Ο Αλέξης, ο Althusser, και η κουλτούρα της εξαπάτησης…

Σε προσωπικό επίπεδο, τον Αλέξη τον λυπάμαι. Σε πολιτικό τον απεχθάνομαι.

Σίγουρα έχει άστρο… αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η μετεωρική του ανάδυση στο πολιτικό μας σκηνικό, χωρίς όμως να διαθέτει τα ανάλογα εφόδια.

Σε μια χώρα όπου κυριαρχούν τα τζάκια, και όπου για να γίνει κανείς βουλευτής, εκτός από πάμπολλα χρήματα θα πρέπει να έχει και τις κατάλληλες γνωριμίες, τους κατάλληλους «σπόνσορες», ο Αλέξης κατάφερε στα 40 του να γίνει πρωθυπουργός. Χωρίς να γνωρίζει καν αγγλικά!

Είμαι σίγουρος βέβαια ότι το μετάνιωσε πικρά, όπως το είχε μετανιώσει και ο μέντοράς του Αλαβάνος που τον προώθησε σε ηγετικές θέσεις μέσα στον Σύριζα….

Διχάζουν…

 Τη στιγμή που σύσσωμη η «ευρωπαϊκή» αντιπολίτευση επιδεικνύει ένα πρωτοφανές για τα ελληνική δεδομένα αίσθημα σύνεσης και συνεργασίας, δυο πρόσωπα –κυρίως- δυναμιτίζουν συνεχώς κάθε προσπάθεια συναίνεσης.

Η πρόεδρος της Βουλής κι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα.

Να σταθούμε κατ’ αρχάς στον δεύτερο.

Ο άκρατος λαϊκισμός που εκπέμπει, οι συνεχείς απειλές κατά πάντων εντός κι εκτός Ελλάδας, η φρασεολογία κι η προσπάθεια του να εμπλακεί στη Δικαιοσύνη, καθιστούν απολύτως ορατό το μέγα πρόβλημα της συμμαχίας στην οποία στηρίζεται η κυβέρνηση…

Στη χλεύη των Ελλήνων…

Έχω υπερασπιστεί δημοσίως τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στο παρελθόν απέναντι σε σεξιστικές επιθέσεις που δεχόταν.

Σήμερα θέλω να γράψω ότι η θητεία της στο υψηλό αξίωμα της Προέδρου της Βουλής αποτελεί αρνητικό πρότυπο για τις γυναίκες και δυσφημεί τον αγώνα τους για ισότιμη συμμετοχή και σεβασμό στη δημόσια ζωή.

Η κα Κωνσταντοπούλου κακοποιεί τον θεσμικό ρόλο που της έχει ανατεθεί και καταχράται τη θέση την οποία έχει.

Προσβάλλει ευθέως, χωρίς να παραιτείται, το σώμα του οποίου προΐσταται (εφόσον λέει ότι νομοθετεί υπό το κράτος εκβιασμού και καθ΄ υπαγόρευσιν ξένων κυβερνήσεων), τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τους συναδέλφους της βουλευτές και το δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο έχει ορκιστεί να διαφυλάττει…

Τασία σουρεάλ…

Οι πρόσφυγες είναι μια τουριστική ατραξιόν. Ξεναγοί στο Πεδίον του Αρεως μπορούν κάλλιστα να δείχνουν τη δυστυχία των Σύρων και των Αφγανών ως μια ιδιαιτερότητα: «από εδώ μια μάνα που θηλάζει το μωρό της και το βυζί της βγάζει αίμα, το αίμα του πολέμου», «από εδώ ένας πεινασμένος που έχασε το σπίτι του, μην τον κοιτάτε με τα κουρέλια, ήταν γιατρός στην πατρίδα του».

Ακούγεται κακόγουστο; Ακούγεται χυδαίο; Ακούγεται απάνθρωπο;

Απλά μεταφέρουμε σε εικόνες όσα δηλώνει για τους πρόσφυγες που ζουν στο Πεδίον του Αρεως η αρμόδια υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου…

Η ηθική Αριστερά και η … Βαλαβάνη…

Σ​​τα 85 χρόνια της σήμερα, η κ. Αλίκη Βαλαβάνη έχει πλήρη αντίληψη της επικαιρότητας. Παρακολουθεί τα πάντα, σταθμίζει τις εξελίξεις και παίρνει τις αποφάσεις της.

Δεν ήταν δύσκολο, λοιπόν, να καταλάβει ότι επίκεινται περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων ― δεν ήταν και η μόνη, άλλωστε: χιλιάδες άνθρωποι είχαν καταλάβει τι ερχόταν και πήραν τα μέτρα τους.

Ετσι, αποφάσισε να μην αφήσει τις καταθέσεις της, οικονομίες μιας ζωής, στα χέρια των φίλων της κόρης της.

Το πρόβλημα, βέβαια, ήταν ότι τα χρήματα ήσαν δεσμευμένα σε προθεσμιακή κατάθεση. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς κατάφερε να το υπερβεί (με την πειθώ, φαντάζομαι), πάντως το κατάφερε και έσωσε τα λεφτά της.

Αυτή είναι η εκδοχή της υπόθεσης με τη μητέρα της Νάντιας Βαλαβάνη ― η εκδοχή την οποία η τέως αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών περιμένει από όλους μας να πιστέψουμε…
 

Disco 2000...

Pulp

Αγαπητέ Βαγγέλη…

Αγαπητέ Βαγγέλη,
Είσαι ιστορικό στέλεχος της φιλελεύθερης δημοκρατικής παράταξης, την έχεις τιμήσει με τη μέχρι τώρα πορεία σου και ορθώς το κόμμα επέλεξε να την οδηγήσεις εσύ μέχρι το επόμενο τακτικό Συνέδριο.

Όμως με έχουν ιδιαίτερα στενοχωρήσει ορισμένες σου ενέργειες απέναντι στον σημερινό πρωθυπουργό. Ένα πρωθυπουργό που μέσα σε 6 μήνες:
• Έφερε τόση δυστυχία στη χώρα
• Προκάλεσε τεράστια ζημιά πάνω από 160 δις στην ελληνική οικονομία (βλ ανάρτηση Κυριάκου Μητσοτάκη)…

Κωδικός: Εκπαιδεύοντας τον Τσίπρα…

Ή αλλιώς: παραπλανώντας τους πολίτες…

Eνα νέο σχέδιο επιχειρείται το τελευταίο διάστημα, καλών ίσως προθέσεων. Αποτυπώνεται σε άρθρα σημαντικών ανθρώπων της διανόησης και σε σχόλια αναλυτών/πολιτευτών σε τηλεοπτικά πάνελ.

Ο κωδικός αυτού: «εκπαιδεύοντας τον Τσίπρα».

Το σχέδιο εκκινά από το δίλημμα: θέλουμε να εφαρμόσουμε τη συμφωνία που έκανε τελευταία στιγμή και με τους χειρότερους όρους ο κ. Τσίπρας ή να επιστρέψουμε στην απειλή του Grexit και του «εθνικού νομίσματος» που καλλιεργούσαν ως σχέδιο Β οι κ.κ. Τσίπρας και Βαρουφάκης;

Αφού λοιπόν δεν πρέπει να πάμε στη δραχμή ή στην απειλή του Grexit, πρέπει να στηρίξουμε τον κ. Τσίπρα που μπορεί να έπαιξε εις βάρος της χώρας επί έξι μήνες αλλά τα γύρισε λίγο πριν την απόλυτη καταστροφή ασχέτως αν προκάλεσε μεγάλη βλάβη.

Και όχι μόνο να τον στηρίξουμε αλλά και να τον εξημερώσουμε, να τον εκπαιδεύσουμε και να τον προστατεύσουμε από το ίδιο του το κόμμα και την εκλογική του βάση.

Δηλαδή, από τον ίδιο του τον εαυτό…

Μέσα ή έξω; Μια συμβολή στη συζήτηση για το ευρώ.

Κι αν βγαίναμε από το ευρώ, θα ήμασταν καλύτερα;

Να ένα ερώτημα που θα μας απασχολήσει για αρκετόν καιρό, δεδομένου ότι είναι υποθετικό. Δηλαδή, δεν υπάρχει απάντηση παρά μόνο κάτω από προϋποθέσεις, κι αυτές υποθετικές.

Κι επειδή κάθε παραδοχή οδηγεί στο συμπέρασμα που λογικά τεκμαίρεται από αυτήν, εμείς θα αναφερθούμε στην εμπειρία άλλων χωρών, όπως καταγράφηκε από δύο μελετητές, τον R. Realfonzo και τον A. Viscione¹ (στη συνέχεια αναφερόμενοι ως RV)...

Σύριζα θέλατε… γατάκια δημόσιοι υπάλληλοι!

Απολύσεις στο δημόσιο φέρνει το Γ’ μνημόνιο.

Η αξίωση αυτή είναι του κου Σόιμπλε, και την είχε διαρρεύσει το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας, λίγες μόνο ημέρες πριν από τη 12^η Ιουλίου.

Ο ελληνικός τύπος σχεδόν στο σύνολό του είχε αποκρύψει τις πληροφορίες.

Οι λοιποί Ευρωπαίοι συμφωνούν και επιπλέον θέτουν τους κύριους στόχους του 3^ου μνημονίου ως εξής: Αναδιάρθρωση του χρέους και χρήμα στις επιχειρήσεις της χώρας με τρεις προϋποθέσεις:

Α) Την αποπολιτικοποίηση (στην ουσία αποκομματικοποίηση) του κράτους

Β) Την αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων

Γ) Τη μείωση του Δημοσίου τομέα κατά 60.000-100.000 ανθρώπους τα επόμενα 3 χρόνια με τη διαδικασία της κατάργησης ολόκληρων οργανισμών ή οργανικών θέσεων.

Συνταγματικά επιτρέπεται η απόλυση των υπαλλήλων που καταλαμβάνουν αυτές τις θέσεις…