Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Λέγανε παλιά, και συνεχίζει ακόμη να ισχύει, πως στην Ελλάδα αν πετάξεις πέτρα,  θα κτυπήσεις σκύλο, ή πρόεδρο!

(Ή σελέμπριτι, θα πρόσθετα εγώ ο κακεντρεχής).

Του αρέσουν του Έλληνα τα προεδριλίκια.

Ακόμη κι αν μιλάμε για την προεδρία της ... πολυκατοικίας του.

Για αυτό, κάθε λίγο και λιγάκι, όλο και κάποιος ακόμη μεγαλομανής, που την είδε σωτήρας, και που «πνίγεται» μέσα στην ακινησία των μεγάλων παραδοσιακών κομμάτων, την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, ιδρύοντας δικό του κόμμα, και αποκτώντας τον πολυπόθητο τίτλο του προέδρου!

Και ως ένα βαθμό, έχει δίκιο.

Στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνεις αρχηγός μεγάλου κόμματος, αν δεν ανήκεις σε τζάκι, ή αν δεν είσαι συγγενής α' βαθμού με κάποιον που διετέλεσε αρχηγός του.

Τρεις οικογένειες, με τρία συγκεκριμένα ονόματα μας κυβερνούν από τότε που άνοιξα τα μάτια μου … στο μαιευτήριο.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που αποδείχτηκαν απλά μεταβατικές.

Οπότε, η μόνη διέξοδος για κάποιον φιλόδοξο πολιτικό είναι η ίδρυση δικού του κόμματος. Εξάλλου, δεν κοστίζει και τίποτα, αρκεί να βρεθούν τα κορόιδα και τα αρχικά κονδύλια. Μετά, η σφραγίδα αξίζει πολλά.

Ποιον να πρωτοθυμηθούμε;

Τον Τρίτση, τον Αρσένη, τον Στεφανόπουλο, τον Λεβέντη;

Και τόσους άλλους…

Ποιον;

Στον παραπάνω αφορισμό θα κάνω μια εξαίρεση.

Την ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά, και το ΔΗΚΚΙ του Τσοβόλα.

Ο πρώτος προχώρησε σε δικό του κόμμα για συγκεκριμένους συγκυριακά ιστορικούς και εθνικούς λόγους, και εν πάση περιπτώσει, όταν το έκανε ήταν κατά γενική ομολογία εν δυνάμει διάδοχος του τότε αρχηγού της ΝΔ. Συνεπώς έχασε, και δεν κέρδισε, όπως προσδοκούν οι υπόλοιποι «σωτήρες».

Μια άλλη εξαίρεση είναι ο Τσοβόλας, που αν παρέμενε μερικούς μήνες ακόμη  στο Πασόκ της Μιμής, μπορεί και να εκλέγονταν αρχηγός του, αφού μετά την ίδρυση του ΔΗΚΚΙ πέθανε ο Ανδρέας, και σημειώθηκαν ραγδαίες σημαντικές ανακατατάξεις, στις οποίες δεν βοήθησαν την Μιμή τα … ματζούνια της.

Να μη ξεχνάμε ότι ο Τσοβόλας έβγαινε συστηματικά πρώτος σε ψήφους στην Κ.Ε. του Πασόκ, και είχε μεγάλο έως τεράστιο λαϊκό έρεισμα.

Ο πρώτος λοιπόν έφυγε διότι δεν ανέχτηκε την «προδοσία» του σκοπιανού, κι ο δεύτερος επειδή δεν ανέχονταν το Πασόκ της Μιμής, της Βαγγέλως, και της Τουρλουμούση.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτών που φτιάχνουν κόμματα, είναι ότι συνήθως έχουν διατελέσει υπουργοί, έχουν κυβερνητική εμπειρία, και έχουν δοκιμαστεί στην διαχείριση της εξουσίας.

Τα αναφέρω όλα αυτά, για να καταλήξω στην περίπτωση Καμένου.

Μια περίπτωση που με προβληματίζει, με την έννοια ότι βρέθηκαν στελέχη για να τον ακολουθήσουν, και ψηφοφόροι για να τον ψηφίσουν.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Και το αποτέλεσμα ποιο είναι;

Ένα κόμμα αρχηγικό, περιορισμένης πολιτικής και ιδεολογικής εμβέλειας, διαμαρτυρίας, φτηνών σλόγκαν και τσιτάτων, και ανερμάτιστης οικονομικής πλατφόρμας.

Αποτελούμενο από κάθε καρυδιάς καρύδι.

Από παρουσιαστές ειδήσεων, μοντέλα, ηθοποιούς, και επαγγελματίες  (μισθοφόρους) πολιτικάντηδες.

Όταν αύριο μεθαύριο οι Αν. Ελ. καταλήξουν κι αυτοί με τη σειρά τους στο περίφημο χρονοντούλαπο  της ιστορίας, τι θα θυμόμαστε άραγε από αυτούς και το πέρασμά τους από την βουλή;

Ίσως το γελοίο σύνθημα: «Είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες».

Ίσως τις γραφικές παπάρες περί ψεκασμών, περί Πούτιν, περί ΕΛ, και περί δολαρίου.

Ίσως ακόμη και τα επικίνδυνα παιχνίδια με τους θεσμούς (βλ. non paper).

Προσωπικά, αυτό για το οποίο θα τους θυμάμαι, και θα με δικαιώσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, είναι ότι το κόμμα τους έπαιξε έναν επικίνδυνο για τον τόπο παιχνίδι, σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της σύγχρονης ιστορίας μας.

Έπαιξε τον ρόλο του αναχώματος στην προσπάθεια του Σαμαρά και της ΝΔ να διασώσουν ότι μπορεί να διασωθεί, προκειμένου να μην καταλήξουμε απαξάπαντες στα συσσίτια.

Και τον ρόλο τους αυτόν τον κάλυψαν πίσω από ανέξοδες πατριωτικές κορώνες και συνθήματα.

Διότι αν δεν ήταν ο Καμένος, ο Χαϊκάλης, ο Ζώης, η Κουντουρά, ο Κουίκ, και τα υπόλοιπα ψεκασμένα παιδιά, η ΝΔ θα είχε αυτοδυναμία, και θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με την τρόικα με άλλο ειδικό βάρος.

Παράλληλα, τα τερτίπια και τα γινάτια των Καμένων και σία, διέσωσαν το ετοιμοθάνατο Πασόκ, δίνοντας του πολύτιμη ανάσα ζωής, καθιστώντας το πολιτικό παράγοντα, και φορέα συγκυβέρνησης, σε μια στιγμή που με ένα γερό ... φου θα εξαφανίζονταν οριστικά από τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας (όπως του άξιζε).

Για αυτό, και άσχετα με τις προσπάθειες κάποιων (και καλά)  opinion makers, και κάποιων σκοτεινών ραδιούργων  να θολώσουν τα νερά, προσπαθώντας ο καθένας για διάφορους  ιδιοτελείς λόγους να διατηρήσει τους Αν. Ελ. στον αφρό, προσωπικά χαίρομαι ιδιαίτερα με την κατάντια τους, και εύχομαι ολόθερμα να διαλυθούν όσο το δυνατόν συντομότερα, και ο κάθε κατεργάρης να καταλήξει στον πάγκο του.

Ειδικά ο Πάνος ο μεγαλοπρεπής.

Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, και όλοι περίπου γνωριζόμαστε.

Και μετρόμαστε καθημερινά.

Οι εποχές είναι κρίσιμες, και το μόνο που δεν  χρειαζόμαστε είναι τενεκεδένιους ήρωες, και γιαλαντζί σωτήρες.

Strange Attractor