Η λατρεία των "μαϊντανών", και του απόλυτου τίποτα.

Ζούμε σε έναν κόσμο, που μετατρέπει κάποιους ανθρώπους σε άμεσες παγκόσμιες διασημότητες, για χάρη του μαζικού μάρκετινγκ, προσφέροντάς τους αμύθητα πλούτη, και δόξα.

Οι διασημότητες αυτές ζουν σε συνθήκες πολυτέλειας, που οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί ούτε να φανταστούν δεν μπορούν….

Το αποτέλεσμα όμως αυτής της διαδικασίας έχει και κάποιες σκοτεινές προεκτάσεις, όχι μόνο για αυτούς που ζουν στη χλιδή και στην ψευδαίσθηση της εφήμερης δόξας, αλλά και για όλους αυτούς που τους λατρεύουν, και για την όλη νοοτροπία που γεννιέται γύρω από αυτό το φαινόμενο της λατρείας των διασημοτήτων.

Η επιδίωξη της φήμης και του πλούτου, αποτελεί την βασική πίστη της εποχής μας.

Τα τηλεοπτικά προγράμματα τύπου X Factor και Pop Idol βασίζονται στο ψέμα ότι αυτό είναι που θέλουν οι μάζες. Οι μάζες που τρέχουν πίσω από διασημότητες της μίας ημέρας, που στην ουσία αποτελούν προϊόντα, τα οποία την μία μέρα δοξάζονται, και την επομένη περνούν στη λήθη. Πρόκειται για μια ψύχωση δομημένη πάνω στην εφήμερη μόδα, σε ένα κόσμο που κυριαρχούν τα τεχνητά είδωλα που κατασκευάζουν τα ΜΜΕ και οι πολυεθνικές.

Μπορεί η απόκτηση δόξας να είναι απελευθερωτική εμπειρία για κάποιους, που έτσι ξεφεύγουν από την φτώχεια και την ασημαντότητα, ο φετιχισμός όμως αυτός του πλούτου, και της επιθυμίας να γίνουν όλοι σελέμπριτυ, σε συνδυασμό με την λατρεία του ατομισμού, απειλεί την κοινωνία με διαίρεση.

Αυτού του είδους η κουλτούρα καταβροχθίζει την έννοια της κοινότητας, της αλληλεγγύης, και της συντροφικότητας, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να επιδιώκουν υλικό πλούτο και αυτοϊκανοποίηση, διαχωρίζοντας τους εαυτούς τους από το σύνολο.

Παράλληλα τροφοδοτεί την αλαζονεία, επιτρέποντας σε μερικούς να θεωρούν τους εαυτούς τους ξεχωριστούς και ανώτερους από την υπόλοιπη κοινωνία, παρακάμπτοντας τους κανόνες λογοδοσίας που αυτή έχει. Έτσι, ανοίγει ο δρόμος στην διαφθορά, και στο ψέμα, που είναι έννοιες συνυφασμένες με το χρήμα και την εξουσία.

Δεν χρειάστηκε να διαβάσετε πριν από μερικά χρόνια για έναν Ινδό σταρ του κινηματογράφου, που έπεσε με το αμάξι του πάνω σε κάποιους ανθρώπους που κοιμόντουσαν στο πεζοδρόμιο στο Μουμπάι, και ο οποίος δεν υπέστη καμία δίωξη, αφού ήταν διάσημος.

Ούτε χρειάστηκε να μάθετε για τις πολλές περιπτώσεις διασημοτήτων που γλιτώνουν, μπαινοβγαίνοντας στα δικαστήρια, από ποινές που για όλους τους υπόλοιπους θα ήταν εξοντωτικές.

Η διασημότητα φέρνει προνόμια, και η επίδρασή της είναι παντού, ειδικά στον σημερινό κόσμο της 24ωρης τηλεόρασης, με τα πολλά κανάλια, και των πανίσχυρων εταιριών δημοσίων σχέσεων, κουτσομπολίστικων εντύπων, και διάφορων κοινωνικών δικτύων άμεσης πρόσβασης.

Η επιδίωξη της διαφορετικότητας, της διασημότητας, του πλούτου, κλπ αποτελούν συστατικό ενός παιχνιδιού εξουσίας.

Ο Μισέλ Φουκό είχε πει ότι όσα θεωρούμε δεδομένα για εμάς και τον κόσμο, μπορεί να είναι ουδέτερα, αλλά θα πρέπει να ιδωθούν μέσα στα πλαίσια της εξουσίας.

Σήμερα, η φήμη και ο ατομισμός, έχουν γίνει αποδεκτά ως «η αλήθεια», ως η πραγματικότητα, και ως ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τον εαυτό τους, και αξιολογούν τους γύρω τους.

Οι ατελείωτες γυαλιστερές διαφημίσεις και τηλεοπτικές εκπομπές που ασχολούνται με την βρώμικη λατρεία του χρήματος, της δόξας και του ναρκισσισμού, απλά μεταφέρουν το μήνυμα ότι η πλεονεξία είναι καλή, και η διασημότητα αποτελεί την επιτομή της επιτυχίας, Ότι το άτομο είναι ο βασιλιάς!

Όλα αυτά βέβαια, βασίζονται στην ψευδαίσθηση του καταναλωτισμού. Και η επιτυχία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αποτυχία, κάτι που συμπεριλαμβάνεται στο όλο παιχνίδι.

Δηλαδή, αν δεν είσαι διάσημος και ξεχωριστός, είσαι αποτυχημένος. Αν δεν αγοράσεις αυτό το προϊόν, ή δεν φορέσεις εκείνο το ρούχο, δεν είσαι τίποτα.

Πρόκειται για μια κουλτούρα που στηρίζεται στις ανθρώπινες ανασφάλειες, και τις οποίες τα ΜΜΕ, τα πρακτορεία, και οι πολυεθνικές, χειραγωγούν κατά το δοκούν. Επανακαθορίζουν δηλαδή το πώς θα πρέπει να είναι οι άνθρωποι.

Και η ατομική φήμη (που επιδιώκεται και καλλιεργείται), ταιριάζει απόλυτα με την ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς, ενώ χρησιμεύει στην εύκολη χειραγώγηση ενός διαιρεμένου πληθυσμού, που όντας διαφοροποιημένος μεταξύ του δεν δείχνει καμιά διάθεση συλλογικής αντίστασης απέναντι στην καταστολή από πλευράς της «φιλελεύθερης δημοκρατίας».

Σε έναν κόσμο, όπου οι εκλεγμένες κυβερνήσεις έχουν απεμπολήσει τον ρόλο τους ως αναδιανομείς του πλούτου στους πληθυσμούς τους, έχουμε φτάσει σε σημείο όπου ο καθένας νοιάζεται μόνο για «την πάρτη του», και όπου το όνειρο είναι να γίνουμε διάσημοι ώστε να αποφύγουμε την σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας, των χαμένων δικαιωμάτων, της φτώχειας, και της ανέχειας.

Η διασημότητα έχει γίνει η γη της επαγγελίας. Το αμερικανικό όνειρο που έχει εξαχθεί παντού. Το απόλυτο σημερινό όπιο των λαών.

Παντού, σε ολόκληρο τον πλανήτη, από την Αγγλία ως την Ινδία, το ζήτημα είναι να τα καταφέρεις να μπεις στη πρώτη σελίδα των φυλλάδων, ώστε να ξεγελάσεις τους υπόλοιπους εξαθλιωμένους, και να τους πείσεις για την τελειότητα του συστήματος στο οποίο ζουν…

Από μόνα τους,  η διασημότητα και τα πλούτη δεν αποτελούν μέτρο της επιτυχίας. Ως έννοια, η επιτυχία συμπεριλαμβάνει και πολλά άλλα. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά ζώα, και η έννοια της προσωπικής ευτυχίας έχει να κάνει με τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, και με αυτές απέναντι στο γενικότερο περιβάλλον, όπως μας είχε πει κάποτε ο Emile Durkheim, και όπως άλλωστε επιβεβαιώνεται καθημερινά.

Η φήμη μπορεί να αποφέρει πλούτη, αλλά από την φύση της, ειδικά η σημερινή στιγμιαία εκδοχή της, μπορεί να καταλήγει σε αντικοινωνικότητα και δυστυχία.

Μπορεί να εκτοξεύσει κάποιον στην στρατόσφαιρα, και να τον βάλει σε αναταράξεις, με αποτέλεσμα την διάλυση των ανθρωπίνων σχέσεων.

Από τον Hendrix ως τον  Cobain, η προσωπική απομόνωση, η αποξένωση, η αυτοκαταστροφή, είναι αυτά που σημάδεψαν τις ζωές των διάσημων. Αν ο πυρήνας της κοινωνίας μας είναι ο εαυτός μας, τότε ποιο είναι το μέλλον της; Ποιο το μέλλον του ανθρώπου;

Και μπορεί κάποιοι να θέλουν πάση θυσία να γίνουν διάσημοι, κάποιοι άλλοι όμως όχι. Λέγεται πως η Amy Winehouse είχε πει κάποτε, πως το μόνο που ήθελε ήταν να τραγουδάει. Έτσι, μπορεί κάποιοι να μην την επιδιώκουν, η επιτυχία όμως τους κυνηγάει ούτως ή άλλως.

Κάποιοι πάλι μπορεί  να αντέχουν στις πιέσεις, ή και να αποδρούν από τις παγίδες της δόξας όσο είναι ακόμη νωρίς. Η δόξα και η ευτυχία είναι ασύνδετες έννοιες, και αυτό αποδεικνύεται απ όλους όσοι πέθαναν νωρίς.

Μπορεί η δόξα και η φήμη να μην είναι κάτι το κακό, ειδικά μέσα στα πλαίσια μιας δίκαιης κοινωνίας. Υπάρχει όμως κανένα κέρδος για την ίδια την κοινωνία, μέσα από αυτό το ανελέητο κυνήγι της δόξας και του ατομισμού;

Μάλλον όχι. Τα ΜΜΕ εστιάζουν στη ζωή (και στο θάνατο) των διάσημων προνομιούχων, που πολύ συχνά η παντελής απουσία ταλέντου δεν τους εμποδίζει να γίνουν διάσημοι, ενώ δεν δίνουν καμιά σημασία στα εκατομμύρια των απανταχού εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας.

Και σε τελική ανάλυση αυτός είναι ο ρόλος που παίζει η λατρεία των σελέμπριτι. Χρησιμεύει ως εργαλείο νομιμοποίησης της ανισότητας. Της εντοίχισης των μαζών στο σύστημα.

Της διαίρεσης των πληθυσμών, και του αποπροσανατολισμού τους από την δυσλειτουργική σημερινή μορφή διακυβέρνησης.

S.A.

Global Research