«Πρώτη Φορά Δεξιά»…

Επειτα από τέσσερα και πλέον χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας χάνει και την κυβέρνηση, χάνει και την εξουσία.

Μέσα σε όλα τα άλλα, έχει κατορθώσει κάτι πρωτοφανές. Απάλλαξε πολλούς αριστερούς «ράτσας» από σύνδρομα και συμπλέγματα δεκαετιών και τους έστειλε στην πολιτική αγκαλιά του Μητσοτάκη. Μπορεί αυτή και να είναι η προσφορά του στην Ιστορία…

Πέρασαν τέσσερα και πλέον χρόνια από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας, η παρέα του και οι οπαδοί τους πανηγύριζαν για την «πρώτη φορά Αριστερά».

Το να θυμηθεί κανείς όλα τους κατορθώματα όλα αυτά τα χρόνια είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Το να τα ξεχάσει είναι αδύνατο και θα είναι και λάθος…

Μουδιασμένη νίκη…

Σχεδόν πέντε χρόνια τώρα ο Σύριζα (παρέα με τους ΑνΕλ) κατέστρεφαν συστηματικά τη χώρα.

Όλο αυτό το διάστημα ζήσαμε ένα τσίρκο του παραλόγου, ένα πραγματικό freak show, με διάφορα φρούτα που κανονικά ούτε για γιδοβοσκούς δεν θα τους προσλάμβανε κανείς να νομοθετούν.

Και άντε ο πολύς κόσμος μάσησε από τις υποσχέσεις του Αλέξη για σκίσιμο μνημονίων, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, κλπ.

Και άντε μετά το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο ο Αλέξης ας πούμε ότι έβαλε μυαλό και έγινε πιο μνημονιακός κι από τον Άδωνι, και πιο μερκελικός κι από τον Σόιμπλε…

Ναι, αλλά σήμερα;

Πως εξηγείται αυτό το 31 και κάτι τοις εκατό που άρπαξε ο Αλέξης και το τσούρμο των απατεώνων του;

Η ιστορική μάχη του αεροδρομίου John F. Kennedy…

Πριν από λίγες μέρες η μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη, η Αμερική, γιόρτασε όπως κάθε 4^η Ιουλίου, την επέτειο της ανεξαρτησίας της.

Και επειδή εμείς εδώ ήμασταν φουλ απασχολημένοι με τα των εκλογών, αλλά και με τα μπάνια μας, δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία σε κάτι που άλλες φορές θα γίνονταν viral στα σόσιαλ μύδια.

Αναφέρομαι στον Βελόπουλο των ΗΠΑ, εκείνον τον κοκορόμυαλο με το μαλλί αλά Παπαχριστόπουλου, τον πρόεδρο ντε… τον Ντόναλντ.

Που μάλλον συναγωνίζεται σε αμορφωσιά τον δικό μας Αλέξη, και σε ιστορικές γνώσεις τον ιστορικό(!) Βελόπουλο που λέγαμε, ο οποίος εκτός του ότι αγνοεί ότι η ιστορία ως επιστήμη δεν παραδέχεται την ύπαρξη του Ιησού, και γι’ αυτό εμπορεύεται χειρόγραφες επιστολές του (στα γαλλικά παρακαλώ), αλλά είχε πει πρόσφατα και το αμίμητο πως η Γερμανία δεν διέθετε πολεμικό ναυτικό στους δυο παγκοσμίους πολέμους.

Μιλάμε για επιστήμονα, όχι αστεία… για φτυχιούχο…

Σήμερα σύντροφε, δεν θα έρθει η Μερσεντές…

Ναι σύντροφε υπουργέ, δυστυχώς σήμερα το πρωί, το αμάξι με τον οδηγό δεν θα σε περιμένει έξω απ’ το σπίτι σου για να σε πάει στο υπουργείο. Πήγε, λέει, να πάρει άλλον.

Ο αφέντης-λαός (τι ωραία αριστερή φράση, ε;) σε ξωπέταξε από την θέση για την οποίαν τόσο καμάρωνες (κι ας έκανες τάχατες τον υπεράνω καρέκλας) αποφαινόμενος τελεσιδίκως πως είσαι άχρηστος.

Και για σένα σύντροφε γενικέ γραμματέα του υπουργείου, η ιδιαιτέρα σου δεν έχει σημειώσει κανένα ραντεβού σήμερα στο γραφείο σου. Ποιο γραφείο σου δηλαδή, που το έπιπλο άδειασε απ’ τα χαρτιά σου, καθαρίστηκε, γυαλίστηκε και περιμένει έναν καινούριο που εκλέχτηκε χθες.

Ομολογώ πως την λυπήθηκα λιγάκι την ιδιαιτέρα σου, μαζεύει και τα δικά της πραγματάκια η συφοριασμένη, ψιλοδακρυσμένη είναι και τρέχει η μάσκαρα από τα ναζιάρικα ματάκια της…

Καληνύχτα ψεύτη…

Ως ο πρωθυπουργός που διέψευσε περισσότερο από όλους τους άλλους τις προσδοκίες των πολιτών που τον πίστεψαν και τον ψήφισαν, κινδυνεύει να «μείνει στην ιστορία» ο Αλέξης Τσίπρας.

Οι υποσχέσεις του, που πριν από τέσσερα χρόνια έπεισαν την πλειοψηφία των Ελλήνων να τον εμπιστευτεί με την πρωθυπουργία της χώρας, καταρρίφθηκαν κάνοντας τον μεγαλύτερο θόρυβο.

Οι «κωλοτούμπες» του έγιναν μέχρι και... διεθνής όρος για την περιγραφή περιπτώσεων πολιτικών που έκαναν στροφή 180 μοιρών στα πιστεύω και τις θέσεις τους, ώστε να παραμείνουν στην εξουσία.

Save Me...

Aimee Mann

Να μην ξεχάσουμε ποτέ!

Να μην ξεχάσουμε ποτέ! Το αποκορύφωμα της εθνικής παράκρουσης και όσα έζησε η χώρα

Ακριβώς τέσσερα χρόνια πριν ο σύντροφος Αλέκσης μαζί με τον Σώρρα των αστών, τον Γιάνη τον Βαρουφάκη, αποφάσισαν πως η χώρα είναι πολύ πιο ασήμαντη από την περιέργεια, τις εμμονές και την ανάγκη για εξουσία και αποφάσισαν να την πετάξουν από τον 10ο όροφο για να δούν αν μπορεί να πετάξει.

Κάποιοι χρησιμοποιούν τη φράση «την έπαιξαν στα ζάρια», αλλά αυτή η φράση είναι μάλλον ατυχής καθώς στα ζάρια έχεις κάποιες πιθανότητες επιτυχίας.

Έτσι κι αλλιώς, ο σύντροφος Αλέκσης και ο νάρκισσος Γιάνης δεν έδιναν δεκάρα για τη χώρα…

Γελώντας με τον θάνατο των άλλων…

Ηταν ο Τσίπρας που αγαπήσαμε. Τέλος πάντων ο Τσίπρας που αγάπησε ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος.

Ευδιάθετος, άμεσος, με μισοσηκωμένα τα μανίκια ενός λευκού πουκάμισου που ζορίζει τα κουμπιά στην κοιλιά, με το τσιτωμένο μπλε παντελόνι που σηκώνεται και αποκαλύπτει τις κάλτσες, με δυο καρέκλες και ένα τραπεζάκι μπροστά στο τζάκι του Μαξίμου –σε άλλες περιπτώσεις θα ανακοίνωνε επιδόματα.

Αλλά δεν ήταν αυτή η περίπτωση.

Η συνέντευξη στον Αντώνη Σρόιτερ ήταν για να δείξει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως ο άνθρωπος του λαού μέσα στο πρωθυπουργικό Μέγαρο.

Να περιγράψει πώς ντύνεται το πρωί, να πει ότι πηγαίνει αυτός τα παιδιά σχολείο και να αναλογιστεί από πότε έχει να πάει σουπερμάρκετ να ψωνίσει καλούδια για να μαγειρέψει η κυρά Μπέτυ τις σπεσιαλιτέ της…

Όλα όσα μας έμαθε ο Αλέξης τα τελευταία 5 χρόνια…

φεύγει αλλά τα πολύτιμα μαθήματα που μας έδωσε θα μας συντροφεύουν για πάντα. Προφανώς τα έδωσε εν αγνοία του αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει για όλους εμάς που ωφεληθήκαμε από αυτά.

Για όλους εμάς που είτε μάθαμε, είτε επιβεβαιώσαμε ότι

- Το μόνο προσόν που χρειάζεται για να γίνεις πρωθυπουργός είναι να είσαι αδίστακτος και να μη φοβάσαι να οδηγήσεις εκατομμύρια ανθρώπους στον γκρεμό, αν αυτό εξυπηρετεί τον πόθο σου για εξουσία. 

Η μόρφωση, η καλλιέργεια, η αντίληψη των συσχετισμών στην Ευρώπη και τον κόσμο, οι ξένες γλώσσες, οι βασικές γνώσεις γεωγραφίας, οι γνώσεις γενικότερα, η σοβαρότητα, η συνέπεια, η αποδοχή της ευθύνης, η ειλικρίνεια, η εργατικότητα, η αποτελεσματικότητα και όλα αυτά που θεωρούμε προτερήματα για την επιτυχία, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου απαραίτητα και η έλλειψή τους δεν επηρεάζει την πολιτική ανέλιξη…

Πως θα προλάβουμε τον εφιάλτη… ψηφίζοντας Αλέξη!

Σήμερα το πρωί ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα.

Και όχι μόνο κάθιδρος, αλλά  και ανήσυχος.

Όλο το βράδυ υπέφερα.

Μια από αέρια, και μια από ένα όνειρο, ή μάλλον εφιάλτη, που είδα.

Τι είδα ο καψερός;

Έγιναν, λέει, οι εκλογές, και βγήκε πρώτη η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου, που άρχισε να κυβερνά με δεκανίκι το κόμμα του… Λαφαζάνη!

Και μετά από τους πρώτους ενθουσιασμούς, με κάτι σιτεμένες γεροντοκόρες πρώην Δαπίτισες, και κάτι λιμοκοντόρους παλιούς Ονεδίτες να χορεύουν σέικ στο Σύνταγμα, μετά από κοινές εμφανίσεις και αγκαλιές του Κυριάκου με τον Λαφαζάνη, άρχισαν τα πραγματικά όργανα.

Άρχισε δηλαδή η πολιτική μας δουλεία, και η οικονομική μας δολοφονία.

Άρχισε η κατρακύλα…