Να μην ξεχάσουμε ποτέ!

Να μην ξεχάσουμε ποτέ! Το αποκορύφωμα της εθνικής παράκρουσης και όσα έζησε η χώρα

Ακριβώς τέσσερα χρόνια πριν ο σύντροφος Αλέκσης μαζί με τον Σώρρα των αστών, τον Γιάνη τον Βαρουφάκη, αποφάσισαν πως η χώρα είναι πολύ πιο ασήμαντη από την περιέργεια, τις εμμονές και την ανάγκη για εξουσία και αποφάσισαν να την πετάξουν από τον 10ο όροφο για να δούν αν μπορεί να πετάξει.

Κάποιοι χρησιμοποιούν τη φράση «την έπαιξαν στα ζάρια», αλλά αυτή η φράση είναι μάλλον ατυχής καθώς στα ζάρια έχεις κάποιες πιθανότητες επιτυχίας.

Έτσι κι αλλιώς, ο σύντροφος Αλέκσης και ο νάρκισσος Γιάνης δεν έδιναν δεκάρα για τη χώρα…

Γελώντας με τον θάνατο των άλλων…

Ηταν ο Τσίπρας που αγαπήσαμε. Τέλος πάντων ο Τσίπρας που αγάπησε ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος.

Ευδιάθετος, άμεσος, με μισοσηκωμένα τα μανίκια ενός λευκού πουκάμισου που ζορίζει τα κουμπιά στην κοιλιά, με το τσιτωμένο μπλε παντελόνι που σηκώνεται και αποκαλύπτει τις κάλτσες, με δυο καρέκλες και ένα τραπεζάκι μπροστά στο τζάκι του Μαξίμου –σε άλλες περιπτώσεις θα ανακοίνωνε επιδόματα.

Αλλά δεν ήταν αυτή η περίπτωση.

Η συνέντευξη στον Αντώνη Σρόιτερ ήταν για να δείξει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως ο άνθρωπος του λαού μέσα στο πρωθυπουργικό Μέγαρο.

Να περιγράψει πώς ντύνεται το πρωί, να πει ότι πηγαίνει αυτός τα παιδιά σχολείο και να αναλογιστεί από πότε έχει να πάει σουπερμάρκετ να ψωνίσει καλούδια για να μαγειρέψει η κυρά Μπέτυ τις σπεσιαλιτέ της…

Όλα όσα μας έμαθε ο Αλέξης τα τελευταία 5 χρόνια…

φεύγει αλλά τα πολύτιμα μαθήματα που μας έδωσε θα μας συντροφεύουν για πάντα. Προφανώς τα έδωσε εν αγνοία του αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει για όλους εμάς που ωφεληθήκαμε από αυτά.

Για όλους εμάς που είτε μάθαμε, είτε επιβεβαιώσαμε ότι

- Το μόνο προσόν που χρειάζεται για να γίνεις πρωθυπουργός είναι να είσαι αδίστακτος και να μη φοβάσαι να οδηγήσεις εκατομμύρια ανθρώπους στον γκρεμό, αν αυτό εξυπηρετεί τον πόθο σου για εξουσία. 

Η μόρφωση, η καλλιέργεια, η αντίληψη των συσχετισμών στην Ευρώπη και τον κόσμο, οι ξένες γλώσσες, οι βασικές γνώσεις γεωγραφίας, οι γνώσεις γενικότερα, η σοβαρότητα, η συνέπεια, η αποδοχή της ευθύνης, η ειλικρίνεια, η εργατικότητα, η αποτελεσματικότητα και όλα αυτά που θεωρούμε προτερήματα για την επιτυχία, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου απαραίτητα και η έλλειψή τους δεν επηρεάζει την πολιτική ανέλιξη…

Πως θα προλάβουμε τον εφιάλτη… ψηφίζοντας Αλέξη!

Σήμερα το πρωί ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα.

Και όχι μόνο κάθιδρος, αλλά  και ανήσυχος.

Όλο το βράδυ υπέφερα.

Μια από αέρια, και μια από ένα όνειρο, ή μάλλον εφιάλτη, που είδα.

Τι είδα ο καψερός;

Έγιναν, λέει, οι εκλογές, και βγήκε πρώτη η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου, που άρχισε να κυβερνά με δεκανίκι το κόμμα του… Λαφαζάνη!

Και μετά από τους πρώτους ενθουσιασμούς, με κάτι σιτεμένες γεροντοκόρες πρώην Δαπίτισες, και κάτι λιμοκοντόρους παλιούς Ονεδίτες να χορεύουν σέικ στο Σύνταγμα, μετά από κοινές εμφανίσεις και αγκαλιές του Κυριάκου με τον Λαφαζάνη, άρχισαν τα πραγματικά όργανα.

Άρχισε δηλαδή η πολιτική μας δουλεία, και η οικονομική μας δολοφονία.

Άρχισε η κατρακύλα…

Θυμάμαι…

Θυμάμαι τα φάσκελα να πέφτουν κατά ριπάς πάνω από τα κεφάλια των τσολιάδων, στους τείχους του Κοινοβουλίου. Και λίγο πιο κάτω, σε ένα τραπέζι σαν τα πάνελ του Παπαδάκη, τον Γιάνη, τον Τσακαλώτο, τον Κατρούγκαλο και τον Καζάκη να εξηγούν πώς θα φύγουμε από την κρίση και ταυτοχρόνως θα βάλουμε και λεφτά στην τσέπη. «Όχι μόνο θα μας τα δώσουν, θα μας παρακαλάνε να τα πάρουμε».

Τι απέγινε ο Καζάκης; Και γιατί δεν έκανε καριέρα αντίστοιχη των άλλων; 

Θυμάμαι εκείνο το παλικάρι που έγινε σύμβολο αμφισβήτησης επειδή, κάνοντας παρέλαση, σήκωσε το χέρι και μούτζωσε την εξέδρα των επισήμων. Τους «δασύτριχους πολίτες και της Αυριανής τους τρωγλοδύτες», που έλεγε ο Σαββόπουλος, να βρίζουν και να φτύνουν τον Κάρολο Παπούλια, να επιτίθενται στην κεφαλή του πολιτεύματος…

Ο Βελόπουλος, ο Γιάνης και ο Κοέλιο…

Το μυαλό ενός ψηφοφόρου του Βελόπουλου είναι ένα μυαλό τετράγωνο, που λένε, το οποίο ακολουθεί με αυστηρότητα την οδό της επαγωγής.

Ξυπνάει, ας πούμε το πρωί, πρέπει να πληρώσει ΔΕΗ, δεν έχει τα χρήματα, θυμώνει, θυμάται την Αλωση της Πόλης και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, αν ο Πατριάρχης ξαναλειτουργήσει στην Αγιά Σοφιά, δεν θα χρειάζεται ούτε ΔΕΗ ούτε τίποτε.

Αν αργότερα στο καφενείο τον ρωτήσουν πού τα ’μαθε όλ’ αυτά, θα συστήσει στους αμόρφωτους να διαβάσουν καμιά επιστολή του Ιησού για να ξεστραβωθούν.

Αφού δε αποφανθεί ότι όλοι οι πολιτικοί είναι λαμόγια και όλοι οι γιατροί σου ζητάνε φακελάκια για να σου βγάλουν τη χολή, γι’ αυτό χρειάζεται η θανατική ποινή, θα πεταχτεί από το καφενείο για να τσακωθεί…

Η Γερμανίδα πλοίαρχος και η υποκρισία…

Ας υποθέσουμε ότι πλοίο περισυλλέγει ναυαγούς μετανάστες κάπου στο Αιγαίο. Το πλοίο κατευθύνεται σε ελληνικό λιμάνι ειδοποιώντας συγχρόνως τις Αρχές πως ορισμένοι απ’ αυτούς χρειάζονται άμεση βοήθεια. Οι Αρχές τους περιθάλπουν, απαγορεύουν όμως στο πλοίο να πλησιάσει ελληνικό λιμάνι. Η πλοίαρχος όμως, η «καπετάνισσα» έχει αντίθετη γνώμη.

Βάζει πλώρη για την Καλαμάτα ή τα Χανιά όπου όταν προσεγγίζει την παρεμποδίζει ακταιωρός του Λιμενικού Σώματος.

Εκείνη, σαν άλλη Μαντώ Μαυρογένους, δεν διστάζει να εμβολίσει το ταχύπλοο που την εμποδίζει αναγκάζοντας το σκάφος του Λιμενικού να απομακρυνθεί για να μην το εγκλωβίσει ανάμεσα στο δικό της και στην προβλήτα.

Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι το πλοίο φέρει τουρκική σημαία…

Ο τραγέλαφος μιας απατηλής κυβέρνησης…

Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο τραγουδούσαν οι Πασοκάρες στους δρόμους όταν νικούσαν στις εκλογές. Και τον μέθυσαν τόσο πολύ, που τώρα τείνει να γίνει άφαντος όπως και το εξαϋλωμένο κόμμα τους.

Θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα μόνο άρθρο έλεγαν οι Συριζαίοι. Και ο λαός αποχαυνωμένος με το άστρο του Αλέξη, του λευκού ιππότη, που θα έσωζε την πατρίδα από τους ξένους οικονομικούς δυνάστες, του έδωσε την κυβέρνηση. Χωρίς να μπορεί να προβλέψει με λογικούς συνειρμούς το τι θα επακολουθούσε…

Βρέχει πτώματα…

Τα παλιά χρόνια, τότε που ο κομμουνισμός κυριαρχούσε σε πολλές χώρες, χιλιάδες απελπισμένοι προσπαθούσαν να βρουν τρόπο για να διαφύγουν στη Δύση, επειδή δεν άντεχαν τον σοσιαλιστικό παράδεισο, που ευαγγελίζεται ο Κουτσούμπας, η Ζωζώ, ο Μπαρουφάκης, ο Αλέξης, ο Μπογιόπουλος, και άλλοι τέτοιοι σύγχρονοι Τσε Παπάρα.

Από τη Δύση προς τον σοσιαλιστικό παράδεισο, λίγοι την έκαναν…

Και στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, οι πολίτες των κομμουνιστικών καθεστώτων σκαρφίζονταν διάφορα κόλπα.

Σήμερα, οι σοσιαλιστικοί παράδεισοι είναι ελάχιστοι, και ένας από αυτούς, η Βενεζουέλα, κοντεύει να αδειάσει από πληθυσμό, αφού ήδη πάνω από 4 εκατομμύρια πολίτες της έχουν διαφύγει σε γειτονικές χώρες.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Μάγκρεμπ, αλλά και στην Αφρική, όπου μπορεί να μην υπάρχει κομμουνισμός, αλλά υπάρχει πείνα.

Ως εκ τούτου οι θάλασσες έχουν γεμίσει από πρόσφυγες, με τις διάφορες ΜΚΟ και τους επαγγελματίες αλληλέγγυους να κάνουν πάρτυ, και να τρελαίνονται στο τάληρο…

Αν ξανάρθουν οι βάρβαροι…

Όταν οι βάρβαροι αποχωρούν νικημένοι, αυτοί που τους υπέστησαν, δεν πανηγυρίζουν, αλλά μετρούν τις πληγές που άφησαν. Ζώντας σε τοπίο λεηλατημένο. Από τα γραφεία, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, την κεντρική Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, το σώματα Ασφαλείας, το Στρατό και τα Πανεπιστήμια.

Όλα ισοπεδωμένα σαν να πέρασε φωτιά αόρατη και να τα κατέκαψε όλα. Από τις σημαίες, που απαγορεύεται να τις κρατάς, γιατί μπορεί να σε αποκαλέσουν όχι Έλληνα, αλλά ακροδεξιό φασίστα και όλη σου τη ζωή να τρέχεις, μέχρι και τις εισόδους των Πανεπιστημίων, που μοιάζουν με άντρα ακολασίας και χαμαιτυπεία…