Βρε καλώς το ΚΚΕ!

Είχαμε ξεχάσει σχεδόν την ύπαρξή του μετά τις εκλογές.

Το χτύπημα που του έδωσαν οι κάλπες ήταν τόσο δυνατό που το παρέλυσαν και ουσιαστικά το εξαφάνισαν από τα «επαναστατικά γυμναστήρια» των δρόμων και την κοινή θέα το τελευταίο εξάμηνο... Στη συνέχεια, ανέκυψαν και οι οικονομικές δυσκολίες, που οδήγησαν σε κλείσιμο των κομματικών μίντια και απολύσεις εργαζομένων και πολλοί θεώρησαν ότι το λουλούδι του ΚΚΕ μαράθηκε οριστικά.

Κυρίαρχος στον χώρο της Αριστεράς έγινε πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αναδείχθηκε σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκπρόσωπος των απανταχού και ποικίλων πραγματικών ή αυτοανακηρυγμένων ριζοσπαστών της χώρας και σοβαρός διεκδικητής της εξουσίας.

 

Στον ΣΥΡΙΖΑ μεταπήδησε ένα πολύ μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης του ΚΚΕ, παρατώντας το μόνο και με παρηγοριά την αδιαπραγμάτευτη θέση «έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μονομερής διαγραφή του χρέους, λαϊκή εξουσία».

Ωστόσο, έχει ο καιρός γυρίσματα και η προεκλογική προτροπή του ΚΚΕ προς τους ψηφοφόρους του «να μην εμπιστεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ» άρχισε να επαληθεύεται.

Η θαλπωρή που πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στους πάσης φύσεως «αντιεξουσιαστές», τους οποίους το ΚΚΕ αποκήρυσσε πάντα μετά βδελυγμίας, οι εσωτερικές αντιφάσεις του, που με το πέρασμα του χρόνου γίνονται φανερές, και η «δεξιά» στροφή που επιχειρεί η ηγεσία του, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα την πίστη της στο ευρώ, προκειμένου να διατηρήσει και να αυξήσει τις προοπτικές της για την εξουσία, αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» του Περισσού.

Επιπλέον, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια ανάσχεση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ, που ίσως να μην είναι προσωρινή, αλλά να πάρει μορφή «ξεφουσκώματος». Αντίθετα, δείχνουν τάση ανάκαμψης του ΚΚΕ.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, και θεωρώντας ότι πρέπει να δείξει ότι συνέρχεται, ότι υπάρχει και είναι εδώ, το ΚΚΕ φαίνεται ότι αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση και να ξανακερδίσει την πρωτοπορία στην άσκηση ακτιβιστικής αντιπολίτευσης και διαμαρτυρίας.

Για να υπερφαλαγγίσει από αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ, να ξανακερδίσει τον κόσμο που είχε χάσει, να δείξει ότι διαθέτει δύναμη και δυναμισμό, να ξαναβρεί τη θέση του στον χώρο της Αριστεράς, να διασκεδαστούν οι κακές εντυπώσεις από τις απολύσεις δικών του ανθρώπων στις οποίες προέβη πρόσφατα.

Όλα αυτά, μάλιστα, εν όψει πιθανολογούμενων αλλαγών στην ηγεσία του κόμματος.

Προς το παρόν, η αντεπίθεση του ΚΚΕ εκδηλώνεται σε χώρους όπου υπερέχει απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι αγρότες και οι ναυτεργάτες (ΠΝΟ), και με μεθόδους γνωστές, όπως οι «συμβολικές» καταλήψεις από ακτιβιστές του ΠΑΜΕ.

Οι εμπειρίες του παρελθόντος λένε ότι οι εκδηλώσεις «επαναστατικής γυμναστικής» και πεζοδρομιακού ακτιβισμού του ΚΚΕ είναι ελεγχόμενες, πειθαρχημένες και μέσα σε κάποια όρια, καθώς ούτε οι περιστάσεις ούτε ο λαός έχουν ωριμάσει για να προχωρήσει... η επανάσταση.

Αν και υπάρχουν εκτιμήσεις πως η όποια νέα ηγεσία αναδειχθεί στο κόμμα θα είναι σκληρότερη από την Αλέκα Παπαρήγα και τους περί αυτήν.

Χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο παράτασης της παραμονής της στην ηγεσία, γιατί οι εσωτερικές ισορροπίες δεν επιτρέπουν ανάδειξη νέου προσώπου στη θέση του γενικού γραμματέα.

Την περασμένη εβδομάδα ζήσαμε μία αντιπαράθεση της κυβέρνησης, και ιδιαίτερα της Νέας Δημοκρατίας, με αφορμή όσα συνέβησαν στο υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας. Ασφαλώς και δεν νοείται κατάληψη, συμβολική ή όχι, γραφείου υπουργού σε κανονική χώρα, ακόμη περισσότερο καταστροφή του. Αυτό όμως είναι παρωνυχίδα για την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών.

Το ερώτημα είναι αν η μαχητική επαναδραστηριοποίηση του ΚΚΕ ωφελεί έμμεσα την κυβέρνηση ή όχι.

Η απάντηση είναι «ναι», υπό προϋποθέσεις.

Ωφελεί, αν συνδυάζεται με αντίστοιχη πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μη διεκδικεί με αξιώσεις την πρώτη θέση και επομένως την εξουσία, στις επόμενες εκλογές.

Ωφελεί, γιατί οι «αντιεξουσιαστές» ακτιβιστές είναι απρόβλεπτα ακραίοι και χαοτικοί, ενώ οι ακτιβιστές του ΚΚΕ διαθέτουν πολιτική λογική και δεν φτάνουν στα άκρα. Ωφελεί, γιατί αποκλείεται το ΚΚΕ να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.

Αλλά, για να ωφεληθεί η κυβέρνηση, απαραίτητες προϋποθέσεις είναι να μην παρασυρθεί το ΚΚΕ σε ανταγωνισμό ακραίων εκδηλώσεων και αντίδρασης με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να πείσει ότι είναι πιο μαχητικό, και να μη βλάπτει καίρια με τον ακτιβισμό του δρόμου την προσπάθεια οικονομικής ανάκαμψης.

Ποιος όμως μπορεί να τα εξασφαλίσει αυτά;

Άγγελος Στάγκος 

Καθημερινή