Το Νέο και Άξιο είναι "καταδικασμένο" να νικήσει το Παλιό και Αμετροεπές

Βασική αρχή ενός πολιτικού πρέπει να είναι το ισοζύγιο της πορείας του να γέρνει προς την προσφορά του στους πολίτες, όχι στην προσωπική του ανέλιξη και βολή. Μόλις σε ένα 24ωρο είχαμε δύο εξαιρετικά δείγματα πολιτικού αμοραλισμού και καιροσκοπισμού.

Από τη μία, ο περιβόητος Γιάνης, αφού ζημίωσε τον Ελληνικό λαό πισωγυρίζοντας 5 χρόνια θυσιών και αίματος, έτσι, για ένα καπρίτσιο του, μια μαρξιστικής έμπνευσης εχθροπάθεια απέναντι στον Νας, κατάφερε να επιπλεύσει στην πολιτική σκηνή του τόπου μας, πείθοντας, ομολογώ δεν μπορώ να φανταστώ τι νοητικής στάθμης, συμπολίτες μας να τον στείλουν ξανά στη Βουλή. Το ευχαριστώ του ήταν μια απίστευτης χυδαιότητας χλευαστική κίνηση απέναντι στους δοκιμαζόμενους Έλληνες, η δημοσίευση μιας φωτογραφίας, όπου γυρίζει από διακοπές, μέσα σε ένα κάμπριο αυτοκίνητο, όλο χαρά και νάζι.

Από την άλλη, ο γνωστός εξπέρ του real estate, Δημήτρης Παπαδημούλης, καταθέτει μήνυση ενάντια σε μια πολιτευτή της Ν.Δ., επειδή αυτή απλά ανέκραξε «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αντί να «κρυφτεί», ο Παπαδημούλης τολμάει να εγείρει αξιώσεις ενάντια στην πραγματικότητα: ένας ανθρωπάκος βρέθηκε με μια περιουσία που φαντάζει κολοσσιαία στο μέσο Έλληνα, με μόνο τυπικό προσόν την κομματική ταυτότητα, με τα επιμίσθια και τις μπίζνες που τη συνοδεύουν. Η απλή αυτή διαπίστωση είναι μεμπτή όταν γίνεται από μια "κακιά δεξιά". Που ανάθεμα με αν ο Παπαδημούλης κατάφερνε σε δυο ζωές αυτά που έχει καταφέρει η Αφροδίτη Λατινοπούλου στις πρώτες αυτές λίγες δεκαετίες της ζωής της, πρωτίστως σε ότι αφορά το πολιτικό ήθος και τη διάθεση για προσφορά στον πολίτη. 

Δυστυχώς δεν είναι τα μόνα δείγματα απρέπειας σε πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο, ειδικά από τους κόλπους της αριστεράς. Και έχει σημασία η προέλευση των πολιτικών αυτών, γιατί πολύ απλά φτύνουν στα μούτρα αυτούς που τους ψηφίζουν, καταστρατηγώντας ό,τι οι ίδιοι διακηρύσσουν. Όταν κάποιος δεξιός Υπουργός ξεστόμισε το περιβόητο «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό», κατεγράφει στην πρόσφατη ιστορική συλλογική συνείδηση ως ένα αισχρό μιμίδιο. Ναι, οι παχυλοί μισθοί που προσφέρει μια εξασφαλισμένη πολιτική καριέρα είναι νομιμότατοι. Το ίδιο και η επένδυση (ακίνητα π.χ.) ή «επένδυση» (ταξιδάκια και πολυτελή αμάξια) αυτών κατά οποιονδήποτε τρόπο. Όμως, η πολιτική ως ανθρώπινη δραστηριότητα υπόκειται σε κανόνες και αξίες που ξεπερνούν τη στενή έννοια του κράτους-δικαίου.

Εάν θέλουμε κάποια στιγμή να ολοκληρώσουμε αυτό το μετέωρο βήμα από την κατάσταση ανατολίτικης αποικίας στην ολοκλήρωση μας ως ενός ευνομούμενου και διαρκώς αναπτυσσόμενου σύγχρονου κράτους, οφείλουμε στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να αποτινάξουμε το ζυγό της πολιτικής αμετροέποιας, φτιασιδωμένη με κίβδηλα ιδεολογικά τεχνάσματα.

Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον ο Παπαδημούλης προσπαθεί, άθελά του, να μας σπρώξει προς τα εκεί και να αντικαταστήσουμε την αραχνιασμένη υποκουλτούρα του με την όρεξη για προσφορά των νέων και άξιων ανθρώπων όπως η Αφροδίτη.

TopGunZ