Τοκιστές σουλατσαδόροι…

Προσπάθησαν στην κυβέρνηση με σειρά από μικροαλλαγές στα κείμενα της συμφωνίας που ψηφίστηκε να δημιουργήσουν ασάφειες, όχι για να μην τηρήσουν τα υπεσχημένα, αλλά για να έχουν επικοινωνιακά άλλοθι. Υπολόγιζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Και το μόνο που κατάφεραν είναι να επιβεβαιώσουν την εικόνα που δυστυχώς έχουν σχηματίσει τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη για τους Έλληνες. Ότι είμαστε... τοκιστές σουλατσαδόροι και μικροκομπιναδόροι...

Γιατί αυτή ακριβώς την εικόνα έχουν για τη χώρα και τον λαό της οι περισσότεροι εταίροι. Ότι είμαστε αργόσχολοι, αδιάφοροι και ότι επιβιώνουμε σχεδόν... παρασιτικά εις βάρος τους! Όσο και αν αυτό στενοχωρεί, όσο και αν μας πνίγει και μας τρελαίνει, όσο και αν είναι άδικο για αρκετούς, αυτή την εικόνα του Έλληνα προάγουν οι κυβερνήτες μας. Τη δική τους! Δυστυχώς. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη από τις ζημιές που προκαλούν...

#Παραιτηθείτε

Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για μια πρωτοβουλία που έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις στα social media. Μια πρωτοβουλία υπό τον τίτλο «παραιτηθείτε» που ξεκίνησε από απλούς χρήστες του Facebook και του Twitter χωρίς πολιτικές, επιχειρηματικές ή συνδικαλιστικές κηδεμονίες. Στόχος της η διοργάνωση μεγάλης αντικυβερνητικής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα την 15η Ιουνίου.

 

Όλοι στη συγκέντρωση της 15/6/16!

Βλέπω ανθρώπους που ανήκουν στο 50% και δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις να μου μιλάνε όλο ενθουσιασμό για αυτό το εγχείρημα... Βλέπω ανθρώπους που υποστηρίζουν διαφορετικά κόμματα να συμμετέχουν με πάθος και να παρακινούν κ άλλους να στηρίξουν αυτήν την πρωτοβουλία. Βλέπω παρέες νέων που μέχρι χθες έλεγαν "είναι όλοι ίδιοι" κ απαξίωναν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να συζητούν για αυτήν την πρωτοβουλία...

Ο αστοιχείωτος κι ο στοιχειωμένος…

Ο κ. Φίλης είναι αστοιχείωτος. Ως «αστοιχείωτο» ορίζω κάποιον ο οποίος ακούει μια κουβέντα στο Φίλιον, Σάββατο απόγευμα, και θεωρεί πως έτσι κατακτάται η γνώση. Εκεί προφανώς θα άκουσε για τον Διωγμό των Ποντίων που δεν ήταν Γενοκτονία και, όπως όλοι οι αστοιχείωτοι το θεώρησε ως θέσφατο και το αναπαρήγαγε δημοσία.

Οποιος δεν έχει αποκτήσει πνευματική πειθαρχία, κατά προτίμηση σπουδάζοντας σε κάποιο από τα Ιδρύματα των οποίων την ευθύνη φέρει ο κ. Φίλης, δεν έχει την ικανότητα να επιχειρηματολογήσει διότι δεν έχει μάθει να ερευνά. Δυστυχώς ο κ. Φίλης είναι υπουργός της Παιδείας...

Τα τρία βασικά στηρίγματα του Τσίπρα…

Δε τους προλαβαίνει κανείς τους συριζαίους. Ψηφίζουν σαν μπλοκ το σκληρότερο Μνημόνιο, ένα νομοθέτημα 7.500 σελίδων, το οποίο φυσικά κανείς δεν προλαβαίνει να διαβάσει και κανείς δεν γνωρίζει πότε πρόλαβε να συνταχθεί. Μέσα χώνουν και απαλλακτικές διατάξεις για off shore, κι όταν τους τσακώνουν κάνουν νέα πατάτα, απαγορεύοντας κάθε εύλογη τοποθέτηση πολιτικών προσώπων σε τίτλους εξωτερικού (λες κι υπάρχει εξωτερικό στην παγκόσμια οικονομία).

Αποδεικνύεται στη συνέχει πως και τα μέτρα που ψήφισαν δεν ικανοποιούν τους εταίρους, οι οποίοι τους ζητούν πρόσθετα, ώστε να καλυφθεί μια τρύπα 80 εκατομμυρίων… μόνο! Ο Κυρίτσης δηλώνει ευθαρσώς πως είναι αποκλειστικά υπόλογοι στους κρατικοδίαιτους των ψηφοφόρων τους, στον δήθεν «Λαό», και πως για να τους στηρίξουν, ξετινάζουν τους λοιπούς, τους υποτελείς «Μενουμευρώπη». Μας θυμίζει έτσι πως στην Ελλάδα η μισή μεσαία τάξη υφίσταται χάρη στη διαρκή φορολογική αφαίμαξη της άλλης μισής...

Μπετόν αρμέ επιβητόρων…

Οι Τσιπροκαμμένοι διαθέτουν μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία 153 βουλευτών μπετόν αρμέ. Οποιος δεν αντέχει να ψηφίσει τα πιο επαχθή μνημονικά μέτρα παραιτείται παραχωρώντας τη βουλευτική έδρα σε κάποιον άλλο. Αυτοί που μένουν έχουν ως μοναδικό συνδετικό ιστό την παραμονή στην εξουσία, καθώς γνωρίζουν ότι δύσκολα θα βρεθεί άλλο κόμμα για να μεταπηδήσουν, ενώ η επανεκλογή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τους ΑΝΕΛ είναι ένα στοίχημα με μεγάλο ρίσκο.

Αυτή είναι η εικόνα που προκύπτει μετά την ψήφιση στη Βουλή των δύο πολυνομοσχεδίων, που ολοκληρώνουν με τον πιο εφιαλτικό τρόπο τις βασικές κατευθύνσεις του τρίτου Μνημόνιου. Είναι η πρώτη φορά που τόσο σκληρά μνημονιακά πολυνομοσχέδια ψηφίζονται χωρίς τα κυβερνητικά κόμματα να έχουν απώλειες. Μόνο που η εικόνα είναι απατηλή, όπως είναι κάθε εικόνα που αποτυπώνει μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων και σε μια ορισμένη στιγμή, χωρίς τη δυνατότητα ούτε το βάθος τους να δείξει ούτε τις προοπτικές σε βάθος χρόνου…

Γενιτσαραγάδες…

Ο Ιωάννης Βλάχος, ο θρυλικός Δασκαλογιάννης, που επιχείρησε την πρώτη επανάσταση των Κρητών ενάντια στην τουρκική κατοχή, το 1770, σύμφωνα με το μακρύ άσμα που συνέθεσε, δεκαέξι χρόνια μετά, ο μπαρμπα Μπατζελιός, το «Τραγούδι του Δασκαλογιάννη», σε 1032 στίχους, είχε μια στιχομυθία με τον Τούρκο πασά, αμέσως πριν τον τραγικό θάνατό του με γδάρσιμο.

Σύμφωνα με το τραγούδι, όταν ο πασάς τον ρώτησε για ποιο λόγο ξεσηκώθηκαν οι Σφακιανοί, ενώ απολάμβαναν τόσα προνόμια, ο Δασκαλογιάννης του απάντησε πως επαναστάτησαν για την πατρίδα, την πίστη και για την Κρήτη ολόκληρη που στέναζε κάτω από την καταπίεση των γενιτσαραγάδων: «Ἀλήθεια λές, οἱ Σφακιανοὶ δωσίματα δὲ δίδου»,/ αλλά εγώ «’ποφάσισα τὴν Κρήτη νὰ σηκώσω/κι ἀποὺ τ’ ἀνύχια τῶν Τουρκῶ νὰ τῆνε λευτερώσω·/ πρῶτο γιὰ τὴν πατρίδα μου, δεύτερο γιὰ τὴν πίστη,/ τρίτο γιὰ τσ’ ἄλλους χρισθιανοὺς ποὺ κάθουνται στὴν Κρήτη·/γιατί, κι ἂν εἶμαι Σφακιανός, παιδὶ τσὴ Κρήτης εἶμαι/ καὶ νὰ θωρῶ τσὶ Κρητικοὺς στὰ βάσανα πονεῖ με»…

Παραμύθια της γιαγιάς…

Όταν ήμουν μικρός κι έλεγα ψέματα, η γιαγιά μου απαντούσε: “Άσε αυτά τα κομμουνιστικά”. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχε συνδέσει, ταυτίσει το ψέμα με την Αριστερά, μου φαινόταν ακατανόητο. Μπα, έλεγα, η γιαγιά θα έχει προκατάληψη, υπερβάλλει, θα είναι φανατική. Μπα, έλεγα, το παρακάνει, είναι απόλυτη. Μέχρι που ήρθε η σημερινή κυβέρνηση.

Η γιαγιά είχε ζήσει τον εμφύλιο και είχε καταλάβει μερικά πράγματα. Εμείς είχαμε βοσκήσει όλο το μεταπολιτευτικό αριστερό γκαζόν και έπρεπε να ’ρθει η οδυνηρή πραγματικότητα, για να μας διδάξει και να απομυθοποιήσει την πολύχρονη προπαγάνδα...

ΣΥΡΙΖΑΡΙΣΤΕΡΑ των Σαλονιών…

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες του κυβερνητικού του βίου, το πολιτικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ φρόντισε εμφανέστατα να περιφρονήσει το εργατοϋπαλληλικό προλεταριάτο του ιδιωτικού τομέα. Έτσι διαψεύδει, κατά τον προκλητικότερο τρόπο, τη διαβόητη αριστερή «ταξική συνείδηση», υπέρ της οποίας εκόπτετο ο κύριος Σκουρλέτης, τη στιγμή που ο ίδιος, στρεφόταν εχθρικά κατά του εργατοϋπαλληλικού προσωπικού των ορυχείων χρυσού της Χαλκιδικής. Μόνον και μόνον για να προστατεύσει τους αποδιοπομπαίους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της Χαλκιδικής.

Η ίδια περιφρονητική στάση όχι μόνον του υπουργικού συμβουλίου, αλλά και της κοινοβουλευτικής ομάδας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιδεικνύεται και προς τους 800 εργαζόμενους της Σεκιούριτι «Πυρσός», αλλά και τους 200 εργαζόμενους στο ξενοδοχείο Athens Ledra (πρώην Marriott), που πετάχτηκαν στο δρόμο, κατά τους ισχυρισμούς των εργοδοτών, «λόγω της οικονομικής κρίσης». Μα πώς είναι δυνατόν να βάλει λουκέτο το Athens Ledra με πληρότητα δωματίων από 80% έως 95%;

Γιατί δεν θα 'πρεπε να μιλάμε για απολύσεις στο δημόσιο;

Στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα, οι βασικές παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στον οικονομικό Καιάδα είναι πολιτικό ταμπού!

Οι υπέρμετρες αναπληρώσεις των συντάξεων και οι υπερβολικές πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, όπως και η όλη ασυδοσία και αναποτελεσματικότητα στον δημόσιο τομέα, με την ουσιαστική άρνηση πλην ελαχίστων πολιτικών να πουν την αλήθεια στους πολίτες πως όντως χρειάζονται απολύσεις στο δημόσιο (αλλά ποιες), προκειμένου αυτό να λειτουργήσει σωστά, αποτελούν ταμπού.

Τουλάχιστον είναι ταμπού για τους κλασικούς λαϊκιστές πολιτικούς. Εκείνους που διεκδικούν τη ψήφο των πολιτών με βάση όχι κάποιο εκπεφρασμένο πρόγραμμα εξόδου από την ελληνική κρίση, αλλά την άρρητη υπόσχεση πως δεν θα ξεβολέψουν τις ισχυρές οργανωμένες ομάδες ψηφοφόρων όπως αυτών του δημοσίου...

Φοβάστε Κάτι;

Εδώ και κάμποσες μέρες είμαστε μάρτυρες μιας γκροτέσκας παράστασης μοχθηρίας και μίσους από διάφορους αντιπροσώπους του μίνι ζωολογικού κήπου της πουφουδουφουα πολιτικής σκηνής μας.

Όπου γέρικο και ασχημούλικο τρωκτικό με στραβά δοντάκια το οποίο για λόγους που μόνο αυτό ξέρει, άλλα διάβασε, άλλα κατάλαβε, και προσπάθησε να βρυχηθεί απευθυνόμενο σε ανθρώπους. Βέβαια επειδή το χάμστερ δεν είναι ακριβώς λιοντάρι, οι τσιριχτές κραυγούλες του κάπου ακούστηκαν στο έρ(η)μο το σπίτι, αλλά και πάλι περισσότερο ξένισαν παρά τρόμαξαν...