Φίλοι και εχθροί της Αμερικής…

Το Ιράν αποτελεί τον μεγάλο μπαμπούλα της Αμερικής.

Από την εποχή του Κλίντον η αμερικανική πολιτική απέναντι στο Ιράν ήταν «δονκιχωτική». Θέλουμε να ανατραπεί η ιρανική κυβέρνηση, αλλά δεν θέλουμε να στείλουμε στρατό για να το πετύχουμε.

Επί Κλίντον αυτή η πολιτική σήμαινε «περιορισμό».

Επί Μπους σήμαινε προωθημένη παρεμπόδιση του Ιράν, από το Ιράκ.

Επί Ομπάμα σήμαινε μια προσπάθεια για ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.

Τώρα με τον Τραμπ, η αμερικανική πολιτική μεταφράζεται σε οικονομικές κυρώσεις, χωρίς καθόλου χρήση στρατιωτικών δυνάμεων.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν πέτυχε. Ποτέ δεν υπήρχε ελπίδα επιτυχίας.

Ο κλήρος των Σιιτών, που αποτελεί την πολιτική ελίτ του Ιράν, έχει μεγάλη απήχηση στη χώρα.

Θα πρέπει να εξοντώσεις πάνω από 10.000 μουλάδες για να προκαλέσεις μια μεταβολή εξουσίας…

Ούτε βέβαια υπάρχει ελπίδα για επανάσταση στο Ιράν. Το πρώτο μέλημα των ενόπλων δυνάμεων της χώρας είναι να καταστείλουν μια εξέγερση και να σιγουρέψουν την ενότητα. Γι αυτό και η «πράσινη επανάσταση» του 2009 μαράζωσε σε λιγότερο από ένα μήνα.

Η εξόντωση του Ιράν είναι ανέφικτη. Πρόκειται για μια ορεινή χώρα, εύκολα υπερασπίσιμη, όπου δύσκολα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν αμερικανικά άρματα μάχης, ή να γίνουν βομβαρδισμοί, πολεμικές μέθοδοι οι οποίες χαρακτηρίζουν την αμερικανική ισχύ.

Πέραν τούτου, ο πληθυσμός του Ιράν είναι τριπλάσιος του αντίστοιχου του Ιράκ το 2003.

Άρα, για να ανατραπεί το καθεστώς θα χρειάζονταν διπλάσια στρατιωτική δύναμη από εκείνη που χρειάστηκε για τον Σαντάμ. Ενώ, για να πετύχει η μεταπολεμική κατοχή του Ιράκ χρειάστηκαν ακόμη περισσότεροι στρατιώτες.

Άρα, ευχαριστούμε, αλλά η Αμερική δεν θα πάρει…

Τόσο ο στρατός μας όσο και ο λαός μας δεν έχουν καμιά διάθεση να στείλουν 400.000 άνδρες και γυναίκες πίσω στη Μ. Ανατολή για πολεμήσουν.

Όσον αφορά στο Κατάρ, να ένα παράδειγμα λυκοφιλίας.

Πρόκειται για τον Νο1 χρηματοδότη όλων των ισλαμικών τρομοκρατικών οργανώσεων του πλανήτη.

Και όχι μόνο. Χρηματοδοτεί επίσης την Μουσουλμανική Αδελφότητα, τη Χαμάς, την Αλ Κάιντα, κ.ά.

Επίσης διατηρεί καλές σχέσεις με τη Τεχεράνη, κυρίως για λόγους που οφείλονται στη μοιρασιά των κερδών από τις κοινές πηγές φυσικού αερίου.

Στο Κατάρ υπάρχουν αμερικανικές αεροπορικές βάσις από τις οποίες οι ΗΠΑ πολεμάνε τους αντιπάλους τους στην ευρύτερη περιοχή, αν και αυτούς τους αντιπάλους τους στηρίζει το Κατάρ!

Όσο για τη Σ. Αραβία, τι να πει κανείς;

Σε 50 χρόνια από σήμερα, η ιστορία θα μνημονεύει τον ηγέτη της πρίγκιπα Μπιν Σαλμάν, ως έναν από τους πιο κακούς ανθρώπους που έζησαν ποτέ.

Η βασιλική οικογένεια στηρίζει οικονομικά και ιδεολογικά κάθε φανατική ριζοσπαστική θρησκευτική τρομοκρατική οργάνωση που υπάρχει.

Η εν λόγω ζάπλουτη χώρα στηρίζει τις πιο ακραίες και τις πιο βίαιες ερμηνείες του Κορανίου, μέσω των διάφορων τρομοκρατικών οργανώσεων.

Ο πρίγκιπας το πάει και ένα βήμα παραπέρα. Μόλις κατάλαβε ότι οι Αμερικάνοι σκέφτονται σοβαρά να αποχωρήσουν από την περιοχή, άλλαξε πολιτική, και αντί απλά να επιδιώκει την αποσταθεροποίηση των αντιπάλων του, τώρα θέλει να κάψει και να γκρεμίσει τους πυλώνες του πολιτισμού σε όλα τα ανταγωνιστικά για εκείνον πεδία.

Μεγάλο μέρος του σουνητικού εξτρεμισμού στη Συρία αποδίδεται στον ίδιο. Όπως και το συνεχιζόμενο χάος στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Οι δε πράξεις του δεν περιορίζονται μόνο στα πεδία των μαχών. Πριν από ένα χρόνο, κατόπιν διαταγών του, μια ομάδα πρακτόρων στραγγάλισε και ακρωτηρίασε έναν αρθρογράφο της Washington Post στην Κωνσταντινούπολη, μεταφέροντας τα ακρωτηριασμένα μέλη του πτώματος στο προξενείο της Σ. Αραβίας, όπου τα έκαψαν σε μια αυτοσχέδια ψησταριά, λίγο πριν ο πρόξενος κάνει πάρτι, με μπάρμπεκιου, προσπαθώντας έτσι να σβήσει κάθε ιατροδικαστικό στοιχείο…

Ο πρίγκιπας αυτός δεν είναι φίλος μας, ούτε και η χώρα του.  

Παλιά ανεχόμασταν τέτοιες συμπεριφορές λόγω του Ψυχρού Πολέμου, και λόγω της αναγκαιότητας του σαουδικού πετρελαίου γα τη βιωσιμότητα της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία αν κατέρρεε θα έπαιρνε μαζί της και τις ΗΠΑ. Χάρη στη σημερινή επανάσταση του σχιστόλιθου, δεν χρειάζεται πια να ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές.

Τον περασμένο μήνα οι Ιρανοί εξαπέλυσαν αεροπορική επίθεση εναντίον της Σ. Αραβίας, καταστρέφοντας πετρελαϊκές της υποδομές.

Σε κανονικές συνθήκες, η απάντηση των ΗΠΑ θα ήταν άμεση και σκληρή. Αντ’ αυτού, ο Τραμπ έδειξε να αδιαφορεί.

Για όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το πετρέλαιο είναι ένα παγκοσμιοποιημένο αγαθό, και άρα η Αμερική είναι ευάλωτη σε διακυμάνσεις της τιμής του βαρελιού… κάνουν λάθος. Ο πρόεδρος έχει την εξουσία να περιορίσει τις εξαγωγές αμερικανικού αργού πετρελαίου.

Αν οι τιμές τρελαθούν, μπορεί με ένα προεδρικό διάταγμα να κρατήσει όλο το αμερικανικό πετρέλαιο στη χώρα, διαχωρίζοντας την βορειοαμερικανική ενεργειακή αγορά από εκείνη του υπόλοιπου κόσμου.

Συνεπώς ο πονοκέφαλος που προκαλεί η Σ. Αραβία στη Ουάσιγκτον, δεν είναι ανίατος πια.

Τέλος, ακόμη και το Ισραήλ δεν είναι αυτό που ήταν.

Στην επόμενη δεκαετία ο μουσουλμανικός (Παλαιστινιακός) πληθυσμός του θα αποτελεί την πλειοψηφία, αν και το 90% από αυτούς δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα.

Η προσπάθεια για δυο κράτη, το ένα παλαιστινιακό, έχει τελειώσει, και ήδη βλέπουμε ένα σύστημα αλά απάρτχαιντ να εφαρμόζεται από τους Ισραηλινούς.

Μάλιστα, οι Ισραηλινοί υπερεθνικιστές υπεραμύνονται κατ ιδίαν τη σύγκριση του δικού τους συστήματος με εκείνο του απάρτχαιντ της Ν. Αφρικής, το οποίο ήταν πιο ήπιο.

Στη Ν. Αφρική οι μαύροι μπορούσαν να μεταβούν στις λευκές ζώνες για εργασία. Στο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι είναι περιορισμένοι πίσω από υψηλούς φράχτες, με τους Ισραηλινούς να ελέγχουν τα πάντα.

Όπως λένε, τι μας νοιάζει αν έτσι γίνουν πιο ριζοσπαστικοί; Ας γίνουν, αρκεί να είναι κλεισμένοι μέσα σε 4 τοίχους.

Peter Zeihan

Zeihan on Geopolitics 

Απόδοση: S.A.