Οι αυτόχειρες της Ισπανίας.

Η Ισπανίδα Vima Margarita Mejía δεν μπορεί να σταματήσει το κλάμα.

Αισθάνεται αδύναμη, παίρνει βαθιές αναπνοές, και μιλάει ψιθυριστά.

 

Περιμένει, από μέρα σε μέρα, να έρθει η αστυνομία, και να την βγάλει δια της βίας από το σπίτι της, στο οποίο ζει με τον αδελφό της και τα δυο της παιδιά, εδώ και 20 χρόνια.

Η τράπεζα έβγαλε το σπίτι σε πλειστηριασμό πριν από μερικές ημέρες, και αυτό παρά το γεγονός ότι η ίδια είναι καρκινοπαθής, ο ένας γιος της έκανε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς, και η Mejía έκανε και μια  αποτυχημένη προσπάθεια αυτοκτονίας!

Προς το παρόν συνεχίζει να ζει παράνομα στο σπίτι, και το φάντασμα της ζωής ως άστεγης την κυνηγάει νυχθημερόν.

«Ικέτευσα, και παρακάλεσα, αλλά η τράπεζα ήταν ανένδοτη. Μου είπαν ότι παριστάνω την καρκινοπαθή. Δεν έχω που να πάω να μείνω, και δεν έχω καθόλου χρήματα, αφού όλα πηγαίνουν στους γιατρούς», λέει η  Mejía, που κατάγεται από τον Ισημερινό.

Η περίπτωσή της, όπως και δεκάδες παρόμοιες, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους καλομαθημένους ως σήμερα Ισπανούς.

Οι εξώσεις, και οι αυτοκτονίες λόγω της εξαθλίωσης αποτελούν πλέον το σύμβολο της λιτότητας που σφίγγει την Ισπανία, με τον λαό να συσπειρώνεται απέναντι στην όλο και πιο σφιχτή οικονομική θηλιά γύρω από τον λαιμό του.

Μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα, τουλάχιστον πέντε άνθρωποι που ανέμεναν την έξωση από τα σπίτια τους, αυτοκτόνησαν.

Το σοκ που προκλήθηκε ήταν αναμενόμενο. Εδώ και δέκα χρόνια, η Ισπανία περηφανεύονταν για την οικονομική της επιτυχία και ανάπτυξη, με μια έκρηξη σε παγκόσμιο επίπεδο των επιχειρήσεών της στους τομείς των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, και των  τραπεζών.

Οι περισσότεροι Ισπανοί είχαν απασχόληση, και μάλιστα ενθαρρύνονταν η μετανάστευση από την Λατινική Αμερική και την Ευρώπη, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες για θέσεις εργασίας, ειδικά στις κατασκευές.

Πολλοί Ισπανοί αγόρασαν ένα, και δυο, ακόμη και τρία σπίτια, ενώ όλοι είχαν απεριόριστη πίστωση, με χαμηλά επιτόκια, συνοδευόμενη πάντα από σκληρούς όρους.

Από τότε όμως που ξέσπασε η κρίση, και η φούσκα των κατασκευών έσκασε, η κατάρρευση που επήλθε ήταν άνευ προηγουμένου.

Το άλλοτε περήφανο κοινωνικό κράτος διαλύεται καθημερινά, με την κυβέρνηση να επιβάλλει συνεχείς περικοπές, αυξήσεις φόρων, και όλα αυτά εν μέσω της μεγαλύτερης ύφεσης όλων των εποχών.

Σήμερα, η Ισπανία αντιμετωπίζει μια ανεργία της τάξης του 25%, γενική φτώχεια, μαζική μετανάστευση, και ελάχιστες ελπίδες για ανάκαμψη. Μάλιστα, οι οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν περαιτέρω οικονομική συρρίκνωση για το 2013, και ίσως μετά μια κάποια μετριοπαθή ανάπτυξη.

Το κύμα αυτοκτονιών προκαλεί λαϊκές αντιδράσεις απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές, που οδήγησαν σε εξώσεις, ανεργία, δυστυχία, και πτώση στα επίπεδα της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης.

Οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν το γιατί οι φόροι τους, μαζί με τον πόνο τους, χρησιμοποιούνται για την διάσωση του τραπεζικού συστήματος, την ώρα που οι συμπολίτες τους αναγκάζονται να ζουν στον δρόμο.

Η πολιτική ανυπακοή όλο και αυξάνεται, με την κυβέρνηση να ανησυχεί.

Χιλιάδες διαδηλώνουν στους δρόμους, ενώ τα δικαστήρια της χώρας συνεχώς αρνούνται να επικυρώσουν διαταγές έξωσης.

Το ίδιο και αρκετοί αστυνομικοί, για λόγους συνειδησιακούς.

Η παραθαλάσσια πόλη Vigo, με μεγάλο λιμάνι, απείλησε να αποσύρει όλο το δημόσιο χρήμα από τις τράπεζες που προχωρούν σε κατασχέσεις σπιτιών.

Όπως λέει ο καθηγητής κοινωνιολογίας Fermín Bouza, και ειδικός στα λαϊκά κινήματα, «οι μεταρρυθμίσεις θα είναι κάτι το πολύ δύσκολο. Οι εξώσεις είναι μια ακόμη οδυνηρή συνέπεια της αυξανόμενης πολιτικής λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη… Σήμερα, έχουμε συντηρητική κυβέρνηση, αλλά ακόμη κι αν είχαμε προοδευτική, δεν θα υπήρχε διαφορά. Δεν έχουμε πολλές επιλογές στον ορίζοντα. Ο μόνος τρόπος διαφυγής είναι αν η Ισπανία δρούσε ταυτόχρονα με την υπόλοιπη Ευρώπη, με σκοπό την αλλαγή».

Και συνεχίζει λέγοντας πως η λαϊκή αγανάκτηση θα συνεχίσει να αυξάνεται. «Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη μετάβαση προς κάτι το διαφορετικό. Το ερώτημα είναι αν αυτό θα επέλθει χωρίς σοβαρές συνέπειες».

Ότι και να γίνει, και άσχετα αν οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αργά ή γρήγορα, οι πολιτικοί θα υποκύψουν στις λαϊκές πιέσεις και θα διακόψουν την λιτότητα για χάρη της ανάπτυξης, θα είναι πολύ αργά για ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους, όπως η Mejía.

S.A.

Christian Science Monitor