Ζωή χωρίς το φεγγάρι: Γίνεται;

Πρόσφατα έγινε γνωστό, πως στη διάρκεια της δεκαετίας του `50, και μέσα στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, η αμερικανική πολεμική αεροπορία σχεδίαζε να πραγματοποιήσει μια πυρηνική έκρηξη στην επιφάνεια της σελήνης!

 

Σε μια συνέντευξή του στο CNN, ο φυσικός Leonard Reiffel, που συμμετείχε στον εν λόγω σχεδιασμό, εξήγησε πως μια τέτοια έκρηξη θα ήταν «μικροσκοπική», και δεν θα επηρέαζε καθόλου την σελήνη.

Τι θα συνέβαινε όμως αν η έκρηξη ήταν πραγματική ισχυρή; Υπάρχουν άραγε αρκετά πυρηνικά όπλα που να μπορούν να θέσουν το φεγγάρι εκτός τροχιάς;

Μάλλον όχι. Ανάλογα με το σημείο της έκρηξης, η εκτροχίαση της σελήνης θα απαιτούσε πυρηνική ισχύ μεταξύ 10 δισεκατομμυρίων και 10 τρισεκατομμυρίων μεγατόνων ΤΝΤ.

Η πιο ισχυρή πυρηνική βόμβα που εξερράγη ποτέ είναι η σοβιετική Tsar Bomba, η οποία περιείχε ενέργεια ίση με μόλις 50 μεγατόνους ΤΝΤ.

Ακόμη και αν προσθέσουμε την συνολική εκρηκτική ενέργεια όλων των πυρηνικών βομβών που έχουν ποτέ εκραγεί, δεν ξεπερνάμε τους 500 μεγατόνους.

Σήμερα, η συνολική ισχύς όλων των πυρηνικών όπλων του πλανήτη είναι μόλις 7.000 μεγάτονοι.

Με άλλα λόγια, για να ξεφύγει η σελήνη από την τροχιά της, η ανθρωπότητα θα έπρεπε να την πλήξει στο ιδανικό σημείο, με μια πυρηνική ισχύ μεγαλύτερη κατά 1.5 εκατομμύρια φορές από αυτήν που διαθέτει σήμερα.

Πάντως, ακόμη και χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση, το φεγγάρι απομακρύνεται καθημερινά.

Η βαρυτική έλξη του τραβάει τα νερά του πλανήτη μας, δημιουργώντας εξογκώματα στις άκρες του.

Καθώς η γη περιστρέφεται, τα εξογκώματα αυτά ασκούν μια δύναμη επί της σελήνης, προσθέτοντας της κινητική ενέργεια, και «τραβώντας» την.

Όσο η σελήνη αποκτά ενέργεια, η τροχιά της αυξάνεται. Κατά μέσο όρο, η σελήνη απομακρύνεται από 3 ως 4 εκατοστά κάθε χρόνο που περνάει.

Η ζωή όμως χωρίς το φεγγάρι θα ήταν ιδιαίτερα παράξενη βραχυπρόθεσμα, και καταστροφική μακροπρόθεσμα.

Με μόνο τον ήλιο να επηρεάζει τα νερά των ωκεανών μας, η παλίρροια θα συνέβαινε κάθε μεσημέρι και κάθε μεσονύκτιο.

Οι αλλαγές στην άμπωτη και στη παλίρροια επιδρούν σημαντικά στα θαλάσσια ρεύματα, και στο κλίμα.

Έτσι, το ύψος της θάλασσας θα άλλαζε σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς τα ύδατα θα μετακινούνταν από τον ισημερινό προς τους πόλους.

Και μπορεί η ανθρωπότητα να μην βασίζεται πλέον στο σεληνόφως για τις αγροτικές (και άλλες) δουλειές, αλλά πολλά είδη ζώων βασίζονται σε αυτό.

Κάποια είδη χελωνών χρησιμοποιούν το φως του φεγγαριού για να κατευθυνθούν προς την θάλασσα μόλις γεννηθούν, ενώ πολλά είδη θηρευτών εκμεταλλεύονται το φως της σελήνης για να κυνηγήσουν, και άρα να επιβιώσουν.

Μετά από χιλιάδες, ή εκατομμύρια χρόνια, ο πλανήτης μας θα άρχιζε να ταλαντεύεται.

Σήμερα, η γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της, και γύρω από τον ήλιο, ενώ γέρνει κατά περίπου 23.5^ο  μοίρες.

Αυτή η κλίση είναι ο λόγος που έχουμε τις εποχές, αφού η κάθε περιοχή της γης έχει διαφορετική αλληλεπίδραση με τον ήλιο, ανάλογα με το ημερολογιακό έτος.

Αν χάνονταν η σταθεροποιητική επίδραση της σελήνης, η γη θα άρχιζε να περιστρέφεται επικίνδυνα γύρω από τον άξονά της, ίσως και μέχρι 60^ο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στον Άρη, που δεν διαθέτει σελήνη.

Έτσι, δεν θα υπήρχαν σταθερές εποχές, και η διαφοροποίηση μεταξύ τους θα ήταν τεράστια.

Υπάρχει μάλιστα το ενδεχόμενο η γη να αναποδογύριζε, ειδικά αν την χτυπούσε κάποιο αρκετά μεγάλο αντικείμενο.

Πολλοί επιστήμονες θεωρούν πως κάτι τέτοιο συνέβη στον πλανήτη Ουρανό, ο οποίος περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο σε πλάγια θέση.

S.A.

Slate