. Είναι λογικό. Για την ιστορία, ο Ντάρκο είναι αρσενικός και καλά εκπαιδευμένος ώστε να αντιλαμβάνεται τις διαφορές: με παιδιά (για τα οποία τρελαίνεται να παίζει), με ενήλικες (για τους οποίους είναι ψιλοαδιάφορος) και με άλλα ζώα. Σνομπάρει τις γάτες, παρεμπιπτόντως. Και στο σπίτι υπάρχει μία ντάνα από σχετικά βιβλία. Οπως, για παράδειγμα το «The Dog’s Mind» που βάζει τον αναγνώστη στο πώς ο σκύλος αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του.

Εχω φάει ώρες μαζί του, με πάει πίσω στη δουλειά αλλά κι αυτός έχει φάει «κιλά» κοινωνικοποίησης. Από κουτάβι.  

Κοινωνικοποίηση σημαίνει να εξοικειώσεις το σκύλο σου με παραστάσεις της κανονικής ζωής. Με θορύβους, κόσμο γύρω του, με ό,τι συμβαίνει σε δρόμους, πλατείες, γειτονιές.

Είναι τόσο απαραίτητο όσο και το να μην κλειδώνεις ένα παιδί σε ένα σπίτι, σαν κάτι Αμις στην Αμερική. Αν δεν το κάνεις, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Βαρύ ψυχολογικό.

Αν επιτρέπεται, δεν σκοπεύω να γίνω ο δικηγόρος του διαβόλου. Γιατί δεν πρόκειται για τον διάβολο. Το Ροτβάιλερ, όπως και κάθε σκύλος, μπορεί υπό κάποιες προϋποθέσεις να γίνει επιθετικός. Η διαφορά είναι πως αν σε δαγκώσει Μαλτέζ  δύο κιλών το πολύ να θες χανζαπλάστ. Και ίσως όλοι έχουμε δει μερικά νευρόσπαστα μικρά σκυλιά σε αγκαλιές κυριών στο ασανσέρ. Λέγεται ανασφάλεια.

Η διαφορά είναι πως αν σε δαγκώσει Ροτβάιλερ, Πρέσα Κανάριο ή κανένα Ποιμενικό Καυκάσου 90 κιλών, θα χρειαστείς νοσοκομείο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Για την ιστορία, σε μία έρευνα που δημοσίευσε το Forbes αναφορικά με τους πιο επικίνδυνους σκύλους στις ΗΠΑ, το γνωστό Πιτ Μπουλ ήταν στην κορυφή της λίστας. Είχαν πεθάνει 284 άνθρωποι από επιθέσεις του. Το Ροτβάιλερ ήταν στη 2η θέση με 45.

Και ίσως σας κάνει εντύπωση πως το πράο, φιλικό στο χρήστη και την οικογένεια, Λαμπραντόρ ήταν υπεύθυνο για εννέα θανάτους. «Μπροστά» από το επίσης «κακό» που «τρελαίνεται», κατά τον αστικό μύθο, Ντόμπερμαν που είχε σκοτώσει έξι ανθρώπους.

Τι σημαίνει όλο αυτό; Σε μία Αμερική όπου ήταν συνηθισμένες οι παράνομες κυνομαχίες με τα Πιτ Μπουλ, εκεί όπου το να κυκλοφορείς με ένα τέτοιο και χρυσές καδένες στο λαιμό είναι πουσάρισμα της μάτσο εικόνας σου και όπου -είτε Αμερική, είτε Ελλάδα- δεν υπάρχει μία καθαρή γενετικά γραμμή σκύλων, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα.

Είναι, όμως, πρόβλημα ανθρώπων, κοινωνικοποίησης, γνώσης χειρισμού. Όχι σκύλων. Ξεκάθαρα.

Το Λαμπραντόρ θα παραμείνει ένας φιλικός σκύλος. Για πάντα. Ομως, ακόμα και ένας άκρως επιθετικός σκύλος, είναι εξαιρετικά εύπλαστος μπιχεβιοριστικά. Ως αναδόμηση συμπεριφοράς. Αρκεί να βρεθεί στα σωστά χέρια. Ενός ειδικού που ξέρει να τον χειριστεί.

Ναι, τα σκυλιά με έντονο εργασιακό ταμπεραμέντο, τα Type-A, όπως συχνά λέγονται, είναι εν δυνάμει «όπλα». Όπως και ένα υπεραυτοκίνητο.

Στον καπιταλιστικό κόσμο, αν έχεις τα χρήματα, μπορείς να πάρεις τη νέα Ferrari 800 ίππων. Ομως, στον κόσμο του υπαρκτού ρεαλισμού πρέπει να ξέρεις εξαιρετικά καλά με τι έχεις να κάνεις αν θες να απενεργοποιήσεις το ηλεκτρονικό πρόγραμμα ευστάθειας, το γνωστό ESP, και να οδηγήσεις γρήγορα σε βρεγμένο, ελληνικό οδόστρωμα. Θα χρειαστείς νοσοκομείο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Αντίστοιχα, χρειάζεται να γνωρίζεις τι περιλαμβάνεται όταν παίρνεις έναν δυνατό, ενδεχομένως κυριαρχικό σκύλο. Να έχεις υπόψιν την ψυχολογία της αγέλης.

Πώς θα θεμελιώσεις τη θέση σου ως τον αρχηγό αυτής εν μέσω οικογένειας. Από πολλές, πολύ μικρές λεπτομέρειες.

Όπως, για παράδειγμα, το να περνάς εσύ πρώτος από τις πόρτες. Υπάρχουν πολλές τέτοιες.

Στο μυαλό του σκύλου, όπως και στη Φύση, οι μικρές αυτές κινήσεις έχουν μία σημειολογία στο μυαλό του: το ποιος είναι ο αρχηγός. Και το Ροτβάιλερ, το κάθε Ροτβάιλερ, πρέπει να ‘χει εμπεδώσει πως είναι το τελευταίο μέλος της ιεραρχίας. Ο άνθρωπος και τα παιδιά είναι επάνω από αυτόν.

Νόμος. Δεν επιτρέπεται. Επιβάλλεται.

Γιάννης Κωνσταντόπουλος

Protagon