Η αβάσταχτη ελαφρότητα του … Παπακαλιάτη.

Την προηγούμενη εβδομάδα, μπολιασμένος με το πνεύμα των Χριστουγέννων, έσπευσα στο Multiplex της γειτονιάς μου για να παρακολουθήσω τη νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, το πολυαναμενόμενο «Αν...».

Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτή μου η απόφαση ήταν προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα με εμένα και τη σύζυγό μου. Αφού συμφώνησε να δει τον καινούργιο Bond, έπρεπε να τη συνοδέψω στον Παπακαλιάτη.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση, πριν ακόμη μπω στην αίθουσα, ήταν αυτό ακριβώς: ότι όλοι μιλούσαν για τον Παπακαλιάτη και όχι για την ταινία, σαν να μην υπήρχαν άλλοι συντελεστές, σαν να μην έχει το φιλμ μια δική του προσωπικότητα.

Με αυτό στο μυαλό παρακολούθησα κάτι σαν one man show.

Χριστόφορος στο σενάριο, Χριστόφορος στη σκηνοθεσία, Χριστόφορος στη μουσική, Χριστόφορος ο πρωταγωνιστής.

Βρίσκεται παντού, σε κάθε κύτταρο της παραγωγής, και αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καλό.

Δεν θα μπω στη συζήτηση για το αν και κατά πόσο θυμίζει άλλες, ξένες, ταινίες (εμένα μου θύμισε τουλάχιστον δυο), άλλωστε πάντα εκτιμούσα μια καλή αντιγραφή.
Αυτό που με πείραξε, είναι η ευκολία με την οποία ο Παπακαλιάτης «ξεπετάει» τα θέματα, τα οποία είναι πολλά και σημαντικά.

Κρίση (οικονομική), ανεργία, απιστία, θάνατος, (ανίατη) ασθένεια, ίσως και άλλα τα οποία ξεχνώ.

Είναι αδύνατον να μπορέσεις να καταπιαστείς ικανοποιητικά με όλα αυτά μέσα στα στενά χρονικά όρια αυτού του είδους του σινεμά.

Στα επιμέρους, το «Αν...» συνεχίζει την τηλεοπτική πεπατημένη του σκηνοθέτη του περιγράφοντας έναν κόσμο που πολλές φορές νιώθεις ότι δεν υπάρχει.

Βλέπεις σπίτια που δεν θα μπορέσεις να αποκτήσεις ποτέ, φιλενάδες (νόμιμες και παράνομες) που δεν μπορείς να κατακτήσεις ούτε στα όνειρά σου.

Ακόμα και τα κατοικίδια που περνάνε από την ταινία είναι πραγματικά αξεπέραστα (εμένα ο σκύλος μου γιατί δεν με καταλαβαίνει έτσι;).
Όταν βγήκα από την αίθουσα, χορτασμένος από ποπ-κορν και υψηλά νοήματα, επιχείρησα να βάλω ένα πρόσημο στη βραδιά μου.

Ταλαιπωρήθηκα από τον σινεφίλ πνευματώδη εαυτό μου, αλλά δεν μπόρεσα να βάλω αρνητικό πρόσημο στον Παπακαλιάτη.

Κι αυτό, γιατί δεν μπόρεσα να προσπεράσω το γεγονός ότι είναι ο πιο συνεπής δημιουργός της γενιάς του.

Είναι συνεπής γιατί δεν προσπαθεί να δείξει κάτι άλλο πέρα από αυτό που ξέρει ότι μπορεί να κάνει.

Όμορφες εικόνες μαζί με στιγμές γεμάτες ένταση, διανθισμένες με εύκολο τηλεοπτικό χιούμορ.

Τοποθετεί τον κόσμο του κάπου ανάμεσα σε αυτό που ζούμε και σε αυτό που θα θέλαμε να ζούμε.
Γιατί – ας είμαστε ειλικρινείς – όλοι θέλουν να ζουν στον ρηχό, γκλάμουρους, όμορφο κόσμο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.

Μάρκος Βουτσίνος

Το Ποντίκι