Το Eurogroup και το χαμένο χαμόγελο.

Aς χαμογελάσουμε. Γιατί φαίνεται ότι όλη αυτή η περίοδος με τα μνημόνια, τα μέτρα που συζητιούνται και ξανασυζητιούνται αλλά αργούν να συμφωνηθούν, τις περικοπές και όλη αυτήν την ταινία που θα μπορούσε να λέγεται «Η Ελλάδα στην εποχή των μνημονίων» μας πήρε κάτι που ήταν σήμα κατατεθέν των Ελλήνων: την αισιοδοξία και το χαμόγελο.

Η απόφαση του Eurogroup είναι θετική για την Ελλάδα. Δίνει ανάσα ζωής και αν προσεχθεί ο τρόπος που θα μοιραστούν τα λεφτά, μπορεί να δώσει και μια ανάσα ζωής στην ελληνική οικονομία και τα ελληνικά νοικοκυριά. Και είναι μικροψυχία από τα κόμματα που βρίσκονται εκτός κυβέρνησης -πλην της Δράσης- που δεν την καλωσόρισαν. Οσοι αστερίσκοι και ερωτηματικά κι αν υπάρχουν. Γιατί έτσι θα είναι από εδώ και πέρα η πορεία μας. Με συνεχές πρέσινγκ απέξω, με ελέγχους και επιτηρήσεις. Και για την Ελλάδα και για τις άλλες χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα.

Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι η τούμπα που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία, όπου τα πάνω ήρθαν κάτω. Παλιά ήταν πολύ «in» η Μύκονος, το καλό φαγητό, οι αστακομακαρονάδες και η παρέα με πολιτικούς, καλλιτέχνες και VIPs. Σήμερα η λέξη «in» έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο των Ελλήνων, γιατί θεωρείται ως φθαρμένο προϊόν της εποχής του lifestyle, που και αυτό πέθανε πανηγυρικά. Σήμερα πάλι θεωρείται της μόδας να ρίχνεις γιαούρτια στους πολιτικούς (τους οποίους επισκεπτόσουν παλιά για κάποιο ρουσφέτι...) και να ανεβάζεις τη σκηνή στο youtube, να διαδηλώνεις έξω από τις αστυνομικές διευθύνσεις με κάθε ευκαιρία, να μην πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου στην εφορία, τη ΔΕΗ ή το λεωφορείο του ΟΑΣΘ.

Ήταν συγκλονιστικό το ρεπορτάζ του περιοδικού «K» της «Καθημερινής της Κυριακής», όπου περιγράφεται η άνοδος και η πτώση του μετρό της Αθήνας. Ενα έργο που αποτελούσε στολίδι για όλη την Ελλάδα, για το οποίο μάλιστα πήγαινε κανείς στην Αθήνα προκειμένου να το απολαύσει. Καθαρό, σίγουρο, λαμπερό, η εικόνα από την Ελλάδα που θέλαμε αλλά δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε.

Σήμερα έχει πάρει κι αυτό την κάτω βόλτα. Με άστεγους να κοιμούνται στις εισόδους του, με τους αγανακτισμένους παλιότερα και τους διαδηλωτές να καταστρέφουν τα ακυρωτικά μηχανήματα (για να διαφεύγουν έσοδα από το Δημόσιο, δηλαδή από εμάς...), με τους άνδρες σεκιούριτι να είναι κρυμένοι στα γραφεία, γιατί έχουν μειωθεί σε αριθμό και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν πλέον την ασφάλεια των χώρων του μετρό, και με τους ελεγκτές (και αυτοί μειωμένοι) να μην κάνουν συνεχείς ελέγχους, φοβούμενοι μην τους λιντσάρουν οι επιβάτες που αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο.

Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από πότε είναι να ξαναβρούμε τη χαμένη μας εμπιστοσύνη προς το κράτος. Και αυτό να αποδείξει ότι μπορεί ξανά...

Του Νίκου Οικονόμου

Αγγελιοφόρος