Οι νέοι φασίστες της Ευρώπης.

Είναι λάθος να γελάμε με τους φασίστες. 

Ο Charlie Chaplin κορόιδεψε τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι στην ταινία του Ο Μεγάλος Δικτάτορας, αλλά ο ναζισμός κάθε άλλο παρά αστείος μας προέκυψε. Σήμερα μάλιστα, όσο ευφυής και αν ήταν στην εποχή της η ταινία του Chaplin, η παρακολούθησή της προκαλεί αμηχανία, αν όχι ντροπή.

 Έτσι, όταν ένα κόμμα που ονομάζεται Χρυσή Αυγή, και που χρησιμοποιεί ως σήμα του κάτι που μοιάζει με σβάστικα, και αρχίζει να προβάλλει αντιρρήσεις για το ολοκαύτωμα, και να επιτίθεται σε μετανάστες, δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς.

Βέβαια, το κόμμα αυτό είναι ελληνικό και όχι γερμανικό.

Και βέβαια, ο ηγέτης του κ. Μιχαλολιάκος, έχει τόση γοητεία και χαρισματικότητα, όση έχει και ένα βαρέλι με σάπιες ελιές.

Αν όμως γίνονταν αύριο εκλογές, οι τύποι αυτοί θα κέρδιζαν την τρίτη θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Η ελληνική αυτή περίπτωση είναι ακραία. Αλλά αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι, και οικονομικά, η Ελλάδα αποτελεί ακραία περίπτωση.

Για φέτος, η ελληνική οικονομία προβλέπεται να συρρικνωθεί κατά 7%.

Η ανεργία βρίσκεται στο 23%, και αυτή των νέων στο εξωφρενικό 54%.

Υπ αυτές τις συνθήκες, θα αποτελούσε έκπληξη αν οι πολίτες συνέχιζαν να στηρίζουν τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς.

Σε κάθε οικονομική κρίση, η σίγουρη αντίδραση είναι πάντα ο λαϊκισμός.

Στην Αμερική τον βλέπουμε σε δυο εκδοχές: Τον δεξιό λαϊκισμό του Tea Party, και τον αριστερό του κινήματος Occupy.

Στην Ευρώπη όμως, ο λαϊκισμός είναι πολύ πιο τοξικός.

Οι εθνικιστικές αντιδράσεις στην κρίση της ευρωζώνης ήταν εύκολα προβλέψιμες. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι μόνο ξενοφοβική, αλλά και ευρωφοβική.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ολλανδία, όπου ο Geert Wilders ξεκίνησε με επιθέσεις εναντίον των Μουσουλμάνων μεταναστών, και του ίδιου του Ισλάμ, αλλά πρόσφατα προχώρησε και σε επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης.

Σε αυτή την στρατηγική, πρωτοπόροι ήταν οι Φιλανδοί με το κόμμα των «Πραγματικών Φιλανδών», ο ηγέτης του οποίου Timo Soini, κατάφερε να αναγκάσει την κυβέρνηση της χώρας να πάρει μια σκληρή θέση απέναντι στις διασώσεις κρατών όπως η Ελλάδα.

Ο λαϊκισμός του Βορρά τροφοδοτεί, και τροφοδοτείται, από τον λαϊκισμό του Νότου.

Υπάρχουν πολλά στοιχεία αυτού του νέου (κρυπτο)φασιστικού κύματος, που δεν μπορούμε να τα πάρουμε στα σοβαρά.

Είναι δυνατόν το 13% των Ιταλών να θέλουν να βάλουν στη θέση του Mario Monti, που έσωσε την χώρα από την οικονομική καταστροφή, τον κωμικό αντιευρωπαϊστή Beppe Grillo;

Είναι δυνατόν, η Λέγκα του Βορρά να θέλει να διαλύσει την Ιταλία, και να φτιάξει ένα νέο κράτος μπανανία ή κράτος μπολονέζε;

Οι συζητήσεις περί ανεξαρτητοποίησης της ισπανικής Καταλονίας, μήπως είναι μια μπλόφα της Βαρκελώνης;

Στις τελευταίες εκλογές της Γαλλίας, σχεδόν ο ένας στους πέντε ψηφοφόρους στήριξε το κόμμα της Marine Le Pen. Η ίδια έχει χαρακτηρίσει την ΕΕ ως «απολυταρχικό μόρφωμα, και ως μια ευρωπαϊκή σοβιετική ένωση».

Παράλληλα κατήγγειλε το περσινό δημοσιονομικό σύμφωνο, ως ένα σχέδιο που έχει σκοπό να πλήξει την δημοκρατία, την οικονομία, και πως απλά σκοπεύει στην επικράτηση της γερμανικής τάξης πραγμάτων.

Κάποιοι σοφοί είχαν προειδοποιήσει από παλιά, ότι αν η Ευρώπη προχωρήσει σε νομισματική ένωση, χωρίς δημοσιονομική ένωση, αυτό θα οδηγούσε σε οικονομική κρίση και συγκρούσεις. Είχαν δίκιο.

Πέρσι, σε ομιλία του, ο Ιταλός πρωθυπουργός είπε μεταξύ άλλων «δεν ανησυχώ για τις διαφωνίες μεταξύ των κυβερνήσεων, αλλά φοβάμαι για τις διαφορές και το μίσος μεταξύ  των λαών». Σήμερα, αυτό το μίσος θεριεύει.

Υπάρχει όμως μια μικρή νότα αισιοδοξίας.

Ο φασισμός είναι για τους νέους.

Νέοι που παρελαύνουν, δέρνουν αντιπάλους, και χαιρετούν ο ένας τον άλλο ρωμαϊκά. Αυτά όμως είναι δύσκολο να τα υιοθετήσει κάποιος που είναι άνω των 30 ετών.  Και το ευχάριστο είναι πως η Ευρώπη έχει περάσει τα 30.

Για να είμαστε πιο ακριβείς, σχεδόν το ¼ (23%) του πληθυσμού της Ελλάδας είναι άνω των 65 χρόνων.

Στην Ιταλία, το ποσοστό αυτό είναι υψηλότερο.

Στην Ισπανία, οι άνω των 50 ακόμη θυμούνται πολύ καλά τι εστί φασισμός.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η νέα δεξιά δεν τα πάει καλά με τις ψηφοφορίες, αλλά με τις δημοσκοπήσεις.

Το ολλανδικό «Κόμμα της Ελευθερίας» έχασε το 1/3 των εδρών του στις τελευταίες εκλογές.

Πιο πριν, ο Timo Soini προσπάθησε ανεπιτυχώς να γίνει πρόεδρος στη Φιλανδία.

Η Marine Le Pen μάλιστα, δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε μια έδρα για τον εαυτό της στη γαλλική Εθνική Συνέλευση.

Οι μελανοχίτωνες ήταν κακοί, και οι φαιοχίτωνες χειρότεροι.

Ο φασισμός δεν ήταν, ούτε είναι αστείος.

Όσο όμως περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο τον φοβόμαστε. 

The Daily Beast

Απόδοση: S.A.