Κακές συνήθειες, που όμως συνεχίζονται…

«Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά φεύγει το χούι του ανθρώπου» λέει ο λαός, και η συμπεριφορά της ελληνικής πολιτικής τάξης αποδεικνύει ότι έχει δίκιο. 

 

Για παράδειγμα, τα κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση αδυνατούν να ξεφύγουν από συνήθειες, πρακτικές και νοοτροπίες του παρελθόντος, κάτι που διαπιστώνεται στη στελέχωση θέσεων του δημόσιου τομέα, στενότερου και ευρύτερου.

Υπήρχαν σαφείς ενδείξεις τους πρώτους μήνες μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης, επιβεβαιώθηκαν όταν ανακοινώθηκαν τα ονόματα πολιτευτών για την ανάληψη της διοίκησης οργανισμών και σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες η αναζήτηση συνεχίζεται στο πλαίσιο συμφωνίας.

Πρόκειται για συμφωνία που προβλέπει ότι στο Δημόσιο η πλήρωση των θέσεων θα γίνεται με αναλογία 4:2:1 μεταξύ Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

Που σημαίνει ότι για άλλη μία φορά και ενώ το πρόβλημα της ανεπαρκούς δημόσιας διοίκησης είναι τεράστιο, τα κόμματα της εξουσίας επιμένουν στη στελέχωσή της με κομματικά κριτήρια και όχι με κριτήρια αξιοκρατίας.

Αντίστοιχη είναι η συμπεριφορά των κομμάτων της αντιπολίτευσης που οραματίζονται τη στελέχωσή της με δικούς τους ανθρώπους, αν, όταν και όποτε αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, παρά τις καταγγελίες και τις κραυγές.

Παρά το γεγονός ότι στη διαχρονική ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό η καταβαράθρωση της Ελλάδας.

Υπάρχει όμως και μία άλλη διάσταση, που βοηθάει στη διατήρηση της… παράδοσης. Στη χώρα που κυριαρχεί ο λαϊκισμός έχει επικρατήσει το δόγμα «ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι».

Έτσι, ενώ τα λεφτά έρρεαν για να ικανοποιούνται απαιτήσεις συνδικαλιστών και συντεχνιών του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, οι κυβερνήσεις πήγαν στο άλλο άκρο σε ό,τι αφορούσε τις αμοιβές διευθυντικών στελεχών, συμβούλων με ειδικές γνώσεις και γενικά ανθρώπων που τους είχε ανάγκη το κράτος για να διαχειριστούν εκατοντάδες εκατομμυρίων και χιλιάδες υπαλλήλων.

Αυτές οι χαμηλές αμοιβές σε σύγκριση με το έργο και το ρίσκο που θα έπρεπε να αναλάβουν (σε συνδυασμό με τον κίνδυνο να τρέχουν συνεχώς στα δικαστήρια κατά τη διάρκεια ή μετά τη θητεία τους) αποτελούν αντικίνητρο και δεν προσελκύουν ικανούς και με εμπειρίες από τον ιδιωτικό τομέα.

Αντίθετα, συμβάλλουν στη συνέχιση της κομματοκρατίας, της άλωσης και της υποβάθμισης του Δημοσίου.

Του Άγγελου Στάγκου

Καθημερινή