Karel Fialka
11.7.17
Ποιον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε;
Στο ερώτημα του τίτλου, οι απηνείς πολέμιοι του
ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα θα απαντήσουν: «Κανέναν. Να εξαφανιστεί θέλουμε». Και
τελειώνουν. Όμως, επειδή η συζήτηση πρέπει να γίνεται επί πραγματικών δεδομένων
και όχι επί επιθυμιών, ας πάμε παρακάτω.
Δεύτερο ερώτημα. Η ανάληψη της διακυβέρνησης από
τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα από τα κομμάτια της παραδοσιακής Αριστεράς στην Ελλάδα, ήταν
τέκνο της ανάγκης (ή) και ώριμο τέκνο της οργής; Ισως. Ο αντίλογος λέει ότι
ήταν αποτέλεσμα του πλήθους των άμετρων υποσχέσεων που έδωσε, δηλαδή προϊόν
πολιτικής εξαπάτησης. Ισως, επίσης. Σε κάθε περίπτωση, με την Αριστερά του
ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται ένας κύκλος. Μετά την παραδοσιακή Δεξιά (ΝΔ) και το Κέντρο
ή Κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ), κυβερνά και ένα κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς…
10.7.17
Σαν εγκληματική οργάνωση δρα ο ΣΥΡΙΖΑ…
Ισως γι’ αυτό και οι τόσο άγριες επιθέσεις στο
τελευταίο οχυρό, τη Δικαιοσύνη.
Λαθρέμποροι τσιγαράδες που επιστρατεύονται σαν
κυβερνητικοί λαγοί. Ισοβίτες που έφεραν τόνους ηρωίνης στην Ελλάδα και
καλούνται σαν κυβερνητικοί ψευδομάρτυρες εναντίον πολιτικών και μιντιακών
αντιπάλων του Μαξίμου.
Απατεώνες επιχειρηματίες με χορτολιβαδικές
εγγυήσεις-μαϊμού που βγαίνουν μπροστά σαν συριζο-καναλάρχες και μετά εκδίδουν
παρακρατικές φυλλάδες οι οποίες στοχοποιούν και πάλι τις πιο δυνατές
αντι-ΣΥΡΙΖΑ φωνές.
Ολα τα γεγονότα που δείχνουν ότι το κεντρικό στρατηγείο
Τσίπρα δεν διστάζει -ή επιλέγει- να συνεργαστεί με άτομα του κοινού ποινικού
δικαίου, προκειμένου να σταθεί στην εξουσία, επιβεβαιώνουν πλήρως όσα γράφτηκαν
για πρώτη φορά εδώ και δύο χρόνια από αυτές εδώ τις σελίδες για την πολιτικά
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ φύση του καθεστώτος. Με μια διαφορά: ότι τώρα ξεθωριάζει η λέξη
«πολιτικά» από τη μέση. Ετσι η συζήτηση αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από το
κατά πόσο λειτουργούν πια ως κανονική ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ με πολιτικό μανδύα
και ως πού θα φτάσουν…
Κάτω τα χέρια από τον Πολάκη…
Εκτός από τον καύσωνα, έχουμε και καταιγίδα
διαμαρτυριών για την τελευταία «ατάκα» του Πολάκη. Με αφορμή κάποια νέα
«παραμύθα» των φερέφωνων του Μαξίμου και με νωπή την στήριξη που παρείχε ο
πρωθυπουργός στα έργα, τις ημέρες και τις ανδραγαθίες του υφυπουργού Υγείας, ο
τελευταίος δημοσιοποίησε το νέο του επικοινωνιακό πόνημα: «Όχι Κολομβία,
Σοβιετία θα σάς κάνουμε φιλελέδες και συνοδοιπόροι του Κυριάκου»!
Δεν ξέρω αν με την φράση του απειλεί ή
προειδοποιεί κάποιους για μαζικές συλλήψεις ή κολχόζ. Προσωπικά δεν συμφωνώ με
το ύφος των κατά καιρούς δηλώσεών του, ούτε με το συνολικό ήθος που εκπέμπει
εντός και εκτός κοινοβουλίου, αλλά η προσωπική μου άποψη δεν έχει και κάποια
ιδιαίτερη αξία. Αξία έχει το γεγονός ότι ο ίδιος και η παρέα του έχουν εγκριθεί
σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στο 2015 από τους συν-έλληνες ψηφοφόρους…
Όχι και τον Δημήτρη Καμμένο!
Είναι ο Δημήτρης Καμμένος ένας σεσημασμένος
αντισημίτης; Αυτά μέχρι χτες. Διότι πλέον είναι αντιπρόεδρος του Ελληνικού
Κοινοβουλίου. Το κακό είναι ότι αυτό συνέβη και με ψήφους βουλευτών της Νέας
Δημοκρατίας.
Για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν γεννάται θέμα.
Έχουν καταπιεί άλλα κι άλλα.
Είπαν ότι τον ψήφισαν λόγω κάποιας
κοινοβουλευτικής παράδοσης. Ειλικρινά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι είδους
παράδοση είναι αυτή που στέλνει έναν πολιτικό σαν τον Δημήτρη Καμμένο στο
αξίωμα του αντιπροέδρου της Βουλής…
9.7.17
Ντάνο, εξαφανίσου! Η Αθήνα δεν είναι για σένα…
Για πολλούς, ο Γιώργος Αγγελόπουλος είναι ένα
λαϊκό παιδί που μπήκε στο Survivor με μόνο στόχο του τη
δημοσιότητα και εν συνεχεία τη νίκη. Για τους περισσότερους –όπως
αποδείχτηκε- είναι ένα λαϊκό παιδί. Σκέτο. Χωρίς την παραμικρή ίντριγκα
γύρω από τον τηλεοπτικό και διαδικτυακό μύθο του Ντάνου.
Η διαφορά των πρώτων από τους δεύτερους, είναι ο
τρόπος με τον οποίο έχουν στο μυαλό τους και χρησιμοποιούν τη λέξη «λαϊκός». Η
μία πλευρά θεωρεί πως το να είναι κάποιος λαϊκός, ταυτόχρονα τον εντάσσει στην
κατηγορία του «δεύτερου». Του απαίδευτου, του χαζού, του αμόρφωτου. Η άλλη,
είναι της άποψης πως ο Γιώργος είναι το λαϊκό, «αυθεντικό» παιδί – σήμα κατατεθέν
της ελληνικής επαρχίας…
Η χρονιά της Μαρμότας…
«“Μέρα της Μαρμότας” (αγγλικά: Groundhog Day) είναι αμερικανική κωμωδία,
παραγωγής 1993. Η ταινία έχει ως επίκεντρο τον φανταστικό ήρωα Φιλ Κόνορς, έναν
αλαζόνα μετεωρολόγο της τηλεόρασης, ο οποίος, κατά τη διάρκεια ενός ρεπορτάζ
στην ετήσια Μέρα της Μαρμότας, βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο στον χρόνο και
αναγκασμένο να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά...».
Αυτά αναφέρει η Βικιπαιδεία για την ταινία, αλλά
όλως παραδόξως δεν αναφέρει το παραμικρό για το «Ετος της Μαρμότας» που ζουν οι
Ελληνες…
Το χρονικό του προαναγγελθέντος 3ου Μνημονίου…
Μπορεί ο Αλέξης
Τσίπρας να φιλοδόξησε με το ελληνικό παράδειγμα να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά τα
γεγονότα απέδειξαν πως δεν κατανοούσε επαρκώς τις δυναμικές και τις ισορροπίες
στο επίπεδο του ευρωιερατείου. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από τις εκλογές του
2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί με μικρή διαφορά δεύτερο κόμμα.
Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας
του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιοι εκ των συνομιλητών του
έθεταν τον Τσίπρα αντιμέτωπο με την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που θα
αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές. Ήταν από τότε προφανές πως οι
δανειστές δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους επειδή οι Έλληνες θα είχαν
ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου. Αντιθέτως, θα επιδίωκαν να «ξεβρακώσουν»
πολιτικά την αριστερή κυβέρνηση…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)