Akathist of Thanksgiving...

John Taverner

Τσίπρας: Μεταξύ «θριάμβου και καταστροφής»…

Στο λεπτό όριο μεταξύ «θριάμβου και καταστροφής» κινείται πλέον η κυβέρνηση. Ενώ έχει δεχτεί τη λογική του επιπλέον «πακέτου» 3,6 δισ. ευρώ των λεγόμενων προληπτικών μέτρων και δέχεται να υπάρξει μηχανισμός με ενδιάμεσες αξιολογήσεις ακόμη και ανά τρίμηνο και αυτόματες περικοπές -σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους του προγράμματος- από συγκεκριμένους κωδικούς του προϋπολογισμού που θα έχουν προσυμφωνηθεί, αρνείται την ψήφιση συγκεκριμένων μέτρων που θα αθροίζονται στα 3,6 δισ. ευρώ.

Αναρωτιέται κανείς αν αυτή η διαφορά είναι λόγος για να εγερθεί ξανά ζήτημα «πολιτικής διαπραγμάτευσης» και να στηθεί σκηνικό κρίσης που θυμίζει το καλοκαίρι του 2015. Αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι οι υπολογισμοί του ΔΝΤ είναι λάθος και, επομένως, δεν θα χρειαστεί να εφαρμοστεί το «προληπτικό» πακέτο μέτρων, γιατί «τα στύλωσε»;  Σε τι μπορεί να ελπίζει τώρα η κυβέρνηση;

Δεν έχουν τσίπα!

Έφυγαν από το κόμμα που τους ανέδειξε, γιατί, όπως δήλωσαν, δεν μπορούσαν να υπογράφουν μνημόνια. Υποστήριζαν και υποστηρίζουν πως αυτοί παρέμειναν αμετακίνητοι στις απόψεις τους. Το κόμμα τους μεταλλάχθηκε. Και μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Αναφέρομαι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είναι πλέον βουλευτές, υπουργοί και αξιωματούχοι του κυβερνώντος κόμματος, καθώς έκριναν πως το πολιτικό μέλλον τους στο κόμμα που τους ανέσυρε από την αφάνεια έληξε... 

Στην πρέσα ο ελληνικός λαός και όχι οι Τσιπροκαμμένοι…

Τελικά, η «ανάσταση της οικονομίας» δε θα συμπέσει με την «ανάσταση της ορθοδοξίας», παρά την… προφητεία Τσίπρα (την προφητεία Καμμένου ότι το πάσχα βγαίνουμε από το Μνημόνιο δεν την πήρε στα σοβαρά ούτε η Κουντουρά). Οι… γραμματείς και φαρισαίοι των ιμπεριαλιστών δανειστών έχουν άλλα σχέδια.

Δεν ξέρουμε αν θα είναι η σημερινή συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που θα κληθεί να βάλει την υπογραφή της κάτω από τη συμφωνία που θα κλείνει την αξιολόγηση ή αν θα παραχωρήσει τη θέση της σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα ευρύτερης μνημονιακής στήριξης. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει μπει στην πρέσα εδώ και έξι χρόνια κι αυτή εξακολουθεί να τον συνθλίβει. Και θα εξακολουθήσει να τον συνθλίβει για πολλά χρόνια, αν δεν κάνει εκείνος ό,τι χρειάζεται για να σπάσει η πρέσα...

Αμόρφωτοι, αδίστακτοι, αγράμματοι…

Η εξουσιολαγνεία έλκει, όμως ο εξουσιολάγνος εθίζεται στην εξουσία και τελικά καταστρέφεται. Αυτός είναι ο πιο συνηθισμένος δρόμος για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι ηγέτες επειδή νομίζουν ότι μπορούν εσαεί να εξαπατούν, να κοροϊδεύουν και να υποτιμούν. Ας έχουν υπ’ όψιν τους ότι η βαθειά περιφρόνηση προς το κοινό οδηγεί σε άσχημο τέλος. 

Από την άποψη αυτή, ο κ. Αλέξης Τσίπρας και οι εταίροι του έχουν ήδη εισέλθει σε έναν πολύ ολισθηρό δρόμο, τον οποίο, βέβαια, οι ίδιοι επέλεξαν. Σίγουρα δε, η έξοδος από αυτόν δεν μπορεί να γίνει με επικοινωνιακά τεχνάσματα και λαϊκιστικές κορώνες –ιδιαίτερα όταν οι σημερινοί φορείς της εξουσίας συνδυάζουν άγνοια και απαιδευσία, ιδιότητες που δύσκολα κρύβονται ακόμα και όταν ηχούν δυνατά τα τύμπανα της προπαγάνδας. Συνεπώς, ό,τι και αν «μηχανεύονται» η κυβέρνηση και κυρίως ο επικεφαλής της, η κατάσταση μόνον κινδύνους εγκυμονεί...

Μας τελείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ(ς)…

Έξι χρόνιας ζωής συμπλήρωσε στις 23 Απριλίου ο ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι η γενέθλια πράξη του είναι ουσιαστικά η ανακοίνωση του πρώτου μνημονίου. Ενδεχομένως, μετά από χρόνια, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να πηγαίνουν στο Καστελόριζο για να αποτίσουν φόρο τιμής στον τόπο εκείνο που τους έδωσε το δικαίωμα να ζήσουν το όνειρό τους. Διότι, κακά τα ψέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ χτίστηκε πάνω σε ένα όνειρο ή, για να ακριβολογούμε, πάνω σε ένα μύθο. Αυτό του αντιμνημονίου.

Για αυτό και κατά τη γνώμη μου, μετά τις 14 Αυγούστου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το βέρτιγκο στο οποίο βρίσκονται τα στελέχη του είναι εμφανές, η απουσία γραμμής είναι προφανής, ενώ και οι προδομένοι ψηφοφόροι του σταδιακά τον εγκαταλείπουν…

Τελικά, μας μισούν οι ξένοι;

Ένας από τους πολλούς κυρίαρχους μύθους που κυκλοφορούν στη χώρα μας, ειδικά τα τελευταία αυτά χρόνια της κρίσης, είναι το ότι μας μισούν και μας ζηλεύουν οι κακοί ξένοι, και θέλουν να μας εξαφανίσουν από προσώπου γης, γι αυτό και μας έχουν γονατισμένους και αλυσοδεμένους με το «επαχθές» χρέος.

Ένας μύθος που κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, από σάιτ σε σάιτ, και πολλές φορές ακούγεται ακόμη και από «σοβαρούς» κυβερνητικούς (συριζαίους) παράγοντες, χώρια όλα εκείνα τα φρούτα των ΑνΕλ, της Χ.Α. και άλλων αλαφροΐσκιωτων.

Ένας μύθος που χτίζει αγαναΧτισμό, διαμορφώνει συνειδήσεις, και που παράγει ψήφους, που όμως δεν στηρίζεται σε κανένα ιστορικό στοιχείο, και δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα...

Ο κ. “Πιτέλας” ψηφίζει Σύριζα και είναι στο Δημόσιο;

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα που στην Εκκλησία διδάσκουν την ταπείνωση, ίσως δεν θα έπρεπε να σας θυμίσουμε ότι, ήδη έχουμε γράψει “Τέλος Μαρτίου η παράδοση – Φταίνε οι κακοί ξένοι'”. Η παράδοση από το συνονθύλευμα της κυβέρνησης Σύριζα- Ανελ συντελέστηκε ένα μήνα μετά και ήδη η κυβερνητική εκπρόσωπος Ο. Γεροβασίλη κήρυξε την πρεμιέρα του έργου “Φταίνε οι κακοί ξένοι” λέγοντας “Ο κ. Πιτέλας” ( σ.σ αναφερόταν στον Τζιανι Πιτέλα, επικεφαλής των σοσιαλιστών στην Ευρωβουλή)…

Κερδάμε!

Κανείς απο τους ξένους πλέον δεν πιστεύει στα όσα λένε από το Μέγαρο Μαξίμου, και εννοούμε, κυρίως, τους ξένους επενδυτές. Αυτοί οι οποίοι βάζουν τα λεφτά και μια χώρα πηγαίνει παρακάτω... 

Το οικονομικό «θαύμα» της Βενεζουέλας…

Σε ένα άρθρο του, που γράφτηκε σε συνεργασία με το CityLab και το  Climate Desk,  το Wired ισχυρίζεται με κάθε σοβαρότητα, ότι η Βενεζουέλα, εκεί δηλαδή που η χρήση σεσουάρ έγινε επείγον εθνικό ζήτημα, βρέθηκε σε μπελάδες επειδή ακριβώς οι οικονομικές πολιτικές του Hugo Chávez ήταν απίστευτα πετυχημένες!

Ο τσαβισμός, μας λέει, που είναι η ίδια περίπου οικονομική φιλοσοφία των Bernie Sanders και Donald Trump, έβγαλε τους Βενεζουελάνους από την φτώχεια σε σημείο που η αύξηση της κατανάλωσης της ηλεκτρικής ενέργειας να μην μπορεί να καλυφτεί. Αυτό όμως το επιχείρημα, είναι μια σαχλαμάρα, για τους οικονομολόγους...

Η σιδηροδρομική γραμμή ενός αποτυχημένου κράτους…

Στο βιβλίο τους «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη» οι Ντάρον Ατζέμογλου και Τζέιμς Ρόμπινσον περιγράφουν την πόλη Ντογκάλες, όπου ένας φράχτης τη χωρίζει σε δύο τμήματα, ένα αμερικνικό και ένα μεξικανικό. Παρότι το μεξικανικό τμήμα ανήκει σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές της χώρας, το εισόδημα του μέσου νοικοκυριού βρίσκεται στο ένα τρίτο του αντίστοιχου της πόλης στην άλλη πλευρά του φράχτη. Στη μεξικανική πόλη το προσδόκιμο ζωής των κατοίκων είναι σημαντικά μικρότερο από ό,τι στην αμερικανική πόλη, ενώ πολύ μεγαλύτερες είναι η βρεφική θνησιμότητα, η εγκληματικότητα και η διαφθορά.

Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο φράχτης στην πόλη Ντογκάλες χωρίζει τον ανεπτυγμένο κόσμο με ό,τι αποκαλούμε τρίτο κόσμο. Οι συγγραφείς δεν αποδίδουν την αποτυχία αρκετών χωρών να προσφέρουν στους πολίτες τους ευημερία στο κλίμα, την κουλτούρα ή τη γεωγραφική θέση, αλλά στη λειτουργία των πολιτικών και οικονομικών θεσμών. Χρησιμοποιούν, μάλιστα, το παράδειγμα της Μποτσουάνα –στη χώρα μας αναφέρεται σαν συνώνυμο της ανυποληψίας–, που αν και βρίσκεται δίπλα σε κράτη βυθισμένα στη φτώχεια και τη βία είναι μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της είχε ξεπεράσει αυτό της Σερβίας και της πετρελαιοπαραγωγού Βενεζουέλας το 2015 (πηγή: World Economic Outlook Database του ΔΝΤ)...