Τα λύματα του συντεχνιασμού.

Σε μια θαυμάσια έκτακτη εκπομπή του δημοτικού ραδιοφώνου της Αθήνας 9,84 (24.1.2013) για το «δίκαιο και τα άδικα των απεργιών», πολλοί πολίτες βομβάρδιζαν με μηνύματα τον ραδιοσταθμό αναφέροντας την αναλγησία πολλών οδηγών λεωφορείων και τρόλεϊ οι οποίοι, μόλις προκηρύχθηκε απόγευμα Πέμπτης η απεργία τους, κατέβαζαν τους επιβάτες στη μέση του δρόμου για να επιστρέψουν τα οχήματα στα αμαξοστάσια. 

 

Οι κ. Τάκης Καμπύλης και Αρης Τόλιος, που ήταν στο μικρόφωνο της εκπομπής, αναρωτήθηκαν αν οι συνδικαλιστές δεν κατανοούν ότι με τέτοιες ακραίες ενέργειες στρέφουν τους πολίτες ενάντια στον δίκαιο ή άδικο αγώνα τους.

Η απάντηση είναι «όχι».

Δεν κατανοούν, αλλά και δεν τους νοιάζει.

Ιστορικά οι ΔΕΚΟ ήταν ένα βιλαέτι των κυβερνήσεων και των συντεχνιών τους.

Οι χρήστες των υπηρεσιών αυτών των ΔΕΚΟ είναι κάτι σαν το αναγκαίο κακό ή σαν δικαιολογία για να υπάρχουν οι ΔΕΚΟ.

Σπανίως οι κυβερνήσεις και σπανιότερα τα συνδικάτα νοιάστηκαν για τον κοινωνικό τους ρόλο.

Αυτό δεν φαίνεται μόνο από τη συμπεριφορά των συνδικαλιστών κατά τη διάρκεια των απεργιών. Φαίνεται και από το γεγονός ότι οι ίδιοι συνδικαλιστές του μετρό, που τώρα απεργούν για τον μισθό τους, απήργησαν το 2010 για τη βολή τους και για να υπάρχει έλλειμμα στη μόνη κερδοφόρο επιχείρηση του Δημοσίου.

Αναφερόμαστε στον «αγώνα» των εργαζομένων του μετρό για να μην απολυθούν οι εκατοντάδες συμβασιούχοι που είχαν προσληφθεί ρουσφετολογικά το 2009, κάνοντας για πρώτη φορά ελλειμματική την εταιρία ΑΜΕΛ, η οποία διαχειρίζεται το μετρό.

Ο πρωτεργάτης συνδικαλιστής του αγώνα κ. Αντώνης Σταματόπουλος δήλωσε πως ζητάει τη στήριξη του κόσμου, διότι «είναι η τελευταία ευκαιρία να διώξουμε τη χούντα».

Δεν θα αναφερθούμε στις αστείες αναφορές περί «χούντας», απλώς πρέπει να προσέξουμε πόσο εκτός τόπου και χρόνου βρίσκονται οι συνδικαλιστές.

Ο κόσμος τους μουτζώνει κι αυτοί νομίζουν ότι βρίσκονται στην πύλη του Πολυτεχνείου.

Είναι θλιβερό το γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πνίγηκε στα λύματα του συντεχνιασμού.

Εκεί το έριξαν οι διάφοροι Σταματόπουλοι, Μπαλασόπουλοι, Φωτόπουλοι.

Οι πολίτες έχουν μπουχτίσει από τον απεργιακό πληθωρισμό, τους τζάμπα αγώνες (με αναρρωτικές άδειες και ρεπό), τα μεγάλα λόγια για κοινούς αγώνες και χωριστά επιδόματα.

Τούτη η απεργία στο μετρό είναι η τελευταία σταγόνα· δεν θα πλήξει μόνο τους συνδικαλιστές, αλλά και τον συνδικαλισμό. Και αυτό θα είναι κακό, πρωτίστως για τη χώρα.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή