Το μαύρο φίδι που καραδοκεί...

Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα είναι σε πόλεμο.
Οι μάχες δεν διεξάγονται σε βουνά και σε λαγκάδια, αλλά σε γραφεία και αίθουσες συσκέψεων. Και οι μαχητές δεν φοράνε φυσεκλίκια αλλά ακριβά κοστούμια.

Και εκτός από τον ορατό αντίπαλο, που είναι η τρόικα, ως κλασικοί Έλληνες, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τους διάφορους πεμπτοφαλαγγίτες και προβοκάτορες, που δρουν στα μετόπισθεν.
 

Καθημερινά ακούω στο περίγυρό μου, και διαβάζω στα ΜΜΕ, πως η κυβέρνηση μας πουλάει πανταχόθεν, και ετοιμάζει την εξαθλίωσή μας.
Και αν αυτά τα έλεγαν οι δυστυχισμένοι, θα είχαν μια κάποια αξία. Περιέργως όμως, τα λένε οι «ριγμένοι», και όλοι αυτοί που βλέπουν να χάνεται ο «μπουλκουμές» μέσα απ τα χέρια τους. Μιλάω για καλοζωισμένους εργολάβους, ελεύθερους επαγγελματίες, κλειστές συντεχνίες, και λοιπούς διαπλεκόμενους φοροφυγάδες.
Είναι αλήθεια πως η κοινωνία βράζει, η ανεργία ξεπέρασε τα κόκκινα, η ύφεση γιγαντώνεται, τα λουκέτα πάνε σύννεφο, και σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί.
Μέσα σ αυτό το κλίμα, ευδοκιμεί η ηττοπάθεια, η συνωμοσιολογία, η «δολιοφθορά», και κάθε είδους «άνθος του κακού».
Άλλοι ονειρεύονται την χρεοκοπία μας για να κερδίσουν οικονομικά, άλλοι για να περάσουν μπροστά πολιτικά, και άλλοι για να στρέψουν την χώρα σε άλλου είδους πολιτικές, που έχουν ηττηθεί πριν από 60 χρόνια, και που στο μόνο που μπορούν να καταλήξουν είναι σε επικίνδυνες ατραπούς.
Άλλοι πάλι, σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα, συνεχίζουν το μικροπολιτικό παιχνίδι που έμαθαν να παίζουν από μικροί, όντας τρόφιμοι κομματικών και συνδικαλιστικών σωλήνων. Μιλάω για το παιχνίδι του πριονίσματος του κλαδιού στο οποίο κρατιόμαστε, για μικροπρεπή και ιδιοτελή συμφέροντα, και από κει και πέρα στάχτη και μπούρμπερι.
Είναι αλήθεια, πως αντιμέτωπη με όλα αυτά, η κυβέρνηση αποδεικνύεται ολίγη.
Και είναι φυσικό, αφού δεν κυβερνά ο πραγματικός Σαμαράς, αλλά ένας άλλος, που δυστυχώς έχει να δώσει λόγο για το κάθε τι στον Μπένυ τον μεγαλοπρεπή, και στον κυρ Φώτη του 4%.
Χώρια στην συνεχή και διαρκή απειλή της άρνησης για την άρνηση που προβάλλουν από κοινού οι «αλαφιασμένοι» του Καμένου, και οι «αιθεροβάμονες» του ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα, έχει μαλλιάσει το χέρι μου να γράφει, πως στις παρούσες συνθήκες όπως έχουν διαμορφωθεί, και ο Ιησούς ο ίδιος να ήταν πρωθυπουργός, θα τα έβρισκε σκούρα.
Ωραία είναι να βρισκόμαστε στο καφενείο ή στο ουζερί, και να λύνουμε σε χρόνο ντε τε τα παγκόσμια προβλήματα.
Στην ηλεκτρική καρέκλα του πρωθυπουργού, όμως, όλα αλλάζουν.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν, προκειμένου να επιβιώσουμε ως χώρα, και παράλληλα να έχουμε μια ελπίδα για ανάκαμψη;
Δυστυχώς, όπως σχεδόν κάθε δραστικό φάρμακο, έτσι κι αυτό που προτείνω, έχει πικρή γεύση. Και θα πρέπει να το ανεχτούμε, αν θέλουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα, δηλαδή την εγχείριση χωρίς αναισθητικό…
Πίστωση χρόνου στην παρούσα κυβέρνηση , και σφίξιμο των δοντιών.
Τίποτα άλλο.
Οι διαδηλώσεις, οι οδομαχίες, οι απεργίες, τα σαμποτάζ, οι συγκρούσεις, οι μολότοφ, κλπ κλπ το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι η επιτάχυνση της χρεοκοπίας μας.
Και ποιος θα κερδίσει από κάτι τέτοιο;
Σίγουρα όχι αυτοί που νομίζουν ότι δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν. Σίγουρα όχι οι άνεργοι, οι χειμαζόμενοι, και οι λοιποί εξαθλιωμένοι.
Αυτοί είναι που θα πληγούν περισσότερο σε καθεστώς δραχμής, και σε αλβανικού τύπου οικονομικό αποκλεισμό της χώρας.
Όμως αυτούς χρησιμοποιεί το «σκοτεινό σύστημα» ως εφαλτήριο για την πραγματοποίηση του δικού του σκοπού, που κάθε άλλο παρά αυτούς έχει στο μυαλό του να βοηθήσει.
Να μη γελιόμαστε. Η ιστορία προσφέρει όλα τα κλειδιά, αρκεί να διαβάζεται με αντικειμενικότητα και με ανοιχτό μυαλό.
Και η σημερινή φάση που περνάμε είναι κατά πολύ αντίστοιχη με άλλες περιόδους, που έχουν περιγραφεί και μελετηθεί αναλυτικά.
Και το συμπέρασμα είναι, πως όταν κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια, όταν επικρατεί η δυστυχία, τότε είναι που κερδίζουν τα άκρα, και τότε είναι που σπάει το κέλυφος, και που βγαίνει από μέσα του το … μαύρο φίδι.
Και άντε τότε να τρέχουμε να βρούμε αντιοφικό αντίδοτο…
Αυτό θέλουμε;
Μερικοί ίσως ναι, οι περισσότεροι (ευτυχώς) όχι.

Strange Attractor