Έρχεται η Μέρκελ!

Αλλά μάλλον δεν θα είναι ήσυχα τα πράγματα στον ερχομό της. Πολλοί πολίτες θα θελήσουν να διαμαρτυρηθούν απέναντι στην πρωθυπουργό που φαίνεται να έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη  δραματική κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός...

Από την άλλη, ο Αντώνης Σαμαράς σε ομιλία του για τη συμπλήρωση 125 ετών από την πρώτη έκδοση της International Ηerald Tribune στο Παρίσι τόνισε ότι δικά μας λάθη και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας έφερε τη χώρα μας στο χείλος του γκρεμού.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Για το ότι γινόμαστε μάρτυρες της διάλυσης της ελληνικής κοινωνικής οικονομίας φταίει το αμαρτωλό παρελθόν, το κακοσχεδιασμένο κοινό νόμισμα, ή η απροθυμία της Γερμανίας να συμβάλει σε μια λύση;

Νομίζω ότι η κάκιστη αρχιτεκτονική του ευρώ, που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον σεισμό του 2008, και η γερμανική στάση, μας οδηγούν τώρα στο χείλος του γκρεμού.

Σκεφτείτε το εξής: Καλά εμείς είχαμε τα κακά μας, τα χάλια μας αν θέλετε, και παθαίνουμε ότι παθαίνουμε, ποιο ήταν το έγκλημα της Ισπανίας που ήταν πιο πλεονασματική και από τη Γερμανία, και όμως τώρα περνάει τα ίδια ακριβώς με μας;

Η αλήθεια είναι ότι η ένωση του ευρώ έτσι πρόχειρα που στήθηκε μόνο πάνω στην νομισματική ένωση, και δεν πάτησε πάνω σε δημοσιονομική ένωση, δεν προέβλεπε τίποτα για τις περιόδους κρίσης.

Πριν το ευρώ η κάθε χώρα μπορούσε να καταφύγει στο μοναδικό όπλο άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής που διέθετε: την υποτίμηση του νομίσματος. Η συνέπεια ήταν να δυσκολεύουν οι εισαγωγές ξένων προϊόντων, να γίνονται στο εξωτερικό πιο ανταγωνιστικά τα εθνικά προϊόντα , γιατί έπεφτε η τιμή τους, και το κυριότερο: τα επιτόκια δανεισμού να κυμαίνονταν πάντα σε λογικά επίπεδα.

Μετά το ευρώ, επειδή ακριβώς δεν είχε προβλεφτεί μια μορφή κοινοποίησης του ευρωπαϊκού χρέους με κάποιο ευρωομόλογο που θα εξασφάλιζε χαμηλότοκο δανεισμό σε όλες τις χώρες, όταν μερικές απ'αυτές  πιάστηκαν στη φάκα της κρίσης χρέους και της ύφεσης, είδαν τα επιτόκια δανεισμού τους από τις αγορές να εκτοξεύονται σε απαγορευτικά για κράτος επίπεδα.

Τότε, για να εξασφαλίσουν χαμηλότοκο δανεισμό αναγκάστηκαν σε προσφυγή στο ΔΝΤ ή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, που όμως απαιτούσε την επιβολή μέτρων λιτότητας. Λιτότητα η οποία ήταν ολοφάνερο ότι θα αποτύχει επειδή συρρίκνωνε το ΑΕΠ  μέσα από το οποίο έπρεπε να βρεθούν με την φορολόγηση του οι πόροι για να ξεπληρωθούν τα δάνεια.

Η Γερμανία από την ευρωζώνη ωφελήθηκε τα μέγιστα.

Αύξησε κατακόρυφα τις εξαγωγές της εντός ευρωζώνης, μιας που τα γερμανικά προϊόντα έγιναν πιο προσιτά λόγω του κοινού νομίσματος στις υπόλοιπες χώρες . 

Άλλες όμως χώρες, χάνοντας το ατού του φτηνού εθνικού νομίσματος είδαν την παραγωγή τους να μειώνεται.  
Έτσι φτάσαμε στο σημείο η πρώτη εξαγωγική χώρα της ευρωζώνης σε ζάχαρη να είναι η Γερμανία. Κάτι που δεν θα γινόταν με τίποτα αν υπήρχε δραχμή, πεσέτα, και λιρέτα.
Το εμπορικό της ισοζύγιο ακολούθησε την αύξηση των πλεονασμάτων της.
Κανονικά μετά από τέτοια δυναμοποίηση της οικονομίας της, που επηρέαζε όλη την ευρωζώνη, το ευρώ έπρεπε να ανατιμηθεί σε σχέση με το δολάριο. Με συνέπεια να χάσει  το ανατιμημένο ευρώ   πολλές εξαγωγές σε τρίτες χώρες. Όμως το ευρώ που είναι αποτέλεσμα συνομάδωσης πολλών ευρωπαϊκών νομισμάτων δεν ανατιμήθηκε πολύ. Γιατί τα πλεονάσματα της Γερμανίας ήταν τα ελλείμματα των άλλων χωρών της ευρωζώνης.

Δηλαδή με το ευρώ οι Γερμανοί είχαν διπλό όφελος:

Είδαν μια μεγάλη αύξηση της ζήτησης των προϊόντων τους εντός της ευρωζώνης.

Αν πετύχαιναν τέτοια αύξηση με το μάρκο θα αντιμετώπιζαν ραγδαία ανατίμηση του που θα δυσκόλευε τις εξαγωγές τους σε τρίτες χώρες. Όμως το ευρώ δεν μπορούσε να ανατιμηθεί πολύ γιατί παρά την ανέλιξη της γερμανικής οικονομίας οι φθίνουσες οικονομίες άλλων χωρών το κρατούσαν σε ανταγωνιστικά επίπεδα.

Όμως παρά τα μεγάλα οφέλη της από το ευρώ, από το 2008 και μετά, η Γερμανία διαπράττει εγκλήματα τα οποία θα οδηγήσουν σύντομα στην διάλυση του.

1) Αντί να επιβάλει  από την αρχή επεκτατικές νομισματικές πολιτικές (μείωση επιτοκίων, παροχή ρευστότητας, ποσοτική χαλάρωση) και επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές (μείωση φορολογίας, δημόσιες επενδύσεις σε όλη την ευρωζώνη), πολιτικές που έπρεπε να χρηματοδοτήσει η ίδια επειδή έχει τους πόρους, επέβαλε περιοριστικές πολιτικές λιτότητας που διόγκωσαν τα προβλήματα των χωρών στις οποίες εφαρμόστηκαν.

2) Αποφεύγει την έκδοση μη τοξικού  ευρωομολόγου με εγγύηση ΕΚΤ  που θα ανακούφιζε τις προβληματικές χώρες από την υπογραφή μνημονίων για να έχουν φτηνό δανεισμό.

Δεν το κάνει επειδή θα αναγκαζόταν σε αυτή την περίπτωση να δανείζεται λίγο ακριβότερα. Η κοινοποίηση του ευρωπαϊκού χρέους με το ευρωομόλογο θα όριζε κοινή μοίρα για τους ευρωπαϊκούς λαούς, γιατί μετά καμιά χώρα δεν θα μπορούσε να αποχωρήσει από την ευρωζώνη λόγω του ότι θα ήταν αδύνατο να υπολογιστεί το πόσο ακριβώς χρωστάει.

3) Παρόλο που αρχικά φάνηκε να συμφωνεί, κατήργησε ουσιαστικά την συμφωνία της περασμένης άνοιξης για μεταβίβαση των τραπεζικών χρεών από τα κράτη στην ΕΚΤ. Γιατί αυτό προϋποθέτει διεξοδικό έλεγχο σε όλες τις τράπεζες που θα αποκάλυπτε την χρεοκοπία των γερμανικών τραπεζών (χρεοκοπία που συνέβη μετά το κραχ του 2008, και που τις βρήκε γεμάτες με τοξικά παράγωγα που δεν είχαν καμιά αξία).

Λόγω της γερμανικής στάσης το ευρώ έχει γίνει μια οικονομική φυλακή μέσα στην οποία τα υψηλά επιτόκια  παγιδεύουν τη μια μετά την άλλη τις χώρες στους αδιέξοδους μηχανισμούς στήριξης.

Το όλο πράγμα θα ανατιναχθεί σύντομα. Με ολέθριες συνέπειες για την Ευρώπη μηδενός εξαιρουμένου.

Μεγάλος χαμένος θα είναι και η Γερμανία, αφού  το νέο νόμισμα που θα εκδώσει  θα ανατιμηθεί σε σχέση με το δολάριο , οι εξαγωγές της θα μειωθούν, και η ανεργία της θα τριπλασιαστεί.

Δεν θα με παραξενέψει καθόλου, αν τελικά γίνουν τα παραπάνω, να ξαναστηθεί το δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Με κατηγορούμενους τους: Μέρκελ, Σόιμπλε, Ρέσλερ,  Βάιντμαν, Άκερμαν και πολλούς κολλητούς τους για τη χαοδίνη στην οποία θα έχει πέσει η Ευρώπη.

Μόνο που οι κατήγοροι δεν θα είναι αυτή τη φορά οι σύμμαχοι.

Θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί πολίτες, αγανακτισμένοι με την  οικτρή κατάληξη που τους επιφύλαξε η ανοησία της πολιτικής τους ηγεσίας.

Limitanei